Chapter 308: ความสามารถมากมายหลายแบบ
หวังหยู่ตื่นเต้นมากที่จะพบกับคนที่เหลือของนิกายซวนเฉินเป็นครั้งแรก ในตอนแรกสถานการณ์มันช่างอึดอัด แต่เพียงเวลาไม่นานพวกเขาก็อยู่ร่วมกันได้ดี
สุดท้ายแล้ว {REBIRTH} เป็นเกมเสมือนจริง เมื่อเห็นว่าพวกเขาอยู่ในเกมก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่เห็นพวกเขาในชีวิตจริงสักเท่าไหร่ การรวมตัวกันก็คล้ายคลึงกับการรวมตัวกันในกิลด์ในเกม
ความแตกต่างในอายุก็เล็กน้อย รัศมีฤดูใบไม้ผลิอายุมากกว่าหวังหยู่แค่สองปีและเขาก็เป็นคนที่แก่ที่สุดแล้ว คนที่เหลือก็อายุเท่าๆกัน ยกเว้นความทระนงตัวเขาก็เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ในปีที่สาม
นิกายซวนเฉินนั้นถูกสร้างขึ้นมาราวๆเจ็ดปีแล้ว หวังหยู่ก็รู้สึกสับสนที่ความทระนงตัวสามารถที่จะเข้ามหาวิทยาลัยได้ยังไง แม้ว่าเขาจะอยู่กับคนที่เหลือตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น อย่างไรก็ตามหลังจากที่รู้เกี่ยวกับการทํางานของพวกเขา หวังหยู่ก็ตระหนักได้ในเวลาไม่นานว่าความทระนงตัวนั้นเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างไร
ถึงแม้ว่าไร้ความกลัวจะเป็นคนที่เจ้าเล่ห์และหน้าด้าน แต่เขาก็ได้รับการเรียนการสอนมาเป็นอย่างดีแม้กระทั่งหยางนัวก็ยังประทับใจ แม้ว่าเขาจะเป็นไอ้บัดซบที่หน้าด้านก็ตามเขาก็มีจบปริญญาเอกมาถึงสองสาขา…และทํางานในสถานศึกษาวิทยาศาสตร์ของจีน
ไร้ความกลัวและโบซอนนั้นแตกต่างกัน ไร้ความกลัวนั้นเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางด้านทฤษฎีในขณะที่โบซอนเป็นวิศวกรของกองทัพที่ทําการทดลองเกี่ยวกับปฏิกิริยานิวเคลียร์
ไม่สงสัยเลยที่พวกเขาทั้งสองคนต่างถูกปฏิบัติอย่างพวกคนประหลาด ถ้าโบซอนพูดว่าเขาสร้างระเบิดนิวเคลียร์ขึ้นมาเมื่อมีใครสักคนถามเกี่ยวกับอาชีพของเขาแล้วละก็เขาก็คงจะถูกส่งไปยัง โรงพยาบาลทางจิต
รัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นเป็นนักวิศวกรไฮดรอลิกที่โด่งดัง อาชีพของเขานั้นเกี่ยวข้องกับกา รคํานวณพื้นผิวโลกขนาดใหญ่และการสร้างแผ่นพิมพ์เขียว เขานั้นก็เก่งกาจในด้านภูมิศาสตร์และการทํานาย รัศมีฤดูใบไม้ผลิก็สามารถที่จะบอกได้ทันทีเลยว่าบ้านพักอาศัยของหวังหยู่และหยางนัวนั้นมีภูมิศาสตร์ที่ดี มู่ลี่เซียนและหยางหัวต่างประทับใจกับเขาและพวกเธอก็ให้เขาทํานายดวงกับเขาตรงนั้นเลย
อย่างไรก็ตาม หวังหยู่ก็รีบหยุดมู่ลี่เซียนลงเมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่ดูโรคจิตของรัศมีฤดูใบไม้ผลิ สําหรับหยางหัวแล้ว หวังหยู่ก็รู้ดีว่าเธอจะทําร้ายรัศมีฤดูใบไม้ผลิ ถ้าเขาพยายามที่จะเล่นตลกอะไรกับเธออย่างแน่นอน
ดาบน้ําแข็งเป็นเจ้าของธุรกิจขนาดกลาง เขาก็เริ่มลงทุนในเกมเพื่อที่จะสร้างผลกําไรตามความเคยชินของเขา
“นายทําอาชีพอะไร หมิง?” หวังหยู่สงสัยมาก หลังจากที่รู้เกี่ยวกับอาชีพของพวกเขาแล้วหวังหยู่ก็มองไม่เห็นอาชีพที่หมิงจะเป็นได้เลย
“ฉันเป็นนักดนตรี!”
“นักดนตรี นักดนตรีทั้งหมดต่างยอดเยี่ยมแบบนายเลยงั้นเหรอ?”หวังหยู่สับสน ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่านักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ต่างแปลกประหลาด แต่มันเป็นไม่ผิดปกติที่จะแปลกประหลาดเหมือนกับหมิงตู
หมิงตูตอบกลับอย่างไม่มีความสุข “ยอดเยี่ยมแม่ถึงสิ ฉันยังไม่มีงานทําเลยด้วยซ้ํา!”
“ถ้างั้นนายทําอะไรอยู่ในตอนนี้กัน?”
“เป็นเจ้าหน้าที่เทศกิจ” หมิงตูอับอาย
“เหี้”ทุกคนก็เข้าใจ “ไม่สงสัยเลย…”
“ขุนนางครอท? สภาพร่างกายของนายดีเกินไปจนเป็นพวกเนิร์ดนะ” หมิงต่ถาม
“ผมเป็นนักกีฬาเป็นนักกีฬาในทีมนักตีปิงปองในเมือง”
“โอ้..ฉันไม่สงสัยเลยว่าทําไมฉันจึงรู้สึกมีความคล้ายคลึงกันระหว่างพวกเรา” หวังหยู่อุทาน
ที่มปิงปองของจีนนั้นแข็งแกร่งอยู่เสมอ แม้ว่าทีมของเมืองก็สามารถที่จะจัดการทีมของผู้เล่นต่างชาติได้ ผู้เล่นในทีม
ชาติต่างมีปฏิกิริยาความเร็วและการเคลื่อนที่ที่สามารถเทียบกับหวังหยู่ได้ ขุนนางครอทก็จะต้องเป็นนักกีฬาที่ยอดเยี่ยมที่เข้าร่วมกับทีมเมืองได้
“เพื่อน นายเล่นเกมมากว่าพวกเราเสียอีก นายไม่ฝึกซ้อมงั้นเหรอ?”
“เอิ่ม…ผมถอนตัวออกมาแล้ว…”ขุนนางครอทดูอับอายในตอนนี้
“อะไรนะ? นายยังหนุ่มยังแน่น ทําไมนายถึงได้ถอนตัวจากอาชีพที่มีอนาคตสดใสกัน?”
“ผมโดนไล่ออกเพราะว่าเล่นเกมมากเกินไป..”
“ ” ทุกคนพูดไม่ออก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเล่นเกมกันอย่างบ้าคลั่งด้วยเช่นกัน แต่พวกเขาก็รู้ว่าอาชีพของพวกเขานั้นสําคัญมากที่สุด ไม่สงสัยเลยว่าทําไมขุนนางครอทถึงเล่นมันจนบ้าคลั่ง ขนาดนั้น
“ถ้างั้นนายกําลังทําอะไรอยู่ในตอนนี้กัน?” หวังหยู่ถามอีกครั้งหนึ่ง
“เล่นเกมอย่างแน่นอน…เกมการแข่งขันถูกพิจารณาว่าเป็นอีเวนต์กีฬา ผมพิจารณาว่ามันเป็นการเปลี่ยนอาชีพยิ่งไปกว่านี้ ชีวิตของฉันก็สบายกว่าแต่ก่อนอีกด้วย..”
ขุนนางครอทพูดความจริง เมื่อเทียบกับการฝึกฝนอันบ้าคลั่งที่เขาจําเป็นต้องเข้าไปเป็นผู้เล่นในทีมเมืองแล้ว เควสในเกมนั้นแทบจะเป็นเรื่องง่ายๆสําหรับเขาเลย
“ผมคิดว่าการไปไล่บอกพี่น้องของผมจากทีมให้ออกและมาเข้าร่วมกับผม เกมนั้นเป็นอาชีพที่มีอนาคตสดใสยิ่งกว่าตีปิงปองเสียอีก พวกเราสามารถที่จะฝึกฝนกันทั้งหมดและก็ยังแพ้คนของตัวเองเสียอีก” ขุนนางครอทพิมพํากับตัวเอง
“ลืมมันไปเถอะ…”ไร้ความกลัวรีบพูดขัดเขา “มันเสียอะไรไปมากในการเลี้ยงนักกีฬาขึ้นมาถ้านายพยายามที่จะทําให้พวกเขาออกแล้วละก็กระทรวงความมั่นคงของชาติก็จะมาหานายอย่าง แน่นอน”
“นายจริงจังงั้นเหรอ? กระทรวงความมั่นคงของชาติจะสนใจอะไรพวกนั้นด้วยงั้นเหรอ?” รัศมีฤดูใบไม้ผลิตกตะลึง
“ฉันไม่มั่นใจ แต่พวกเขาก็จะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในเกมได้อย่างง่ายดาย พวกเราก็จะถูกทําลายลง ถ้าพวกเขาต้องการทําแบบนั้น”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“ใช่เลย ขุนนางครอท ความคิดของนายน่ากลัวเกินไป ฉันควรที่จะตําหนินายในฐานะชื่อเสียงของประเทศ!” รัศมีฤดูใบไม้ผลิก็แสร้งทําตัวสูงส่งและทรงอํานาจ
“…”ทุกคนพูดไม่ออก
“เฮ้ นายที่อยู่ตรงนั้น นายทํางานอะไรอยู่?” หยางหัวถามดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์
ฝูงชนก็พึ่งจะสังเกตเห็นดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ที่นั่งอยู่ตรงมุมและไม่ได้แสดงถึงตัวตนของเขาเลย
“ในที่สุดก็มีใครสักคนหนึ่งที่จําฉันได้”ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ร้องออกมา
“ฟิช นายมัน…” หมิงคู่หรี่ตาและทําท่าล้วงกระเป๋า
คนอื่นก็มองไปยังดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ พวกเขาต่างสนใจในการตอบกลับของเขา
ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์นั้นแทบจะไม่มีตัวตนและแทบจะล่องหนท่ามกลางฝูงชน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าปฏิกิริยาความเร็วของเขาสามารถที่จะเทียบกับขุนนางครอทได้ อาชีพในเกมของเขาก็เป็นโจรด้วยเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาอดที่จะรู้สึกว่าดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์เป็นโจรในชีวิตจริงด้วยเสียมิได้
“ไอ้เหี้ ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกมมาหลายปีแล้ว มันไม่มีทางที่ฉันจะเป็นโจรห รอก!!”ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์รู้สึกหงุดหงิด
“ฮ่าๆๆ มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น…ทุกคนรู้ดีเกี่ยวกับราชานักรบรับจ้างที่โด่งดัง มันไม่มีทางที่นายจะเป็นโจรได้หรอก” ทุกคนเริ่มที่จะหัวเราะออกมา
“อ้า? พวกนายกําลังล้อเล่นอยู่เหรอ?” หวังหยู่ดูสับสน
“นายคิดมันจริงจังงั้นเรอะ?”ฝูงชนมองไปที่หวังหยู่เหมือนกับว่าเขานั้นเป็นเอเลี่ยน
หวังหยู่ก็ตอบกลับด้วยน้ําเสียงที่แน่วแน่ “แน่นอนว่าไม่! ผมไม่ได้โง่สักหน่อย!”
