บทที่1007 ความลับของทวีปโอชวิน
หลังจากรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของธีรพัฒน์ สีหน้าท่าทางก็เผยให้เห็นถึงความตกใจ คาดไม่ถึงกระแสวังวนสีดำในกำแพงหิน จะเป็นช่องทางการขนส่งที่เชื่อมต่อกับทวีปโอชวิน
เขาจ้องมองไปที่กระแสวังวนสีดำอย่างระมัดระวัง พบว่ามีพลังประหลาดอยู่ในนั้น เพียงแค่มองไปสักพัก ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกเวียนหัว
ในขณะเดียวกันเขาก็ประหลาดใจกับธีรพัฒน์ คนคนนี้เพื่อที่จะผนึกช่องทางนี้ เอาจิตวิญญาณเทพของตัวเองขังไว้ในกำแพงหินพร้อมกัน การกระทำทำแบบนี้ ต้องใช้ความทุ่มเทอย่างมากอย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในตอนนี้ ผู้อาวุโสที่ธัชธรรมให้เขามาหาคนนั้น น่าจะเป็นธีรพัฒน์
“ผู้อาวุโส ผมมาหาท่านตามคำสั่งของท่านธัชธรรม ท่านธัชธรรมบอกว่าท่านจะอธิบายเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับทวีปโอชวินให้กับผม”รพีพงษ์สองมือประสานคำนับให้ธีรพัฒน์
ธีรพัฒน์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ฉันเดาได้ เดิมทีฉันยังคิดว่านายต้องรอหลายปี ถึงจะมีสิทธิ์มาสถานที่นี้ ใครจะไปคิดว่าเพิ่งผ่านไปไม่นาน นายจิตวิญญาณเทพตื่นภวังค์แล้ว ความแข็งแกร่งก็บรรลุถึงแดนดั่งเทพชั้นยอดแล้ว ซึ่งนี่ค่อนข้างเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์”
“ผู้อาวุโสชมเกินไปแล้ว”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
“ฮ่าฮ่า ฉันไม่ได้ชมเกินไป คำพูดไม่กี่ประโยคที่ฉันพูด ยังไม่เพียงพอที่จะบรรยายความสามารถของนาย”ธีรพัฒน์หัวเราะเสียงดัง “แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน มีคนแบบนายมารับช่วงกลุ่มสิงโต อย่างน้อยรอวันที่ฉันสลายหายไป ไม่ต้องกังวลว่าช่องทางนี้จะเฝ้าไว้ไม่อยู่แล้ว”
“ผู้อาวุโสบอกเรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับทวีปโอชวินให้กับผมด้วยเถอะ”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
แม้ว่าก่อนหน้านี้รพีพงษ์ก็รู้แล้ว มีสถานที่ที่เป็นอิสระจากโลกนี้อย่างทวีปโอชวินอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่าคนของทวีปโอชวินมาได้อย่างไร ดังนั้นทวีปโอชวินสำหรับเขาจึงเป็นเพียงแนวคิดนามธรรมอย่างหนึ่ง
ตอนนี้เห็นช่องสัญญาณในกำแพงหิน ในใจของรพีพงษ์รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างตัวเองกับทวีปโอชวินนั้นไม่ไกล
ถ้าหากไม่มีการผนึก คนของทวีปโอชวินสามารถมายังโลกผ่านช่องทางนี้ได้ตลอดเวลา
นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวเป็นอย่างมากแน่นอน
ธีรพัฒน์ครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็มองไปที่รพีพงษ์ เอ่ยปากถามว่า: “นายเชื่อว่ามีเทพเจ้าอยู่ในโลกนี้มั้ย?”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ของธีรพัฒน์ รพีพงษ์ก็ลังเลเช่นกัน ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะบอกว่าไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด แต่ประสบกับเรื่องราวที่ผ่านมากมายขนาดนี้ หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่างที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ รพีพงษ์ก็รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้คนที่ถามคำถามนี้กับเขา ก็คือคนที่ไม่มีร่างกาย มีเพียงวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ ชายชราที่มีชีวิตรอดอยู่มาได้กว่าสองร้อยปี
“ในเมื่อผู้อาวุโสถามแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าคงจะมีอย่างแน่นอน”รพีพงษ์ตอบกลับ
ธีรพัฒน์ยิ้มอย่างเงียบๆ แล้วพูดว่า: “เทพเจ้า มีอยู่จริง แต่ว่านั่นเป็นเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่นานมาแล้ว ในโลกทุกวันนี้ คือไม่มีสิ่งที่เรียกเทพเจ้า แดนเทพ ถือได้ว่าทรงพลังที่สุดแล้ว ที่สำคัญในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นอกจากนายแล้ว ฉันไม่เคยเห็นใครก็ตามที่มีความหวังที่จะบรรลุถึงแดนเทพได้”
“และสิ่งที่เรียกเทพเจ้า ความจริงเป็นผู้ที่ฝึกฝนที่ทรงพลังที่สุด อิทธิฤทธิ์กลยุทธ์ของพวกเขาใกล้เคียงกับเทพ ดังนั้นในสายตาของคนธรรมดา คนเหล่านี้จึงเป็นเทพเจ้า”
“ทำไมเมื่อก่อนมีเทพเจ้าอยู่ ตอนนี้ไม่มีแล้ว? พวกเขาตายแล้วเหรอ?”รพีพงษ์ถามอย่างรวดเร็ว
ธีรพัฒน์ส่ายหัว และพูดว่า: “เรื่องนี้ ยังต้องเริ่มพูดถึงตั้งแต่เมื่อห้าพันปีที่แล้ว”
“แน่นอนแล้วว่า ฉันไม่ได้เป็นบุคคลพยานในประวัติศาสตร์นั้น สิ่งเหล่านี้ที่ฉันรู้ ก็มาจากการเล่าสืบต่อกันมาจากผู้อาวุโส ในนั้นความจริงหรือเท็จ ก็ไม่มีการพิสูจน์ นายก็ถือว่าฟังตำนานเรื่องเล่าของเทพก็ได้ไม่เป็นไร”
รพีพงษ์พยักหน้าอย่างจริงจัง
“เล่าลือกันว่าเมื่อห้าพันปีก่อน โลกใบนี้ของพวกเรา ยังคงเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลัง ในเวลานั้นผู้ฝึกฝนออกอาละวาด ทุกคนต่อต้านท้องฟ้าเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต ผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังมาก จะถูกผู้คนนับถือเป็นเทพเจ้า พวกเขามีพลังอำนาจในการทำลายล้างโลก ผู้ฝึกฝนทุกคน ต่างก็กระตือรือร้นที่จะบรรลุถึงผู้ที่แข็งแกร่ง”
“ความแข็งแกร่งทรงพลังถึงขีดสุด จะถูกเรียกว่าเป็นเซียน เซียนเหล่านี้อาศัยความแข็งแกร่งของตัวเอง ครอบครองทรัพยากรส่วนใหญ่บนโลก และทำให้โลกทั้งใบมีวิวัฒนาการตามความคิดของพวกเขา ทุกคนเพื่อที่จะสามารถเพียงพอที่จะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเซียน ต่อสู้กันจนนองเลือด”
“แต่ในยุคสมัยนั้น จอมมารปรากฏตัวขึ้นในโลก จอมมารนี้เรียกตัวเองว่าจอมมารชูร่า เขาไม่ชอบที่เซียนเหล่านั้นวางตัวเสแสร้งจอมปลอม ทั้งๆที่ครอบครองทรัพยากร แต่อ้างว่าเป็นการแบ่งสันอย่างชอบธรรม ก่อให้เกิดคนธรรมดาจำนวนนับไม่ถ้วน ที่ไม่มีโอกาสที่ต่อต้านฟ้าเปลี่ยนแปลงชะตากรรมไปตลอดชีวิต”
“จอมมารชูร่าเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์นี้ ใช้ความแข็งแกร่งของตัวเอง ต่อสู้กับเซียนมากมายที่ร่วมมือกัน และทำให้เกิดสงครามครั้งใหญ่ที่ทำให้สะท้านฟ้าสะเทือนดิน”
“สงครามครั้งนั้นทำให้โลกเปลี่ยนสีไป ประชาชนไม่สามารถอยู่เย็นเป็นสุข ความแข็งแกร่งของจอมมารชูร่าทรงพลัง และด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง สังหารเซียนตายและบาดเจ็บหนีกระเจิดกระเจิง”
“แต่จอมมารชูร่ายังเป็นเพราะหัวเดียวกระเทียมลีบ ถูกเซียนทุกคนซุ่มโจมตี สุดท้ายบาดเจ็บสาหัสและตาย”
“สงครามครั้งนี้ทำให้ร่องรอยของโลกเสียหาย เดิมทีที่เต็มไปด้วยพลังก็เริ่มอ่อนลง หลังจากนั้นไม่นาน ในโลกนี้ก็ได้ตัดขาดความเป็นไปได้ในการฝึกฝน”
“กลุ่มเซียนเพื่อสามารถเพียงพอฝึกฝนเหมือนเดิมอย่างต่อเนื่องได้ ครุ่นคิดอย่างหนัก สุดท้ายค้นพบการมีอยู่ของทวีปโอชวิน ต่อมาด้วยการร่วมพลังของคนทั้งหมด เปิดช่องทางหนึ่งทาง เอารุ่นคนที่ฝึกฝนทั้งหมด ได้ส่งไป”
“ช่องทางนั้น ก็คือช่องทางในสถานที่นี้”
“ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เส้นทางการฝึกฝนในโลกนี้กำลังค่อยๆตกต่ำลง สาเหตุเพราะขาดแคลนพลัง ต่อให้มีวิชาฝึกฝน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะดำเนินการฝึกฝน”
“อย่างไรก็ตามคนธรรมดาเหล่านั้นที่ยังคงอยู่บนโลก โดยอาศัยภูมิปัญญาของตนเอง และเส้นทางเดียวค่อยๆ ฝึกฝนได้พัฒนาเปลี่ยนเป็นศิลปะการป้องกันตัวในตอนนี้ โดยผ่านการออกแรงศักยภาพของตนเอง ได้รับพลังมา”
“แน่นอนว่า ซึ่งนี่ก็หมายความว่า ศิลปะการต่อสู้ไม่สามารถอยู่ได้นานเหมือนกับเส้นทางการฝึกฝน อย่างมากบรรลุถึงแดนเทพ ก็คือจุดจบของศิลปะการต่อสู้แล้ว”
“ตอนนั้นสงครามเพิ่งจบลง แม้ว่าจอมมารชูร่าจะเสียชีวิตไป แต่ลมปราณที่พุ่งทะยานที่เขาทิ้งไว้ในตอนมีชีวิตอยู่ยังคงบีบคั้นให้เซียนพวกนั้นไม่สามารถเข้าใกล้ได้”
“ที่สำคัญจิตวิญญาณที่เหลืออยู่ของจอมมารชูร่าเพื่อขัดขวางไม่ให้คนของทวีปโอชวินกลับมายังโลกอีกครั้ง รบกวนสมดุลของที่นี่ และฉกฉวยทรัพยากร ด้วยพลังสุดท้าย ผนึกช่องทางการขนส่ง”
“การก่อตั้งกลุ่มสิงโต ก็เพื่อขัดขวางคนของทวีปโอชวินกลับมายังโลกอีกครั้ง แม้ว่าพวกเรากับจอมมารชูร่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันมากนัก แต่ก็รู้เหมือนว่าหากคนเหล่านั้นของทวีปโอชวินกลับมาสู่บนโลก จะส่งผลกระทบต่อโลกอย่างไร”
“ดังนั้นไม่มีใครคาดหวังให้ผู้คนในทวีปโอชวินกลับมาอีกครั้ง พวกเขามีแต่จะทำให้โลกนี้แย่ลงมากขึ้น”
“และเมื่อเวลาผ่านไป ผู้คนเหล่านั้นที่ไปยังทวีปโอชวินก็ค่อยๆฟื้นฟู่พลังชีวิต ไอสังหารของจอมมารชูร่าหลังจากการเสียชีวิตก็สลายไป พวกเขาสร้างรูปร่างของจอมมารชูร่า ตั้งใจเก็บไว้ที่โบราณสถานเหล่านั้นของบนโลก”
“แม้ว่าพวกเราจะไม่แข็งแกร่งเท่ากับคนเหล่านั้นของทวีปโอชวิน แต่ยังดีที่จอมมารชูร่ายังทิ้งผนึกเส้นทางนี้ไว้ ความแข็งแกร่งของแดนเทพ อาศัยการผนึกก็เพียงพอขัดขวางการบุกรุกของทวีปโอชวินได้”
“เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน ฉันในฐานะอัจฉริยะที่น่าทึ่งที่สุดในเวลานั้น ก้าวหน้าแดนเทพได้สำเร็จ เข้ารับหน้าที่ดูแลช่องทาง หลังจากนั้นไม่นาน คนของทวีปโอชวินพยายามที่จะบุกรุกโลก ดำเนินการลองทำลายผนึกของช่องทาง”
“สถานการณ์ในตอนนั้นเป็นเรื่องเร่งด่วนผนึกกำลังจะล่มสลาย ฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเสียสละร่างกายของตัวเอง และใช้จิตวิญญาณเทพอเสริมสร้างผนึกถึงได้สามารถต้านทานการรุกรานจากคนเหล่านั้นของทวีปโอชวิน”
