บทที่960 คนเก่งในฝูงชน
ทันนตารีบเข้าไปหารพีพงษ์ แล้วสังเกตบนร่างของรพีพงษ์อย่างละเอียด จากนั้นก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? คุณบาดเจ็บจากการประลองเมื่อกี้ไหม?”
รพีพงษ์ส่ายหน้า แล้วกล่าว “ผมไม่เจ็บใดๆ แต่ตอนผมฆ่าฐานยินได้ใช้พลังที่มีผลข้างเคียง ตอนนี้ผมต้องการห้องเงียบๆ ผมอาจจะต้องสลบไปสามวัน ผมหวังว่าในช่วงสามวันนี้จะไม่มีใครมารบกวนผม”
ทัตดาพยักหน้า แล้วกล่าว “สบายใจได้ ฉันจะไม่มีทางให้ใครไปรบกวนคุณได้”
“คุณยังพอจะยืนหยัดไหวอีกสักแป๊ปมั้ย? คฤหาสน์นี้อยู่ไม่ได้แล้วแน่นอน พวกเรายังมีบ้านหลังอื่นในเมืองโตกี้อีก ฉันจะพาไปหลังที่ปลอดภัยที่สุด”
รพีพงษ์พยักหน้า ถึงแม้ได้ใช้วิธีลับ แต่ตอนนี้เขายังไม่เป็นขั้นสูงสุด ดังนั้นยังยืนหยัดได้อีกสักระยะ
ทัตดาพูดคุยกับเมธชนันสักพัก ขอกุญแจรถมาคันหนึ่ง จากนั้นก็พารพีพงษ์เดินออกไปด้านนอก
ขณะนี้พรภวิษย์พาปรวีร์มาอยู่ต่อหน้ารพีพงษ์ ทั้งสองคำนับรพีพงษ์
“รพีพงษ์น้องชาย วันนี้โชคดีที่มีคุณ ฐานยินคนจิตวิปริตจึงพ่ายแพ้ คุณช่วยคนที่อยู่ในงานไว้ ยิ่งไปกว่านั้นยังช่วยชีวิตผู้เฒ่าอย่างฉัน คุณคือผู้มีพระคุณของตระกูลธนาพัชร์กุลของเรา บุญคุณนี้ พวกเราตระกูลธนาพัชร์กุลทุกรุ่นไม่มีทางลืม พวกเราจะพยายามทุกทาง ที่จะตอบแทนบุญคุณนี้ของน้องชายรพีพงษ์” พรภวิษย์กล่าวอย่างจริงจัง
ปรวีร์ยกมือเคารพรพีพงษ์ แล้วกล่าว “รพีพงษ์ คุณเป็นผู้ที่มีจิตใจกล้าหาญ ก่อนหน้านี้เพราะทัตดา ผมจึงเป็นปรปักษ์กับคุณ ตอนนี้ดูๆแล้ว ผมคือตัวตลกตั้งแต่หัวจรดเท้า ”
“ผมขอโทาคุณอย่างเป็นทางการ และรับประกันว่าอนาคตจะไม่มีทางคิดเลยเถิดกับทัตดาอีก ขอให้พวกคุณถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร ”
ทัตดาได้ยินคำพูดของปรีวีร์ ก็หน้าแดง ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกดีใจขึ้นมานิดนึง
รพีพงษ์รู้สึกเซ็ง อยากจะอธิบายให้ปรวีร์ฟัง แต่ตอนนี้ทัตดาแย่งเขาพูด “ไอ้หยา คำพูดแบบนี้ต่อไปอย่างพูดอีกนะ ตอนนี้รพีพงษ์ต้องการพักผ่อน ฉันจะต้องพาเขาไปที่ที่ปลอดภัย ขอตัวก่อนแล้วกันนะ”
พรภวิษย์และปรวีร์ทั้งสองรีบพยักหน้า พรภวิษย์กล่าว “ถูกถูกถูก รีบพารพีพงษ์น้องชายไปพักผ่อนเถอะนะ”
“รพีพงษ์คุณสบายใจได้ ทัตดาเป็นคนดี เธอจะต้องดูแลคุณอย่างดีแน่นอน” ปรวีร์กล่าว
ทัตดาดีใจ ไม่ให้โอกาสรพีพงษ์ได้พูดแต่อย่างใด แล้วก็ลากเขาเดินออกไปด้านนอก
รอให้รพีพงษ์และทัตดาออกไป พรภวิษย์และปรวีร์เดินตามเมธชนันและทุกคนของตระกูลจันวราสกุลไปที่สนามประลองเมื่อกี้
พวกเขาค่อนข้างแปลกใจ การประลองที่เสียงดังสนั่นหวั่นไหว จะเกิดพลังทำลายล้างสักเท่าไหร่เชียว
ตอนที่พวกเขาเห็นพวกนั้นถูกตัดออกเป็นสองท่อน และไม้ที่ถูกระเบิดเป็นเศษนั้น ก็อ้าปากค้างกัน
ในพื้นที่ มีหลุมที่เกิดจากการพลังทำลายล้างของทั้งสองมากมาย ในป่าละเมาะ ไม่เหลืออะไรที่สมบูรณ์แบบเลย
โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาเห็นฐานยินที่หัวขาด ก็ตกใจขึ้นมา ทุกคนไม่คิด ว่ายอดฝีมือที่เป็นระดับแดนดั่งเทพขั้นกลาง จะเสียชีวิตแบบนี้
“ชั่ฃน่าตกใจจริงๆ ผมไม่เคยคิดมาก่อน คนๆหนึ่ง จะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ การทำลายล้างแบบนี้ เหมือนกับการทำลายล้างของกองทัพแล้ว”
“นั่นคือยอดฝีมือแดนดั่งเทพขั้นกลางนะ บุคคลที่เป็นระดับนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็เรียกฝนเรียกลมได้ และตอนนี้เขาตายที่นี่ ถ้าไม่ได้เห็นกับตา ผมไม่มีทางเชื่อแน่”
“รพีพงษ์เป็นคนเก่งในฝูงชน บุคคลแบบนี้ อนาคตจะต้องเป็นขั้นสูงสุดของวงการบู๊ประเทศจีนแน่นอน”
……
หมู่บ้านที่มีระดับของเมืองโตกี้
ทัตดาขับรถเข้าไปในหมู่บ้าน มาหยุดที่ทาวน์เฮาส์ห้าชั้นที่มีสวนดอกไม้
ทาวน์เฮ้าส์ทั้งหลังนี้ เป็นของตระกูลจันวราสกุล
หลังจากที่จอดรถแล้ว ทัตดาก็รีบลงจากรถ ช่วยรพีพงษ์เปิดประตู จากนั้นก็ยืนมาไปพยุงรพีพงษ์
รพีพงษ์มองเธอ แล้วกล่าว “ผมยังขยับได้”
ทัตดาแลบลิ้นใส่รพีพงษ์ แล้วกล่าว “เค้าก็แค่เป็นห่วงคุณป้ะ”
รพีพงษ์ลงมาจากรถ แล้วเดินเข้าไปในทาวน์เฮ้าส์พร้อมกับทัตดา แล้วถาม “เราคุยกันแล้วไม่ใช่หรอว่าสุดท้ายคุณจะอธิบายความสัมพันธ์ของเราให้ทุกคนฟัง? ทำไมคุณไม่อธิบาย?”
ทัตดารู้สึกผิด แล้วกล่าว “ไอ้หยา ก็เวลามันบีบไม่ใช่หรอ ฉันก็แค่อยากให้คุณรีบพัก ดังนั้นจึงทำไม่ทัน”
รพีพงษ์ถอนหายใจอย่างเซ็ง เขารู้ว่าเมื่อกี้ทัตดามีเวลาอธิบายให้ทุกคนฟัง แต่เพราะเหตุผลอื่น ทัตดาจึงไม่อยากพูดเรื่องที่พวกเขาปลอมเป็นแฟนกันออกมาให้พวกเขารู้
“ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ผมจะบอกคุณหน่อยนะ ผมเป็นคนที่แต่งงานแล้ว และผมรักภรรยาของผมมาก ชาตินี้ผมรักเธอเพียงคนเดียว”
“เหตุการณ์นี้คุณอาจจจะซาบซึ้งใจ แต่ที่ผมฆ่าฐานยิน เป็นเพราะเหตุผลส่วนบุคคล และผมรับภาระกิจส่วนตัวมาด้วย หวังว่าคุณจะไม่เกิดรู้สึกใดๆกับผมเพราะเรื่องนี้”
หลังจากที่ทัตดาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์แล้วก็น้อยใจ จากนั้นก็ตะโกนใส่รพีพงษ์ว่า “นี่ ทำไมคุณเป็นแบบนี้ ใครจะคิดอะไรกับคุณได้ หลงตัวเองจริงๆ!”
“แบบนั้นแหละดีที่สุด” รพีพงษ์ไม่สนใจปฏิกิริยาของทัตดา หลังจากที่กล่าวอย่างสงบแล้ว ก็เดินเข้าไปในทาวน์เฮ้าส์
ทัตดากัดฟันมองหลังรพีพงษ์ แล้วพึมพำ “ไอ้งั่ง ฉันไม่ควรพาคุณมาที่นี่เลย อยู่คนเดียวไปเลยนะ ฉันล่ะเบื่อที่จะสนคุณล่ะ”
พูดจบ ทัตดายืนอยู่กับที่สามวินาที สุดท้ายก็ยังคงวิ่งเข้าไปหารพีพงษ์ด้านใน เปิดประตู แล้วกล่าวอย่างรำคาญว่า “ธรณีประตูที่นนี่ค่อนช้างสูง คุณระวังหน่อยล่ะกัน”
ขณะนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองทำเองเจ็บเอง รู้อยู่แล้วว่าคำพูดของเขายั่วโมโหคน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขา
แม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้
ทัตดาไปจัดการห้องให้รพีพงษ์ จัดเตรียมทุกอย่างให้รพีพงษ์
รพีพงษ์นอนลงไปบนเตียงโดยตรง ขณะนี้เขากำลังจะถึงขีดสุดแล้ว เริ่มสนใจอย่างอื่นไม่ไหว
ทัตดาจ้องรพีพงษ์ ลังเลสักพัก แล้วกล่าว “ฉันยอมรับว่าฉันรู้สึกดีกับคุณ แต่ไม่เห็นคุณต้องพูดแรงขนาดนี้เลยหนิ คุณรู้หรอว่าฉันไม่มีวิธีที่จะแย่งคุณมาจากภรรยาคุณได้”
รพีพงษ์ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทัตดารู้สึกอาย สักพัก เธอก็สังเกตรพีพงษ์ ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่า ความจริงแล้วรพีพงษ์ได้หลับไปแล้ว
