บทที่867 บ่อน้ำเย็น
เมื่อรู้สึกถึงพลังอานุภาพบนตัวพรยศ แววตาของธัชธรรมก็แน่วแน่ ประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของพรยศอย่างเห็นได้ชัด
พรยศอายุใกล้เคียงกับรพีพงษ์ สามารถบรรลุถึงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุดในวัยนี้ได้ ก็คือหาพบได้ยากมาก ต่อให้อยู่ในกลุ่มสิงโต ก็หาคนที่สามารถบรรลุถึงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุดในวัยนี้ไม่ได้ ดังนั้นธัชธรรมถึงได้ประหลาดใจ
แน่นอนว่า กลุ่มสิงโตกับนิรภัฏแตกต่างกัน เนื่องจากพวกเขาเป็นกองกำลังที่ลึกลับที่สุดในประเทศจีน จำนวนยอดฝีมือไม่ใช่กลุ่มลูกศิษย์ของนิรภัฏจะสามารถเทียบได้ แม้ว่าอัจฉริยะที่นิรภัฏอบรมสั่งสอนออกมาจะบรรลุถึงปรมาจารย์ชั้นสูงสุดในวัยยี่สิบ แต่ว่าในลุ่มสิงโตมีหลายคนที่อายุสามสิบกว่าก็บรรลุถึงยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ได้
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้รพีพงษ์ได้รับปากที่จะเข้าร่วมกลุ่มสิงโต เมื่อเทียบกับรพีพงษ์แล้ว พรยศก็ยังด้อยกว่ามาก
เมื่อนิรภัฏเห็นบนใบหน้าที่เผยถึงความประหลาดใจของธัชธรรม ท่าทางการแสดงออกก็กลายเป็นความภาคภูมิใจขึ้นมาในทันที ก็เหมือนราวกับว่ากำลังอวดสิ่งมีค่าของตัวเองให้กับธัชธรรม
“พรยศเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดในรายชื่อของฉัน อายุเพียงยี่สิบกว่า ก็บรรลุถึงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุด ที่สำคัญฉันมีลางสังหรณ์ว่า เขาเข้าสู่แดนดั่งเทพได้ก่อนอายุสามสิบห้าปี ความสามารถนี้ เกรงว่าในกลุ่มสิงโตของพวกนายที่รู้จักกันในชื่อว่าองค์กรที่รวบรวมยอดฝีมือหนึ่งในใต้หล้า ก็หาไม่เจอ?”นิรภัฏมองไปที่ธัชธรรมอย่างภาคภูมิใจ
ธัชธรรมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ตัดสินจากสถานการณ์ที่ผ่านมา หาไม่เจอจริงๆ”
นิรภัฏส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า: “ที่ผ่านมาหาไม่เจอ จากนี้ไปก็ยิ่งหาไม่เจอ คนที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมอย่างพรยศ ไม่ใช่ว่าจะหาพบได้ง่ายๆ”
เดิมทีความหมายของธัชธรรมที่ผ่านมาหาไม่เจอ แต่รอรพีพงษ์เข้าร่วมแล้ว ก็สามารถหาได้ แต่นิรภัฏคิดว่าธัชธรรมไม่ยอมความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ดังนั้นบอกว่าตัวเองก็สามารถหาคนมีความสามารถแบบนี้ได้ในอนาคต
รพีพงษ์จ้องมองไปที่พรยศแวบหนึ่ง ในใจก็เกิดความนับถือเลื่อมใสต่อเขา อายุยี่สิบปีสามารถบรรลุถึงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุด ถือได้ว่าเป็นคนมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ที่สำคัญสิ่งที่พรยศฝึกฝนน่าจะเป็นเน่ยจิ้ง ถ้ารพีพงษ์ไม่ได้เป็นเพราะฝึกฝนพลังวิเศษเสน ตอนนี้ความแข็งแกร่ง เกรงว่าจะแข็งแกร่งไม่เท่าพรยศคนนี้
แน่นอนแล้วว่า ในช่วงเวลาที่รพีพงษ์เป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลฉัตรมงคลอาจจะล่าช้าไปไม่กี่ปี ถ้าต้องการพูดคุยถึงความสามารถจริงๆ รพีพงษ์ยังคงเป็นหนึ่งในหมื่นคนอยู่
เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามมีความแข็งแกร่งเพียงแดนปรมาจารย์ชั้นสูงสุด รพีพงษ์ก็โล่งใจ ไม่ว่าจะประลองอะไรก็ตาม ด้วยความแข็งแกร่งที่แน่นอนของรพีพงษ์ ไม่มีทางที่จะขี้ขลาดตาขาวเป็นธรรมดา
ณีรนุชจ้องมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความโกรธ เอ่ยปากว่า: “ความแข็งแกร่งของศิษย์พี่พรยศไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถเทียบได้ อายุของนายใกล้เคียงกับศิษย์พี่พรยศ ความแข็งคงจะเทียบศิษย์พี่พรยศไม่ได้อย่างแน่นอน ฉันว่านายรีบยอมแพ้ดีกว่า ขอโทษฉัน จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ยังไม่ได้สู้ เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันสู้เขาไม่ได้ ดูผลลัพธ์แล้วค่อยว่ากันเถอะ”
ณีรนุชก็ส่งเสียงเย็นชาทันที พึมพำว่า: “ช่างจองหองจริงๆ ศิษย์พี่พรยศของฉันไม่ใช่ว่านายจะสามารถมาสู้ได้อย่างตามใจชอบ นายทำแบบนี้ เพียงแต่จะสร้างความอับอายให้กับตัวเองเท่านั้น”
รพีพงษ์ไม่ได้สนใจคำพูดของณีรนุชแม้แต่น้อย หันหน้ามองไปที่นิรภัฏ เอ่ยปากว่า: “ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสจะให้พวกเราประลองอะไรกัน ประลองฝีมือกันหรือว่าประลองอย่างอื่น?”
นิรภัฏหันกลับมาและชี้ไปที่บ่อน้ำในสวนลานบ้าน เอ่ยปากว่า: “น้ำบ่อนี้ฉันพบเข้าโดยบังเอิญ ผ่านมาเป็นร้อยปีแล้ว น้ำในบ่อเยือกเย็นมาก ถ้าคนธรรมดาเข้าไปแช่สักห้านาที ก็จะถูกกัดเซาะด้วยความเย็น ล้มหมอนนอนเสื่อลุกไม่ขึ้น ตายอย่างหนักหนาสาหัสที่สุด”
“แต่น้ำในบ่อมีผลต่อพวกเราที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างน่าอัศจรรย์ เมื่อลงไปในบ่อน้ำ เน่ยจิ้งสามารถต้านทานความหนาวเย็นได้ ไม่เพียงแต่จะเสริมสร้างกล้ามเนื้อและกระดูกเท่านั้น ที่สำคัญในเวลาเดียวกันเน่ยจิ้งก็ถูกชะล้างไปด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลายเป็นทนทานจนไร้ที่เปรียบ แม้ว่าจะไม่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่ง แต่พลังเน่ยจิ้งได้รับการเพิ่มขึ้นอย่าง”
“แต่ไม่ทราบอายุการมีอยู่ของบ่อน้ำนี้ แม้แต่ผู้คนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ก็ไม่สามารถอยู่ในนั้นได้นานเกินไป ไม่อย่างนั้นจะเป็นอันตรายทำให้รากฐานเกิดการบาดเจ็บ”
“การประลองในวันนี้ของพวกนาย ก็คือลงไปในบ่อน้ำนี้ และดูว่าใครจะอยู่ในนั้นได้นานกว่ากัน”
รพีพงษ์จ้องมองไปที่บ่อน้ำอย่างระมัดระวังแวบหนึ่ง ถึงได้แน่ใจว่าต้นตอของความเย็นที่รู้สึกได้เมื่อตอนที่เข้ามาในสวนลานบ้านนี้แล้ว
คาดไม่ถึงว่าที่นี่จะมีบ่อน้ำที่วิเศษหนึ่งบ่ออยู่ด้วย แต่ดูจากประสิทธิภาพแล้ว บ่อน้ำนี้ยังแย่กว่าบ่อน้ำของสำนักเทพยาเซียนมาก
นึกถึงตอนนั้นที่รพีพงษ์อยู่ในบ่อน้ำของสำนักเทพยาเซียนเป็นเวลาครึ่งเดือน แม้ว่าบ่อน้ำนี้ไม่ใช่บ่อยา แต่รพีพงษ์กลับไม่รู้สึกว่าตัวเองจะยืนหยัดอยู่ได้ไม่นาน
หลังจากที่พรยศได้ยินคำพูดของนิรภัฏ ก็พยักหน้าทันที หลังจากที่หันหน้าไปมองรพีพงษ์แวบหนึ่ง ก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกมา เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงและผิวสีแทน
เมื่อณีรนุชเห็นฉากนี้ ทันใดนั้นก็กรีดร้อง แล้วตะโกนใส่พรยศว่า: “ศิษย์พี่พรยศ ถอดข้างล่างด้วย ไม่อย่างนั้นจะกระทบต่อการแสดงของพี่”
พรยศจ้องมองไปที่ณีรนุชอย่างพูดไม่ออก ไม่ได้สนใจเขา เดินไปที่ขอบบ่อน้ำ และกระโดดตรงเข้าไป
เมื่อรพีพงษ์เห็น ก็ไม่รีรอ หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าครึ่งบนออกแล้ว ก็กระโดดตามลงไปในบ่อน้ำ
ความหนาวเย็นที่รุนแรงจู่โจมร่างกายของรพีพงษ์ เจาะเข้าไปในรูขุมขนของเขาในทันที ความหนาวเย็นแบบนี้แตกต่างกับความหนาวเย็นในความหมายของอากาศหนาวทั่วไปเป็นอย่างมาก อาการหนาวสั่นเหล่านี้เหมือนราวกับจะแช่แข็งเซลล์ของมนุษย์ ถ้าหากอยู่เป็นเวลานาน อวัยวะในร่างกายทั้งหมดอาจหยุดทำงาน
รพีพงษ์จำต้องรีบหมุนเวียนพลังวิเศษเสนต้านทานความหนาวเย็น หมุนเวียนพลังวิเศษเสนไปทั่วทั้งร่างกาย และปัดเป่าความหนาวเย็นไปในทันที
เนื่องจากอากาศเย็นในสระนี้หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นรพีพงษ์จำเป็นต้องหมุนเวียนพลังวิเศษเสนอยู่เสมอ มาต้านทานอันตรายจากความหนาวเย็นนี้ที่จะส่งผลบาดเจ็บต่อร่างกายของมนุษย์
ดังนั้นการประลองในตอนนี้ ความจริงแล้วประลองกันว่าร่างกายของใครมีพลังมากกว่า และใครมีความอดทนมากกว่ากัน
พลังวิเศษเสนในร่างกายของรพีพงษ์ไม่ต้องพูดถึง แดนที่เขาอยู่นั้นสูงกว่าพรยศไปแดนหนึ่ง การประลองในครั้งนี้ โดยพื้นฐานแล้วผลลัพธ์ได้รับการตัดสินตั้งแต่เริ่ม
นิรภัฏกับธัชธรรมและคนอื่นๆล้อมรอบอยู่ที่ขอบบ่อน้ำมองไปที่ทั้งสองคน นิรภัฏและณีรนุชเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวพรยศ และธัชธรรมไม่ได้กังวลรพีพงษ์ใดๆทั้งสิ้น การประลองง่ายๆเช่นนี้ ถ้าหากรพีพงษ์พ่ายแพ้ ถ้าอย่างนั้นคนที่ตัวเองบอกว่ามีโอกาสบรรลุถึงแดนเทพมากที่สุดก็จะกลายเป็นเรื่องตลก
รพีพงษ์อยู่ในบ่อน้ำอย่างสบายใจ ไม่ได้รู้สึกว่าบ่อน้ำนี้น่ากลัวอย่างที่นิรภัฏบอก ภายใต้ในสถานการณ์แบบนี้ เขาอยู่ด้านในหนึ่งวันก็ไม่มีปัญหาอะไร
พรยศจ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างเย่อหยิ่ง และพึมพำ: “น้องชาย นายควรรีบคิดว่าถ้าพ่ายแพ้แล้วจะรับมือกับยัยเด็กนุชนั้นยังไงดี หัวสมองของยัยเด็กนี่กับหญิงสาวคนอื่นมีความแตกต่างกันอย่างมาก บางที หล่อนอาจจะสามารถทิ้งเงามืดไว้ให้นายได้”
รพีพงษ์ยิ้มให้พรยศเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ขอบคุณที่เตือน เพียงแต่ ฉันไม่มีทางให้โอกาสนี้กับหล่อน”
เมื่อพรยศเห็นว่ารพีพงษ์มีความมั่นใจมาก ในใจก็รู้สึกเหยียดหยาม คิดในใจว่านี่เป็นเพียงความผ่อนคลายที่เพิ่งเข้ามาในบ่อน้ำเท่านั้นเอง รอถึงช่วงหลังๆ รพีพงษ์คงจะไม่มีทางพูดจาแบบนี้ออกมาได้แน่นอน
