Chapter 498: นี่มันจะต้องเป็นฝันแน่ๆ!
“นี่มันเรื่องบังเอิญอะไรขนาดนี้กัน! พวกเราพบกันอีกแล้วนะครับ”หยางหยิงอุทานออกมา เมื่อเขาเห็นเจียงลู่ฉีและสมาชิกเดินเข้ามาหาพวกเขา
“ใครบางคนนี่มันชอบทำตัววุ่นวายไปทั่วจริงๆ พวกเขายั่วยุเจ้าหน้าที่ในเวลาไม่นานที่พวกเขามาถึงที่นี่ คุณไม่คิดอย่างงั้นเหรอครับ?”หยางหยิงยั่วยุ ก่อนที่เสียงของเขาจะหายไป เขาก็สังเกตเห็นเจียงลู่ฉีจ้องมาที่เขา ดวงตาของเจียงลู่ฉีเย็นชาเป็นอย่างมากจนหยางหยิงอดที่จะนึกถึงฉากที่ซอมบี้กลายพันธุ์ระดับ 2 ตายเสียมิได้ มันทำให้เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังคงทำตัวใจเย็นอยู่และพูดออกมา “เอาเถอะ คุณต้องการที่จะทำอะไร?”หยางหยิงโกรธเล็กน้อยจากความอับอายที่เขาได้รับ ในความคิดของเขาแล้วเจียงลู่ฉีได้ทำให้เจ้าหน้าที่หวันหงุดหงิดแล้วและแม้ว่าพวกเขาจะสามารถเข้าไปในพื้นที่ปลอดภัยได้ เขาและทีมของเขาก็จะทำลายทีมฉี่หยิงในอนาคตอยู่ดี
“นายนี่มันน่าสงสารอะไรเช่นนี้! นายมันก็เหมือนกับหมาที่พึ่งพาพลังของเจ้านายในการข่มขู่คนอื่นนั่นแหละ”เจียงจู้อิงพูดออกมาอย่างเย็นชา
“มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกเราอยู่ที่ไหน ถ้าฉันต้องการที่จะเอาชีวิตของนายไป นายควรที่จะเลิกความคิดเพ้อฝันที่จะท้าทายฉันผ่านคนอื่นได้แล้ว มันเป็นการกระทำที่โง่เง่า”เจียงลู่ฉีพูดออกมาอย่างเย็นชา
หยางหยิงรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ความมั่นใจของเขาก็กลับมา หลังจากที่สังเกตเห็นหวันหลานและเจ้าหน้าที่อีกสองคนกำลังเดินมาทางพวกเขา เขาก็มั่นใจอย่างมากว่าเจียงลู่ฉีจะไม่กล้าทำอะไรเขา
หวันหลานก็ได้ยินสิ่งที่เจียงลู่ฉีพูดด้วยเช่นกันและเธอก็รู้สึกหงุดหงิดในทันที ในความคิดของเธอ เจียงลู่ฉีและทีมของเขาเป็นคนที่บ้าละห่ำที่ไม่สนใจคนอื่น ในการประเมินที่กำลังจะถึงนี่ เธอก็หวังที่จะกดดันเจียงลู่ฉีหรือไม่อย่างงั้นแล้วละก็เขาก็จะโอหังไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงต่อไป
ในเวลานั้นเองเสียงก็ดังออกมาจากประตูหนาและพื้นดินก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย ต่อมาขบวนรถเหล็กก็ขับผ่านประตูเข้ามา ขบวนรถนี้มีรถนับร้อยคัน รถต่อสู้ติดเกราะ รวมทั้งรถถัง พวกมันต่างเต็มไปด้วยคราบเลือดและมันก็มีสัตว์ป่ากลายพันธุ์หลายตัวที่อยู่ด้านใน ร่างกายอันใหญ่โตของมันทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างตกตะลึง
“หื้อ? นายพลจางกลับมาแล้วงั้นเหรอ?”หวันหลานค่อนข้างมีความสุข
จี่เซียงหมิงก็ตื่นเต้นด้วยเช่นกันและเขาก็เดินไปทางขบวนรถ เจียงลู่ฉีและผู้รอดชีวิตคนอื่นก็ต่างยืนอยู่ด้านข้างและมองไปยังพวกเขา
คนทื่อยู่ด้านในรถกองทัพต่างมีผิวสีแทนและชุดยูนิฟอร์มของเขาต่างมีคราบเลือดติดอยู่ เจียงลู่ฉีก็สงสัยว่าทำไมนายพลถึงได้นำทีมแบบนี้ด้วยตัวของเขาเอง แต่เขาก็หาเหตุผลไม่ได้ เขาจึงคิดเกี่ยวกับนั่งร้านที่อยู่ไกลออกมา ในตอนแรกเขาคิดว่าพื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิงเป็นพื้นที่ขนาดเล็ก แต่ในตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขาคิดผิดเสียแล้ว
ซูกวงฉีและซูตงไม่เพียงแค่เลือกสถานที่แห่งนี้เพราะมันเป็นบ้านเกิดของพวกเขาเพียงอย่างเดียว แต่มันยังปลอดภัยอีกด้วย พวกเขาก็ไม่ได้ถูกเก็บงำความลับเกี่ยวกับสถานการณ์ที่แท้จริงของพื้นที่ปลอดภัย สุดท้ายแล้วพวกเขาต่างเป็นนักวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่เจ้าหน้าที่กองทัพหรือนักการเมือง
ในตอนนี้ทหารก็กระโดดลงมาจากรถของพวกเขา ด้านหน้าขบวนรถเป็นรถติดเกราะพร้อมกับนายพลที่ลงมาจากรถ นายพลเฒ่าก็ถอดหมวกและเปิดเผยผมหงอกและหน้าตาที่ดูอบอุ่น
จี่เซียงหมิงก็เดินเข้าไปใกล้กับนายพลเฒ่าและทำท่าเคารพของกองทัพ
“ทำตัวสบายๆเถอะ จี่น้อย นายมีหน้าที่รับผิดชอบการประเมินทีมใหม่งั้นเหรอ?”นายพลจางยิ้มและถามออกมา
“ครับ ท่านนายพล”จี่เซียงหมิงตอบกลับ
“เยี่ยม ฉันจะเดินไปกับนายเพื่อตรวจสอบพวกเขา ฉันจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่างที่จะทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้น มันเป็นงานที่หนักหนามากที่ต้องต่อสู้กับสัตว์ป่ากลายพันธุ์ทั้งหมดนั่นทุกวัน”นายพลจางพูด
เมื่อหวันหลานเห็นพวกเขาเดินมาหาผู้รอดชีวิตด้วยกัน เธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจ เพราะว่าเธอนั้นเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่ด้านโลจิสติก ในขณะที่นายพลจางเป็นตัวตนที่น่าเคารพยกย่อง
เธอก็จ้องไปที่ผู้รอดชีวิตในทันทีและเตือนพวกเขา “นายพลจางกำลังมา! นายต้องปฏิบัติตัวให้ดีๆ!”และหลังจากนั้นเธอก็จ้องไปที่เจียงลู่ฉี
เจียงลู่ฉีขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่แคร์เกี่ยวกับเจ้าหน้าที่หญิง เธอก็ยิ่งทำตัวน่ารำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ
“เธอนี่พยายามอย่างหนักเลยนะที่จะทำให้ท่านนายพลพอใจ”เจียงลู่ฉีพูดออกมาอย่างเย็นชา
“นายพูดอะไรกัน?”หวันหลานตะคอกกลับ “นายนี่มันทำตัวแหกกฏจริงๆ ผู้รอดชีวิตอย่างนายที่มีความสามารถพิเศษและคิดว่านายมีอำนาจแล้วงั้นเหรอ? แต่ในความจริงแล้วนายมันก็แค่..”เธอก็หยุดพูด เมื่อเจียงลู่ฉีชี้ไปที่ด้านหลังของเธอ หวันหลานก็เข้าใจในทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นและการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนเป็นน่ารังเกียจ
“ทำไมมันถึงเกิดความวุ่นวายนี้ขึ้นกัน? เธอกำลังด่าใครอยู่กัน?”นายพลจางถามพร้อมกับรอยยิ้มและหลังจากนั้นเขาก็เหลือบตามองผ่านเธอไปและสังเกตเห็นเจียงลู่ฉี นายพลจางก็ประหลาดใจอย่างมาก
เจียงลู่ฉีก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหลังจากที่มองไปที่นายพลจาง มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างมากที่พวกเขาจะพบกันที่นี่
หวันหลานก็ทำความเคารพนายพลและพยายามที่จะอธิบายออกมา ในขณะที่ชี้ไปที่เจียงลู่ฉี “ขอรายงานค่ะ! ท่านนายพลจาง เขาเป็นคนที่สร้างปัญหา ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาที่นี่ นอกจากนี้แล้วเขาก็ยังเมินเฉยคำเตือนของฉันค่ะ ฉันไม่คิดว่าเขาควรที่จะได้รับอนุญาตเข้าไปในพื้นที่ปลอดภัยของพวกเราค่ะ”
เจียงลู่ฉีก็หลุดออกจากความมึนงงและโต้กลับ “เมื่อไหร่กันที่ฉันสร้างปัญหา? เธอคิดว่าเธอเป็นตัวแทนของพื้นที่ปลอดภัยทั้งหมดงั้นเหรอ?”
หวันหลานก็เต็มไปด้วยความโกรธเคือง หลังจากที่ได้ยินมัน เธอไม่สามารถที่จะเชื่อได้ว่าเจียงลู่ฉีจะทำตัวบ้าบิ่นแบบนี้ต่อหน้านายพลจาง
“นายยังพยายามที่จะเถียงอีกเหรอ? นายกำลังพยายามสร้างปัญหาจริงๆแล้วละ!”หวันหลานพูดออกมาอย่างหงุดหงิดใจ “คนบางคนแบบนายจะช่วยกองทัพของพวกเราได้ยังไงกัน? นายมันก็เป็นแค่ปลาเน่าที่จะทำให้ตายกันทั้งบ่อนั่นแหละ!”
“ในอีกความหมายหนึ่ง เธอคัดค้านทีมนี้ เพราะเธอคิดว่าพวกเขาจะไม่นำผลดีมาให้กับกองทัพ ถ้าพวกเขาเข้าร่วมใช่ไหม?”นายพลจางถาม หลังจากฟังคำพูดของเธอ
“ค่ะ!”หวันหลานตอบกลับอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ เมื่อเจียงลู่ฉีทำให้เธอหงุดหงิดจริงๆ
ในเวลาเดียวกัน หยางหยิงก็พึงพอใจกับโชคร้ายของเจียงลู่ฉีมาก ในความคิดของเขาแล้ว เจียงลู่ฉีก็ชะตาขาดแล้วและเขาก็จะถูกบังคับให้ออกไปจากที่นี่ เขาก็ยังคิดว่านั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่เขาทำที่ใช้หวันหลานในการไล่พวกเขาออกไป ไม่เพียงแต่เธอยังดื้อรั้นกับความคิดของเธอ แต่เธอยังคิดว่าทุกคนจะต้องเคารพกฏและคำสั่งของเธอ เขาเชื่อว่าเทพธิดาแห่งโชคลาภได้ยิ้มให้กับเขาแล้วและเจียงลู่ฉีจะไม่กล้าทำอะไรเขาอีกต่อไป ถ้าโชคดีแล้วละก็เขาก็คงจะหาโอกาสฆ่าเจียงลู่ฉีและกำจัดอุบัติเหตุที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตได้อีกด้วย
“ฉันคิดว่ามันแตกต่างออกไปนะ ทีมนี้ช่วยเป็นอย่างมากเลยละ”นายพลจางยิ้มและเดินไปด้านหน้าเจียงลู่ฉี “เจียงน้อย ยินดีที่พบกับนายอีกนะ”
“นายพลจาง ด้วยความยินดีครับ”เจียงลู่ฉีตอบกลับ
“อะไรนะ!?”นายพลจางขมวดคิ้ว
“ความผิดผมเอง เฒ่าจาง!”เจียงลู่ฉีหัวเราะออกมาและพูดอีกครั้ง
นายพลจางยิ้ม “นักวิทยาศาสตร์ที่นายคุ้มครองไปต่างปลอดภัยดี ขอบคุณมากจริงๆ!”
“ไม่ต้องพูดถึงมันหรอกครับ”เจียงลู่ฉีตอบกลับ
นายพลจางก็เคยร่วมมือกับเจียงลู่ฉีในเกาะเชนไฮ่ นอกจากนี้แล้วนายพลจางก็ยังนับถือเจียงลู่ฉีอย่างมากอีกด้วย
เจียงลู่ฉีก็ได้ยินมาว่านายพลจางนำทหารของเขาไปโจมตีใส่รังสัตว์ป่าที่ใกล้กับเกาะเชนไฮ่และเขาได้รับบาดเจ็บหนักกลับมา มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่เจียงลู่ฉีจะมีความสุขกับความจริงที่นายพลจางยังมีชีวิตอยู่และยังคงสุขภาพดีเช่นนี้
หวันหลานตกตะลึงกับความสัมพันธ์ของเจียงลู่ฉีและนายพลจาง
หยางหยิงก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เขาหวาดกลัวอย่างมาก! ดวงตาของเขาแทบจะกระเด้งหลุดออกมาจากเบ้าตาของเขา ในขณะที่เขาตะโกนออกมาในหัวของเขา ‘นี่มันจะต้องเป็นฝันแน่ๆ!’
