บทที่916 น่าจะไม่มีปัญหาอะไร
“รพีพงษ์ นายเป็นอะไร? ทำไมไม่มีการตอบสนอง?”
เสียงของหงส์ดังขึ้นในหูของรพีพงษ์ รพีพงษ์ลืมตาของตัวเองขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ มองไปที่หงส์ที่กำลังยืนอยู่ข้างโต๊ะ ใช้แรงเขย่าร่างกายของตัวเอง
เขาลุกขึ้นมาจากบนโต๊ะ เพราะฟุบลงนานเกินไป แขนเริ่มชา หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ถึงได้สติกลับคืนมา นึกย้อนถึงตัวเองถูกกระบี่หยกดูดซับพลังจิต ดังนั้นหลับไปอย่างสนิท
“ฉันนอนไปนานแค่ไหนแล้ว? ประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์เริ่มหรือยัง?”รพีพงษ์มองไปที่หงส์แล้วถาม
เมื่อหงส์เห็นรพีพงษ์ตื่นขึ้นมา ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เอ่ยปากพูดว่า: “ประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ใครจะไปรู้ว่านายหลับไปนานแค่ไหน ฉันมาหานายสองรอบ เคาะประตูแล้วนายก็ไม่ตอบฉัน ฉันคิดว่ามีธุระ ดังนั้นก็ไม่ได้รบกวนนาย แต่บ่ายวันนี้ฉันรู้สึกว่ามีบางผิดปกติ แล้วตะโกนเรียกนายหลายรอบ ยังไม่มีการตอบสนอง ดังนั้นฉันจึงพังประตูเข้ามา”
“เมื่อกี้นี้เห็นนายฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ฉันยังคิดว่านายตายไปแล้ว ตกลงว่านายกำลังทำอะไร หรือว่านายจะก้มฟุบหลับอยู่ที่บนโต๊ะโดยตลอดเหรอ?”
รพีพงษ์พยักหน้า ถ้าหากระหว่างช่วงกลางนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าอย่างนั้นก็เขาฟุบหลับอยู่บนโต๊ะโดยตลอดจริงๆ
ประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ก็หมายความว่ารพีพงษ์นอนหลับไปแล้วสองวัน มองดูท้องฟ้าข้างนอก ก็กลางคืนแล้ว ตัวเขาเองยังคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะนอนไปนานขนาดนี้
หลังจากพูดจบ เขาเริ่มค้นหากระบี่หยกที่ทำให้เขาหลับสนิท แต่ไม่มีร่องรอยของกระบี่หยกบนโต๊ะหรือบนพื้นเลย
“เธอเห็นกระบี่หยกที่ฉันซื้อจากงานนิทรรศการโบราณมั้ย?”รพีพงษ์จ้องมองไปที่หงส์แล้วถาม
หงส์ส่ายหัว แล้วพูดว่า: “ไม่มีนะ ฉันเพิ่งเข้ามา เห็นนายฟุบอยู่บนโต๊ะ ก็มาเรียกนาย และไม่เห็นกระบี่หยกเล่มนั้น”
บนใบหน้าของรพีพงษ์เผยให้เห็นถึงความสงสัย ตามหลักแล้วก่อนที่ตัวเองจะหลับไปก็ได้วางกระบี่หยกลงบนโต๊ะถึงจะถูก หรือว่าระหว่างช่วงกลางนั้นมีโจรเข้ามาในห้อง ขโมยกระบี่หยกเล่มนั้นไปเหรอ?
ในขณะที่รพีพงษ์ตั้งใจจะลุกขึ้นค้นหากระบี่หยก รูม่านตาของเขาก็หดลงทันที จากนั้นนั่งลงที่โต๊ะแล้วก็ไม่เคลื่อนไหวใดๆ เหมือนราวกับคนทั้งจะถูกแช่แข็ง มึนไปเลย
สาเหตุที่เขากลายเป็นเช่นนี้ ก็เป็นเพราะพบว่าด้านบนของจิตวิญญาณนั้นในสมองของตัวเอง กลับปรากฏกระบี่เล่มเล็กๆเปล่งแสงสีทอง รูปร่างเหมือนกับกระบี่หยกที่รพีพงษ์ซื้อกลับมา บนร่างกระบี่ ก็มีช่องว่างอยู่
ในเวลานี้ช่องว่างของกระบี่เล็กๆสีทองนี้กำลังดูดซับพลังจิตของรพีพงษ์ เหมือนราวกับกำลังช่วยบำรุงช่องว่างของตัวเอง
รพีพงษ์รู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่โดดเด่นเฉพาะตัวระหว่างตัวเองกับกระบี่เล็กสีทอง แม้ว่ารพีพงษ์จะเห็นว่ากระบี่เล็กนี้กำลังดูดซับพลังจิตของตัวเอง แต่รพีพงษ์ก็รู้ว่ามันไม่ได้เป็นอันตราย แต่กลับอาศัยพลังจิตของรพีพงษ์ซ่อมแซมช่องว่างของตัวเอง
และรพีพงษ์ก็แน่ใจเป็นอย่างมาก กระบี่เล็กเล่มนี้ก็คือกระบี่หยกที่เขาซื้อกลับมา ส่วนมันทำไมถึงปรากฏขึ้นในหัวสองของตัวเอง รพีพงษ์ก็ไม่รู้อย่างแน่นอน
เพียงแต่รพีพงษ์รู้สึกว่าสภาพของกระบี่เล่มนี้ในตอนนี้อ่อนแอเป็นอย่างมาก สาเหตุที่มันต้องดูดซับพลังจิตของรพีพงษ์ ก็เป็นทางเลือกสุดท้าย ตอนนี้มันอาศัยพลังจิตของรพีพงษ์ ก็สามารถดำรงอยู่ในหัวสมองของรพีพงษ์ได้
หลังจากนั้นมันจำเป็นต้องดูดซับพลังจิตของรพีพงษ์วันทุกเพียงเล็กน้อยเพื่อมาซ่อมแซมตัวเอง แม้ว่ากระบวนการจะใช้เวลานานมาก แต่ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะกลับสู่สภาวะชั้นสูงสุด
ดูเหมือนว่าเพื่อที่ขอบคุณพลังจิตของรพีพงษ์ กระบี่เล่มนี้ได้ยอมรับว่ารพีพงษ์เป็นเจ้านาย รพีพงษ์รู้สึกว่าตัวเองสามารถควบคุมกระบี่เล่มนี้ได้ เพียงแต่กระบี่นี้ได้รับความเสียหายมาก รพีพงษ์ไม่สามารถรับข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากข้างต้นได้
แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอน คือถ้ากระบี่เล่มนี้กลับสู่สภาวะชั้นสูงสุด คงจะไม่มีความสามารถทำลายล้างโลกอย่างแน่นอน แม้ว่ามันจะเหมือนกับสยบเซียนชื่อของมัน แต่ก็ไม่อาจจะเป็นไปไม่ได้
เมื่อหงส์เห็นว่ารพีพงษ์แข็งทื่ออยู่ที่เดิม ก็คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับรพีพงษ์ รีบเอ่ยปากถามทันที: “นายเป็นอะไร ตกลงว่าสองวันนี้นายเป็นอะไรกันแน่ วิชาสะกดจิตของจิรัสย์พวกเขาทั้งสามคนทำให้สมองของเขามีปัญหาเหรอ?”
รพีพงษ์กลับมามีสติ ยิ้มให้กับหงส์ ในหัวสมองของเขาเกิดปัญหาขึ้นจริงๆ จู่ๆก็มีกระบี่เล่มหนึ่งปรากฏออกมา ปัญหานี้ใหญ่มาก เพียงแต่ในใจรพีพงษ์รู้ดี กระบี่เล่มนี้ไม่มีทางที่จะทำร้ายเขา ตรงกันข้ามกัน อาจเป็นทรัพยากรขนาดใหญ่สำหรับรพีพงษ์
“ฉันไม่เป็นไร จู่ๆก็คิดถึงเรื่องอะไรบางอย่างเท่านั้นเอง ในเมื่อพรุ่งนี้ก็คือประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้อาจมีปัญหามากมาย ถึงเวลานั้นเธอดูแลตัวเองให้ดีก็พอ ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“นายแน่ใจว่าตัวเองเป็นคู่ต่อสู้ของผู้นำตระกูลกิติมหาคุณเหรอ? ฉันได้ยินมาว่ากระบี่บินของเขามีพลังมากทีเดียว สามารถฟันหัวคนได้ในกลางอากาศ ความเร็วรวดเร็วมาก จนมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ต่อให้เป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพ เกรงว่ายังคงต้องหลบหลีกเลี่ยง”หงส์ตักเตือนรพีพงษ์
“ก่อนหน้านี้ฉันยังไม่ค่อยแน่ใจ แต่ตอนนี้ น่าจะไม่มีปัญหาใหญ่อะไร”
บนใบหน้าของรพีพงษ์ปรากฏรอยยิ้มมั่นใจ
วันรุ่งขึ้น ที่สวนลานบ้านใหญ่ตระกูลกิติมหาคุณ
เช้าตรู่ ผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่ ตระกูลกิติมหาคุณเปลี่ยนที่นี่ให้กลายเป็นสถานที่สำหรับประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์ โดยมีการติดตั้งเสากั้นทางเดินรอบๆ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ เพียงแค่มีบัตรเชิญ จึงสามารถเข้าไปในสถานที่จัดงานได้
รพีพงษ์และหงส์ทั้งสองคนมาถึงที่นี่ในตอนเช้าตรู่ ปะปนอยู่กับกลุ่มฝูงชน อาศัยบัตรเชิญจากปรินทรและทัดธน เข้าไปยังสถานที่จัดงาน
เนื่องจากมีคนเข้าร่วมการประชุมการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในการฝึกวิชาเวทย์มากมาย ดังนั้นคนของตระกูลกิติมหาคุณที่รับผิดชอบในการตรวจสอบเพียงแค่มองหน้าปกของบัตรเชิญแวบเดียวเท่านั้น หลังจากยืนยันว่าเป็นบัตรเชิญจริงๆ ก็จะปล่อยให้คนเข้าไป โดยที่ไม่ได้เนื้อหาด้านใน
รพีพงษ์สังเกตผู้คนรอบๆอย่างละเอียด พบว่ามีจำนวนคนเหล่านี้ไม่น้อยที่แต่งกายแปลกประหลาด มีบางคนใส่ในชุดเต๋า มีบางคนใส่ชุดหลวงจีน หลากหลายรูปแบบ ไม่มีที่ใดจะสะท้านให้เห็นถึงความแตกต่างโดดเด่นของพวกเขา
คนเหล่านี้แท้จริงแล้วเป็นคนที่มีการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับวิชาเวทย์ไม่มากก็น้อย เพียงแต่วิชาเวทย์ที่แท้จริงนั้นหายไปนานหลายพันปีแล้ว ตระกูลกิติมหาคุณอาศัยเพียงแค่กระบี่บินเล่มเดียวก็สามารถกลายเป็นลูกพี่ใหญ่ในแวดวงวิชาเวทย์ เพียงพอที่จะเห็นระดับของแวดวงวิชาเวทย์ในตอนนี้ได้
คนในงาน ส่วนใหญ่ก็เหมือนประเภทเดียวกับจิรัสย์พวกเขาสามพี่น้องหรือว่าทัดธน ชำนาญกลยุทธ์ที่คนธรรมดาไม่สามารถจินตนาการได้ แต่ก็ไม่ใช่คนที่มีพลังมากเกินไป
ขณะที่รพีพงษ์กำลังมองตรวจสอบไปรอบๆ ชายชราคนหนึ่งก็พาหญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้มเข้ามาในงาน
สองคนนี้คือชายชราและหญิงสาวที่รพีพงษ์พบเจอที่บนเครื่องบิน ตอนนั้นรพีพงษ์ใช้พลังจิตพบว่ามีความผันผวนประหลาดบนร่างกายของชายชรา
แวบเดียวรพีพงษ์ก็สังเกตเห็นทั้งสองอย่างรวดเร็ว ชายชราและหญิงสาวก็สังเกตเห็นรพีพงษ์
พวกเขาสบตากันแวบหนึ่ง จากนั้นชายชราก็พาหญิงสาวเดินมาทางรพีพงษ์
