หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – บทที่ 665 ร่วมแรงต่อสู้กับคนจากนอกแผ่นดิน

ในป่าทึบที่แปลกประหลาด

ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งเข้าใกล้ทางสถานที่เกิดเสียงฟ้าร้อง เสียงนั่นก็ยิ่งดังลั่นสนั่นหูขึ้นเรื่อยๆ

หากไม่ใช่หลานเยาเยาคนกลุ่มหนึ่งมีการเตรียมพร้อมล่วงหน้า

ใช้ของที่ใช้ไว้อุดหูสองข้างโดยเฉพาะ เกรงว่าเวลานี้ก็ทนเสียงฟ้าร้องไม่ได้แล้ว

เพราะว่า!

เสียงฟ้าร้องของคนจากนอกแผ่นดินตรงนี้ เสียงดังสนั่นเสียดหูกว่าคนจากนอกแผ่นดินที่ถูกอุกกาบาตจองจำในถ้ำของเมืองเลยหมิงมากนัก

ขณะที่หาคนจากนอกแผ่นดินหนึ่งในนั้นพบ

สภาพการณ์สามารถใช้คำว่าใจหายใจคว่ำมาเปรียบเปรยได้ คนจากนอกแผ่นดินที่สูงใหญ่มากๆเคลื่อนไหวแทบจะตลอดในเวลากลางคืน เวลานี้มันถอนต้นไม้ด้วยมือเปล่า จากนั้นเอาขวานหินอันใหญ่ที่พกติดตัวมาจัดการกิ่งก้านไม้ส่วนเกินออก และเหลาต้นไม้ให้แหลม เอาสิ่งนี้สร้างเป็นหลุมพรางง่ายๆ

ที่เหลือก็กองไว้ด้านข้างโดยตรง

ไม่ว่ากำลังทำการเตรียมตัวอะไร

มันถอนต้นไม้ สร้างหลุมพราง จากด้านในถึงด้านนอก ผลักไปด้านหน้าทีละก้าวทีละก้าว

แต่พวกมันก็ไม่โง่ ไม่ได้ถอนต้นไม้ทิ้งเป็นผืนๆ แต่เว้นไว้สองสามต้นแล้วถอนหนึ่งต้น ทำให้คนมองดูจากภายนอก ดูเหมือนว่าต้นไม้ไม่ได้หายไปสักต้น

เวลาหนึ่งปีกว่า พวกมันถอนต้นไม้ไปนับไม่ถ้วน ทำกับดักนับไม่ถ้วน และกองท่อนไม้ที่เหลาคมรวมไว้นับไม่ถ้วนเช่นกัน

“มันกำลังทำอะไร?” จื่อซีนั่งยองๆข้างๆหลานเยาเยา ไม่เข้าใจต่อสิ่งนี้ที่สุด

นี่ก็ชั่งพิลึกเกินไปแล้ว!

ดูรูปร่างเหมือนคน แต่กลับตัวใหญ่เหมือนดั่งยักษ์ นึกไม่ถึงว่าจะทำกับดักเหมือนมนุษย์เป็น รู้จักใช้ต้นไม้มาสร้างอาวุธคมๆ

“ขนาดใหญ่มหึมาเพียงนี้ ดูเหมือนว่าเพื่อเตรียมทำสงคราม”

“เพื่อ เพื่อทำสงคราม?”

จื่อซีพึมพำเบาๆหนึ่งประโยค

เขาเข้าใจแล้ว

คนจากนอกแผ่นดินไม่ใช่หนึ่งคนสองคน และไม่ใช่หนึ่งกลุ่มสองกลุ่ม แต่เหมือนกองทัพเช่นนั้น หลายสิบล้าน และตัวใหญ่แข็งแกร่งที่อยู่ด้านหน้านี้ก็เหมือนดั่งผู้สอดแนมในกองทัพ และก็ไม่ต่างอะไรกับทหารม้าลาดตระเวน

ทว่า

แม้เสียงของจื่อซีจะเบามาก หลานเยาเยาก็ยังได้ยิน

นางอธิบายเบาๆ:

“ถูก เหมือนที่เจ้าคิดในใจเช่นนั้น พวกเขาก็มีกองทัพทหาร และมีผู้บัญชาการทหาร และสร้างมีดคมๆธรรมดาๆได้บ้าง”

ขณะที่พูด จื่อเฟิงมาถึงอย่างเงียบๆ กระซิบรายงานเบาๆข้างหูของหลานเยาเยา:

“ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วขอรับ!”

“ดี!” ขณะส้งเย่นกุยได้เตรียมพร้อมที่จะตรึงคนจากนอกแผ่นดินอีกผู้หนึ่งไว้แล้ว เช่นนั้นทางนี้นางก็สามารถลงมือได้แล้ว

ด้วยเหตุนี้!

นางจากในระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ หยิบขวดเล็กๆที่สวยงามออกมาก่อนสองขวด อันหนึ่งยื่นให้เย่แจ๋หยิ่ง กำชับอย่างละเอียดให้เขาสูดก๊าซในขวดมากขึ้นซักสองสามที

เมื่อเย่แจ๋หยิ่งได้ยินดังนั้น เพียงแค่มองดูนางแวบหนึ่ง สีหน้ากลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก

แต่ รอจนขณะที่นางเอาขวดเล็กๆอีกขวดหนึ่งยื่นให้หานแส หานแสยิ้มอย่างชั่วร้าย ไม่ต้องให้หลานเยาเยากำชับ ก็เอ่ยปากเบาๆแล้ว:

“อ๋องเย่ไม่มีใครที่จะใช้งานได้แล้วจริงๆ ไม่เช่นนั้นข้าก็คงไม่ต้องออกโรงเอง”

เมื่อครู่คำพูดที่หลานเยาเยากำชับเย่แจ๋หยิ่งอย่างละเอียด เขาได้ยินแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องให้นางกำชับ เขารีบเปิดฝาออกสูดดมทันที ใบหน้าบิดเบี้ยวในพริบตา

กลิ่นนี้ไม่ได้ขึ้นหัวธรรมดาๆ…….

หากไม่ได้อยู่ในสายตาของทุกคน คาดว่าเขาคงหันหน้าไปอ้วกแล้ว

เพียงแต่…….

ทำไมอ๋องเย่ไม่มีปัญหาเลยสักนิด

ด้วยเหตุนี้ เขาเหลือบมองทางหลานเยาเยา ใช้สายตาชนิดที่กลัดกลุ้มอีกทั้งสงสัยเป็นอย่างมากมองดูนาง

“ขวดเล็กๆสองขวดเป็นสิ่งของอย่างเดียวกัน?”

หลานเยาเยาพยักหน้า “ไม่งั้นล่ะ! ยังจะให้ยาพิษเจ้าได้หรือ?”

พูดพลาง นางก็หยิบสิ่งของสองถุงใหญ่ๆรูปร่างเป็นผงแป้งออกมาอีก ฉีกออกเป็นรูเล็กๆรูหนึ่ง ใช้ห่อจื๋อจื่อจุดไฟ ผงแป้งเหล่านั้นกระจายออกเป็นควันขาวหนาแน่นในชั่วพริบตา

นางคนเดียวให้พวกเขาถือไว้ในมือถุงหนึ่ง

“รีบไปรีบกลับ ของสิ่งนี้อานุภาพยิ่งใหญ่ เกรงว่ากลิ่นในขวดเล็กๆก็ไม่สามารถทนได้นานเท่าไหร่”

ทั้งสองพยักหน้าเล็กน้อย

จากนั้นแฉลบตัวจากไป แต่ขณะที่หมุนตัวจากไป หานแสเห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเย่แจ๋หยิ่งแทบจะย่นเข้าหากัน กลิ่นร้ายแรงเป็นพิเศษไม่ได้ด้อยไปกว่าสิ่งนั้นที่เขาดมเมื่อครู่จริงๆ

ว่าแล้ว ทำไมอ๋องเย่ถึงไม่มีปัญหา

ที่แท้ก็อดกลั้น……

สองคนหยิบสิ่งของที่กระจายหมอกควันหนาแน่นออกมา คนหนึ่งล้อมไปอีกทางหนึ่ง คนจากนอกแผ่นดิน เหาะไปเหาะมา จากนั้นไม่นาน หมอกควันค่อยๆลอยตลบอบอวลขึ้นรอบๆ อีกทั้งหมอกควันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

รอจนขณะที่คนจากนอกแผ่นดินพบเห็นความผิดปกติ ทุกอย่างก็สายไปแล้ว

เพราะเขารู้สึกวิงเวียนศีรษะแล้ว โซซัดโซเซแทบจะล้มแล้ว

แต่รอสักพักหนึ่ง ก็เข้มแข็งต่อไปไม่ได้

ยังหยิบเสาแหลมอันหนักอึ้งที่ทำเสร็จแล้ว ทุบตีไปรอบๆมั่วซั่ว เหมือนว่าต้องการทุบตีให้คนที่แอบอยู่ในที่ลับออกมา

หลังจากที่ทุบตีไปมั่วซั่วรอบหนึ่ง ต้นไม้เก่าแก่มากมายถูกเสาแหลมทุบล้มลง ไม่ช้าเสาแหลมท่อนหนึ่งเล็งอย่างแม่นยำและโจมตีมาตรงสถานที่ที่พวกหลานเยาเยาหลบซ่อนอยู่อีก

“ปัง!”

เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นก็ดังขึ้นข้างกาย แก้วหูแทบจะแตกแล้ว

ขณะเดียวกันก็มีคนหนึ่งถูกสะเทือนไปไกลมาก ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของคนนอกแผ่นดินใหญ่โดยตรง

“ครืนครืนครืน…….”

คนจากนอกแผ่นดินเงยหน้าคำรามเสียงหนึ่ง นกที่พักผ่อนยามค่ำคืนล้วนตระหนกบินไปในพริบตา ที่ทำให้คนหวาดผวาคือ มันวางมือสองข้างลงที่พื้นอย่างฉับพลัน ราวกับว่าต้องการพุ่งโจมตีแล้ว

เป็นดังคาด!

วินาทีถัดมา คนจากนอกแผ่นดินเก็บเสาแหลมขึ้น แบกไว้บนบ่า แล้วพุ่งเข้ามาทางคนที่เปิดเผยตัวทันที ความรวดเร็วกับความสูงใหญ่ของมันและความหนักอึ้งไม่เหมาะสมกันเป็นที่สุด

หลานเยาเยาขบคิดวิธีการดีๆในเวลาคับขันอย่างฉับพลัน

หยิบด้ายเงินบางๆยาวๆไม่กี่เส้นออกมา แบ่งให้กับคนที่เหลือที่ไม่ได้เปิดเผยตัว สองคนหนึ่งกลุ่ม ในจุดที่คนจากนอกแผ่นดินต้องผ่าน แขวนด้ายเงินในแนวขวาง ใช้ความสูงต่ำไม่เหมือนกันเป็นรูปแบบลำดับชั้น

ในช่วงยุคแรก

นางก็เคยใช้วิธีนี้

เพียงแต่ตอนนั้นไม่ได้ถือด้ายเงินบางๆยาวๆไว้ในมือ แต่เป็นบางดั่งปีกจักจั่น มีดใหญ่ยาวที่แหลมคมดั่งกระบี่ สองข้างล้วนมีด้ามสามารถจับได้

ก็เหมือนดั่งตอนที่เย่แจ๋หยิ่งอยู่ที่หน้าประตูเมืองโยวกวง ติดตั้งค่ายกลมีดยาว

เพียงแต่ตอนนี้ที่นี่ ที่นางใช้คือด้ายเงินบางๆยาวๆ

ต่อกรกับผู้ที่ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่ง ไม่รู้ว่าประสิทธิภาพจะเป็นอย่างไรบ้าง?

ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว……

คนจากนอกแผ่นดินวิ่งมาถึงอย่างรวดเร็ว หลานเยาเยากับจื่อเฟิงคนหนึ่งอยู่ด้านหนึ่งออกแรงดึงด้ายเงินอย่างสุดความสามารถ แต่ทว่าระหว่างที่กำลังจะสัมผัสโดน คนจากนอกแผ่นดินกระโดดขึ้นอย่างกะทันหัน กระโดดข้ามความสูงที่ด้ายเงินอยู่ไปโดยตรง

แต่รอจนตอนที่ตกลงพื้น

คนจากนอกแผ่นดินใหญ่ชนเข้ากับด้านบนของด้ายเงินกลุ่มที่สองพอดี

แต่ที่เหนือความคาดหมายคือ

ด้ายเงินบางๆยาวๆ สามารถตัดหัวของคนธรรมดาได้อย่างสบายๆง่ายดาย กลับทำได้เพียงจมลงไปตรงที่หยาบๆหนาๆของคนจากนอกแผ่นดิน เหมือนครึ่งหนึ่งของผิวหนังเป็นดั่งกำแพงเหล็กกำแพงทองแดง

พลังแข็งแกร่งที่สุดพุ่งมา มุ่งโจมตีด้ายเงินเส้นบางๆยาวๆ ทำให้สองคนที่ถือด้ายเงิน พุ่งออกไปไกลสองสามเมตร หนึ่งคนในนั้นยังชนเข้ากับด้านบนของต้นไม้แห้งอย่างไม่ระวัง กระอักเลือดสดออกมาในพริบตา

รู้สึกถึงความเจ็บปวด

คนจากนอกแผ่นดินหยุดลงแล้ว เขาส่ายหัวอย่างแรง ยังจะยื่นมือมาตบหัวของตัวเองอีก น่าจะเพราะอยากทำให้ตัวเองตื่นตัวขึ้นหน่อย จากนั้นเอาด้ายเงินบางๆยาวๆที่ยังติดอยู่ที่เลือดเนื้อ ดึงติดทั้งเลือดเนื้อออกมาทันที

มองดูผู้นั้นที่ล้มกระอักเลือดอยู่บนพื้น คนจากนอกแผ่นดินโมโหแล้ว

เดินเข้าไปก้าวหนึ่ง ก็ถึงด้านหน้าของคนผู้นั้นแล้ว ยกขาก็จะเหยียบลงไป หากว่าไม่มีต้นไม่แห้งกั้นไว้ เกรงว่าคนผู้นั้นคงถูกเหยียบเป็นโคลนเนื้อ จบชีวิตลงตรงนั้น

แต่แม้ว่าเขาจะหลบอีก ก็ถูกเหยียบขาสองข้างไว้

กระดูกขาทั้งสองข้างแตกละเอียดทันที เลือดพุ่งกระเซ็น เลือดเนื้อปะปนกัน เสียงร้องที่น่าเวทนาของความเจ็บปวด ดังก้องฟ้าในทันที

จื่อเฟิงที่วิชาตัวเบาสูงส่งที่สุด เหาะเข้าไปช่วยคนออกมาในพริบตา

จุดที่คนจากนอกแผ่นดินได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึกสร้างความเจ็บปวดได้ไม่มาก ไม่ได้อันตรายถึงชีวิตของคนจากนอกแผ่นดิน

แต่มีบาดแผลแล้ว

สำหรับหลานเยาเยา ก็นับว่าเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง

ดังนั้นนางจึงหยิบยาผงห่อหนึ่งออกมาจากระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บอีก ยาผงนี้กับเหมือนกันทุกประการกับยาผงที่นางให้เย่แจ๋หยิ่งและหานแสไปก่อนหน้านี้

ฉีกเป็นรู ใช้ห่อจื๋อจื่อจุดไฟ

การกระทำของนางคล่องแคล่วว่องไว เวลาชั่วดีดนิ้วมือก็เสร็จแล้ว จากนั้นตะโกนเสียงดังกับทุกคน:

“ช่วยข้าถ่วงมันไว้!”

ทุกคนได้ยินเสียง ไม่ว่าจะพึ่งพาเสียง พึ่งพาหมัดเท้า หรือว่าพึ่งพาไหวพริบและแผนการ ล้วนรวมกลุ่มกันเข้ามาแล้ว

ส่วนใหญ่เป็นเพราะอยู่ต่อหน้าศัตรูที่แข็งแกร่ง พวกเขาสามัคคีกันร่วมมือกันด้วยโดยสัญชาตญาณ ต่อสู้กับศัตรูที่มาจากภายนอก

แน่นอน!

แข็งชนแข็งกับคนจากนอกแผ่นดิน จำต้องเสียสละค่าตอบแทนยิ่งใหญ่ที่สุด

มือข้างหนึ่งของมันโบกเท้าข้างหนึ่งถีบ ล้วนสามารถสร้างความบาดเจ็บรุนแรงที่สุดต่อคนผู้หนึ่งได้ ร้ายแรงกว่านั้นจะคนจบชีวิตในทันที

หลังจากที่ทุกคนเบี่ยงเบนความสนใจของมัน หลานเยาเยาได้คลำถึงด้านหลังของอย่างเงียบๆแล้ว หลังจากที่คนสุดท้ายช่วยนางดึงดูดความสนใจถูกคนจากนอกแผ่นดินใช้เท้าถีบออกไปแล้ว

ควันขาวหนาแน่นก็ค่อยๆลอยขึ้น ล้อมรอบตัวของคนจากนอกแผ่นดินอย่างแนบแน่น หมอกควันสีขาวปิดบังตาสองข้างของมัน เดิมทีมันก็สติเลอะเลือน ยิ่งเดือดดาลอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น

หลานเยาเยาฉวยโอกาสเอายาผงที่ยังไหม้เป็นควันขาวไม่หมด เทไปตรงจุดที่คนจากนอกแผ่นดินได้รับบาดเจ็บทั้งหมด แต่นี่ยังไม่พอ นางยังหยิบยาพิษที่รุนแรงออกมา และราดไปที่ปากแผลพร้อมกัน

ความเจ็บปวดกัดเซาะกระดูก ทำให้คนจากนอกแผ่นดินสุ่มสี่สุ่มห้าตบตีจุดที่เจ็บปวดอย่างรุนแรง

หลานเยาเยาแฉลบตัวหลบไม่ทัน ถูกตีพอดี

ชั่วพริบตาเหมือนดั่งศรคมที่หลุดจากสายธนู ไปทางต้นไม้เก่าแก่ต้นใหญ่ต้นหนึ่งโดยตรง…..