ใต้ท้องสมุทร…
บัดนี้นั้นมหาสมุทรด้านล่างกำลังเกิดการปั่นป่วนจนเหล่าสัตว์อสูรทะเลต่างพากันหลีกหนีพื้นที่ตรงส่วนนนั้นทั้งหมด..
มองลึกลงไปจะได้ว่ามีเด็กหนุ่มและหญิงสาวกำลังต่อสู้กันอยู่ที่ก้นสมุทร!!
“ ข้าบอกเจ้าแล้วไงอู้เฉียง ใส่พลังออกมาให้เต็มที่พร้อมกับตรึงม่านพลังคุ้มกายเอาไว้ในเวลาเดียวกันหากเจ้าจิตใจไม่มั่นคงเจ้าจะถูกแรงบีบอัดของมวลน้ำระเบิดร่างเจ้าออกเป็นเสี่ยงๆแม้เจ้าจะเป็นอัมตะ..แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวด เชื่อข้าสิ การถูกระบาดร่างด้วยแรงดันน้ำมหาศาลแบบนี้มันไม่น่าพิศมัยนักหรอก..หากเจ้าต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นก็ทำให้ข้าขยับจากตรงนี้ให้ได้สิ ”
เมดูซ่ากล่าวด้วยท่าทีเรียบนิ่งพร้อมกับยืนอยู่ที่พื้นก้นสมุทร..กลับกันนั้นอู้เฉียงราวกับว่าร่างกายถูกกดทับอยู่ตลอด ยิ่งเคลื่อนไหวก็ยิ่งถูกมวลน้ำมหาศาลกดทับ ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ…
พลังของเมดูซ่าทำให้พื้นที่บริเวณโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยแสงสว่าง..โดยปกติแล้วนั้นก้นทะเลจะดำมืดสนิทยกเว้นก็แค่แสงสว่างจากในโดมขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร..
สัตว์อสูรทะเลต่างไม่กล้าเข้าใกล้พื้นที่บริเวณนี้เพราะสัมผัสได้ถึงความน่าเกรงขามและน่าขนลุกในเวลาเดียวกัน…จากตัวเมดูซ่า
อู้เฉียงรวบรวมพลังเปลวเพลิงออกมาแต่ทว่าเมื่ออยู่ใต้พื้นน้ำมิหนำซ้ำยังอยู่ในจุดที่ลึกที่สุดทำให้ธาตุไฟนั้นแทบจะถูกกดทับจนหมด..จนไม่อาจสำแดงพลังออกมาได้..
เหลือเพียงแค่เปลงเพลิงเล็กๆคล้ายกับเชิงเทียนที่ใกล้จะมอดดับลงแต่ทว่า…
“ อู้เฉียงข้าขอแนะนำเจ้าหนึ่งอย่าง เจ้าคิดดูให้ดี เปลวเพลิงและพลังที่เจ้าคลอบครองอยู่นั้นหาใช่เปลวเพลิงธรรมดา แต่มันคือเปลวเพลิงที่เกิดจากพลังวิหคสวรรค์ภายในตัวเจ้า เพียงแค่อยู่ใต้น้ำและสถาการณ์เช่นนี้ทำให้พลังของเจ้าจึงไม่อาจเปล่งประกายได้…เจ้าคิดเช่นนั้นจริงๆหรือ..”
อู้เฉียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างที่อยู่ภายในร่างที่ราวกับว่ามันกำลังกรีดร้อง…เป็นพลังแห่งสายเลือดที่กำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาภายใต้สถานการณ์คับขัน..
พลังแห่งสายเลือดของผู้พิทักษ์ตระกูลเว่ยแห่งนครอันธกาล!!
“ มิติทมิฬ.. ”
ขณะนั้นเองอู้เฉียงก็สลายพลังคุ้มกายทั้งหมดออก เมดูซ่าที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตื่นตะลึงออกมาอย่างเห็นได้ชัด..
“ นี่มัน..พลังแบบเดียวกับตอนนั้น..ไม่สิ นี่มัน… ”
อู้เฉียงในตอนนี้ถูกออร่าทมิฬรอบตัวคุ้มกายเอาไว้แทน..ร่างกายเบาหวิวราวกับขนนกสามารถวิ่งเล่นใต้ท้องทะเลได้อย่างอิสระท่ามกลางมวลน้ำมหาศาลที่สามารถบดขยี้ภูเขาได้ทั้งลูก…
“ นี่ข้า..สายน้ำไหลผ่านตัวข้าไปราวกับว่าข้าไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้..แต่พลังแบบนี้มัน..ข้ามีมันได้ยังไง.. ”
“ ตั้งสติหน่อยอู้เฉียง สายน้ำในตอนนี้นั้นเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว…ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูก..เจ้ากลายเป็นหนึ่งเดียวกับสายน้ำผ่านพลังแปลกๆของเจ้าเมื่อครู่..แต่อย่าพึ่งดีใจ.. ”
เมดูซ่าสร้างลูกไฟสีดำจำนวนสามลูก..เปลวเพลิงสีดำทมิฬแม้จะอยู่ภายใต้ท้องทะเลที่เป็นธาตุแพ้ทาง..แต่ทว่าพลังของมันกลับไม่ได้ถูกลดทอนลงแต่อย่างใด..
“ เตรียมตัวให้ดีอู้เฉียง.. ”
เปลวเพลิงทั้งสามพุ่งตรงไปหาอู้เฉียงด้วยความเร็วแต่ทว่าอู้เฉียงกลับยืนนิ่งพร้อมกับยื่นมือข้างขวาออกไป….
แต่แทนที่ดวงไฟนั้นจะทำอันตรายอู้เฉียงกลับกัน พลังเปลวเพลิงถูกดูดหายเข้าไปในฝ่ามือเหมือนกับที่รักษาบาดแผลของเมดูซ่าในตอนนั้น!!
“ นี่มัน!! ”
ตรงฝ่ามือข้างขวาของอู้เฉียงปรากฎเป็นหลุมมิติขึ้นมาดูดซับเปลวเพลิงหายไปราวกับไม่เคยมีเปลวเพลิงนั้นมาก่อน..จะเห็นได้ว่านัยน์ตาของอู้เฉียงเป็นสีดำไปชั่วขณะหนึ่ง..
อู้เฉียงก็ตกตะลึงกับพลังของตัวเองที่ถูกปลุกขึ้นมาโดยบังเอิญ..พลังแห่งสายเลือดของทายาทผู้พิทักษ์นครแห่งอันธกาล..
“ นี่ข้า..ทำแบบนี้ได้ด้วยอย่างงั้นหรือ..หากเป็นเช่นนี้ละก็.. ”
ชายหนุ่มฉายแววตามุ่งมั่นออกมาก่อนจะพุ่งเข้ามาหาเมดูซ่าโดยตรง..เพียงไม่กี่ก้าวก็จะเข้าระยะที่เมดูซ่ายืนอยู่เป็นความเร็วที่แม้แต่เมดูซ่าก็อดที่จะชื่นชมอยู่ในใจลึกๆไม่ได้..
“ หากข้าทำให้ท่านขยับจากตรงนี้ได้ก็ถือว่าข้าชนะสินะ..งั้นก็.. ”
“ ย่อมเป็นเช่นนั้น แล้วเจ้าจะทำสิ่งใดได้งั้นหรือ..เจ้าอย่าลืมว่าระดับพลังของข้ากับเจ้าห่างกันราวฟ้ากับเหว.. ”
อู้เฉียงแย้มยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือข้างซ้ายออกไป..
“ เพราะแบบนั้นข้าเลยมีวิธีรับมือกับท่านแล้ว..จริงอยู่ต่อให้ข้าทุ่มพลังทั้งหมดก็ไม่แน่ว่าจะทำให้ท่านขยับออกจากตรงนี้ได้หากไม่ใช่ระดับพลังที่ทัดเทียมกันหรือเหนือกว่าท่าน..แบบนี้!! ”
อยู่ๆฝ่ามือของอู้เฉียงก็ปรากฎเป็นหลุมอากาศก่อนจะมีบางอย่างพุ่งตรงออกมาโจมตีเมดูซ่า..
“ หากเป็นการโจมตีของท่านเองที่ข้าดูดซับมา ก็พอที่จะทำให้ท่านเคลื่อนไหวได้สินะ!! ”
เปลวเพลิงทมิฬทั้งสามพุ่งออกมาจากฝ่ามือด้านซ้ายของอู้เฉียง..เมดูซ่าที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มอ่อนออกมาพร้อมกับกระโดดหลบการโจมตีระดับชนชั้นมหาเทพ..จริงอยู่ว่าเมดูซ่าสามารถสะกัดกั้นการโจมตีได้
แต่ยังไงก็ต้องเคลื่อนไหวออกจากจุดนี้อยู่ดี..
“ เจ้าชนะแล้ว..เด็กน้อย.. ”
ตู้มมม!!!!
“ ข้าชนะ… ”
อู้เฉียงยังกล่าวไม่ทันจบพร้อมกับสติที่ค่อยเลือนลางก่อนจะสลบไปในที่สุดเมดูซ่าเข้ามารับตัวของอู้เฉียงเอาไว้พร้อมกับสร้างม่านพลังให้กับอู้เฉียง..
เมดูซ่าพาอู้เฉียงเข้ามาในโดมเพื่อพักผ่อนซึ่ง จะเห็นได้ชัดว่าพื้นที่บริเวณโดยรอบภายในโดมนั้นมีร่องรอยของการต่อสู้เกิดขึ้นทั่วทุกพื้นที่…
“ เก่งมาก..อู้เฉียงมนุษย์เช่นเจ้าแม้จะรู้ว่าสู้กับข้าไปก็ไม่มีทางที่จะต่อกรกับข้าได้..แต่ก็ยังอยากจะต่อสู้กับข้าอย่างงั้นเหรอ..เป็นมนุษย์ที่ไม่รู้จักประมาณตนเอาซะเลย..”
เมดูซ่านั่งข้างๆกับอู้เฉียงโดยที่ให้ชายหนุ่มนั้นนั่งพิงฝาผนังเก่าแต่ในขณะนั้นหัวของอู้เฉียงก็เอียงมาซบไหล่อันบอบบางของเมดูซ่าที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“ แค่ครั้งนี้เท่านั้น…ข้าก็ไม่ได้รังเกียจคนเช่นเจ้าหรอกนะ.. ”
ประกายแสงสีเขียวอ่อนทั่วบริเวณต่างส่องสว่างสุขสกาวไปทั่วทุกพื้นที่..เป็นบรรยากาศที่น่าหลงไหลภายใต้มหาสมุทรลึก…แม้เบื้องบนในตอนนี้ที่กำลังเกิดสงครามอยู่ก็ตาม..แต่ข้างล่างกลับนิ่งเงียบสงบ..
จบตอน.
