ตอนที่ 168 การแข่งขันระหว่างปรมาจารย์
เจสันตั้งตารอสุดสัปดาห์นี้
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายวันเสาร์แล้ว เมื่อเขานั่งอยู่ในห้องช่างตีเหล็ก ทําการกลั่นแร่ทุกชนิดให้เป็นแร่ที่บริสุทธิ์อย่างที่เคยทํา
วันก่อนหลังจากที่ได้รับชัยชนะที่ค่อนข้างง่ายของเขา เขาได้เรียกคืนที่นั่งคลาสการต่อสู้พิเศษของเขาก่อนที่คลาสจะจบลง
แม็กซ์และเซรอนแยกทางกันหลังจากจบการประลอง ปล่อยให้เจสันอยู่คนเดียวในสนามประลอง ยกเว้นอาร์เทมิส
เห็นได้ชัดว่าเยาวชนทั้งสองได้รับการแจ้งเตือนหลังจากนั้นการแสดงออกของพวกเขาดูแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเด็กทั้งสองรีบออกจากสนามประลอง เจสันสงสัยว่าทําไมพวกเขาถึงต้องวุ่นวายกันขนาดนั้น
มีอะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวใหญ่ ๆ หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นในแอสทริกซ์
เขาคิดอย่างสับสน แต่ก็ไม่มีใครตอบคําถามของเขาได้
ดังนั้น เจสันจึงตัดสินใจเปลี่ยนแผนเล็กน้อย ขณะที่เขาส่งข้อความถึงพวกเฟลอร์ว่าเขาจะไม่กลับบ้านในช่วงสุดสัปดาห์
เจสันมุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางของทะเลสาบสีฟ้าเล็กๆ ที่ส่องประกายซึ่งอยู่ในป่าอันอุดมสมบูรณ์ เพียง 15 นาทีต่อมา เจสันพบว่าตัวเองยืนอยู่หน้าทะเลสาบโดยมีซุ้มประตูโค้งแปลกตาอยู่ตรงกลาง
เมื่อปล่อยมานาของเขา เจสันก็เปิดใช้งานรูนบางอันใต้ลําต้นของต้นไม้ที่ปกคลุมไปด้วยรูนอีกสองสามรูนเพื่อซ่อนมัน
ราวกับว่าเจสันกดกริ่งประตูเมื่อจู่ๆ ประตูมิติปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขาก็กระโดดผ่านเข้าไปทันทีโดยไม่พิจารณาว่ามันเป็นกับดักหรืออะไรก็ตาม
เขาก้าวตรงเข้าไปในที่ซ่อนของเชนและดาเลีย เขามองไปรอบๆ และได้รับการต้อนรับด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของดาเลีย ขณะที่เป็นเพียงยิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อเห็นทั้งสองคนต้อนรับเขา ทําให้เจสันลืมอันดับความน่าเชื่อถือก่อนหน้านี้ไปชั่วขณะแม้ว่าจะยังแปลกสําหรับเขาอยู่ก็ตาม ขณะที่คําพูดของผู้เฒ่าเด็กยังคงอยู่ในใจของเขา
อย่างไรก็ตาม ภารกิจของเจสันในตอนนี้เป็นอย่างอื่น
เขาเพียงต้องการพัฒนาความชํานาญในการชําระสิ่งเจือปนของแร่ให้กลายเป็นแร่ที่บริสุทธิ์
ตอนแรกเจสันต้องการเกลี้ยกล่อมให้เชนปล่อยให้เขาสร้างอาวุธชิ้นแรก แต่ตอนนี้เขา มีแผนอื่นซึ่งเขาจะค่อยทํามันภายหลัง
เขาใช้เวลาทั้งวันในชําระแร่เหล็กให้บริสุทธิ์ ในขณะที่เขากินเพียงเล็กน้อยและฝึกฝนเทคนิคเฮเว่นเฮล
เมื่อเชนและดาเลียสังเกตเห็นว่าเจสันฝึกเทคนิคเฮเว่นเฮลบ่อยเพียงใด พวกเขาก็งุนงงและถามเขาเกี่ยวกับความเร็วในการเติมพลังวิญญาณของเจสัน ซึ่งเจสันก็ตอบอย่างตรงไปตรงมา
เขาไม่จําเป็นต้องโกหกและได้บอกความจริงกับพวกเขาเกี่ยวกับกระบวนการเติมพลังวิญญาณเต็ม 6 ชั่วโมงของเขา
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เจสันไม่คาดคิดก็คือความตกใจ เมื่อพวกเขาจ้องมาที่เจสันด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ก่อนหน้านี้ เช่นเคยประมาณการไว้แล้วว่ากระบวนการเติมพลังวิญญาณของเจสันจะเร็วกว่ามนุษย์ทั่วไป แต่เขารู้สึกว่าเจสันนั้นจะสามารถพัฒนาทําให้เติมพลังวิญญาณได้เร็วกว่า 2 เท่า
กระบวนการเติมพลังวิญญาณ 12 ชั่วโมงจะถูกมองว่าเร็วมาก และไม่มีใครสนใจแม้แต่การเริ่มต้นของพลังงานวิญญาณด้วยเวลาการเติมเต็มที่สั้นเช่นนี้ เพราะมันพิสูจน์ได้ว่าดีกว่าการมีพลังงานวิญญาณสูงเมื่อเวลาผ่านไป
หากมีใครมีชีวิตอยู่ได้ 200 ปี เราสามารถฝึกฝนเทคนิคเฮเว่นเฮลได้บ่อยเป็นสองเท่าของเทคนิคอื่นๆ
เมื่อเจสันทําชําระแท่งเหล็กหยกอีกอันจนเกือบสมบูรณ์แล้ว เขาสังเกตเห็นดาเลียมองมาที่เขาอย่างตั้งใจขณะที่เธอทําอย่างนั้นมาสองสามวันแล้วเป็นนิสัย
ก่อนหน้านี้ เขาไม่แน่ใจว่าเธอต้องการอะไรจากเขา และเขารู้สึกไม่สบายใจที่จะถามเธอ
ดังนั้นเขาจึงพยายามเพิกเฉยต่อเธอที่กําลังจ้องมองมาที่เขา แต่เขาเริ่มตระหนักถึงการจ้องมองของเธอ และมันก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้นที่จะจดจ่อกับการทํางานเพราะครึ่งหนึ่งของจิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่อาจารย์ของเขากําลังคิดและหากเขาทําอะไรผิด
ในที่สุด เจสันก็หันไปหาดาเลียและถามว่า
“อาจารย์ครับ ต้องการให้ผมทําอะไรหรือเปล่า หรือมีอะไรรบกวนหรือเปล่า”
เจสันลังเลเล็กน้อย ขณะที่ดาเลียไม่ทันได้เตรียมตัวกับคําถามและเกิดอาการมึนงงกับคําถามของเจสัน
เธอตอบพลางกระแอมว่า
“เจสัน…ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าเธอจะหล่อเหล็กแค่ไม่กี่วัน ก่อนที่เธอจะถามฉันว่าฉันรออะไรอยู่แต่นี่มันหกวันแล้ว และฉันยังคงรอให้เธอถามว่าเธอต้องการอะไร ตั้งแต่เริ่มต้น..”
ดาเลียสูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความหงุดหงิด
“เธอไม่ต้องการที่จะเพิ่มศักยภาพของสายใยวิญญาณของเธอหรือ? ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันสามารถเพิ่มศักยภาพของพวกมันได้ด้วยหินมานาที่เพียงพอ และฉันก็ค่อนข้างแน่ใจว่าเธอได้รับ เพียงพอจากทั่งเวทมนต์ระดับ 3 ที่ขายไปใช่ไหม
ทําไมเธอไม่ขอให้ฉันช่วยเธอ ตอนนี้ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์เพราะเชนมักจะโม้เกี่ยวกับความมุ่งมั่นและความสําเร็จของเธอในการชําระแร่ให้บริสุทธิ์ให้เป็นแท่ง
คิดว่าอีกไม่นานเธออาจจะเบื่อ ฉันรออย่างอดทน แต่จนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่ได้สอนอะไรให้เธออย่างเป็นชิ้นเป็นอัน ดังนั้นให้ฉันช่วยเธอได้ไหม ฉันจะรู้สึกดีขึ้นด้วยวิธีนี้!”
เมื่อได้ยินดาเลียพูดดูแทบสิ้นหวัง เจสันสงสัยว่าเชนและดาเลียกําลังแข่งขันกันหรือเปล่า และเขาก็ดันปล่อยให้อารมณ์ของเธอบานปลายอย่างนั้น
เขารู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย แต่ราวกับว่าก้อนหินหนาๆ ถูกขว้างใส่หัวของเขา เมื่อเขาจําได้ว่าเขาต้องการเพิ่มศักยภาพของสกอร์พิโอ
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมองดูดาเลียด้วยรอยยิ้มอันเป็นประกาย ก่อนที่เขาจะยืนยันว่า
“ใช่เลยครับ ผมลืมไปเลย เอาละเรามาเริ่มกันเถอะ !”
เชนยืนอยู่ข้างพวกเขาและจ้องเขม็งไปที่ภรรยาของเขาเพราะเขาต้องการให้เจสันตีเหล็กต่อไป
อย่างไรก็ตาม เมื่อเจสันฟุ้งซ่าน มันก็จะจบลงด้วยความยุ่งเหยิง ถ้าเขายังคงตีเหล็กต่อไปโดยโดยที่ดาเลียยังจ้องมองเขาแบบนั้น
ด้วยเหตุนี้ เชนจึงทําได้เพียงถอยกลับอย่างไม่เต็มใจและปล่อยให้สายใยวิญญาณที่สองของเจสันได้มีโอกาสในการเพิ่มศักยภาพเป็น ซึ่งต้องใช้เวลาพอสมควร
ดาเลียเดินออกจากโรงตีเหล็ก ขณะที่เจสันเดินตามเธอไปด้วยรอยยิ้มสดใสหลังจากที่เขาดับเปลวไฟต้นกําเนิดสีดําของเขาและทําความสะอาดทุกอย่าง
ด้วยดวงตามานาของเขา เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้อง เขาสังเกตเห็นบางสิ่งที่คุ้นเคยบนพื้นห้องโถงใหญ่
วงแหวนเวทย์มนตร์ขนาดใหญ่ครอบครองศูนย์กลางของพื้น มันมีความสามารถในการละลายหินมานาและแยกทุกสิ่งภายในออกจากโลกภายนอก
เจสันคุ้นเคยกับวงเวทย์ของเจสันอยู่แล้ว เนื่องจากทิลล์วาดอันเดียวกันเพื่อให้เขาได้รับมานาเพียงพอเมื่อเขาปรับแต่งสมองเพื่อสร้างพื้นที่ย่อยภายในจิตวิญญาณของเขา
มันเป็นความทรงจําที่เจ็บปวดและเขาก็ยังกลัวอยู่เล็กน้อยเกี่ยวกับวงเวทย์นี้ เนื่องจากเขารู้ว่าไม่มีอนุภาคมานาแม้แต่ชิ้นเดียวที่จะออกจากสนามได้ ขณะที่เขามองดูวงเวทย์อย่างวิตก ดาเลียขอให้เขาอัญเชิญสกอร์พิโอออกมา
เจสันทําตามคําแนะนําของอาจารย์ และครู่ต่อมา พาราสกอร์ขนาดจิ๋วยาว 30 ซม. ก็ปรากฏตัวขึ้นภายในฝ่ามือทั้งสองข้างของเขา
เมื่อเจสันจ้องมองมันอย่างอ่อนโยน สกอร์พิโอก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ แต่เมื่อมันสังเกตเห็นอาร์เทมิสนั่งอยู่บนไหล่ของเขาซึ่งทําให้มันรําคาญใจ
เจสันลืมไปว่าสายใยวิญญาณทั้งสองของเขาได้กลายมาเป็นคู่แข่งกันเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา เนื่องจากทั้งคู่ต้องการเป็นที่สนใจของเจสัน
ดาเลียให้คําแนะนําเพิ่มเติมแก่เขาตามเจสัน ขณะที่เขาวางสกอร์พิโอไว้ตรงกลางวงเวทย์ ที่ซึ่งเขาสั่งสายใยวิญญาณของเขาให้อยู่นิ่ง
นอกจากนั้น เจสันหยิบหินมานาที่เก็บไว้มากกว่าครึ่งหนึ่งออกมา ซึ่งดาเลียสังเกตเห็นด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ
“เขาได้รับมันมามากขนาดนี้เชียวหรอ”
เธอคิดขณะมองดูท่าทางไม่พอใจของเชนที่ทําให้เธอแทบหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่
“คนโลภของฉัน…”
