บทที่585 คิดบัญชีกับศศินัดดา
“ทำ….ทำไมพวกเขาถึงไปแล้ว? ฉันเป็นเจ้าของของชุมชนที่นี่ หรือพวกเขาจะไม่สนใจแม้แต่ความปลอดภัยของเจ้าของเหรอ? ฉันจะไปคอมเพลนพวกเขา! พวกเจ้าของโครงการไร้ยางอาย!”ศศินัดดาตะโกนพุ่งใส่ไปที่นอกประตู
รพีพงษ์ก็ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ถึงได้ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ เพียงแค่มาดูก็จากออกไป
แต่เมื่อคิดถึงว่าชุมชนนี้เป็นโครงการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ภายใต้ชื่อของบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคงจะมองฐานะตัวตนของตัวเองออก ดังนั้นก็เลยไม่กล้ายุ่งเรื่องนี้มากนัก
ศศินัดดามองรพีพงษ์ด้วยความหวาดกลัว พูดอย่างสั่นเทาว่า: “แก….แกรีบไสหัวออกไปให้พ้นๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพวกนี้ไม่กล้ายุ่งกับแก ฉันไม่เชื่อว่าเจ้าของที่นี่ยังไม่กล้ายุ่งกับแก ถ้าแกยังอยู่ที่นี่ต่อไป ตอนนี้ฉันก็จะไปหาเจ้าของพวกเขา”
รพีพงษ์หัวเราะ และกล่าวว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องเสียแรงหรอก เจ้าของชุมชนนี้ ก็คือฉัน”
ดวงตาทั้งข้างของศศินัดดาเบิกกว้าง คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะบอกว่าเขาก็คือเจ้าชุมชนนี้ ถึงว่าทำไมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นรพีพงษ์แล้วราวกับพวกเขาได้พบกับบรรพบุรุษ ถามยังไม่กล้าถามก็วิ่งหนีไปแล้ว
ถ้าเป็นในอดีต ศศินัดดายังคงรู้สึกว่ารพีพงษ์กำลังขี้โม้อยู่ แต่ตอนนี้ ต่อให้รพีพงษ์จะบอกว่าบ้านครึ่งหนึ่งในเมืองริเวอร์เป็นของเขา หล่อนก็ไม่มีข้อสงสัยใดๆ
“แก….แกเป็นเจ้าของชุมชนนี้แล้วยังไงล่ะ หรือแกจะทำชั่วที่นี่ได้เหรอ? ฉันเสียเงินซื้อคฤหาสน์หลังนี้มา ฉันก็มีสิทธิ์ที่นี่ ต่อให้นายเป็นเจ้าของ ก็ไม่สามารถบุกรุกเข้ามาที่บ้านฉันตามใจชอบได้!”ศศินัดดายังคงหาเหตุผลให้ตัวเอง
รพีพงษ์เดินไปตรงหน้าศศินัดดา แสยะยิ้มแล้วพูดว่า: “คุณซื้อคฤหาสน์หลังนี้เหรอ? คฤหาสน์หลังนี้เขียนชื่อของคุณเหรอ?”
เมื่อศศินัดดาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ดวงตาหวั่นไหวขึ้นมาทันที พูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจ: “ต่อให้ไม่ได้เขียนชื่อของฉันแล้วยังไงล่ะ ถึงยังไงฉันก็เป็นคนเสียเงินซื้อมา เขียนชื่อของใครก็ไม่สำคัญ ฉันเต็มใจเขียนชื่อคนอื่น แกยุ่งอะไรด้วย?”
เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าศศินัดดาถึงตอนนี้แล้วยังมีเหตุผลเพียงพอที่จะสามารถพูดออกมาได้ โมโหจนบีบคอของหล่อน และยกเธอขึ้นจากพื้น
ศศินัดดาดิ้นรนอย่างรุนแรง เส้นเลือดก็โผล่ออกมาบนหน้าผาก ดวงตาก็เบิกกว้างแทบหลุดออกมาจากเบ้าตา สีหน้าก็แดงก่ำ
“อารีอยู่ข้างนอกจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ แต่คุณกลับไม่สนใจเรื่องความปลอดภัยของเธอเลยแม้แต่น้อย ยังไล่สามีของตัวเองออกจากบ้าน วิ่งมาเกลือกกลั้วกับผู้ชายคนอื่นที่นี่ ยังขายโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชันเนล และซื้อคฤหาสน์หนึ่งหลังให้กับคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน คุณรู้สึกว่าคุณทำแบบนี้ ไม่ละอายใจต่ออารีเลยเหรอ?”รพีพงษ์ถามศศินัดดาทีละประโยค
ศศินัดดาถูกบีบคอ จนพูดไม่ออก
“การหายตัวไปของอารี คุณมีความรับผิดชอบอย่างมาก คุณในฐานะแม่ของเธอ ช่วยคนอื่นวางแผนตั้งใจทำลายบริษัท สิ่งนี้ ฉันจำเป็นต้องทำให้คุณลิ้นลองความทุกข์ทรมานแทนอารี!”
หลังจากพูดเสร็จ รพีพงษ์ใช้มืออีกข้างยกรพีพงษ์ขึ้นมา และตบหน้าศศินัดดาไปสามครั้งโดยไม่ลังเล
มุมปากของศศินัดดามีเลือดไหลออกมาทันที และใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมราวว่ากับใบหน้าสองข้างที่แตกต่างกัน
ศศินัดดารู้สึกหวาดกลัวในทันที หล่อนแสดงสายตาอ้อนวอนต่อรพีพงษ์ และอดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาจากดวงตาไม่ได้
กำลังของคนธรรมดาจะเทียบกับรพีพงษ์เทียบได้อย่างไร การตบทั้งสามครั้งของเขาไม่ทำให้ศศินัดดาสมองกระทบกระเทือนก็ดีแค่ไหนแล้ว ศศินัดดาไม่สามารถทนได้เป็นเรื่องธรรมดา ในใจก็เกิดความหวาดกลัวที่จะเผชิญหน้ากับความตาย
รพีพงษ์ไม่ได้เป็นเพราะศศินัดดาร้องไห้ขึ้นมาถึงได้ปล่อยเธอ เขาพูดต่อว่า: “ฉันหาตัวอารีกลับมาแล้ว ที่สำคัญคนก็ไม่ได้เป็นอะไร ตอนนี้พักอยู่ที่ชุมชนคำแหง”
ศศินัดดาส่งเสียงสะอื้นออกมาจากในปากทันที ในเมื่อบอกว่าหาตัวกลับมาแล้ว ทำไมยังทำแบบนี้กับหล่อนอีก
“ในช่วงเวลานี้ ฉันได้รู้ความเป็นมาของอารีแล้ว คุณไม่ใช่แม่ของเธอ สาเหตุที่เธอหายตัวไป ก็เป็นเพราะเธอกลับไปอยู่กับครอบครัวเดิมของเธอ”รพีพงษ์พูดต่อ
สีหน้าของศศินัดดาเปลี่ยนไปซีดลงทันที หล่อนคาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะรู้ความเป็นมาที่แท้จริงของอารียาแล้ว ถ้าหากเป็นเช่นนั้น อย่างนั้นหล่อนก็สูญเสียความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการตอบโต้รพีพงษ์
“อารีอยู่ที่โน่นก็ถือว่าไม่ได้แย่ เพียงแต่คนเหล่านั้นรับเธอกลับไป ก็เพียงแต่หลอกใช้เธอเท่านั้นเอง ก่อนที่อารีจะประสบอุบัติเหตุ เธอก็ตั้งครรภ์แล้ว และอยู่ที่โน่น ลูกที่อยู่ในท้องเธอ เกือบจะไม่รอด”
“อารีท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน พวกคนที่วางแผนพยายามลงมือกับเด็ก ตอนนี้ไปรายงานตัวกับพญายมแล้ว”
“และคุณ ในฐานะคนสนับสนุนช่วยเหลือ ก็มีความรับผิดชอบอย่างมากเช่นกัน ดังนั้นที่ลูกในท้องของอารีเผชิญหน้ากับอันตราย คุณไม่สามารถที่จะหลบหนีจากความผิดนี้ได้!”
หลังจากพูดเสร็จ รพีพงษ์ก็ตบไปอีกสามครั้ง ตบอีกใบหน้าด้านหนึ่งของศศินัดดา
ใบหน้าทั้งหน้าของศศินัดดาบวมเป็นลูกบอล และมุมปากของยังคงมีเลือดไหลออกมา ดูค่อนข้างน่าอนาถ
หลังจากที่รพีพงษ์ตบศศินัดดาไปแล้วหกครั้ง ถึงค่อยโยนศศินัดดาลงบนพื้น ถ้าหากก่อนมาอารียาไม่ได้ขอเขาไว้ ศศินัดดาคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว
ศศินัดดาเกือบขาดลมหายใจตายเมื่อถูกรพีพงษ์บีบคอ หลังจากที่กระแทกลงบนพื้น เธอก็รีบสูดดมหายใจ เพื่อฟื้นฟูตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ
ในตอนนี้รพีพงษ์อยู่ในใจของศศินัดดา ได้กลายเป็นปีศาจร้าย ผู้ชายคนนี้ก็คือพญายมที่ต้องการชีวิตที่ออกมาจากนรก ตัวเองเพียงแค่ยั่วโทสะเขาเล็กน้อย เขาก็จะสามารถเอาชีวิตตัวเองได้
รพีพงษ์รอให้ศศินัดดากลับมาหายใจเป็นปกติ จากนั้นจ้องมองหล่อนแล้วถามว่า: “ฆนีกรอยู่ที่ไหน?”
ศศินัดดารีบส่ายหัวทันที แล้วพูดว่า: “ฉัน…..ฉันไม่รู้”
รพีพงษ์จ้องมองเธอ แล้วพูดว่า: “ถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังปกป้องสิบมงกุฎนั้นอีกเหรอ?”
“เขา….เขาไม่ใช่สิบแปดมงกุฎ รพีพงษ์ ฉันยอมรับผิดกับแกแล้ว แกก็ไม่ต้องไปหาเรื่องเขาแล้ว”ศศินัดดาวิงวอน
“เขาไม่ใช่สิบแปดมงกุฎเหรอ? แล้วทำไมคฤหาสน์ถึงเขียนชื่อเขาแค่คนเดียวล่ะ? แล้วเงินที่คุณขายโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชันเนลได้ล่ะ? ก็ให้เขาไปแล้วใช่มั้ย?”รพีพงษ์ถาม
ก่อนจะมา รพีพงษ์ยังหาคนให้ตรวจสอบบัญชีของศศินัดดา พบว่าเงินในบัญชีของหล่อนค่อยๆถูกโอนไปให้ฆนีกร ตอนนี้เงินทั้งหมดของศศินัดดาอยู่ที่ฆนีกรหมดเลย
“เขา….เขาเอาเงินพวกนั้นเพื่อไปทำธุรกิจ ฉันก็เพื่อสนับสนุนธุรกิจของเขา เมื่อธุรกิจของเขาได้กำไร เขาจะคืนเงินให้ฉันเป็นสองเท่า”ศศินัดดากล่าว
ทันใดนั้นรพีพงษ์ก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะ โดยที่ไม่อยากพูดจาเพ้อเจ้อกับศศินัดดา แสยะยิ้ม: “บอกฉันมา ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ถ้าไม่บอก ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”
ศศินัดดายังคงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง รพีพงษ์ก้าวตรงไปข้างหน้าทันที และเอื้อมมือไปบีบคอของศศินัดดา
ศศินัดดาสั่นเทาทันที และพูดอย่างรวดเร็ว: “ฉันบอกแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่กาสิโนใต้ดินของถนนวินิก แกหยุดบีบคอฉันได้แล้ว ฉันพูดออกไปหมดแล้ว”
