บทที่709 เข้าคุก
เมื่อศรัณย์เห็นว่าชายชราไม่เชื่อ ก็ถอนหายใจอย่างจนใจ หยิบเอกสารกองหนึ่งออกมาจากเสื้อผ้า ด้านในมีรายงานเกี่ยวกับระหว่างที่รพีพงษ์อยู่ในอเมริกา และเอกสารอนุมัติที่ส่งมาจากประเทศจีน
“ท่านโกรพ คุณอย่าได้เป็นเพราะเขาอายุเพียงแค่ยี่สิบกว่า ก็ดูถูกเขา เด็กคนนี้ แข็งแกร่งมาก”
ชายชรามีนามว่าท่านโกรพ เป็นคนเฝ้าประตูของคุกที่ห้า เขามีความแข็งแกร่งยอดฝีมือเน่ยจิ้งขั้นกลางที่สมน้ำสมเนื้อท่านหนึ่ง เมื่อก่อนก็เคยดำรงตำแหน่งหัวหน้าของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งมาก่อน
หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของศรัณย์ ก็เบะปากทันที แล้วพูดว่า: “คนแก่อย่างฉันมีผู้แข็งแกร่งใดบ้างที่ยังไม่เคยเจอ ผู้ที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ก็ผ่านเวลาศีลล้างบาปมาแล้วทั้งนั้น เช่นเดียวกับเด็กอย่างเขาที่อายุเพียงยี่สิบกว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความแข็งแกร่งขนาดนี้”
“เขาสามารถถูกพวกนายจัดให้เป็นบุคคลอันตรายระดับsได้ คาดว่าน่าจะมีความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งชั้นต้น จากอายุของเขามาพูด ถือได้ว่ามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่ผู้คนที่ถูกส่งมาให้ฉันในหลายปีที่ผ่านมา ใครบ้างที่ไม่ใช่ความสามารถที่ยอดเยี่ยม”
“ที่สำคัญพูดความจริงกับพวกนายเลย อายุเช่นเดียวกันกับเขา มีความสามารถอยู่บ้าง แต่ในความเป็นจริงไม่ได้แข็งแกร่งมากมาย ตายได้อย่างง่ายดาย บางคนเข้าไปไม่ถึงสองวันก็เสียชีวิตแล้ว เรื่องแบบนี้ฉันเห็นมามากมาย”
ปกติโกรพไม่มีคนพูดคุยด้วย ดังนั้นจึงพูดมากเมื่อเห็นคนพูดคุยด้วย หลังจากได้รับเอกสารที่ศรัณย์ส่งมาก็ไม่ได้อ่านมัน แต่ยังคงพูดต่อไปไม่หยุด
ศรัณย์และคนอื่นๆต่างก็ฟังโกรพพูด ไม่มีใครขัดจังหวะเขา เพียงแต่ตอนนี้ผลบุญอยากจะหัวเราะเล็กน้อย เพราะความรู้สึกแบบนี้ของโกรพในตอนนี้ เหมือนกับตอนแรกที่เขาเจอรพีพงษ์มาก เขารู้เพียงว่า ก็เป็นเพราะเขาดูถูกรพีพงษ์แบบนี้ ถึงทำให้ต่อมาเขาถูกรพีพงษ์เอาคืนครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะเจ็บมากกว่าคนอื่นๆ
โกรพสังเกตเห็นผลบุญที่กลั้นหัวเราะ ก็เขม็งตาใส่เขาทันที แล้วพูดว่า: “เด็กนี่หัวเราะอะไร หรือว่าฉันพูดไม่ถูกเหรอ? ดูท่าทางนายที่ไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตมาก่อน จะบอกนายให้ ฉันเฝ้าประตูอยู่ที่นี่ พบเจอผู้ชำนาญมามากมาย คนที่พวกนายพามา ยิ่งไม่อยู่ในอันดับเลย”
“ท่านโกรพพูดถูก แต่ผมก็ยังคงแนะนำให้คุณอ่านรายงานการสอบสวนของรพีพงษ์ก่อน”ผลบุญเอ่ยปาก
โกรพถึงได้ก้มหัวจ้องมองรายงานการสอบสวนของรพีพงษ์ขึ้นมา ตอนที่เขาเห็นว่าความแข็งแกร่งของรพีพงษ์บรรลุถึงเน่ยจิ้งขันกลางแล้ว ก็อุทานออกมาทันที: “อะไรนะ! ความแข็งแกร่งของเด็กคนนี้บรรลุถึงเน่ยจิ้งขั้นกลางแล้วเหรอ? นี่เป็นไปไม่ได้ ทั้งที่เขาอายุเพิ่งจะยี่สิบกว่า หรือว่าแค่ดูไปแล้วจะดูเด็กเหรอ?”
“ท่านโกรพ เขาอายุเพียงแค่ยี่สิบกว่าจริงๆ เรื่องนี้คุณไม่ต้องสงสัย”ศรัณย์เอ่ยปาก
โกรพเหลือบมองไปที่ศรัณย์ แล้วมองไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง จากนั้นก็จ้องมองรายงานการสอบสวนขึ้นมา
หลังจากที่เห็นว่ารพีพงษ์ฆ่าศิษย์ของปรมาจารย์ชินาธิป โกรพก็อดเงยหน้าขึ้นอีกครั้งไม่ได้ และจ้องไปที่รพีพงษ์แวบหนึ่ง
“เป็นไปไม่ได้ เด็กคนนี้ ฆ่าศิษย์ของปรมาจารย์เหรอ?”
ในสุดท้ายที่สุด เห็นว่ารพีพงษ์เพิกเฉยต่อการห้ามปรามของศรัณย์ ทำให้ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็ฆ่าทุกคนในตระกูลนิธิวรสกุล โกรพถอนหายใจแล้วส่ายหัว พูดว่า: “เด็กโง่ นายนี่มันโง่จริงๆ ความสามารถนายยอดเยี่ยมขนาดนี้ กลับทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ออกมาได้ นี่มันเป็นการทำลายอนาคตตัวเองโดยสิ้นเชิง!”
เมื่อเทียบกับท่าทีดูถูกเหยียดหยามก่อนหน้านี้ ตอนนี้โกรพถือว่ารพีพงษ์เป็นสัตว์หายากโดยสิ้นเชิง หลายปีมานี้ที่เขาเฝ้าประตู นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมีคนที่อายุยี่สิบปีกว่าสามารถบรรลุความแข็งแกร่งถึงเน่ยจิ้งขั้นกลาง
รพีพงษ์ทำให้เขาประหลาดใจจริงๆ
“ท่านโกรพ ไม่รู้ว่าตอนนี้สามารถเปิดประตูให้เขาเข้าไปได้หรือยัง?”ศรัณย์เอ่ยถามหนึ่งประโยค
โกรพพยักหน้า แล้วพูดว่า: “ตามฉันมาเถอะ”
หลายคนเดินไปที่ประตูเหล็กด้วยกัน โกรพหยิบกระดาษที่ยับยู่ยี่ออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเอง ยื่นให้รพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “ไอ้น้อง ในนี้เป็นกฎของคุกที่ห้า นายอ่านดู นายเพียงต้องจำแค่ว่า อย่าพยายามปีนข้ามกำแพงออกมาก็พอ อย่างอื่นนายอยากทำอะไรก็ทำได้ ข้างในไม่มีใครเป็นพวกเรื่องเยอะ ทางที่ดีนายควรจะทำตัวให้ฉลาดหน่อย ฆ่าได้ก็ฆ่า ถ้าหากนายไม่ฆ่าพวกเขา พวกเขาก็จะฆ่านาย ข้างในนี้ปฏิบัติตาม ก็คือผู้แข็งที่สุดถึงจะอยู่รอด”
“ขอบคุณ”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“ขอบคุณอะไร นี่ถือว่าฉันกำชับนายไปไม่กี่ประโยคเอง นายอาจไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้ อย่าคิดว่านายเป็นเน่ยจิ้งขั้นกลางแล้ว เข้าไปแล้วก็จะไม่มีอันตราย ต่อให้เป็นเน่ยจิ้งขั้นต้น ก็มีแบ่งออกเป็นแข็งแกร่งและอ่อนแอ เน่ยจิ้งขั้นกลางด้านใน มีจำนวนไม่น้อย ที่สำคัญในนั้นมีพวกจิตวิปริตเป็นอย่างมากอยู่ไม่น้อย นายก็ควรจะระวังไว้บ้าง”โกรพพูดไม่หยุด
รพีพงษ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกว่าชายชราคนนี้อาจเป็นเพราะเฝ้าประตูแล้วเหงาเกินไป ดังนั้นเมื่อมีคนมาคนหนึ่งก็จะคุยกันไม่หยุด
ในไม่ช้า กลุ่มคนก็มาถึงด้านหน้าประตูเหล็ก โกรพเดินไปด้านข้าง ป้อนรหัสผ่าน หลังจากกดปุ่ม ประตูเหล็กทั้งสองก็ค่อยๆเปิดออก
ด้านหลังประตูเป็นอุโมงค์ยาว จนผ่านไปถึงร้อยเมตร จึงจะเห็นแสงสว่างหลังอุโมงค์ คาดว่าการออกแบบนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้คนฉวยโอกาสหลบหนีเมื่อประตูถูกเปิดออก
ถ้าหากเดาไม่ผิด มีกลไกบางอย่างในอุโมงค์นี้เพื่อป้องกันการหลบหนี ไม่อย่างนั้นด้วยความว่องไวของยอดฝีมือเน่ยจิ้ง ตอนที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ทะลุผ่านอุโมงค์ยาวหนึ่งร้อยเมตร หลบหนีออกไป ไม่ใช่เรื่องยาก
“เอาล่ะ เข้าไปเถอะ จำไว้ อยู่ด้านในต้องระวังคนที่ชื่อจรัส คนคนนั้นมันบ้า ทางที่ดีควรวิ่งหนีเมื่อเผชิญหน้ากับเขา ไม่อย่างนั้นนายก็จะโชคร้าย”โกรพกำชับอีกครั้ง
ศรัณย์และคนอื่นๆต่างก็จ้องมองรพีพงษ์ จากนั้นศรัณย์เอ่ยปากว่า: “ขอให้นายโชคดี”
รพีพงษ์พยักหน้า ไม่ลังเลอีกต่อไป เดินตรงเข้าไปในอุโมงค์
แม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองเข้าไปแล้ว อยากจะออกมานั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่รพีพงษ์ก็ไม่ได้มีความลังเลมากเกินไป ท้ายที่สุดแม้ว่าจะหาวิธีหลุดพ้นจากการติดคุกได้ เขาก็ยังต้องเผชิญการไล่ล่าของเซียนปรมาจารย์
ในคุกที่ห้าแห่งนี้ ตรงกันข้ามกันกลับให้โอกาสที่ดีแก่เขา ที่สำคัญยอดฝีมือก็รวมตัวกันที่นี่ เขาสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเพิ่มอานุภาพความแข็งแกร่งของตัวเองผ่านการต่อสู้ได้
สิ่งเดียวที่รพีพงษ์ไม่สบายใจ ก็คือเขาไม่สามารถรีบกลับไปให้ทันงานฉลองครบร้อยวันของลูกสาวได้
แต่ว่าครั้งนี้เขานำโทรศัพท์มือถือมาด้วย ยังซื้อแบตเตอรี่พลังงานแสงอาทิตย์ด้วย ตอนนั้นเขาก็ลองใช้แล้ว ที่นี่มีสัญญาณ เนื่องจากคนที่ทำงานที่นี่ก็ต้องใช้โทรศัพท์ด้วยเช่นกัน
ตราบใดที่ตัวเองยังคงโทรวิดีโอคอลล์หาอารียาเสมอ น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ถึงเวลานั้นค่อยจะหาข้ออ้างบอกว่าตัวเองถูกบังคับให้มาอยู่ในถิ่นทุรกันดารเพื่อเอาชีวิตรอด และยังสามารถถ่ายทอดสดชีวิตของตัวเองให้อารียาได้
หลังจากที่รพีพงษ์เข้าไปในอุโมงค์ ประตูเหล็กก็ปิดลงอีกครั้ง หลังจากที่โกรพส่งศรัณย์และคนอื่นๆออกไป ก็รีบเดินไปที่อาคารใหญ่อย่างรวดเร็ว มาถึงที่ประตูสำนักงาน ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป โดยข้างในมีชายชราอีกสองคนนั่งอยู่
“เร็วๆๆ มีคนใหม่มาแล้ว คราวนี้ที่มาเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่า แต่ฉันคิดว่าเขามีศักยภาพที่ดี ฉันพนันได้เลยว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้มากกว่าสิบวัน”โกรพกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อะไรนะ ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าเหรอ? ท่านโกรพ ท่านโง่หรือเปล่า คนอายุยี่สิบกว่ามาที่นี่ มีชีวิตอยู่รอดได้ถึงห้าวันยังน้อยเลย ฉันพนันสามวัน”
“ฉันพนันสองวัน ช่วงนี้ด้านในกำลังเล่นพรรคเล่นพวก เด็กคนนี้เข้าไปอาจจะไม่ได้เผชิญกับแค่คนคนเดียว แต่เป็นกลุ่ม แล้วเขายังเด็กมาก คงจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแน่นอน”
ใบหน้าของโกรพแสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เพื่อที่จะเอาชนะพนันเงินของชายชราทั้งสองคนนี้ เขาตั้งใจจะไม่บอกว่าเรื่องที่รพีพงษ์มีความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งขั้นกลางออกไป
