บทที่ 579 ตระกูลพงศ์ธนธดาเป็นของคุณแล้ว
งานเลี้ยงตระกูลธาดาวรวงศ์และตระกูลพงศ์ธนธดาได้จบลงแล้ว เกือบครึ่งหนึ่งของชนชั้นสูงแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้ เป็นพยานในการล่มสลายของตระกูลธาดาวรวงศ์ มองดูสัตว์ใหญ่มหึมาตัวหนึ่งถูกทำลาย ด้วยมือของผู้ชายที่ดูธรรมดา
ชื่อรพีพงษ์นี้ดังไปทั่วในเมืองเซี่ยงไฮ้ ในอดีตพวกเขาอาจจะไม่รู้จักว่าคนนี้คือใคร แต่จากวันนี้ไป ชื่อนี้จะต้องทำให้กองกำลังเมืองเซี่ยงไฮ้ต้องขวัญผวาอย่างแน่นอน
หลังจากที่ภูดิทหมดสติไปทั้งคืน เขาก็ไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีกเลย ในฐานะผู้มีส่วนร่วมในการฆาตกรรมปู่ของรพีพงษ์ เดิมทีรพีพงษ์ก็ไม่อาจปล่อยให้เขาอยู่บนโลกต่อไปได้ คืนนั้นในระหว่างทางที่คนของตระกูลธาดาวรวงศ์ไปส่ง ภูดิทที่โรงพยาบาล แต่ ภูดิทเสียชีวิตโดยที่ไม่ทราบสาเหตุเสียแล้ว
หลังจากนั้นหลายคนเดาว่า ภูดิทโดนรพีพงษ์ยั่วโมโหตาย และมีบางคนบอกว่า ภูดิทเป็นโรคหัวใจ ระเบิดในคืนนั้นกระทบเขาแรงเกินไป ดังนั้นจึงต้านทานไม่ไหว เป็นธรรมดาที่มีคนเดาว่าการตายของภูดิท มีส่วนเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์ เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
การเสียชีวิตของพ่อลูกของตระกูลธาดาวรวงศ์ในวันเดียวกัน จึงเกิดความโกลาหลในเซี่ยงไฮ้ ซึ่งทำให้ทุกคนในเมืองเซี่ยงไฮ้ได้รับคำเตือน ชายหนุ่มคนนั้นที่ชื่อรพีพงษ์ ไม่ใช่คนที่จะไปยั่วยุกันได้ง่ายๆเลย
หลังจากประสบกับการขอยุติความร่วมมือครั้งใหญ่จากพันธมิตร หุ้นบริษัทที่จดทะเบียนภายใต้ตระกูลธาดาวรวงศ์ยังถูกเทขายไปจำนวนมาก ในเวลาเพียง 1 วัน เศรษฐกิจของตระกูลธาดาวรวงศ์พังทลาย ทรุดลงอย่างไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้
ตระกูลธาดาวรวงศ์ที่ไม่มีผู้นำ ต่างก็เข้าใจเช่นกันว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในหายนะแบบไหน รวมถึงการนำพาแบบลับๆของบางคน ทุกคนในตระกูลธาดาวรวงศ์ต่างคิดหาวิธีก่อนที่ตระกูลธาดาวรวงศ์จะพังพินาศ ตักตวงผลประโยชน์มากมาย ในเวลานี้ไม่มีใครคิดน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เพื่อก้าวผ่านความยากลำบากเลย
ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนที่มีอำนาจมากในเมืองเซี่ยงไฮ้ จากนั้นตระกูลธาดาวรวงศ์ที่ซ่อนความแข็งแกร่ง กลับยังคงใช้อำนาจจัดการอะไรก็ได้ในเมืองเซี่ยงไฮ้ ซึ่งมันได้กลายเป็นประวัติศาสตร์
เนื่องจากตระกูลธาดาวรวงศ์ไม่ได้ปรากฏตัวในเมืองเซี่ยงไฮ้มากนักในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ดังนั้นเว้นแต่ผู้คนที่เจอเรื่องนี้มากับตัวในคืนนั้น คนส่วนใหญ่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ต่างก็ไม่ทราบว่าสัตว์ใหญ่มหึมาตัวหนึ่ง ได้สูญสลายไปในประวัติศาสตร์แล้ว
ส่วนตระกูลพงศ์ธนธดาไม่ได้โชคร้ายเท่าตระกูลธาดาวรวงศ์ เพราะชลาธิปยืนอยู่ฝ่ายรพีพงษ์ก่อนแล้ว จึงไม่ประสบความหายนะนี้
แต่ตระกูลพงศ์ธนธดาบางคนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ยังคงไม่มีทางที่จะรอดพ้นจากการถูกลงโทษ
ณ คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา
รพีพงษ์และชลาธิปยืนอยู่ที่ประตู ผมของทั้งสองยุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเซียว ขนมปังที่ไร้ชีวิตชีวาตามมาข้างหลัง
“ไม่คาดคิดว่าวันหนึ่ง ระหว่างฉันกับคุณจะมาถึงจุดนี้ได้ โชคชะตาเป็นสิ่งที่ใครๆก็ไม่อาจจะคาดคิดได้ไม่จริงๆ” ชลาธิปถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“เวรกรรมตามสนองไง เมื่อทำบาปแล้ว ก็ต้องใช้คืน หรือมันไม่ถูก?” รพีพงษ์กล่าวเบาๆ
ชลาธิปยังไม่ได้พูดอะไร เขารู้แค่ว่า หากชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเขาต้องการแก้แค้น และก็จะไม่มีใครหยุดยั้งได้ แม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นแม่ของชลาธิปก็ตาม
พวกเขาเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่าของตระกูลพงศ์ธนธดาด้วยกัน ในตอนนี้บ้านเก่าของตระกูลพงศ์ธนธดาดูร้างไปเล็กน้อย หลังจากคืนนั้น คนหลายคนเห็นรูปแบบชัดเจนในตอนนี้ และรู้ว่าคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดากำลังจะโชคร้าย ดังนั้นจึงรีบหนีไปก่อนแล้ว
สองสามคนมาถึงที่หน้าประตูห้องของคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา ชลาธิปเปิดประตู และเดินเข้าไปข้างใน
ขณะนี้คุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดานั่งอยู่ข้างๆเตียง ผมยุ่งเหยิง ดวงตาหมองคล้ำ เครื่องประดับมีค่าเหล่านั้นร่วงหล่นไปทั่วทุกแห่ง ทั้งห้องเละเทะ
เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด คุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดาเงยหน้าขึ้นมอง เห็นชลาธิปและรพีพงษ์มา ท่าทางดุร้ายปรากฏบนใบหน้าของเขาทันที จากนั้นตะโกนด่าว่า “คนที่สมควรตายอย่างแก ยังมีหน้ามาหาฉันอีก ชลาธิป แกคือตราบาปของตระกูลพงศ์ธนธดา ทั้งหมดเป็นเพราะแก ที่ทำให้ตระกูลพงศ์ธนธดาผิดหวัง แกทำให้บรรพบุรุษ 18 ชั่วโคตร ต้องขายหน้า”
ชลาธิปมองคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา จากนั้นก็กล่าวว่า “แม่ ตระกูลพงศ์ธนธดาไม่ได้ผิดหวัง คนที่ผิดหวังก็มีแต่แม่เท่านั้นแหละ แม่ดื้อดึงไม่ยอมรับผิด ตอนนี้ก็มีเพียงการรับกรรมจากพระเจ้าเท่านั้น”
ดวงตาของคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดาเบิกกว้างทันที และเอ่ยปากตะโกน “แกมันไอ้ลูกทรพี! แกหมายความว่ายังไง? หรือแกจะรวมหัวกับไอ้หมอนี่เพื่อจัดการฉันงั้นเหรอ? ฉันเป็นแม่แกนะ!”
ชลาธิปยิ้มเยาะและกล่าวว่า “คิดไม่ถึงว่าแม่จะพูดแบบนี้ได้ ทำให้ผมประหลาดใจจริงๆ ผมกับแม่มีความสัมพันธ์นี้จริงเหรอ แต่หลายปีที่ผ่านมาแม่ปฏิบัติต่อผมเหมือนลูกชายยังไง? แม่กีดกันผมเหมือนกีดกันพวกขโมย แม่กลัวว่าผมจะแย่งตระกูลพงศ์ธนธดาไปจากแม่สินะ”
“แม่คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าใครเป็นคนทำอุบัติเหตุรถชน วางยา และการลอบสังหารที่ผมประสบในช่วงหลายปีที่ผ่านมา? จะบอกให้นะ ระหว่างผมกับแม่ ความรักมันหมดไปตั้งนานแล้ว มาจนถึงวันนี้ ทั้งหมดก็เพราะแม่ ตอนนี้แม่มาบอกผมเรื่องความสัมพันธ์แม่ลูก มันสายเกินไปแล้ว!”
หลังจากที่คุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดาได้ยินชลาธิปพูดจบ ใบหน้าซีดลงทันที เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่ชลาธิปพูดกับเธอเช่นนี้
“ต่อไปให้คุณจัดการต่อ ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว ไม่ว่าคุณจะลงโทษยังไงกับเธอ ก็ไม่เกี่ยวกับผมแล้ว” ชลาธิปพูดกับรพีพงษ์จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปแล้ว
คุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดาสีหน้าหมดหวัง เพียงแต่ว่าในใจของเธอไม่มีความเสียใจใดๆเลย ได้แต่กล่าวโทษชลาธิปที่ไร้หัวใจ
รพีพงษ์จ้องมองคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา จากนั้นก็ให้คนผลักขนมปังไปที่ด้านข้างของคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา
“เด็กในท้องของอารี คือสายเลือดของรพีพงษ์อย่างฉัน นังงูพิษอย่างพวกแก คิดจะฆ่าเด็กในครรภ์ ไม่สนว่ามันจะสำเร็จหรือไม่ พวกแกก็ไม่สามารถล้างบาปของตัวเองได้”
“ฉันรพีพงษ์คิดแก้แค้นมาเสมอ พวกแกฆ่าลูกของฉัน ฉันจะเอาชีวิตพวกแกไป สัจธรรมเปลี่ยนแปลง มิได้ หวังว่าพวกแกทั้งสองเข้าใจความผิดของตัวเอง ชาติหน้า หมั่นทำความดีให้มากๆ อย่าได้ทำเลวๆเช่นนี้อีกเลย”
พูดจบ เขามองคนทั้งสองที่อยู่ข้างๆ และให้ทั้งสองคนนั้นหยิบยาสองซองออกมาทันที ใส่น้ำในแก้วสองใบที่อยู่ในห้อง จากนั้นก็ยื่นให้ต่อหน้าขนมปังและคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา
“ดื่มเลยสิ!”
ทันใดนั้นใบหน้าของขนมปังเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เริ่มคุกเข่าต่อหน้ารพีพงษ์เพื่อขอความเมตตา คุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดาตัวสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ากลัวมากจนพูดไม่ออกในจุดจบที่กำลังจะมาถึง
“แกคิดว่าแกเป็นใคร แกให้เราดื่ม เราก็ดื่มงั้นเหรอ? ฉันเป็นผู้มีอำนาจแห่งตระกูลพงศ์ธนธดา แกทำกับฉันแบบนี้ ฉันจะปล่อยให้แกตายโดยไม่มีที่ฝังศพเลย!” คุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดาตะโกนใส่รพีพงษ์
รพีพงษ์โบกมือและให้ผู้ชายทั้งสองถือถ้วยก็เดินไปข้างหน้าทันที และบังคับให้ขนมปังและคุณนายใหญ่ตระกูลพงศ์ธนธดา เทน้ำจากถ้วยใส่ปากของพวกเธอ
รพีพงษ์ไม่อยู่ต่อ หันตัวแล้วเดินออกจากห้องไป เดินไปข้างหน้าชลาธิปผู้ที่กำลังเหม่อลอยอยู่ ต่อมาก็พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า: “ต่อไป ตระกูลพงศ์ธนธดาก็เป็นของคุณแล้ว”
