บทที่ 236 ความจริง
“พวกคุณใส่ของลงไปในอาหารจริงด้วย”ดวงตาทั้งสอง ของรพีพงษ์จ้องไปที่วีธราอย่างสงบ เขารู้ตัวเองแล้วว่าติด กับดักวีธราแล้ว ตอนนี้กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์
นึกถึงเมื่อกี้ที่วีธราและโยษิตาทั้งสองร่วมกันแสดงออก มาเหมือนกัน ในใจรพีพงษ์ก็รู้สึกคลื่นไส้ ดูแล้วเขาไม่ควร จะเชื่อตั้งแรกเลยว่าวีธราจะหวังดีให้เขากลับมาในฐานะ ทายาทตระกูลลัดดาวัลย์
น่าเสียดายที่เขากินอาหารไปแล้วหนึ่งคำ ถึงค่อยหาเจอ คำพูดที่พ่อทิ้งไว้ให้เขา
โยษิตาก็เดินมาตรงหน้ารพีพงษ์พร้อมด้วยรอยยิ้ม ด้วย แววตาที่เจ้าเล่ห์ “เป็นไงบ้าง แปลกใจ หรือประหลาดใจ ละ? กว่าพวกเราจะหลอกให้เธอกลับมาได้ ต้องพยายาม เต็มที่ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่สนใจกิจการของตระกูลลัด ดาวัลย์ แต่กลับสนใจจดหมายที่พ่อเธอทิ้งไว้ให้ ทำให้ กลายเป็นปัญหาใหญ่ของเรา”
“ที่พวกคุณทำแบบนี้เพื่ออะไร? ผมก็ออกจากตระกูลลัด ดาวัลย์ไปตั้งนานแล้ว น่าจะไม่มีผลประโยชน์อะไรให้พวก คุณได้ใช้แล้ว?”รพีพงษ์ถาม
“ถ้าไม่มีผลประโยชน์เราคงไม่ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่
ขนาดนี้เพื่อหลอกเธอกลับมา รพีพงษ์ ตอนนี้เธอยังมีมูลค่าผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุด นั้นก็คือไปตายแทน ลูกชายฉัน”วีธรากล่าว
“ลูกชายคุณ?”รพีพงษ์ตะลึง นิ่งอึ้งสักพักไม่เข้าใจความ หมายของวีธรา “คุณจะบอกว่า ผมไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของ คุณ?”
ในตอนนี้เขารู้สึกว่าเรี่ยวแรงของเขาเริ่มค่อยๆหายไป น่า จะเป็นเพราะยาในอาหารที่เขาเพิ่งกินเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์
“ไม่ เธอใช่”วีธรากล่าว “เธอเกิดจากท้องของฉัน แต่เธอ
เป็นสายเลือดของนนทภู ดังนั้นชาตินี้ทั้งชาติฉันก็ไม่
ยอมรับว่าเธอคือลูกชายของฉัน”
“แล้วเมื่อกี้ที่คุณบอกว่าลูกชายเป็นใครล่ะ ถึงยังไงฉันก็ ตกอยู่ในมือของพวกคุณอยู่แล้ว ต่อให้พวกคุณอยากให้ ฉันตาย ก็น่าจะให้ฉันได้รับรู้ก่อนตาย”รพีพงษ์กล่าว
“เมื่อเธอต้องการสิ่งนี้ งั้นฉันก็จะสนองให้เธอ มันไม่ไร้ ประโยชน์ที่จะให้เธอไปตายแทนจักรพันธ์”วีธรากล่าว อย่างเย็นชา “จักรพันธ์ ออกมาเถอะ”
เมื่อเธอพูดจบ จักรพันธ์เดินเข้ามาในห้อง มายืนตรงหน้า รพีพงษ์
วินาทีที่รพีพงษ์เห็นจักรพันธ์ ตัวของเขาก็แข็งที่อ นี่เป็น ครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนที่เหมือนกับเขาขนาดนี้ กล่าวได้ว่า มีบางส่วนที่แตกต่างกัน แต่ใบหน้าของทั้งสองคนมีความ คล้ายคลึงกันอย่างประหลาด
จักรพันธ์จ้องมองไปที่รพีพงษ์ บนใบหน้าก็แสดงรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา แล้วพูด: “เย็*แมร่ง ไอ้เศษสวะอย่างแก มี ค่าพออะไรมาเหมือนฉัน? ทำให้กขายหน้าจริงๆ”
พูดจบ จักรพันธ์ก็เตะเข้าที่ร่างของรพีพงษ์
รพีพงษ์ต้องการที่จะขัดขืน แต่เขากัดฟันออกแรง ทั้งหมดของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถยกแขนของตัวเองขึ้น ได้
“แกอย่าคิดที่จะขัดขืนเลยดีกว่า อาหารที่แกเพิ่งกิน เข้าไปเมื่อกี้ คือใส่ยาฉันตั้งใจไปขอยากับท่านอาจาร ย์ภสัชกรมา เพียงแค่ได้กินไปนิดเดียว แกจะสูญเสียความ สามารถในการเคลื่อนไหว”โยษิตากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“รพีพงษ์ ตอนนี้แกคงจะสงสัยมากสินะ ว่าทำไมจักรพันธ์ ของฉันทำไมรูปร่างหน้าตาถึงเหมือนแก? ฉันก็จะไม่ปิดบัง เรื่องนี้กับแก พูดถึงในแง่ของความสัมพันธ์ เขาเป็นพี่น้อง คนล่ะพ่อกับแก”วีธรากล่าว
“เชี่ยย ฉันก็ไม่อยากมีน้องแบบนี้ ขายขี้หน้า จริงๆ”จักรพันธ์ก็ด่าอีก
“จักรพันธ์ อย่าเพิ่งโมโห แม่แค่อธิบายให้มันฟังเอง”วีธรา พูดอย่างเอาใจขึ้นมาทันที ต่างกับท่าทางที่แสดงกับรพี พงษ์ สองมาตรฐานเลย
วีธรามองไปที่รพีพงษ์อีกครั้ง แล้วพูด: “ที่สำคัญ จักรพันธ์ถือว่าเป็นพี่ชายของแก ก่อนที่จะมีแก เขาก็เกิด มาแล้ว ตอนนั้นฉันออกไปเที่ยว ระหว่างทางก็ได้เจอกับใครบางคน ฉันและเขาตกหลุมรักกัน ไม่นานก็อยู่ด้วย กัน”
“แต่เพราะคำขอของที่บ้าน ฉันไม่สามารถอยู่กับเขาได้ ดังนั้นฉันเลยหนีออกจากบ้าน ไปอยู่กับเขาในที่ที่ไม่มีใคร รู้จัก จากนั้นก็มีจักรพันธ์”
“ต่อมาฉันก็คิดว่าถึงยังไงฉันก็มีลูกกับเขาแล้ว ต่อให้ที่ บ้านไม่ยอมรับ แต่ก็คงไม่ขัดขวางพวกเรา จากนั้นก็มีเรื่อง ทำให้ฉันคิดไม่ถึง หลังจากที่ฉันกลับไป ที่บ้านก็บอกกับฉัน ว่าต้องแต่งงานกับนนทภูของตระกูลลัดดาวัลย์ นั้นก็คือ คนที่สมควรตายอย่างพ่อแก”
“ในตอนนั้นครอบครัวของฉันมีท่าทีที่แน่วแน่ ที่อยากจะ พึ่งพาตระกูลลัดดาวัลย์ด้วยการให้ฉันแต่งงาน ถ้าเกิดพวก เขารู้ว่าฉันมีลูกกับคนอื่น พวกเขาก็จะคิดวิธีกำจัดลูกของ ฉันอย่างแน่นอน ดังนั้นฉันเลยให้ผู้ชายคนนั้นพาลูกของ ฉันไปหลบ และใช้ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆ”
“แต่ฉันกลับถูกขังไว้คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ อยากเจอหน้าพวกเขาพ่อลูกยังยากเลย ต่อมา จักรพันธ์ก็ โตขึ้นมาหน่อย ผู้ชายของฉันก็ล้มป่วยตาย จักรพันธ์ก็ อาศัยอยู่เพียงลำพัง ฉันอยากจะรับเขามา แต่ฉันรู้ดีว่าคง เป็นไปไม่ได้ ถ้าตระกูลลัดดาวัลย์รู้ว่ามีจักรพันธ์อยู่ สำหรับจักรพันธ์แล้ว มันจะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่”
“ดังนั้นฉันจึงเกลียดนนทภู เพราะเขาทำให้พวกเราแม่ลูก ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นเพราะเขาทำให้ฉันไม่สามารถอยู่กับ คนที่ฉันรักได้ อย่างไรก็ตามนนทภูก็แข็งแกร่งมาก ฉันไม่มีปัญญาที่จะไปสู้กับเขา ฉันเลยสาบาน สักวันจะต้อง เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เพื่อให้จักรพันธ์ของฉันมารับช่วงต่อ จากตระกูลลัดดาวัลย์ จากนี้ไปจะไม่มีใครสามารถทำให้ จักรพันธ์ของฉันโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งอีก”
“ความแค้นที่ฝังอยู่ในใจฉันมาเป็นเวลาสิบกว่าปี ในที่สุด พระเจ้าก็เมตตา ไม่กี่ปีที่ผ่านมา นนทภูหายตัวไปอย่างไร้ ร่องรอย ตระกูลลัดดาวัลย์ไร้ซึ่งผู้นำ ฉันจึงสอดแนมและ พึ่งพาคนของฉันในตระกูลลัดดาวัลย์ เพื่อให้คนที่เป็น ทายาเพียงอย่างแก ถูกขับไล่ออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ ถ้าไม่เห็นแก่เลือดครึ่งหนึ่งของฉันบนตัวแก ฉันก็ฆ่าแกไป แล้วในตอนนั้น”
“หลังจากที่แกออกไป แม้ว่าจักรพันธ์จะไม่สามารถแสดง ตัวออกมาให้ผู้คนในตระกูลลัดดาวัลย์ได้เห็น แต่ว่าฉันเป็น ผู้นำครอบครัว นี่ก็จะไม่มีใครสามารถรังแกจักรพันธ์ของ ฉันได้แล้ว ดังนั้นฉันให้ทุกอย่างในสิ่งที่เขาต้องการ ความ ต้องการของเขาทุกอย่างฉันก็จะช่วยให้เขาสมปรารถนา รวมทั้งการได้ครอบครองคุณหนูใหญ่หอการค้า สมน.ด้วย”
“รอบนี้จักรพันธ์ลักพาตัวคุณหนูใหญ่ของหอการค้าสมุน. ถูกคนถ่ายภาพไว้ได้ แต่เห็นใบหน้าด้านข้างเพียงด้าน เดียว พวกเธอสองรูปร่างหน้าตาคล้ายกัน หอการค้า สมน.คงคิดว่าคุณหนูใหญ่ของพวกเขาถูกแกลักพาตัวไป เลยมาหาฉันเพื่อจับตัวคน”
“ฉันก็ถือโอกาสจัดฉากว่าคุณหนูใหญ่ของพวกเขาถูกฆ่า ตาย จากนั้นก็รับปากพวกเขา จะรีบจับตัวแกกลับมา แบบ นี้เมื่อส่งมอบไปแล้ว จักรพันธ์ของฉันก็สามารถอยู่กับคุณ หนูใหญ่ของหอการค้าสมน.ไปตลอด”
หลังจากที่รพีพงษ์ฟังคำพูดของวีธรา ก็มีพายุก็โหม กระหน่ำในใจของเขา เขาไม่แปลกใจเลยที่เป้าหมายใน การจับตัวเขามาของวีธรา สิ่งเขารู้สึกประหลาดใจก็คือ ก่อนที่วีธราจะแต่งงานเข้ามาอยู่ตระกูลลัดดาวัลย์ ก็มี ลูกชายอยู่แล้ว
ที่สำคัญลูกชายคนนี้ยังถูกเธอเลี้ยงโตมาอย่างหลบซ่อม แล้วตอนนี้ตัวเองก็ยังต้องไปตายแทนเขาอีก
ในใจของรพีพงษ์ก็รู้สึกลำบากใจ เนื่องจากที่วีธราแต่ง เข้าบ้านตระกูลลัดดาวัลย์ ไม่ใช่ความผิดของเขา แต่ด้วย เหตุนี้วีธรา จึงไม่สนใจเขามาตั้งแต่เด็ก แล้วยังมองว่าตัว เองเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้ ไม่ยอมรับสัมพันธ์ระหว่างตัว
เองและหล่อน
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็คงจะยากที่จะยอมรับได้
“ไม่ว่ายังไง ฉันก็ถือว่าเป็นลูกชายของคุณ คุณทำแบบนี้ ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดเหรอ?”รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา
“มีอะไรที่ต้องรู้สึกผิด ฉันและจักรพันธ์ลำบากกันมา หลายปี ก็เกิดจากพวกแกตระกูลลัดดาวัลย์ทั้งนั้น ฉันไว้ ชีวิตแกจนถึงตอนนี้ นั่นก็ถือว่าเมตตาแกมากพอแล้ว!”วี
ธรากล่าวอย่างไม่แยแส
“เรื่องเกี่ยวอะไรกับตระกูลลัดดาวัลย์ของฉันด้วย ถ้าคุณ จะโทษ ก็น่าจะโทษคนที่บังคับให้คุณแต่งเข้าบ้านกับคุณ ลัดดาวัลย์ แล้วถ้าหากคุณต้องการที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง ต่อให้คุณพูดความจริงออกมา คนในครอบครัวของคุณก็ คงไม่บังคับคุณแบบนั้นอย่างแน่นอน ฉันว่าคุณน่าจะ ต้องการความมั่งคั่งร่ำรวยมากกว่า แล้วก็ไม่อยากจะละทิ้ง ผู้ชายและลูกชายของคุณ ตอนนี้ก็หาข้อแก้ตัวที่มันฟังดูดี ต่างหาก และโยนความผิดทั้งหมดให้กับคนของตระกูลลัด ดาวัลย์ ฉันถามคุณหน่อย เรื่องทั้งหมดนี้ ตระกูลลัดดา วัลย์ไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด คุณเอาเรื่องนี้มาโทษพวกเรา เหรอ? คุณจะโทษ ก็น่าจะโทษตัวคุณเองที่เลือกผิดไม่ใช่ เหรอ?”รพีพงษ์ถาม
วีธราก็ตระหนกขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะพูด สะกิดใจเธอได้เพียงนี้ ที่รพีพงษ์พูดมาไม่ผิด ในตอนนั้นที่ เธอพูดว่าถูกบังคับให้แต่งเข้าตระกูลลัดดาวัลย์ อันที่จริง ในใจก็โลภในอำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์ เธอสามารถ หนีไปกับคนอื่นได้หนึ่งครั้ง ทำไมครั้งที่สองจะหนีไปไม่ได้
ล่ะ
เพียงครู่เดียวก็ถูกรพีพงษ์เปิดเผยออกมา ทำให้ส่วนลึก ในใจก็เปิดเผยออกมาหมด เธอก็สูญเสียการควบคุม “แกอย่ามาพูดจาเล่นลิ้นที่นี่นะ ความลำบากของฉันและ
จักรพันธ์ ก็เกิดมาจากพวกแกตระกูลลัดดาวัลย์ ตอนนี้
ตระกูลลัดดาวัลย์ถูกฉันควบคุมอยู่ อนาคตทั้งตระกูลลัด
ดาวัลย์ก็เป็นของจักรพันธ์ คนที่จะตายอย่างแก มีสิทธิ์
อะไรมาจู้จี้”วีธราพูดแล้วจ้องมองไป
ในใจของรพีพงษ์โกรธมาก มาถึงวันนี้เขาถึงค่อยรู้ ทรัพย์สินของตระกูลลัดดาวัลย์ ถูกวีธราและคนที่ชื่อว่า จักรพันธ์แอบเอาไป นี่เป็นรากฐานที่พ่อของเขาสร้างไว้ ตอนแรกเขาคิดว่าวีธราเป็นภรรยาของนนทภู ดูแลตระกูล ลัดดาวัลย์ก็ไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า วีธราไม่เหมาะ สมที่จะเป็นภรรยาของนนทภูเลย
กิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็ไม่สมควรที่จะตกไปอยู่ ในมือของพวกเขาทั้งแม่ลูกเลย
“กิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ตกไปอยู่กับคนหน้าเลือด อย่างพวกคุณทั้งสองคน เป็นความอัปยศอดตระกูลลัดดา วัลย์จริงๆ!” รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา ถ้าหากมีโอกาส เขา ต้องช่วยพ่อเอารากฐานของตระกูลลัดดาวัลย์ กลับคืน
มา
จักรพันธ์เตะไปที่หัวของรพีพงษ์หนึ่งที แล้วรพีพงษ์ก็ล้ม
ลงบน
“เย็แมร่ง แกด่าใครว่าหน้าเลือด กิจการของตระกูลลัด ดาวัลย์ เป็นของฉันตั้งแต่แรก ที่ฉันได้รับมันก็สมควร แล้ว”จักรพันธ์กล่าวอย่างเย็นชา “คนที่จะตายอย่างแก ก็ อย่ากังวลเลย แกควรจะคิดดีกว่า ถ้าเจอกับยมบาลจะ ทักทายกับเขายังไง”
“จักรพันธ์ ลูกพูดถูก กิจการตระกูลลัดดาวัลย์ก็เป็นของ ลูกแต่แรก อย่าไปฟังไอ้เศษสวะนี่พูดจาไร้สาระเลย”วีธรา ตะโกน
จักรพันธ์แสยะยิ้ม แล้ววางขาตัวเองลงบนหน้าของรพีพงษ์ แล้วพูด: “ขอบคุณที่ไปแกแทนฉันนะ หลังจากที่ส่ง มอบตัวแกให้หอการค้าสมุน. ฉันก็สามารถสนุกเพลิดเพลิน กับคุณหนูใหญ่ ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาว่าเมียแกก็ไม่เลว ถึง เวลาฉันจะช่วยแกดูแลเธอเป็นอย่างดี”
ตัวของรพีพงษ์เริ่มก็สั่นสะเทือนขึ้นมา เขาอยากจะฆ่า จักรพันธ์ แต่บนตัวเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ตอนนี้เขา ทำได้เพียงมองไปที่จักรพันธ์และวีธราที่กำลังแสยะยิ้ม
“แม่ ยานี่ของแม่ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปโดนไปนิดเดียวก็จะ สลบไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมนานขนาดนี้ไอ้เศษสวะนี่ยัง ลืมตาอยู่ล่ะ?”จักรพันธ์ถาม
“ร่างกายของเขาอาจจะพิเศษ แต่เขาไม่สามารถขยับได้ แล้ว เดี๋ยวจัดการมัดมัน แม่จะให้ลูกส่งมอบตัวเขาไปให้หอ
การค้าสมน.ตอนนี้”วีธรากล่าว
รพีพงษ์รู้สึกเพียงว่าเสียงในหูยิ่งอยู่ยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ ใน ที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนฤทธิ์ของยาได้อีกต่อไป และสลบ หลับไป
