บทที่ 592 ท่านรู้จักเทพธิดาหรือ?
ลูกพี่สามนั้นไม่ใช่คนอื่น ก็คือเย็นหงอดีตสาวใช้ที่ติดตามข้างกายของนาง
เมื่อตอนนางเป็นเทพธิดา ข้างกายมีสาวใช้สองคน มีชื่อว่าช่าจื่อเย็นหง ช่าจื่อตายแล้ว ตาภายใต้แผนการร้ายของหานแส นางคือคิดว่า เย็นหงก็ตายแล้ว ตายอยู่ในห้องควบคุมกลไกทั้งหมดของวังทองที่ทะเลทราย
คิดไม่ถึง……นางยังมีชีวิตอยู่
มีชีวิตอยู่ดีจริงๆ!
นางจะไม่ให้นางตายต่อหน้าตัวเองเด็ดขาด ไม่ได้เด็ดขาด!
เข็มเงินไม่กี่เล่มที่ได้หยิบออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บแล้ว หลุดออกจากมือลอยไปในพริบตา เป้าหมายพุ่งประชิดตู๋เหยี่ยนหลงที่ต้องการฆ่าเย็นหง
เย็นหงทางนี้
คนคุ้มครองข้างกายนาง ถูกสังหารแล้ว กดปุ่มเปิดปิดอีกครั้ง ปล่อยลูกธนูยาวใหญ่ด้านหนึ่ง เอียงตัวก็เห็นตู๋เหยี่ยนหลงที่พุ่งเข้ามาฟันนาง เย็นหงไม่มีทางถอย นางเบิกตากว้าง มือกำมีดสั้นแน่น
แม้ว่าตาย นางก็ต้องลากคนเลวผู้นี้ไปด้วย
ชั่วพริบตา……
เงาร่างสูงโปร่งปรากฏต่อหน้านางอย่างฉับพลัน แกว่งดาบแทงช่วงท้องของตู๋เหยี่ยนหลง รวดเร็วว่องไว แม้ดวงตาก็ไม่กะพริบสักน้อย
ตู๋เหยี่ยนหลง: “เจ้า……”
เจ้าเป็นใคร?
ทันทีที่ดูก็คือนักฆ่าที่เลือดเย็นไร้ความรู้สึก แต่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน ข้างกายลูกพี่สามของหมู่บ้านเหมยฮัวมีคนเช่นนี้คุ้มครองอยู่ ไม่เช่นนั้นให้ความกล้ากับเขามากมายก็ไม่กล้าพาคนมาสังหารนาง
“นางไม่ใช่คนที่เจ้าสามารถแตะต้องได้” เสียงที่เย็นชาเปล่งออกมา
ตู๋เหยี่ยนหลงรู้สึกถึงดาบแหลมคมที่แทงช่วงท้องถูกชักออกมาแล้ว เขายังอยากพูดอะไร เปิดปากแล้วเปิดปากอีก แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ขมับของเขาถูกเข็มเงินไม่กี่เล่มแทงเข้าแล้ว
เขาล้มลงพื้นเสียงดังดั่งลูกตุ้ม แม้ตาก็ไม่ปิด
“องครักษ์จื่อเฟิง” เย็นหงร้องเรียก
ไม่ผิด องครักษ์จื่อเฟิงที่เย็นหงเรียก ก็คือจื่อเฟิงองครักษ์ลับของเย่แจ๋หยิ่ง หน้าอกของเขาเป็นคลื่นไม่นิ่ง น่าจะเพราะรีบมา
เขาเอาเย็นหงไว้ด้านหลัง แล้วฆ่าคนอีกไม่กี่คนทิ้ง ไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้สักนิด
“เจ้าปลอดภัยมาก”
คำพูดธรรมดาไม่กี่คำ จื่อเฟิงมองไปทางศพของตู๋เหยี่ยนหลง แววตาตกอยู่บนเข็มเงินที่ขมับทันที
งงงันในพริบตา!
เข็มเงินนี้ เป็นของคุณหนู……
คุณหนูกลับมาแล้ว?
รีบเงยหน้าค้นหารอบๆทันที กลับหาร่างที่คุ้นเคยของคุณหนูไม่พบ แต่เขากลับเห็นเจ้านายที่เดิมทีควรอยู่ในจวน สีหน้าเจ้านายเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ทั้งร่างแผ่ซ่านความเย็นยะเยือก พลังอำนาจเต็มเปี่ยม ทันทีที่มือใหญ่โบกโจรสิบกว่าคนที่พุ่งล้อมเข้ามาก็ถูกสั่นสะเทือนออกไป
และข้างกายของเจ้านายคือผู้ที่มีความหล่อเหลา ผู้ชายที่สง่างามสุภาพ
เห็นเจ้านายใช้กำลังภายใน จึงได้จ้องมองเจ้านายอย่างดุร้าย เจ้านายที่เฉลียวฉลาดองอาจห้าวหาญเก็บมือกลับทันที ปกป้องคนที่อยู่ข้างกายอย่างดี แต่ไม่ได้ใช้กำลังภายในอีก
คือซ่างกวนหนานซู่!
ผู้ชายที่ปรากฏตัวข้างกายของเจ้านายอย่างกะทันหัน เจ้านายปฏิบัติต่อเขาไม่เหมือนกันมาก
เป็นเขาช่วยเย็นหงหรือ?
ตู๋เหยี่ยนหลงผู้นำสำคัญของโจรที่โจมตีภูเขาตายแล้ว โจรเล็กๆที่เหลือก็ถูกเหล่าองครักษ์ลับปาดคอ กลุ่มคนที่เหลือไม่มีผู้นำ สามารถทำได้เพียงวิ่งหนีไปทุกทาง พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านอื่นล้วนเคยเป็นคนคร่าผู้ชีวิตไร้เดียงสา คนของหมู่บ้านเหมยฮัวไม่สามารถปล่อยพวกเขาไปได้แน่นอน ทิ้งภัยพิบัติที่จะเกิดในอนาคตทิ้งไว้
หลังจากนั้นสองชั่วโมง
โจรที่วิ่งหลบหนีมากมายถูกกวาดล้าง
เสียงฟาดฟันของอาวุธหยุดลง เขม่าของดินปืนก็ถูกน้ำเย็นดับมอด
หมู่บ้านเหมยฮัวใช้คนน้อยสู้กับคนมาก มีบาดเจ็บมีตายเป็นธรรมดา ดีที่ตายไม่มาก แต่บาดเจ็บกลับมีมากมาย แต่ก็ไม่ถึงกับร้ายแรงมาก ในหมู่บ้านยังมีหมอของตัวเองอีก ล้วนจัดการทีละคนได้อย่างทันเวลา
ลูกพี่เอก ลูกพี่รองทั้งหมดล้วนมีเลือด แต่บาดแผลไม่ลึก
พวกเขาปลอบขวัญพี่น้องที่บาดเจ็บ ยังจัดการงานศพให้พี่น้องที่ตายไปแล้ว ถึงได้ไปดูลูกพี่เอกอย่างรีบร้อน แต่ชายผู้หนึ่งที่ดูเหมือนว่าไม่น่ายั่วยุเป็นอย่างมากอยู่ข้างกายเขา พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้
กลับมีผู้ชายสองคนที่พวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ผู้หนึ่งพลังน่าเกรงขามแผ่กระจาย งดงามดั่งเทพเซียน ราวกับภูเขาเย็นยะเยือกที่ไม่สามารถตะกายขึ้นไปได้ และอีกผู้ที่หล่อเหลาสง่างาม ผิวขาวสะอาด ตาหูจมูกปากน่ามอง
จากนั้นทำให้ทุกคนคิดได้ก็คือ ผู้ชายที่ช่วยเย็นหงไว้ก่อนหน้านี้โค้งร่างคำนับ กุมมือทำความเคารพไปทางบุรุษที่หน้าตาสง่างามดั่งเทพเซียน : “เจ้านาย”
เจ้านาย? !
คิดไม่ถึงว่าเป็นเจ้านายของคนผู้นั้น เมื่อดูท่าทางก็ยิ่งไม่น่ายั่วยุเพิ่มไปอีก
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาสองคนถอยไปอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง ให้หมอในหมู่บ้านพันแผลให้พวกเขา ดวงตาก็ไม่ได้เคลื่อนสายตากลับมา
เกรงว่าเมื่อลูกพี่สามของพวกเขาไม่ทันระวังตัวก็จะถูกฉุดหนีไป
เย็นหงโขกศีรษะแสดงความขอบคุณอ๋องเย๋ที่ช่วยเหลือ ยังเตรียมงานเลี้ยงรับรองให้พวกเขากินอาหารสักมื้อในหมู่บ้าน แม้เย็นหงจะรู้ว่าอ๋องเย่ช่วยนาง เพราะเห็นแก่หน้าของคุณหนู ทั้งที่รู้ว่างานเลี้ยงรับรองอ๋องเย่คือสิ่งไม่จำเป็น แต่นางก็ยังบังอาจเรียนเชิญ
ใครจะรู้…….
เย่แจ๋หยิ่งมองหลานเยาเยาข้างกายแวบหนึ่ง จึงตอบรับแล้ว
หมู่บ้านเหมยฮัวคึกคักขึ้นทันที
พวกเขาได้รับการบอกกล่าวว่า ที่ช่วยเหลือพวกเขาก็คืออ๋องเย่เทพสงคราม เวลานี้จะกินอาหารในหมู่บ้าน ลูกพี่เอกทั้งร่างสั่นเทา เอาเหล้าหายากที่เก็บสะสมมาหลายปีตัดใจกินไม่ได้ออกมา อาหารชั้นดีที่จัดเตรียมไว้ตอนตรุษจีน ก็เอาลงหม้อทีละอย่างๆ
เหล้าขึ้นโต๊ะ อ๋องเย่ขึ้นที่นั่ง แววตาเย็นชา ไม่โกรธแต่มีอำนาจในตัว กลับนั่งติดๆกับหลานเยาเยา
ดื่มเหล้าไปสามรอบ
ผู้คนส่วนใหญ่เมาแล้ว เย่แจ๋หยิ่งลุกขึ้นยืนตรง มองดูตำแหน่งข้างกายที่ว่างเปล่า ดื่มเหล้าแก้วหนึ่งเงียบๆ จึงได้ออกคำสั่งจื่อเฟิงที่อยู่ด้านหลัง :
“ไปเตรียมหน่อย อีกเดี๋ยวจะลงจากภูเขา”
“ขอรับ!”
เย็นหงที่ดื่มเหล้าได้ไม่มากนัก ดื่มอย่างกล้าหาญไปสองแก้ว ตอนนี้นั่งอ้วกอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ อ้วกจนโล่งแล้ว หมุนตัวก็เห็นซ่างกวนหนานซู่สวมชุดที่หรูหรา เหมือนว่าเขากำลังรอนาง
“คุณชายซ่างกวน”
หลานเยาเยายิ้มบางๆ มองไปทางไกลๆ น้ำเสียงเรียบๆ :
“ดูออก พวกเขาดีต่อเจ้าเป็นอย่างมาก”
หลานเยาเยาหมายถึงเหล่าโจรในหมู่บ้าน เย็นหงก็รู้
“ที่โชคดีก็ต้องขอบคุณเพื่อนเก่า พวกเขาล้วนเป็นคนดีเจ้าค่ะ”
“จากความสามารถของเจ้า เดิมทีสามารถใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยสงบสุขทั้งชีวิต ทำไมต้องพเนจรผจญภัยไปทุกที่ ทำเรื่องที่ค่อนข้างอันตราย?”
เย็นหงในมุมมองของนาง เป็นสาวใช้ที่ฉลาดผู้หนึ่ง นางรู้ว่านางปรารถนาชีวิตที่ธรรมดา ก่อนที่จะไปทะเลทราย วางแผนปล่อยนางให้อิสระ แต่นางกลับปฏิเสธ ดื้อรั้นจะติดตามนาง
ตอนนี้ ในใจของคนส่วนใหญ่ เทพธิดาที่ชื่อเสียงขจรไกลระยะเวลาหนึ่งคาดว่าได้ตายไปแล้ว เย็นหงไม่ต้องติดตามนางแล้ว สามารถให้ชีวิตที่ตัวเองต้องการได้แล้ว แต่นางกลับไม่มี
ได้ยินดังนั้น!
แววตาของเย็นหงโศกสลดลงไปมาก
“ข้าอยากเลียนแบบคนผู้หนึ่งช่วยเหลือคนอ่อนแอกำจัดคนชั่ว สร้างความสุขให้ประชาชน มีชีวิตอิสระตามอำเภอใจทั้งชีวิต”
หลานเยาเยาตะลึงงันเล็กน้อย
ที่เย็นหงเอ่ยถึงคือนาง
ใช่แล้ว!
ขณะที่นางเป็นเทพธิดามีทัศนียภาพที่ไม่จำกัด อิสระตามอำเภอใจ ราวกับว่าไม่เคยสนใจใครมองใครในสายตา อยู่ในนามที่สร้างความสุขให้ประชาชน ทำเรื่องชำระล้างแค้นคนเลว
เบื้องหลังไม่รู้ว่าเปื้อนเลือดไปมากเท่าไหร่
“บางทีคนที่เจ้าอยากเลียนแบบก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น”
“เช่นนั้นแล้วจะทำไมเจ้าคะ? เรื่องที่นางทำทั้งโลกล้วนรู้ แม้ว่าจะมีใจเป็นส่วนตัวของตัวเอง แต่ความจริงกลับช่วยเหลือประชาชน เหล่าประชาชนถึงได้เลื่อมใสนาง
เทพธิดาเป็นคนดี นางกำจัดราชครูเทียนเวิงที่เป็นหายนะใหญ่หลวงที่สุดของโลกใบนี้ ช่วยคนนับไม่ถ้วน ข้าทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่เหมือนกับเทพธิดาไม่ได้ แต่สามารถปกป้องประชาชนของหมู่บ้านเหมยฮัวได้ก็ดีที่สุดแล้ว”
“หากว่าเทพธิดาเห็นเจ้าในตอนนี้ จะต้องรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจหลายเท่าเป็นแน่” หลานเยาเยายิ้มแล้ว
เช่นนี้ก็ดี
บางทีการใช้ชีวิตแบบนี้อาจจะเหมาะสมกับเย็นหงพอดี
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” ไม่รู้ว่าทำไม เย็นหงมักจะรู้สึกว่าคุณชายซ่างกวนที่อยู่ต่อหน้าผู้นี้มองนางด้วยแววตาที่ประหลาดเล็กน้อย แต่นางกลับรู้สึกคุ้นเคย
ทั้งๆที่ไม่เคยเจอมาก่อน
ทั้งสองคนสนทนาเรื่อยเปื่อยไม่กี่ประโยค หลานเยาเยาจึงต้องการขอตัว
“คุณชายซ่างกวน”
เย็นหงเรียกนางแล้ว
หลานเยาเยาหยุดลงแล้วมองนาง ยิ้มบางๆ “ทำไมหรือ?”
“ท่านรู้จักเทพธิดาหรือไม่เจ้าคะ?”
