บทที่ 653 ฉันชอบนาย
หน้าเรือนของอาจารย์
รพีพงษ์ยืนอยู่หน้าเรือนด้วยสีหน้าจริงจัง ตอนนี้เขาสามารถทำตามที่อาจารย์ต้องการได้แล้ว เขาสามารถไปจากที่นี่ได้แล้ว
ช่วงเวลาหกเดือนที่ฝึกฝนอยู่ในหุบเขา มันไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ ถ้านับตามเวลาแล้ว เด็กในท้องของอารียาก็ใกล้จะถึงเวลาลืมตาดูโลกแล้ว ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่ตระกูลเป็นอย่างไรบ้าง ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องรีบกลับไป
ตอนนี้เวทัสยืนโกรธหน้าดำหน้าแดง คำพูดที่เขาเย้ยหยันรพีพงษ์กลับมาตบหน้าเขาอย่างจัง ตอนนี้เขาเข้าใจความน่ากลัวของความสามารถแล้ว ต่อจากนี้เขาไม่กล้าหัวเราะเยาะรพีพงษ์อีก
ดำเกิงยืนอยู่ข้างเวทัส เขายื่นมือไปตบไหล่เวทัสแล้วพูดปลอบใจว่า “จริงๆ ฉันเข้าใจนายนะ ตอนนี้ฉันก็รู้สึกเหมือนนาย นายอย่ากดดันตัวเองมาก คนทั่วไปแบบเราไม่ควรไปเทียบกับคนมีความสามารถแบบเขา ฉันได้ข้อคิดมาอย่างหนึ่งคือ การที่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นก็จะหงุดหงิดใจเปล่าๆ ดังนั้นควรยอมรับความจริงดีกว่า”
เมื่อเวทัสได้ยินสิ่งที่ดำเกิงพูด เขาก็รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าดำเกิงกำลังปลอบใจเขาหรือกำลังทำให้เขาทุกข์ใจขึ้นกันแน่
ฝนสุดาสีหน้ามีความสุข แต่ว่าระหว่างทางที่กลับมา รพีพงษ์บอกว่าจะออกไปจากที่นี่แล้ว ฝนสุดาจึงรู้สึกหดหู่
เธอจ้องรพีพงษ์ แววตาของเธอสับสนเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ศิษย์คนอื่นๆ ก็ยืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ดำเกิง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าของเวทัสดูไม่ดีเลย” ศิษย์คนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
ดำเกิงอยากเล่าเรื่องที่รพีพงษ์ใช้กำลังภายในเพียงฝ่ามือเดียวจนทำให้หินแตกออกเป็นสองซีกให้ทุกคนฟัง แต่เวทัสจ้องเขา จนทำให้ดำเกิงกลืนสิ่งที่อยากจะพูดลงคอ
“แค่ก แค่ก เวทัสอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ กลับไปค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน” ดำเกิงกระแอมเบาๆ
ทุกคนยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ พวกเขามองดำเกิงไม่หยุดจนทำให้เขาทำตัวไม่ถูก
ผ่านครู่หนึ่ง รพีพงษ์เห็นว่าอาจารย์ยังไม่ออกมา จึงเอ่ยขึ้นว่า “อาจารย์ ศิษย์ทำสิ่งที่อาจารย์ต้องการสำเร็จแล้ว หินก้อนนั้นถูกศิษย์ใช้ฝ่ามือทำให้แตกเป็นสองซีกแล้ว”
เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์พูด ต่างพากันสงสัย
“ก้อนหิน ก้อนหินอะไรเหรอ ก็แค่ทำให้ก่อนหินแตก ทำไมต้องมาบอกอาจารย์ด้วย”
“ให้ตายเถอะ คงจะไม่ใช่หินก้อนที่เวทัสประทับรอยฝ่ามือเอาไว้ใช่ไหม หินก้อนนั้นมีความทนทานและแข็งมากไม่ใช่เหรอ แม้แต่ขวานยังไม่สามารถทำให้เป็นรอยได้เลย รพีพงษ์ทำให้หินก้อนนั้นแตกด้วยมือเปล่าเหรอ”
“ไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์รักของอาจารย์ พรสวรรค์ที่น่ากลัวเช่นนี้ เป็นสิ่งที่เราคาดไม่ถึง”
……
ผ่านไปครู่หนึ่ง มีเสียงของชายชราดังออกมาจากข้างใน “ไปเถอะ จำไว้ว่านายรับปากฉันแล้ว”
รพีพงษ์รู้นิสัยของอาจารย์ดี เมื่ออาจารย์พูดเช่นนี้แสดงว่าอาจารย์ให้เขาไปแล้ว
และอาจารย์ได้พูดสิ่งที่ต้องการพูดไว้ก่อนหน้านี้หมดแล้ว
กำลังภายในที่อาจารย์ถ่ายทอดให้เขา เพราะความสัมพันธ์ระหว่างศิษย์กับอาจารย์ อีกอย่างคือในภายภาคหน้าเมื่ออาจารย์ต้องการความช่วยเหลือจากรพีพงษ์ หวังว่าเขาจะช่วยอาจารย์ได้
จากการคาดเดาของรพีพงษ์ ดูเหมือนว่าอาจารย์กำลังวางแผนอะไรบางอย่าง การที่เขารับศิษย์เยอะขนาดนี้ คงจะไม่ใช่แค่เพราะความชอบ ภายภาคหน้าอาจารย์จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเขา
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอาจารย์จะให้เขาทำอะไร แต่บุญคุณที่อาจารย์ถ่ายทอดวิชาให้เขา ไม่ว่าจะบุกน้ำลุยไฟ รพีพงษ์ก็จะทำโดยไม่ลังเล
บุญคุณของผู้ที่มาช่วยตอนที่ยากลำบาก ต้องตอบแทนให้เป็นหลายเท่า
หลังจากที่ยืนคอยอยู่หน้าเรือนไม้อยู่พักหนึ่ง รพีพงษ์คุกเข่าลง และคำนับลงที่หน้าประตู จากนั้นลุกขึ้นมาแล้วมองไปยังฝนสุดา
วันนี้เขาจะไปจากที่นี่
“ผมจะไปจากที่นี่แล้ว คุณจะอยู่ที่นี่หรือจะไปกับผม” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น
ฝนสุดารีบเอ่ยขึ้นว่า “ฉันจะอยู่ที่นี่ทำไม นายรอฉันแป๊บนึง ฉันขอไปเก็บของก่อน”
พูดจบ ฝนสุดาก็วิ่งไปที่ห้องของตัวเอง
เมื่อทุกคนรู้ว่ารพีพงษ์จะไปจากที่นี่ แววตาที่พวกนั้นมองมายังรพีพงษ์ก็แปรเปลี่ยนไป
ถึงแม้ว่าตอนนั้นรพีพงษ์จะดึงดันหนีไป จนทำให้คนพวกนี้รู้สึกไม่ดีกับเขา แต่ในระยะเวลาช่วงนี้ รพีพงษ์ได้แสดงความสามารถออกมากให้พวกเขานับถือ ถึงปกติจะบาดหมางกัน แต่ไม่ว่ายังไงก็เป็นศิษย์อาจารย์เดียวกัน เมื่อทุกคนได้ยินว่ารพีพงษ์จะไปจากที่นี่ ก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย
ดำเกิงจ้องรพีพงษ์ เขาลังเลเล็กน้อย จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “ถึงแม้ช่วงที่ผ่านมาจะมีเรื่องหมางใจกับนาย แต่นายใช้ความสามารถพิสูจน์ตัวเอง จนกลายเป็นศิษย์รักของอาจารย์ ฉันขอให้นายเดินทางปลอดภัย”
รพีพงษ์ยิ้มให้ดำเกิง เขารู้ว่าดำเกิงชอบเอาชนะ จริงๆ ดำเกิงไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับเขา
เวทัสลังเลเล็กน้อย จากนั้นจึงก้าวเข้ามาแล้วพูดว่า “นายแข็งแกร่งจริงๆ ฉันเทียบนายไม่ติด แต่ภายภาคหน้าฉันก็ยังเห็นนายเป็นคู่ท้าประลอง หวังว่าถ้าเจอกันครั้งหน้า นายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”
“แน่นอน” รพีพงษ์พูดตอบ
จากนั้นศิษย์คนอื่นๆ ก็เข้ามาบอกลารพีพงษ์ รพีพงษ์ตอบกลับทุกคน หลังจากที่ฝนสุดาเก็บของเสร็จแล้วมาบอกลาพวกลูกศิษย์ของอาจารย์อย่างอาลัยอาวรณ์ และเดินมาส่งเธอระหว่างทางกลับด้วย
ตอนที่ออกมาจากเขาก็พลบค่ำแล้ว ทั้งสองเดินลงมายังตำบลเล็กๆ ใต้ตีนเขา รพีพงษ์อยากพาที่พักนอนสักคืน จู่ๆ ฝนสุดาก็หยุดเดิน แล้วมองรพีพงษ์อย่างลังเล
“เป็นอะไร” รพีพงษ์เอ่ยถาม
ผ่านไปครู่ใหญ่ ฝนสุดาเอ่ยถาม “หลังจากคืนนี้ นายจะกลับไปเกียวโตแล้วใช่ไหม”
รพีพงษ์พยักหน้า ไม่เข้าใจว่าฝนสุดาต้องการสื่ออะไร
“งั้นนายจะพาฉันกลับไปด้วยไหม” ฝนสุดาถาม
รพีพงษ์อึ้งไป เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ระยะเวลาที่ผ่านมาฝนสุดาเอาแต่อยู่กับเขา บวกกับการบุญคุณที่ฝนสุดาช่วยชีวิตเขา เขาไม่เคยคิดจะไล่ฝนสุดาไป
เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ลังเล ฝนสุดาจึงมีคำตอบอยู่ในใจ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “โอเค โอเค เราไปหาที่พักกันก่อนเถอะ”
รพีพงษ์สังเกตเห็นความผิดปกติของฝนสุดา แต่เขาไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับเธออย่างไร จึงทำได้เพียงพยักหน้า ไว้ค่อยคิดเรื่องของฝนสุดาในวันพรุ่งนี้
ทั้งสองมาถึงโรงแรมที่ดูเก่าและผุพัง ทั้งสองต้องการห้องที่มีสองเตียง รพีพงษ์คิดว่ายังพอรับได้ จึงไม่ได้พูดอะไร
ตอนกลางคืน แปลกมากที่ฝนสุดาไม่ได้มาวุ่นวายกับรพีพงษ์ เธอเอนอยู่บนเตียงและมองรพีพงษ์เงียบๆ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เช้าวันต่อมา รพีพงษ์หันไปหาฝนสุดา พบว่าเตียงของเธอว่างเปล่า ผ้าห่มถูกพับเอาไว้เรียบร้อย
รพีพงษ์คิดว่าเธอไปอาบน้ำ ตอนที่เขาลุกขึ้นมา เขาเห็นกระดาษวางไว้บนเตียง ในกระดาษเขียนด้วยลายมือสวยดูน่าอ่าน
เขาหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมา เมื่ออ่านจบก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“เจ้าโง่ ฉันกลับบ้านแล้ว ฉันรู้ว่าในใจของนายไม่มีฉันเลย ถึงฉันจะตามติดนายต่อไป สิ่งที่ได้กลับมาก็มีเพียงความว่างเปล่า แต่ว่าตอนที่ใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขา เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของฉันเลยล่ะ ฉันหวังว่านี่จะเป็นความทรงจำระหว่างฉันกับนาย ไม่ว่านายจะยอมรับหรือไม่ ฉันขอประกาศว่าช่วงเวลานี้นายเป็นของฉัน ฉันหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกหลังจากแยกจากกันครั้งนี้ นายอย่าลืมสิ นายยังติดหนี้บุญคุณฉันอยู่นะ ดังนั้นต่อจากนี้ ถ้านายมีเวลา อย่าลืมแวะมาหาฉันด้วยล่ะ นายจะพาอารีมาด้วยก็ได้ รวมถึงลูกของนายด้วย ฉันจะเตรียมของขวัญเอาไว้ให้ สุดท้าย ไม่ว่านายจะรับมันไว้หรือไว้ ฉันอยากบอกว่า”
“ฉันชอบนาย”
ความรู้สึกเป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจ รพีพงษ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำยังไงกับความรู้สึกที่ฝนสุดามีให้เขา
เขาส่ายหน้าช้าๆ ในเมื่อคิดไม่ออก ในอนาคตเขาจะตอบแทนฝนสุดาเป็นร้อยเท่าพันเท่า
เขาไม่สามารถรับความรู้สึกของฝนสุดาเอาไว้ได้ แต่เขาสามารถปกป้องผู้หญิงคนนี้ให้เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปตลอดชีวิตโดยไม่มีใครมาสามารถกลั่นแกล้งเธอได้
