บทที่ 580 การได้พบคุณคือความโชคดีที่สุดของฉัน
ณ อาคารลานคอน
รพีพงษ์ยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองทิวทัศน์ออกไปนอกหน้าต่าง จากนั้นเขาก็บิดขี้เกียจและถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งใจ
การสังหารตระกูลธาดาวรวงศ์ครั้งนี้ เอาอารียาคืนกลับมาได้สำเร็จ สิ่งที่ติดอยู่ในใจของรพีพงษ์ก็ได้ถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว และหัวใจของเขาก็ผ่อนคลายลงทันที
และสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดก็คือ อารียากำลังตั้งท้องลูกของเขาและเขาก็กำลังจะกลายเป็นพ่อคนแล้ว
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ รพีพงษ์ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
แน่นอน ความทรงจำของอารียายังไม่กลับมาในสภาพเดิม เขาต้องหาวิธีช่วยรื้อฟื้นความทรงจำของเธอ แม้ว่าที่จริงแล้วความรู้สึกของรักครั้งแรกก็ดี แต่รพีพงษ์ก็ยังต้องการอารียาคนเดิม
“ยืนยิ้มคนเดียวอะไรตรงนี้ล่ะ?” ในเวลานี้มีเสียงดังขึ้น
รพีพงษ์หันศีรษะไปมอง พบว่าวิไลพรมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ไม่มีอะไร ฉันคิดว่าการมาจัดการเรื่องที่เมืองเซี่ยงไฮ้ครั้งนี้ได้จบลงแล้ว โล่งใจไม่เบาเลย” รพีพงษ์กล่าว
“แล้วคุณคิดที่จะกลับเลยไหม?” วิไลพรถาม
รพีพงษ์พยักหน้า พูดว่า: “รอจัดการเรื่องนี้จบ ก็ถึงเวลากลับแล้ว พาอารียากลับสู่สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย และมันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอที่จะได้รื้อฟื้นความทรงจำ”
“คุณไม่รู้สึกอะไรจริงๆเลยเหรอ? คุณจะทิ้งกันไปแบบนี้งั้นเหรอ?” วิไลพรแสดงสีหน้าน้อยใจทันที ทำหน้าตาบ๊องแบ๊วแบบนั้น ไม่ว่าใครมาเห็นเข้า เกรงว่าต่างก็จะทำให้หลงรักทั้งนั้น
รพีพงษ์สีหน้าเจื่อนๆและกล่าวว่า : “อย่ามาวุ่นวาย”
วิไลพรยิ้มทันที จากนั้นก็โน้มตัวไปข้างหน้ารพีพงษ์ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน: “ยังไงคุณก็ต้องไป ก่อนออกเดินทางเราจัดกันสักรอบไม่ดีกว่าเหรอ และทำให้คนรู้สึกถึงความคิดถึงที่เนิ่นนาน ฉันรับรอง ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครฟัง มันจะเป็นเพียงความลับระหว่างเราสองคน คุณเจียดเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง…..”
รพีพงษ์ยกมือขึ้น ตบหน้าผากของวิไลพร ในใจทำอะไรไม่ถูก ความสามารถของวิไลพรเก่งมากจริงๆ นั่นก็คือมีความต้องการ……มากเกินไปหน่อยหนึ่ง
“ถ้ายังวุ่นวายอีก ฉันจะจับเธอโยนออกนอกหน้าต่างนะ” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
วิไลพรหน้าแตก ใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นถึงความเสียหน้าทันที จากนั้นเธอก็พูดกับรพีพงษ์ว่า “ช่างเถอะๆ ผู้ชายทื่อๆอย่างคุณ ทั้งชาตินี้คงจะใส่ถุงยางไม่เป็นหรอก ฉันคิดว่าคุณทนจนถึงครึ่งชั่วโมงไม่ไหวหรอก ดังนั้นก็เลยปฏิเสธสินะ”
รพีพงษ์ฝืนยิ้มไม่ไหว สำหรับวิไลพรไม่มีทางอื่น
“ที่ฉันมาหาคุณ เพราะมีข่าวอยากจะบอกคุณ คุณอยากฟังไหม?” วิไลพรเอ่ยปากพูด
“ข่าวอะไร?” รพีพงษ์ตอบ
“ภรรยาของคุณ เหมือนว่าความทรงจำของเธอกลับมาแล้ว น่าจะถูกกระตุ้นด้วยภาพถ่ายที่คุณทำ ตอนนี้เธออยู่คนเดียวในห้อง” วิไลพรกล่าว
ดวงตาของรพีพงษ์เป็นประกาย กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า ：” คุณพูดจริงเหรอ?”
“คุณไปดูก็รู้แล้ว” วิไลพรกล่าว
รพีพงษ์หันกลับทันที วิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว และลงไปชั้นล่าง
วิไลพรมองที่ด้านหลังของรพีพงษ์ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ บ่นพึมพำกับตัวเองว่า： “ถ้าผู้ชายคนนี้เจอฉันตั้งแต่แรกก็คงจะดี บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตาสินะ”
……
ณ ในห้องของอารียา
อารียานั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหดหู่ ร่องรอยของความสับสนในดวงตาของเธอ ในขณะนี้ได้หายไปแล้ว
ในเวลานี้ ประตูห้องถูกผลักให้เปิดออก รพีพงษ์เดินเข้าไป เขามองอารียาด้วยความตื่นเต้น และเอ่ยปากถามว่า “อารี ความทรงจำของคุณกลับมาแล้ว ใช่ไหม? ดีจังเลย ผมยังคิดว่าจะคุณไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องแล้ว”
อารียาลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองรพีพงษ์และพูด: “รพีพงษ์ คุณหยุดตะคอกเสียงดังแบบนี้ทุกวันจะได้ไหม เสียมารยาท คุณรู้ไหมว่าครอบครัวของเราเป็นเพราะคุณทำให้คนไม่น้อยมองด้วยสายตาเย็นชา ต่อไปนี้คุณจะทำให้ภูมิใจหน่อยได้ไหม?”
รพีพงษ์ผงะไปชั่วขณะ รู้สึกถึงน้ำเสียงคำพูดของอารียา ราวกับย้อนกลับไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อารียาอยู่ในอาการที่ไม่แยแสกับเขาเลย
“อารี คุณ….คุณเป็นอะไรไป?” รพีพงษ์ถามอย่างระมัดระวัง
“ฉันไม่เป็นไร คุณรีบ คุณรีบไปขอเสื่อปูพื้นสิ ที่นี่มีเตียงแค่เตียงเดียว หรือว่าคุณอยากจะนอนเตียงเดียวกับฉันเหรอ อย่าลืมสิ เวลาอยู่ที่บ้านคุณนอนพื้นอยู่ตลอด” อารียากล่าว
รพีพงษ์รู้ได้ทันที ความทรงจำของอารียากลับมาแล้ว ความทรงจำของเธอเมื่อไม่กี่ปีก่อนก็กลับมาหมดแล้ว
สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์รู้สึกมีพลังทันที
อารียาเห็นใบหน้าที่ยุ่งเหยิงของรพีพงษ์ เธอเอ่ยปากกล่าวว่า: “คุณมานี่ เอาหน้ามาหาฉันหน่อย”
รพีพงษ์รู้สึกสงสัยเล็กน้อย จากท่าทางของอารียาที่มีต่อเขาในตอนนั้น เธอคงจะไม่ตบเขาจริงๆหรอกนะ
“คุณจะทำอะไร?” รพีพงษ์ถาม
“ให้คุณยื่นหน้ามาก็ยื่นหน้ามาสิ พูดไร้สาระทำไมกัน” อารียาจ้องไปที่รพีพงษ์และกล่าว รพีพงษ์ทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ยังคงยื่นหน้าเข้าไปหาเธอ ใจคิดว่าตอนนี้อารียาเป็นผู้ป่วย เขาเองไม่สามารถโต้เถียงกับเธอได้
เขาหลับตาลง รู้สึกว่าอารียาอาจจะตีเขาจริงๆ
ในขณะนี้ เขารู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มชุ่มชื่น เขาลืมตาขึ้นมาทันที แล้วพบว่าอารียาจูบใบหน้าของเขาแล้ว
รพีพงษ์อึ้งทันที เขามองไปที่อารียาอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วเอ่ยปากถามว่า “อารี นี่คุณ…..”
อารียาหัวเราะคิกคักทันที แสดงใบหน้าของความสุข และพูดว่า： “เด็กโง่ ฉันโกหกคุณต่างหากล่ะ ความทรงจำของฉันกลับคืนมาหมดแล้ว ฉันจำได้แล้ว เมื่อกี้ฉันอยากล้อคุณเล่น”
รพีพงษ์จ้องมองเธอ ไม่คิดว่าอารียาจะกำลังหยอกเล่น จากนั้นก็จับอารียากอดไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดว่า: “ใช้ได้นะคุณ ในที่สุดก็กล้าหลอกฉัน มาดูว่าผมจะจัดการคุณยังไง!”
“ไอ้หยา คุณเบาๆหน่อยสิ ฉันมีลูกอยู่ในท้องนะ” อารียารีบพูด
รพีพงษ์รีบดึงมือกลับ ตอนนี้เขาถือว่าอารียามีค่ามากกว่าเขา ดังนั้นเขาจึงดูแลเธออย่างดี
อารียาเงยหน้าขึ้น มองดูรพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่จริงจัง และเอ่ยปากว่า: “รพีพงษ์ ขอบคุณนะ การได้พบคุณคือความโชคดีที่สุดของฉัน”
รพีพงษ์ค่อยๆกอดอารียาไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากที่ใสพร่างพราวของเธอ
หลังจากนั้นไม่นานรพีพงษ์และอารียาก็ปล่อยจากกัน แล้วถามว่า “ในเมื่อคุณอยากขอบคุณฉัน เราควรทำอะไรกันหน่อยไหม?”
อารียาอึ้ง ถาม: “ทำอะไร?”
รพีพงษ์มองตรงไปที่คอเสื้อของอารียา และแลบลิ้นเลีย
อารียาหน้าแดงทันที เธอเอื้อมมือไปตีรพีพงษ์ แล้วพูดว่า “คนบ้า คุณไม่กลัวว่าส่งผลกระทบต่อลูกเหรอ?”
รพีพงษ์ไอเล็กน้อย ไม่เหมือนผู้ชายที่แข็งทื่ออีกแล้ว ใช้น้ำเสียงที่ลามกพูดกับอารียา:
“นอกจากวิธีเดิม แต่ก็ยังใช้…….”
เมื่อพูด รพีพงษ์ก็ใส่มือเข้าไปในริมฝีปากนุ่มๆของอารียา
