Chapter 256: เข้าใจผิดจนถึงตอนสุดท้าย
นักต่อสู้ที่นั่งอยู่ตรงมุมโรงเตี๊ยมนั้นก็คือเนียนลู่หยุนและผู้เล่นที่ตะโกนใส่เขาก็คือหัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติ
เมื่อพวกเขาตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หวังหยู่และคนอื่นก็สับสนเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าผู้เล่นของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งมาที่นี่เพื่อหาพวกเขางั้นเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงตะโกนใส่เนียนลู่หยุนกัน?
ในอีกทางหนึ่ง เนียนลู่หยุนก็สับสนมากกว่าพวกเขาเสียอีก ไม่ใช่ว่าสงครามกิลด์มันจบไปแล้วงั้นเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงมาสร้างปัญหากับเขาอีกกัน?
“ถ้านายมีบางสิ่งที่ต้องการจะพูดแล้วละก็ อย่ามัวแต่ยืนอยู่นั่นและพูดจาหยาบคายกับฉัน!”เนียนลู่หยุนพ่นลมหายใจออกมาแล้วเขาก็จิบเหล้าไปอีกอึกหนึ่ง
“พูดกับแม่มึงเหอะ!”ผู้เล่นของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งระเบิดออกมาทันทีที่ได้ยินการตอบกลับของเนียนลู่หยุน หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นในสำนักงานกิลด์ พวกเขาก็โกรธเคืองอย่างมากอยู่แล้ว เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เนียนลู่หยุนพูด นักรบทั้งสองคนในกลุ่มก็พุ่งตรงใส่เขาในทันที
เขาก็บิดตัวเล็กน้อย เนียนลู่หยุนก็หลบการโจมตีทั้งสองอย่างจากเขาและซัดเข่าใส่หน้าอกของอัศวินในขณะที่กระทุ้งไหล่เข้าใส่อีกคนหนึ่ง ด้วยการโจมตีที่เคลื่อนไหว เนียนลู่หยุนก็ทำให้นักรบทั้งสองคนเคลื่อนที่ไม่ได้
“…นี้ก็คือเนียนลู่หยุนงั้นเรอะ?”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งหายใจเข้าๆลึกในขณะที่ถามกับจักรพรรดิสายฟ้าอันบ้าคลั่ง
นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งเห็นเนียนลู่หยุนตัวเป็นๆ เมื่อพวกเขาอยู่ในดันเจี้ยน “เนียนลู่หยุน”ที่เขาเห็นนั้นปลอมตัวเป็น NPCและวิ่งหนีไป เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งยังไม่ได้รับทราบถึงความแข็งแกร่งของเนียนลู่หยุนในการต่อสู้จริงๆเลย
“ถูกแล้ว มันเป็นเขา! ฉันจำท่าทางของเขาได้อย่างชัดเจน!”หัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติตะโกนออกมา
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เนียนลู่หยุนก็จดจำหัวใจสายฟ้าอันบ้าคลั่งได้ด้วยเช่นกัน เมื่อเป็นนักเวทย์ที่เขาฆ่าไปและก็เยาะเย้ย “โอ้โห ไม่เลวเลย! นายพึ่งจะถูกฉันฆ่าไปรอบหนึ่งและนายก็จำท่าของฉันได้งั้นเหรอ? นายนี่มีความสามารถพอตัวเลยนะนี่!”
“นายฆ่าฉันไปสองครั้งต่างหาก!”หัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติตะโกน
“โอ้ ฉันจำได้ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่…”เนียนลู่หยุนมึนงง เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติก่อนที่จะพูดต่อ “ยังไงก็ตามไม่ใช่สงครามกิลด์มันจบไปแล้วงั้นเหรอ? ทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่นี่กัน?”
“หื้อ???”เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมา แม้กระทั่งผู้เล่นของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งก็รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะและคิด “ไอ้บัดซบนี่รู้วิธีแสร้งทำจริงๆ…หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ เขาก็ยังสามารถแสร้งทำตัวแบบว่าเขาไม่รู้อะไรสักอย่างได้นี่นะ?”
หลังจากที่ฟื้นสติ เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งก็ยืนขึ้นและตะโกนออกมา “ชื่อของฉันคือเทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งเป็นผู้นำของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่ง ฉันได้ยินชื่อเสียงอันโด่งดังของเนียนลู่หยุนมานานแล้ว มันเป็นเกียรติอย่างมากที่พบกับนายวันนี้”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ทำให้ผู้เล่นของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งมึนงงขึ้นไปอีก กิลด์ของพวกเขาถูกผลักดันจนตกอยู่ในสภาพอันน่าอนาถโดยชายคนนี้และผู้นำของพวกเขาก็พูดว่ามันเป็นเกียรติอย่างมากในการพบกับเขานี่นะ
“ไอ้เหี้…เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งกำลังพยายามทำอะไรอยู่กันแน่?”หมิงตู่ส่งข้อความแล้วเขาก็กลั้นเสียงหัวเราะไว้
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นายจะต้องชื่นชมความพยายามที่เขาแสดงแบบนั้นไว้นะ!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิกระซิบ
“ฉันชื่นชมคนแข็งแกร่งแบบนาย ถ้านายบอกพวกเรามาว่าสหายอีกสองคนของนายคือใคร ฉันจะปล่อยนายไป!”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งพูดต่อ
ถ้าสถานการณ์มันอนุญาตแล้วละก็ เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งก็ต้องการที่จะหลีกเลี่ยงกับสัตว์ประหลาดแบบนั้น แม้ว่าเขาจะไม่สามารถดึงเขามาตายได้ การที่ไม่เป็นศัตรูกับเขาไปตลอดกาลจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า
ผู้เล่นที่เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งพามาด้วยนั้นเป็นสมาชิกที่สำคัญทั้งหมดของกิลด์เขา แต่เนียนลู่หยุนก็ยังจัดการพวกเขาได้ในลมหายใจเดียว มันจะไม่ทำให้พวกเขาทุกคนที่อยู่ที่นี่ตกตะลึงได้ยังไงกัน?
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เล่นของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งก็ยังเห็น “เนียนลู่หยุน”วิ่งหนีไปบนกำแพงไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา ดังนั้นความหวาดกลัวพวกเขาจึงยังคงสดใหม่อยู่
ตามสำนวนที่ว่า เจ็บแล้วจำ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตไม่จำกัดในเกม มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะยอมยกชีวิตพวกเขาทิ้งๆไปโดยไม่มีเหตุผล เมื่อเห็นเนียนลู่หยุนสู้ต่อหน้าเขาก็ทำให้เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งเหงื่อออกมาอย่างเย็นยะเยียบ
ตั้งแต่ที่มันเป็นแบบนั้น เขาก็เสนอให้เนียนลู่หยุนยื่นสหายของเขาทั้งสองคนมาและพวกเขาก็จะจากไป สุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนก็ฆ่าผู้เล่นของพวกเขาไปมากกว่า “เนียนลู่หยุน” ถ้าเขาสามารถจับพวกเขาทั้งคู่ได้แล้วละก็ อย่างน้อยเขาก็สามารถที่จะทำให้ความโกรธเคืองของพี่น้องเขาลดดน้อยลงไปเล็กน้อยได้
“สหาย? ฉันทำอะไรไปละ?”เนียนลู่หยุนถาม
การแสดงออกที่เฉยเมยและไม่ใส่ใจของเนียนลู่หยุนทำให้ผู้เล่นกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งกราดเกรี้ยวมากกว่าเดิม
“หมอผีและนักเวทย์ที่อยู่กับนายยังไงละ!”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งพูดย้ำ ถึงแม้ว่าเขาต้องการที่จะจัดการเขาในทันที มันก็น่าอายมาที่พวกเขาจะพูดว่าพวกเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้กิลด์ของพวกเขาระดับลด
ถึงแม้ว่าเนียนลู่หยุนจะไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดถึงกัน หวังหยู่และสหายของเขาก็เข้าใจ เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งคิดว่าเนียนลู่หยุนเป็นคนที่บุกรุกสำนักงานกิลด์ของพวกเขา
“ฉันคิดว่ามันถึงเวลาสำหรับพวกเราที่ควรจะไปได้แล้วในตอนนี้ อาชีพของพวกเรามันเด่นเกินไปในสถานที่นี้ ถ้าพวกเราอยู่นานกว่านี้ พวกเขาอาจจะจำพวกเราก็ได้..”รัศมีฤดูใบไม้ผลิพึมพำ
พร้อมกันนั้น ทั้งสามคนก็ลอบออกจากโรงเตี๊ยมไป
“นักต่อสู้ หมอผีและนักเวทย์?”เนียนลู่หยุนถามอีกครั้ง
รูปแบบนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนไม่ว่าจะเกมไหนก็ตาม ใครก็ตามจะเลือกอาชีพขยะสองอาชีพนี้มารวมในปาร์ตี้เดียวกัน? แม้ว่าพวกเขาจะมีนักจู่โจมระยะไกล ปาร์ตี้ที่ขาดฮีลเลอร์ก็จะอยู่ไม่ได้นาน
“ถูกแล้ว!”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งพยักหน้า
“นายไม่สังเกตเห็นสมาชิกของกลุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างงั้นเหรอ?”เนียนลู่หยุนพูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่ว่างที่หวังหยู่เคยยืนอยู่
“หื้ม?”หลังจากที่เนียนลูหยุนเตือน เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งก็ระลึกว่ามันมีกลุ่มปาร์ตี้สามคนที่เหมาะสมกับคำอธิบายเมื่อหลายชั่วครู่ก่อนจริงๆ
“หัวใจสายฟ้า นายเห็นกลุ่มปาร์ตี้ที่พึ่งจากไปเมื่อกี้ไหม?”
“ไม่…ผมจดจ่อไปกับเนียนลู่หยุนตลอดเวลา”หัวใจสายฟ้าอันบ้าคลั่งเกาหัวและตอบกลับ
ทุกคนก็จดจ่อไปที่เนียนลู่หยุนตลอดเวลา ตั้งแต่ที่เขาเป็นเป้าหมาย ใครจะไปมีเวลามองหาคนอื่นกัน?
ในขณะที่เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งกำลังพยายามคิดว่าจะเชื่อเนียนลู่หยุนดีหรือไม่ ใครบางคนที่อยู่ด้านโรงเตี๊ยมก็ตะโกนขึ้นอย่างฉับพลัน “พี่เนียน! ผม นักแอบซุ่มได้มาถึงแล้ว! พวกเราจะจัดการกับพวกด้านนอกก่อนและหลังจากนั้นก็จะช่วยพี่เอง!”
“เหี้..! พวกเราโดนหลอก!”หัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติสาปแช่งแล้วเขาก็ก้าวไปด้านหน้าและร่ายเวทย์สายฟ้าใส่เนียนลู่หยุน
เนียนลู่หยุนก็หลบสกิลในทันทีและมุ่งหน้าไปยังประตู และพบกับสกิลที่ร่ายโดยคนอื่น
ทางออกของโรงเตี๊ยมมันค่อนข้างแคบ ดังนั้นมันจึงไม่ได้มีพื้นที่ให้เขามากเท่าไหร่ในการที่จะหลบมันให้พ้น เมื่อลิ้มรสพลังของหวังหยู่แล้ว ผู้เล่นของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งก็ได้เตรียมจัดการกับเนียนลู่หยุน สกิลก็ปกคลุมทางออกของโรงเตี๊ยมทั้งหมด เนียนลู่หยุนก็ก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก่อนที่จะหายไปเป็นแสงสีขาว….
