บทที่194 กูให้โอกาสถึงแล้ว
ก่อนหน้านี้ในห้องส่วนตัวเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ อบอุ่น แต่ทว่าเมื่อเสียงที่อยู่ในคลิปดังขึ้น สีหน้าของ ทุกคนก็เปลี่ยนไป
พวกเขาหันไปมองที่หน้าจอทุกคน เมื่อเห็นรูปบน หน้าจอแล้ว พ่อของโมไนยและบจียังมีตุลยวัตใบหน้า ของทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสีแดง
ต่อมา ในคลิปปรากฏภาพของโมไนยและ พนักงานหญิง
ปรางทิพย์ชะงัก เธอหันไปดู โมไนยที่อยู่ข้างๆ ใน ตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินลงมา
โมไนยเครียดขึ้นมาทันที เขารีบเดินไปข้างๆทีวี อยากจะใช้ร่างกายของตนเองบังหน้าจอเอาไว้ แต่ทว่า หน้าจอแบนราบ ร่างกายของเขาบังได้เพียงเล็กน้อย เท่านั้น
แล้วตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะบังอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์ ใดๆแล้ว
“โมไนย แกไอ้สัตว์นรถ ฉันก็ว่าทำไมเมื่อกี้สายตา แกกับไอ้พนักงานผู้หญิงนั้นดูกันไปมา ไม่คิดมาก่อนว่า แกกับเธอ..” ปรางทิพย์พูดถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้ออกมา ทันที ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าโมไนยจะทำเรื่องแบบนี้ ลับหลังเธอได้ แล้วยังอัดคลิปไว้ด้วย
ที่สำคัญที่สุดคือ คลิปนี้ยังถูกเปิดในวันงานหมั้น ของพวกเขาอีกด้วย
ปรางทิพย์ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป แล้ว ความจริงเธอยังจินตนาการอยู่ว่าหลังจากที่ แต่งงานกับโมไนยแล้วจะไปฮันนีมูนที่ไหนดี จะมีลูก ตอนไหน ดูๆแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เรื่องตลก เท่านั้น
หลังจากที่บจีเห็นคลิปนี้แล้ว ก็เกือบจะแตกสลาย ในคลิปนี้ท่าทางของโมไนยและพนักงานหญิงคนนั้น มันชั่งไม่งามเอาเสียเลย ที่สำคัญคือทั้งคู่เหมือนกำลังมี ความสุขด้วยกันอยู่ นี่เหมือนดูถูกครอบครัวของเขา
จริงๆ
“โมไนย แกอธิบายให้ฉันฟังสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น กันแน่ แกพูดเสียดิบดีว่ารักลูกสาวฉันคนเดียว นี่ยัง ไม่ทันได้แต่งงาน แกก็ทำเรื่องแบบนี้ได้ จิตใจแกไม่รู้ สึกเจ็บปวดบ้างหรอ!” บจีด่าไม่ยั้ง
LEGO สีหน้าของตุลยวัตก็บูดบึ้ง อยากที่จะทำลายทีวี ผนังนั้นทิ้งซะ
“แกทำให้พวกเราผิดหวังมากจริงๆ ถึงแม้ลูกสาว ฉันจะไม่แต่งงานกับใครตลอดชีวิต ก็ไม่มีทางแต่งกับ ไอ้สัตว์นรกอย่างแกแน่ๆ!”
สีหน้าของพ่อโมไนยก็ดูไม่ดีเช่นกัน พวกเขาก็คิด ไม่ถึงว่าลูกชายของตนเองจะทำเรื่องแบบนี้ได้ แน่นอน ว่าถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้เป็นการส่วนตัว ก็ต้องปิดตาข้างหนึ่ง พวกเขาคิดว่าลูกชายของตนเก่งกาจ มีผู้หญิง หลายคนชอบก็ไม่แปลก โมไนยยับยั้งต่อสิ่งยั่วยวน จิตใจไม่ได้ จะโกรธเขาก็ไม่ได้ ทำได้เพียงโทษผู้หญิง ที่ยั่วยวนเขาเท่านั้น
แต่ทว่าตอนนี้อยู่ในงานหมั้นของเขาและปราง ทิพย์ ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็เข้าข้างลูกชายตัวเองไม่ ได้
“โมไนย แกไอ้เด็กเปรตมานี่ กูจะต่อยมึงให้ตาย!” พ่อของโมไนยเดินไปที่โมไนย
โมไนยรีบหลบ แล้วกล่าว “พวกคุณฟังผมอธิบาย ก่อน นี่มันไม่เป็นความจริง ตัดต่อออกมา นี่มีคน ต้องการทำร้ายผม ผมไม่เคยทำเรื่องแบบนี้จริงๆ”
“แกคิดว่าพวกเราโง่หรือไง? นี่มันคลิปไม่ใช่รูป ถ่าย แกตัดต่อให้ฉันดูสิ!” ปรางทิพย์ตะโกนด่า
โมไนยรู้ว่าอยาก โกหกไปก็ทำไม่ได้แล้ว ตอนนี้ เขาอยากรู้ว่า ใครกันแน่ที่เปิดคลิปนี้ออกมา
พ่อของโมไนยกระชากเสื้อของโมไนยมา แล้วตบ ไปที่หน้าของเขาโดยตรง บจีเห็นดังนี้ ก็ตามเข้าไป อยากจะตบโมไนยสักฉาด
โมไนยกัดฟัน แล้วรีบหันหลังเดินออกไปนอกห้อง ส่วนตัวแล้ววิ่ง
เขากลัวบจีไล่ทัน แล้วเลี้ยวไปที่ทางเดินอีกเส้น แล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบน
ตอนนี้เขาเห็นรพีพงษ์กำลังหัวเราะแล้วเดินไปทาง เขา ในใจคิดขึ้นมาทันทีว่าคลิปนั้นรพีพงษ์เป็นคนเปิด แน่ๆ
“รพีพงษ์ แมร่ง! ไอ้คลิปนั้นจึงเป็นคนเปิดใช่ไหม? จึงให้พวกกูไปห้องส่วนตัวVIP เพื่อที่จะมีโอกาสได้เปิด คลิปใช่ไหม!” โมไนยกัดฟันพูด
รพีพงษ์หัวเราะเขา แล้วกล่าว “กูให้โอกาสมึงแล้ว แต่ถึงไม่คว้าไว้”
“ให้แมร่งอะไร ถึงเป็นใครถึงได้กล้าพูดแบบนี้กับกู วันนี้กูจะฆ่ามึง!”
โมไนยนัยน์ตาแดงก่ำมองไปที่รพีพงษ์แล้วพุ่ง เข้าไป ท่าทีอย่างกับจะฆ่ารพีพงศ์
รพีพงษ์เห็นดังนี้ สีหน้าก็บิ้งขึ้นมา เริ่มตั้งแต่ โมไนยไม่ขอโทษเขาและอารียา รพีพงษ์ก็ได้เอาเขา
เข้าในแบล็กลิสล์แล้ว
ในตอนที่โมไนยพุ่งเข้าหารพีพงษ์นั้น ร่างกายของ
รพีพงษ์ก็เริ่มขยับ เขาขยับตัวอย่างเร็ว แล้วยกแขนขึ้น
ลงไปที่คอของโมไนย โมไนยคู้ตัวลง รพีพงษ์ยกเข่า
ขึ้น แล้วกระแทกไปที่ท้องของโมไนย โมไนยไม่มีเรี่ยวแรง ทั้งร่างกายใช้การไม่ได้ แล้ว ล้มตัวลงพื้นโดยตรง
ยังไงเขาก็ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะเก่งกาจขนาดนี้ “ถึง…ถึงไอ้สวะ ทำไมมีฝีมือดีขนาดนี้!” โมไนยกล่าวออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“ถึงให้คนไปลวนลามอารียา เรื่องนี้มันหนักกว่าที่ จึงคิดไว้มาก ที่กูลงโทษมึง ไม่เพียงแค่ทำลายงานหมั้น จึงลงง่ายๆแค่นั้น ถ้าวันนั้นกูไม่อยู่ อารียาต้องถูกไอ้ พวกนั้นปู๋ยี่ปุ่ยำไปแล้ว ความผิดนี้ ต้องแลกกับชีวิตมึง” รพีพงษ์กล่าว
“ถึง ….ถึงกล้า! หรือมึงคิดว่าถ้ามึงฆ่ากูแล้ว ครอบครัวของกูจะไม่ตามหากหรอ!” โมไนยตะโกน ออกมา
รพีพงษ์ยิ้ม แล้วกล่าว “คนของครอบครัวมึงก็แค่ คิดว่าเพราะมึงกลัวถูกจับ เลยหนีหายไป ถึงทำเรื่องที่ ทำให้พวกเขางามหน้า ถึงแม้ไม่กลับไปทั้งชีวิต ก็ยัง เป็นไปได้”
สีหน้าของโมไนยซีดลง รพีพงษ์พูดไม่ผิด ถ้าเขา ไม่กลับไปเวลานาน พ่อแม่ของเขาต้องคิดว่าเขาทำ เพื่อหนีไม่กล้ากลับมาเท่านั้น
แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มขึ้นมา แล้วกล่าว “ถึงหยุดขู่กูได้ แล้ว จึงก็แค่ไอ้สวะ กล้าฆ่าคนหรอ? กูเห็นแค่ไก่ตัว เดียวถึงยังไม่กล้าฆ่าเลยมั้ง!”
รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่โมไนย อย่างเยือกเย็น แล้วมองไปที่นาฬิกา
ไม่นาน ก็มีคนเดินออกมาจากทางเดิน
โมไนนสงสัย เขาอดทนกับความเจ็บปวดบนร่างกาย แล้วลุกขึ้นมาจากพื้น มองไปยังคนที่เดินมา
หลังจากที่ดูชัดเจนลักษณะคนที่เดินมาแล้ว ใบหน้าของโมไนยก็ดีใจขึ้นมา
“ท่านยุด! ไม่คาดคิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ มันชั่งดีจริงๆ คุณช่วยผมหน่อยนะ ไอ้บ้านี่บอกว่าฆ่าผม คุณช่วยผม สั่งสอนมันหน่อยนะ” โมไนยกล่าว
เขามองไปที่รพีพงษ์อย่างดูแคลน แล้วกล่าว “กูจะ บอกอะไรถึงให้ นี่คือท่านยุด กูเป็นคนของท่านยุด ถึง ยั่วโมโหกู ท่านยุดจะต้องจัดการถึงแทนกูแน่นอน!”
จิรายุศมองไปที่โมไนย แล้วกล่าว “ถึงพูดเชี้ย อะไรตรงนี้ ถึงอย่าบอกกูนะ ว่าถึงคือคนนั้นคนที่ยั่ว โมโหลูกพี่ก”
ตอนนั้นรพีพงษ์โทรหาเขา ให้เขารีบมา บอกว่ามี คนยั่วโมโหตน อยากให้เขาช่วยจัดการให้หน่อย
จิรายุศไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นโมไนย
โมไนยผู้ช่วยเขา ปกติจะช่วยเขาจัดการเรื่อง วุ่นวายของบริษัท เขาและโมไนยมีความสัมพันธ์เพียง เจ้านายลูกน้องเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคิดที่จะ ฝึกโมไนยให้เป็นมือซ้ายและมือขวาของเขา ถาม คำถามแบบนี้ ก็เพียงแค่รู้จักกันเท่านั้น
ถ้าคนที่รพีพงษ์อยากให้จัดการนั้นคือโมไนย งั้น เขาก็จัดการไม่มีพลาด
“อะไรพี่รพี? ท่านยุด ไอ้เด็กนี่มันก็แค่ไอ้สวะตัวหนึ่งนะ มันมาจากต่างแดน โอ้อวดในถิ่นของคุณ คุณ ลืมแล้วหรอไอ้คนนั้นที่ครั้งที่แล้วที่ชับรถปอร์เช่เข้าไป ในทางที่คุณเปิดไว้ ก็มันนี่แหละ ครั้งนี้คุณไม่ต้องเห็น แก่ผมแล้ว คุณจัดการมันได้เลย ผมรับรองว่าผมจะไม่ ขัดขวางใดๆ”
จิรายุศตบไปที่หน้าของโมไนยโดนตรงหนึ่งฉาด แล้วด่า “มึงแม่งพูดไร้สาระอะไรตรงนี้ เขาคือพี่รพีของ กู ถึงดูถูกได้ตามสบาย? ครั้งที่แล้วที่กูเปิดทางก็เปิด เพราะเขา ยังเห็นแก่ถึง? ถึงเป็นตัวอะไร กล้าพูดแบบนี้
กับก”
โมไนยงงในทันที ยังไงเข้าก็ไม่คาดคิด ว่าผลลัพธ์ จะเป็นแบบนี้
แม้แต่ท่านยุดก็เรียกรพีพงษ์ว่าพี่ นั้นรพีพงษ์มัน
เจ๋งขนาดไหนเนี่ย?
ตอนนี้โมไนยเพิ่งจะเข้าใจ แท้ที่จริงแล้วครั้งนั้นที่ รพีพงษ์ขับไปทางที่ท่านยุดเปิดไว้นั้น ท่านยุดมิได้เป็น เพราะเห็นแก่เขาถึงได้ไม่หาเรื่องมัน
แล้วครั้งนั้นที่ร้านอาหาร ดรณ์จู่ๆก็ก้มหัวสารภาพ ผิดกับพวกเขา ก็ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เขา
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะให้เกียรติรพีพงษ์ทั้งนั้น เพราะแม้แต่ท่านยุดก็ต้องเคารพเขา คนใหญ่คนโต แบบนี้ เขาแตะต้องไม่ได้เป็นอันขาด
หลังจากรู้สึกตัวแล้ว โมไนยก็คุกเข่าลงต่อหน้าของรพีพงษ์ มองเขาด้วยความรู้สึกผิดทมีทำไป แล้ว ขอร้อง “รพีพงษ์ ผมรู้สึกผิดแล้ว คุณปล่อยผมไปเถอะ นะ ต่อไปผมไม่กล้าทำอีกแล้ว”
รพีพงษ์ก้มหน้าลงไปมองเขา แล้วกล่าวอย่างเยือก เย็น “มึงลืมไปแล้วหรอว่าตอนนั้นกูพูดว่าอะไร กูให้ โอกาสถึงแล้วหนึ่งครั้ง แต่ถึงไม่รู้จักฉวยมันไว้”
จิรายุศถีบเข้าไปที่ร่างของโมไนยโดยตรง ทำเอา เขาล้มลงไปนอนกับพื้น
“พี่รพี คุณจะจัดการกับมันยังไง” จิรายุศถาม
“จัดการซะ คนเลวแบบนี้ อยู่บนโลกก็เปลือง อากาศหายใจ” รพีพงษ์กล่าวอย่างเยือกเย็น
เขาพูดออกมา ก็สามารถตัดสินชีวิตของโมไนยได้ โมไนยมีสิทธิ์อะไรที่จะสู้กับรพีพงษ์
โมไนยหน้าซีด ขอให้รพีพงษ์ปล่อยตนไปอีกครั้ง แต่ทว่าไม่ว่าเขาจะพูดยังไง รพีพงษ์ก็ไม่สน
จิรายุศเรียกลูกน้องเข้ามาทันที คนพวกนั้นจับ โมไนยเอาไว้ แล้วพาออกไปจากRose&Mary Hostel
จิรายุศมาถึงจุดนี้ได้ ฝีมือก็ไม่เบาแล้ว รพีพงษ์ก็ไม่ กังวลว่าจิรายุศจะทำไม่สำเร็จ ดังนั้นเมื่อจิรายุศให้คน พาโมไนยออกไปแล้วนั้น เขาก็กลับไปยังห้องพัก
ขณะนี้ในห้องส่วนตัว ปรางทิพย์กำลังร้องอย่า โอดครวญ บจีและตุลยวัตปลอบโยนอยู่ใกล้ๆ
ฟอของโมไนยขอร้องอยู่ข้างๆ แต่บจีไม่ฟังอะไร ทั้งนั้น เกือบจะลงมือกับพวกเขาแล้ว
“ไอ้สัตว์นรกโมไนย ไม่รู้ว่าหนีไปไหนแล้ว เพิ่งออก ไปเมื่อกี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว”
“ถ้าจะให้ดีอย่ากลับมาเลยตลอดชีวิต เขามันเลว ตระกูลธัญวรรณ์ของพวกเราไม่ควรจะผู้ทำให้เสียชื่อ เสียงแบบนี้” พ่อของโมไนยด่า
เขาคาดไม่ถึง ว่าคำพูดที่ไม่น่าฟังนี้ จากวันนี้ไป
โมไนยจะไม่กลับมาอีกต่อไป แล้วก็จะไม่มีใครรู้ว่าเขา
ไปไหน
