บทที่ 507 เกิดลมแล้ว รีบไป
รอจนกระทั่งทุกคนรวมตัวกันแล้ว หลานเยาเยาก็ตรวจนับจำนวนคน เดิมที คนของนางกับเย่หลีเฉินรวมกัน มี48คน พอมีมรสุม บวกกับการโจมตีของงูทอง ตอนนี้จึงเหลือเพียงยี่สิบกว่าคน
หายไปมากกว่าครึ่ง
ตอนนี้ทำได้เพียงรอทรายเหลืองที่ตลบอบอวลไปทั่วท้องฟ้าหายไป ถึงจะสามารถไปหาคนได้
โชคดีที่อากาศหลังมรสุมนั้นสงบเป็นพิเศษ ไม่มีแม้แต่ลม ยาผงที่โรยอยู่บนเนินทราย ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกลมพัดกระจายหายไป ด้วยเหตุนี้งูทองทะเลทรายที่ตามมา อยากจะมุดเข้าเนินทรายมาโจมตีพวกเขาก็ทำไม่ได้
ดังนั้นในคืนนั้น พวกเขาจึงพักผ่อนอย่างสบายใจ
ถึงวันที่สอง
ทรายเหลืองที่อบอวลอยู่ในอากาศก็จางลงไปหมดแล้ว ท้องฟ้าไร้เมฆ แม้แต่พระอาทิตย์ก็ไม่มี
คนที่พักผ่อนอยู่รอบๆเนินทรายก็ตื่นขึ้นมาทีละคน
หลานเยาเยาดูเหมือนจะตื่นเช้าที่สุด แต่ที่จริงนางไม่ได้นอนทั้งคืน
เพราะยังหาจื่อเฟิงไม่พบ……
นางตบๆทรายเหลืองที่อยู่บนตัว และเดินไปยังข้างกายส้งเย่นกุยที่เฝ้ายามตลอดทั้งคืน หน้าเขาไม่มีความเหนื่อยเลย ยังคงดูมีท่าทางมีวิชาความรู้บุคลิกสง่างามและมีความอวดดีเล็กน้อยอยู่
นางยื่นมือไปตบๆไหล่เขา เพื่อดึงเขาจากความคิดกลับมาสู่ความเป็นจริง
“เจ้าอยากไปพักผ่อนเสียหน่อยไหม?”
แม้จะรู้ว่าประโยคนี้มันไม่จำเป็น แต่นางก็ยังถาม
ส้งเย่นกุยหันหน้ามา เอาสายตามามองยังมือเรียวที่วางอยู่บนไหล่เขา และนัยน์ตาก็วูบไหวเล็กน้อย จากนั้นก็สบตาหลานเยาเยา
“ข้าไม่เหนื่อย!”
เมื่อได้ยินเขาพูด หลานเยาเยาก็พยักหน้า ย้ายมือที่อยู่บนไหล่เขาออกไป จากนั้นก็หมุนตัวมาพูดกับทุกคน
“ทุกคนนับของดูเสียหน่อยและวางแยกกัน ผู้ที่บาดเจ็บเดินไม่ได้ก็ขี่ม้า ผู้บาดเจ็บนั้นเยอะ หากเดินได้ก็พยายามเดิน อีก15นาทีพวกเราจะออกเดินทาง”
ยังไม่ทันสิ้นเสียง สายตาของหลานเยาเยาก็หยุดนิ่ง
รูปปั้นหินทารกยักษ์หลับนอนขนาดใหญ่ตรงหน้านาง ห่างไปจากเนินทรายที่นางอยู่ไม่ถึงสองร้อยเมตร สีทั้งตัวนั้นเหมือนกับทะเลทราย ทั้งหมดเป็นสีดินโคลน แต่อ่อนกว่าสีของทรายเหลืองเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้เห็นทารกยักษ์หลับนอนมาก่อน ก็คิดมาตลอดว่าเป็นรูปปั้นทารกยักษ์ที่คนสร้างขึ้น พอได้มาเห็นกับตาถึงรู้ว่า มันก่อตัวขึ้นตามธรรมชาติ หลับสนิทอยู่กลางทะเลทราย
กะด้วยสายตา รูปปั้นหินทารกยักษ์หลับนอนนี้น่าจะสูงประมาณ5เมตร กว้างประมาณ7-8เมตร ยาวอย่างน้อยที่สุดก็เกือบจะ20เมตร
ทั้งตัวเป็นหินสีเหลือง ท่าทางการเคลื่อนไหวประสานกันมาก แม้แต่ปากเล็กเชอร์รี่ที่ดูมุ่ยๆเล็กน้อย กับขนตาที่โค้งงอน ก็ต่างดูเหมือนจริงมาก แม้แต่รอยยับของผ้าบนตัวทารก ก็ดูเป็นธรรมชาติกลมกลืนมาก
เดิมทีไม่อยากมาที่นี่ คิดไม่ถึงว่ามรสุมจะพัดเอาพวกเขามาที่นี่……
นี่สวรรค์กลั่นแกล้งหรือ?
แค่เคลื่อนไหวเล็กน้อย ก็มีลมเบาๆพัดผ่านหน้า มองเส้นผมที่ติดอยู่บนหน้า ถูกลมเบาๆพัดปลิว หลานเยาเยาก็ขมวดคิ้วน้อยๆ
เมื่อมองไปยังทุกคนที่ต่างยืนขึ้นจัดเก็บของ ตรวจสอบ อาการบาดเจ็บ แต่ก็ไม่เห็นว่าเสื้อคลุมและแขนเสื้อของพวกเขาจะปลิวไปตามลม
ส่วนสีหน้าของยู่หลิวซูและเย่หลีเฉินก็ค่อยๆเปลี่ยนไป
“เกิดลมแล้ว พวกเราต้องรีบไป”
“ลมนี้มีแนวโน้มว่าจะแรงขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้ายาผงที่โปรยบนเนินทรายก็จะถูกลมพัดไป งูทองที่ซ่อนอยู่ใต้ทรายเหลืองก็จะออกมาล่าเหยื่อ พวกเราต้องรีบเก็บของให้ไว”
ลมนี้บอกว่าจะมาก็มา หลังจากที่ลมมาแล้วก็ไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีก และยิ่งพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ยาผงบนเนินก็ค่อยๆถูกพัดหายไปมาก
บริเวณเนินทรายรอบๆ พวกงูทองทะเลทรายก็โผล่หัวออกมาทีละตัวๆ แล้วก็พ่นภาษางูออกมาเงียบๆ มองพวกเขาด้วยสายตาที่สบายๆ
พวกมันมีจำนวนมาก สามารถอธิบายได้ว่ามีทั่วทุกที่
ซ้ำยังล้อมเนินทรายไว้รอบๆ รอบๆ และก็มีแนวโน้มที่จะค่อยๆวนขึ้นมาข้างบน
ยอดเยี่ยม!
ล้วนรอเหยื่อ!
สายตาของหลานเยาเยาหนักแน่น หยิบเอาถุงยาผงส่งให้ยู่หลิวซู “งูกลัวสิ่งนี้ เอาไปเปิดทาง และไปยังรูปปั้นหินทารกยักษ์นั่น รีบไป”
รูปปั้นหินทารกยักษ์หลับนอนนั่นเหมือนกับวัง ใหญ่เพียงพอ อีกทั้งยังมีผิวเกลี้ยงเกลา งูทองทะเลทรายปีนขึ้นมาไม่ได้ เมื่อมองทิศทางลม ตราบใดที่พวกเขาซ่อนอยู่ด้านหลังรูปปั้นหินทารกยักษ์ ลมจะพัดไม่ถึงแน่ และนางก็ค่อยโรยยาผงไล่งูไว้ตามของรูปปั้นทารกยักษ์ พอถึงตอนนั้น งูทองก็จะไม่มีทางเข้าใกล้พวกเขาได้
“ขอรับ!”
อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
ยู่หลิวซูหยิบยาผงไปและพูดกับทุกคนเสียงดังว่า: “ไปกับข้า มุ่งไปยังรูปปั้นหินทารกยักษ์หลับนอนนั่น”
มองยู่หลิวซูที่เริ่มใช้ยาผงไล่งูเปิดทาง ส่วนเย่หลีเฉินก็ตัดสินใจที่จะอยู่ท้ายสุด หลานเยาเยากับส้งเย่นกุยก็ไม่ได้เคลื่อนไหว
ทันใดนั้นตาเฒ่าเย่น และสมาชิกสำนักหงอีคนหนึ่งก็ต่างบินไปยังด้านข้างที่ยู่หลิวซูเปิดทางไว้ และฆ่างูทองที่คิดจะกระโดดโจมตีทุกคน
ลมได้พัดยาผงที่โปรยไว้บนเนินทรายไปหมดแล้ว หลานเยาเยาสั่งให้คนที่อยู่สุดท้ายถอยทัพโดยด่วน
ยืนบนเนินทราย มองพวกเขาค่อยๆไกลออกไปจากเนินทราย ก็ดึงสายตากลับมามองงูทองที่วนขึ้นมาเกือบจะถึงยอดเนินทราย
ยกเท้ากำลังจะไป
หางตาก็เห็นส้งเย่นกุยมองรูปปั้นหินทารกยักษ์หลับนอนไม่ขยับ
เหมือนเหม่อไปแล้ว……
เหมือนกับสถานที่นั้นทำให้เขาคิดอะไรขึ้นมาได้
หันไปตะโกนเรียกส้งเย่นกุย แต่เขาก็ไม่ได้ดึงสติกลับมา
ไม่มีวิธีแล้ว นางทำได้เพียงลากแขนของเขา พาเขาบินออกจากเนินทรายโดยเร็ว
ส่วนงูทองนั่นก็กระโดดขึ้นมา แทบจะพันเท้าของส้งเย่นกุย
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อครู่แค่แตะเท้าของเขา ก็เหมือนกับถูกอานุภาพขนาดใหญ่ดีดออก และถูกทำให้สั่นสะเทือนจนกลายเป็นผุยผง
แม้หลานเยาเยาจะมองไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้ ส้งเย่นกุยมีกำลังภายในที่แข็งแกร่งผิดปกติ ที่มีการระเบิดเมื่อครู่นั้น แรงบีบมหาศาลก็ม้วนเข้ามาที่นาง
แรงบีบแบบนี้ ถ้าเทียบกับราชครูเทียนเวิงแล้วก็พอๆกัน
ในใจก็แอบตกใจ!
แต่ใบหน้าก็ไม่ได้แสดงอะไร เพียงแต่หันไปมองเขา
“สติกลับมาแล้วหรือ? ไม่เป็นไรนะ!”
“ไม่เป็นไร”ส้งเย่นกุยส่ายหัวเล็กน้อย
เพราะหลานเยาเยาได้รับบาดเจ็บภายในจากมรสุมทะเลทราย บวกกับที่ถูกชนทั่วทั้งตัวนั้นเจ็บมาก ดังนั้นนางจึงพาส้งเย่นกุยบินไปได้ไม่ไกลนัก
ไปหยุดลงที่ท้ายขบวน เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว เย่หลีเฉินที่รับผิดชอบอยู่ด้านหลังก็หันกลับมา เมื่อเห็นว่าเป็นพวกเขา ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“โชคดีที่พวกเจ้ามาแล้ว”
ถ้าผ่านไปอีกสักพัก เกรงว่าเขาจะอดไม่ไหว ต้องกลับไปหาพวกเขา
“ดูท่า งูทองพวกนี้คงหิวมาเป็นแปดร้อยปี ไม่เช่นนั้นทำไมงูทองทะเลทรายถึงมารวมกัน แล้วล่าพวกเราที่นี่หล่ะ!”
หลานเยาเยามั่นใจว่า ครั้งสุดท้ายที่นางหันกลับไปมอง หัวงูที่มุดออกมาพวกนั้นทำให้คนกลัวจับใจ พรั่งพรูมุ่งหน้ามาทางพวกเขาเป็นจำนวนมาก เทียบได้กับหนังมหันตภัยในยุคงู
เห็นได้ชัดว่าเย่หลีเฉินคิดไม่ถึงว่า ในตอนนี้แบบนี้ หลานเยาเยาจะยังมีกะจิตกะใจมาล้อเล่น
จนกระทั่งตอนที่เขาหันไปมองด้านหลังของหลานเยาเยา สีหน้าก็เปลี่ยนไป มันหนาแน่น พรั่งพรูมาเป็นผืนๆ ด้วยความเร็วที่เร็วมาก
จึงอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดังไปข้างหน้า เพื่อให้ข้างหน้าเร่งความเร็วอีกหน่อย ด้วยความเร็วเท่านี้ ในไม่ช้าพวกเขาจะถูกไล่ทัน
เพื่อที่จะชะลอความเร็วของงูทอง หลานเยาเยาจึงหยิบถุงยาผงออกมาสองสามถุง และโรยไปที่พื้นเป็นครั้งคราว
ความเร็วของขบวนนี้แทบจะบินอยู่แล้ว แต่งูทองพวกนั้นก็ค่อยๆไล่ตามขึ้นมา
โชคดีที่มียาผงไปจำกัดความรู้สึกในการดมของพวกมันบางครั้งบางคราว แต่เมื่อไม่มีความรู้สึกในการดม พวกมันก็ยังมีตา
เมื่อเห็นว่าค่อยๆเข้าใกล้รูปปั้นหินทารกยักษ์หลับนอน จู่ๆหัวใจของหลานเยาเยาก็เหมือนปะทะเข้ากับอะไร…
![เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 2 ภาคครองใต้หล้า]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/4145.jpg?resize=151,215 "เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 2 ภาคครองใต้หล้า]")
