บทที่1015 ร้านอาหารลมเย็น
ในตอนเที่ยงของวันนี้ เพราะอากาศค่อนข้างร้อน อารียาไม่ยินยอมพาหนูลินออกไป
รพีพงษ์เห็นว่าบนอินเทอร์เน็ตมีร้านอาหารแห่งหนึ่งไม่เลวอยู่บริเวณใกล้ๆ อยากจะลิ้นลองชิมรสชาติ ดังนั้นจึงทำได้เพียงอาสาไปที่ร้านแล้วซื้อกลับมา
เขาเดินออกมาจากในห้องเพลสสิเดนท์สูท ด้านนอกมีพนักงานคอยตั้งใจรอให้บริการเขาอยู่เป็นพิเศษ รอค่อยคำสั่งยี่สิบสี่ชั่วโมง
เมื่อพนักงานเห็นรพีพงษ์ออกมา ก็โค้งคำนับให้รพีพงษ์ทันที เอ่ยปากพูดว่า: “คุณรพี สวัสดีตอนเช้า มีอะไรที่สามารถรับใช้คุณได้ครับ?”
รพีพงษ์ยิ้มให้เขา และพูดว่า: “ฉันจะออกไปซื้อของ ถ้าหากด้านในมีปัญหาอะไรรีบแจ้งให้ฉันทราบโดยเร็วที่สุด”
พยักหน้าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
รพีพงษ์เดินลงไปชั้นล่าง เมื่อผ่านห้องหนึ่งห้อง ประตูห้องก็เปิดออก หญิงสาวในชุดเซ็กซี่ และใบหน้าที่สวยงามก็เดินออกมาจากในห้องนั้น
คือไพทยา
ไพทยาเห็นรพีพงษ์ เห็นว่าเขาสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา ยังคิดว่ารพีพงษ์เป็นพนักงานทำความสะอาดของโรงแรม จึงรีบพูดว่า: “นายรอก่อน ช่วยฉันเอาขยะในห้องไปทิ้งด้วย”
รพีพงษ์นิ่งอึ้ง จ้องมองไปที่ไพทยา คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกคิดว่าเป็นพนักงานทำความสะอาด
แต่เขาคิดว่ายังไงตัวเองก็จะลงไปอยู่พอดี ช่วยทิ้งขยะก็ไม่เป็นอะไร จึงตอบกลับไปว่า: “ก็ได้”
ไพทยารีบไปเอาขยะในห้องออกมาทันที ยื่นให้รพีพงษ์
หลังจากที่รพีพงษ์รับมา จึงรีบเดินลงไปอย่างรวดเร็ว
ไพทยาจ้องมองไปที่ด้านหลังของรพีพงษ์ พึมพำว่า: “โรงแรมอินเตอร์คอนติเนนตัลแม้แต่เสื้อผ้าเครื่องแบบพนักงานทำความสะอาดก็ไม่มีเหรอ? ไม่น่าจะใช่มั้ง”
ในเวลานี้เสียงของจันทร์ปรียาดังมาจากห้อง: “ไพทยา เธอกำลังพูดกับใครอยู่เหรอ?”
ไพทยาเดินกลับไปในห้อง ยิ้มแล้วพูดกับจันทร์ปรียาว่า: “เมื่อกี้นี้ฉันเอาขยะให้พนักงานทำความสะอาดคนหนึ่ง พนักงานทำความสะอาดคนนั้นแม้แต่เครื่องแบบก็ไม่ได้ใส่ เหมือนว่าโรงแรมอินเตอร์คอนติเนนตัลไม่สามารถทำได้ดีที่สุดในทุกรายละเอียด”
หลังจากจันทร์ปรียาได้ยิน ยิ้มเล็กน้อย คิดในใจแค่พนักงานทำความสะอาดคนเดียว ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจ
“ใช่แล้วปรียา ฉันนัดกับคนคนหนึ่งไปทานอาหารเย็นที่ร้านลมเย็นด้วยกัน ร้านนี้มีชื่อเสียงมากในเมืองเมฆา เธอจะไปด้วยกันมั้ย? ฉันนัดกับคุณชายของนักธุรกิจรายใหญ่ในเมืองเมฆา รูปหล่อและร่ำรวยมาก”ไพทยาจ้องมองจันทร์ปรียาแล้วถาม
จันทร์ปรียาหัวเราะขึ้นมา และเอ่ยปากพูดว่า: “เธอเรียกฉันไปเป็นกว้างขวางคอ ถ้าฉันไป เกิดแย่งคุณชายรูปหล่อร่ำรวยของเธอมาจะทำอย่างไร?”
“แฮะๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่ฝืนบังคับแล้ว รอฉันจัดการเขาได้ จะเชิญเธอไปทานอาหารอย่างแน่นอน”ไพทยายิ้มแฮะๆ เห็นได้ชัดเมื่อกี้นี้ก็แค่ถามจันทร์ปรียาตามมารยาทเท่านั้น ไม่ได้อยากให้เธอไปจริงๆ
รพีพงษ์ออกไปซื้ออาหารข้างนอก หลังจากครอบครัวทั้งสามคนทานอาหารแล้ว เพราะหนูลินต้องนอน ดังนั้นทั้งสามคนก็อยู่ในโรงแรมด้วยกันตลอดทั้งช่วงบ่าย
ในตอนเย็น เมื่ออากาศเย็นลง รพีพงษ์ตั้งใจพาพวกเขาสองแม่ลูกไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากในเมืองเมฆา
หลังจากที่ทั้งสองคนพกพาสิ่งของบางอย่างที่หนูลินต้องใช้ไปด้วย จึงออกจากโรงแรมอินเตอร์คอนติเนนตัลด้วยกัน
“สามี ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปที่ไหนเหรอ?”อารียาจ้องมองรพีพงษ์แล้วถาม
รพีพงษ์ยิ้มแล้วพูดว่า: “ไปร้านอาหารลมเย็น ร้านนี้มีชื่อเสียงมากเป็นพิเศษในเมืองเมฆา ทุกวันมีลูกค้ามากมายจนไม่มีที่นั่งเหลือ ผู้คนมากมายไปต่อแถวตั้งแต่เช้า ฉันให้โรงแรมอินเตอร์คอนติเนนตัลช่วยพวกเราจ้องโต๊ะแล้ว ดังนั้นพวกเราไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีที่นั่ง”
อารียาพยักหน้า ออกมาพร้อมกับรพีพงษ์ หล่อนไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เพียงแค่ต้องพาหนูลินไปทานอาหารก็พอแล้ว
ในเวลาเดียวกัน ร้านอาหารลมเย็น
ไพทยาสวมหมวกทรงเบสบอลและแว่นกันแดด สวมใส่กางเกงยีน และปรากฏตัวที่ทางเข้าร้านอาหาร
ถึงแม้ว่าหล่อนจะแต่งตัวดูเรียบง่าย แต่ก็ยังดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วน เพราะรูปร่างของหล่อนนั้นเซ็กซี่มาก จนทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะเลี้ยวมอง
โชคดีที่ทุกคนสนใจแต่รูปร่างของหล่อน และไม่มีใครจำตัวตนของหล่อนได้
หลังจากนั้นไม่นาน เฟอร์รารี่สีแดงคันหนึ่งจอดอยู่ที่ประตูทางของร้านอาหารลมเย็น เสียงดังของเครื่องยนต์ทำให้ทุกคนมองเจ้าของรถคันนี้ด้วยสายตาที่อิจฉา
คนหนึ่งแต่งตัวมีสไตล์ ชายหนุ่มร่างสูงและหล่อเหลาลงจากรถ เดินไปตรงหน้าไพทยา
“คุณสวยไพ ทำให้คุณรอนานแล้ว”ชายหนุ่มกล่าวกับไพทยาด้วยรอยยิ้ม และยื่นแขนไปโอบไหล่ของหล่อนไว้
ไพทยาไม่ได้ขัดขืน แต่แค่พูดว่า: “คุณชายพัทธ์ คุณอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวทำให้ปาปารัสซี่ถ่ายรูปไว้ได้ พรุ่งนี้น่าจะมีเรื่องอื้อฉาวอีก”
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าคุณชายพัทธ์หัวเราะสองครั้ง และพูดว่า: “ฉันจะดูว่าปาปารัสซี่คนไหนที่ไม่มีตากล้าเสนอข่าวอื้อฉาวของฉันชัยพัทธ์ อนาคตก็ไม่ต้องอาชีพนี้อีกต่อไปแล้ว”
ชัยพัทธ์ เป็นลูกชายของกรรมการผู้จัดการไฟลกรุ๊ป อยู่ในเมืองใหญ่ระดับนานาชาติอย่างเมืองเมฆา ก็ถือได้ว่าเป็นคุณชายร่ำรวยอย่างแท้จริง
อยู่ในเมืองเมฆาโดยอาศัยอิทธิพลของพ่อตัวเอง ชัยพัทธ์ทำตัวอันธพาลมาแต่ไหนแต่ไร และไม่ให้ความสำคัญกับคนธรรมดาเลย
ในสายตาของเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่ใช้เงินเล็กน้อยก็แก้ปัญหาได้แล้ว
เขาโอบไหล่ไพทยาเดินเข้าไปที่ร้านอาหารลมเย็น ในเวลานี้ร้านอาหารค่อนข้างครึกครื้น โดยทั่วไปทุกตำแหน่งที่นั่ง เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว
พนักงานของร้านอาหารลมเย็นเห็นชัยพัทธ์เข้ามา สีหน้าถอดสี รีบหันหลังวิ่งไปเรียกเจ้าของร้านอาหารลมเย็น
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้านายก็ออกมาจากด้านใน และเดินไปตรงหน้าชัยพัทธ์
“คุณชายพัทธ์ คุณสามารถมาที่ร้านอาหารเล็กๆของพวกเราได้ เป็นเกียรติของพวกเราจริงๆ”เจ้านายยิ้มและเอ่ยปากพูดกับชัยพัทธ์
อยู่เมืองเมฆา โดยพื้นฐานแล้วคนที่มีเบื้องหลังอยู่เล็กน้อยรู้ดีว่า ชัยพัทธ์ไม่ควรมีเรื่องด้วย ดังนั้นพบหน้ากันจึงเกรงอกเกรงใจ
“อย่าเป็นเกียรติไม่เป็นเกียรติเลย รีบหาโต๊ะให้ฉัน ฉันจะทานอาหาร”ชัยพัทธ์พูดอย่างหงุดหงิด
จู่ๆเจ้านายก็แสดงสีหน้าลำบากใจ และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณชายพัทธ์ ขอโทษด้วยจริงๆ วันนี้คุณมาดึกไปนิดหน่อย ที่ของพวกเราไม่มีที่นั่งแล้ว หรือไม่คุณรอสักครู่ ผมจะให้ห้องครัวทำอาหารหลายอย่างมาให้คุณ คุณเอากลับไปทานมั้ย?”
ดวงตาของชัยพัทธ์เบิกกว้างทันที ชี้ไปที่โต๊ะว่างที่อยู่ไม่ไกล และเอ่ยปากพูดว่า: “แม่งคิดว่าฉันตาบอดเหรอ? ตรงนั้นมีโต๊ะว่างไม่ใช่เหรอ? ทำไม ร้านอาหารลมเย็นของพวกคุณ ก็คือจงใจไม่ให้ฉันชัยพัทธ์นั่งทานอาหารอยู่ที่นี่เหรอ?”
“คุณชายพัทธ์ คุณอย่าได้เข้าใจผิด โต๊ะนั้นมีคนจองแล้ว ที่สำคัญคนอื่นเขาจ่ายเงินค่ามัดจำจำนวนมาก เดี๋ยวน่าจะมาถึงแล้ว พวกเราเก็บที่ไว้ให้คนอื่นเขา”เจ้านายอธิบายอย่างรวดเร็ว
“กูไม่สนหรอกว่าจะจองหรือไม่จอง ที่นั่นไม่มีคนนั่ง ก็คือไม่มีคน วันนี้ฉันก็จะทานที่นี่ ฉันจะดูว่าใครกล้าไล่ฉันออกไป!”
หลังจากพูดจบ ชัยพัทธ์จึงพาไพทยาเดินไปที่หน้าโต๊ะนั้น และนั่งลงมา
เจ้านายก็กระวนกระวายทันที ไม่รู้จะทำอย่างไรไปชั่วขณะ
“เจ้านาย ตอนนี้พวกเราทำยังไงกันดี?”พนักงานเอ่ยปากถาม
“จะทำยังไงได้ ยังไงก็ไม่สามารถขับไล่เขาออกไปได้ รอไปก่อนเถอะ รอลูกค้าโต๊ะนั้นมา ดูว่าสามารถเจรจาได้หรือเปล่า”เจ้านายตอบ
หลังจากนั้นไม่นาน ครอบครัวของรพีพงษ์ทั้งสามคนก็มาถึงทางเข้าของร้านอาหารลมเย็น
