บทที่1040 งั้นก็ทำได้เพียงใช้กำลังแล้วล่ะ
รพีพงษ์ลากตปิยะออกมาจากห้อง มาถึงที่สวน โศภิตาเห็นดังนี้ก็รีบเอาเอกสารกู้ของตัวเองหยิบตามมา แล้วเดินตามไป
“ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ผมสัญญา ผมจะไม่มาหาเรื่องโศภิตาอีกแล้ว” ตปิยะรู้ได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องที่เกิดขึ้น เริ่มอ้อนวอนรพีพงษ์
รพีพงษ์ไม่สนใจคำพูดของเขา เดิมทีเขาตัดสินใจคืนเงินแปดแสนนั้นแทนโศภิตาก็เป็นอันว่าจบ แต่ตอนนี้ตปิยะมาหาถึงที่ เงินก้อนนี้ก็เป็นเขาที่ปลอมบัตรประชาชนของโศภิตาไปกู้มา ต้องให้เขาคืนเอง
โศภิตาเดินนำหน้า นำทางรพีพงษ์ ที่ๆตปิยะกู้หนี้นอกระบบอยู่ใจกลางเคหะ ไม่ไกลจากที่นี่
รพีพงษ์จับตปิยะเหมือนจับลูกไก่อย่างไรอย่างนั้น เหมือนไม่ต้องใช้แรง แค่แรงของตปิยะ ไม่มีทางหลุดจากมือของรพีพงษ์ได้
ฟันของตปิยะหลุดออกไปครึ่งปาก เดินไปเลือดจากปากก็ไหลออกมา เลือดเต็มตัวไปหมด
คนจำนวนไม่น้อยในเคหะเห็นเหตุการณ์นี้ คิดว่ารพีพงษ์เป็นฆาตกร ตกใจจนรีบหลบไป
ไม่นาน โศภิตาพารพีพงษ์และตปิยะทั้งสองมาถึงประตูของบ้านเรือนสี่ประสาน แล้วยังบอกรพีพงษ์อีกว่าคนพวกนั้นที่ปล่อยกู้นอกระบบ อยู่ในบ้านเรือนสี่ประสานนี้
กลุ่มที่ปล่อยกู้หนี้นอกระบบนี้ผิดกฎหมาย เป็นลูกพี่ใหญ่ที่ทำกับลูกน้องของตัวเองกลุ่มหนึ่งในเคหะนี้ แม้แต่ใบประกอบการปล่อยกู้ก็ไม่มี
ระหว่างทางมา โศภิตาได้เล่าข้อมูลเกี่ยวกับลูกพี่คนนี้ให้รพีพงษ์ฟังบ้างแล้ว
คนนั้นมีฉายาว่าหมาป่า เป็นนักพรตที่อยู่ในยุทธภพมานานหลายปี แต่หน้าเนื้อใจเสือ ทำได้ทุกอย่าง ใช้เวลาไม่นาน ก็จัดการกลุ่มเล็กๆในเคหะได้จนหมด จากนั้นก็รวบรวมลูกน้องมาอยู่ด้วย
โศภิตาจ้องรพีพงษ์ ด้วยความลังเล แล้วเริ่มถาม “รพีพงษ์ พวกเราจะเข้าไปจริงๆหรอ? หมาป่าเป็นผู้มีอำนาจในเคหะเลยนะ ที่นี่ไม่มีใครกล้ายั่วโมโหเขา ถ้าพวกเราเข้าไปแบบนี้ ถึงตอนนั้นเกิดเรื่อง เกรงว่าจะหนีกันไม่ทันนะ”
ความจริงเธอกำลังบอกรพีพงษ์ ว่าหมาป่ามีลูกน้องเยอะ เข้าไปแค่สองคนไม่ปลอดภัย
เบื้องหลังรพีพงษ์ยิ่งใหญ่ จะหาใครสักคนคงไม่ยาก ดังนั้นเธออยากให้รพีพงษ์หาคนมากลุ่มหนึ่ง แล้วค่อยมาหาหมาป่าเรื่องกู้เงินนั่น
รพีพงษ์หัวเราะให้โศภิตา กล่าว “สบายใจได้ ผมคนเดียวก็พอแล้ว พวกมันทำอะไรไม่ได้หรอก”
เห็นรพีพงษ์พูดแบบนี้ โศภิตาก็ทำได้เพียงพยักหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่เตรียมพร้อมแล้ว ก็เดินเข้าไปในบ้านเรือนสี่ประสาน
ผลักประตูเข้าไป คนกลุ่มหนึ่งในบ้านเรือนสี่ประสานกำลังดื่มเหล้ากินบาร์บีคิวอยู่ในสวน ค่อนข้างคึกคัก
และชายที่นั่งอยู่ตรงกลาง รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางร้ายกาจ ก็คือหมาป่า
ทุกคนกินอย่างมีความสุข เมื่อเห็นคนผลักประตูเข้ามา ก็หันไปมอง
หมาป่าจ้องไปยังสามคนที่เดินเข้ามา หลังจากที่เห็นตปิยะที่เต็มไปด้วยเลือดแล้วนั้น ก็หลับตาลง
“โศภิตา ไม่คิดว่าแกจะมาหาถึงที่? ไง รวบรวมเงินครบพร้อมคืนแล้วหรอ หรือว่าตัดสินใจ จะให้ลูกพี่ของเราสบายตัว?” ชายผมทองที่อยู่ข้างๆหมาป่าหัวเราะพลางพูดกับโศภิตา
โศภิตาหวาดกลัว เมื่อได้ยินคำพูดของผมทองแล้ว ก็รีบกล่าวว่า “วันนี้ฉันมาเพื่อพูดเรื่องหนี้นอกระบบ”
รพีพงษ์ผลักตปิยะลงบนพื้น มองไปรอบๆ กล่าว “ใครคือหมาป่า?”
ผมทองนั้นยืนขึ้น มองไปที่รพีพงษ์ที่เหมือนไม่ให้ความสำคัญพวกเขา ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ด่าไปตรงๆว่า “แม่ง มึงเป็นใคร กล้าเรียกฉายาของลูกพี่กูโดยตรง ทำไม ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ถึงได้มาหาเรื่องพกวเรา?”
พูดพลาง ก็เดินไปที่รพีพงษ์ ยื่นมือ จะผลักรพีพงษ์
รพีพงษ์ถีบไปที่ร่างของเขา ถีบจนเขาเหมือนคางคกลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
ทุกคนเห็นรพีพงษ์ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ลงมือ หน้าถอดสีทันที แล้วรีบยืนขึ้น คนจำนวนไม่น้อยหยิบขวดเหล้าขึ้นมา จ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยความโกรธ
ขณะนี้หมาป่ายืนขึ้น หลังจากที่จ้องไปที่รพีพงษ์แล้ว ก็กล่าว “กูคือหมาป่า มึงเป็นใคร? มาที่นี่ทำไม?”
รพีพงษ์มองไปที่หมาป่า กล่าว “กูมาจัดการเรื่องหนี้นอกระบบของเธอ”
ผมทองที่ถูกรพีพงษ์ถีบเข้าไปก็กัดฟันลุกจากพื้น แล้วตะคอก “ลูกพี่ ไอ้เชี้ยนี่มันกล้าลงมือกับผม พี่รีบให้พรรคพวกกดมันไว้ ผมจะต่อยมันหนักๆสักตั้ง!”
หมาป่าไม่สนใจคำพูดของผมทอง เขาดูออกว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นจึงไม่ได้ให้คนของตัวเองลงมือต่อรพีพงษ์
“ทำไม มึงจะคืนเงินแทนเธอ?” หมาป่าถาม
รพีพงษ์ส่ายหน้า ยื่นมือแล้วชี้ไปที่ตปิยะ กล่าว “หนี้นอกระบบของเธอทั้งหมด ไอ้นี่มันปลอมบัตรประชาชนเธอแล้วมากู้ เงินทุกบาททุกสตางค์ไอ้นี่มันเป็นคนใช้ ไม่เกี่ยวข้องกับหญิงสาวคนนี้ ต่อจากนี้ไปถ้าพวกมึงจะเอาเงิน ให้ไปเอาจากมัน อย่าทำให้สาวคนนี้ลำบากใจ”
หลังจากที่หมาป่าได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็เยาะเย้ย กล่าว “กูต้องสนด้วยหรอว่าเงินนี้ใครเป็นคนใช้? หลักฐานของพวกกูคือบัตรประชาชนของเธอ ดังนั้นเงินนี้โศภิตาต้องคืนเอง ถ้าเธอไม่มีปัญหาคืน ก็เอาตัวมาแลก”
“ถ้ามึงมีเงินจะคืนแทนเธอก็ได้นะ มึงมาที่นี่แล้วบอกให้กูเอาเงินจากไอ้เชี้ยนี่ ตลกปะ?”
โศภิตาทั้งวัยรุ่นทั้งสวย หมาป่าชอบโศภิตามานานแล้ว เขารู้ว่าเงินพวกนั้นตปิยะเป็นคนยืม แต่เพื่อจะให้ได้โศภิตามา เขาจึงบีบให้โศภิตาคืนเงิน เพียงแค่โศภิตาทนไม่ไหว ก็เข้าทางเขาแล้ว
ตอนนี้รพีพงษ์ปรากฏตัวออกมากะทันหันแล้วบอกให้ไปเอาเงินจากตปิยะ เขาไม่ทำแน่นอน
รพีพงษ์เห็นหมาป่าไม่สนใจเขา ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ กล่าว “ตามที่มึงพูด รู้ว่าเงินนี้ไอ้นี่เป็นคนยืม ก็ยังต้องทวงเงินจากโศภิตา?”
หมาป่าหัวเราะ กล่าว “จะว่าตามนี้ก็ว่าได้ ไอ้เชี้ยบนพื้นนี่มันเป็นผีพนัน กูรู้ดีถึงตัวตนของมัน ถ้ามันมีเงิน แม่หมูก็ปีนขึ้นต้นไม้ได้แล้ว”
รพีพงษ์หลับตาลง ถาม “ดังนั้นพวกมึงยอมที่จะทำลายชีวิตหญิงสาวคนหนึ่ง แล้วบีบหนี้สินให้เธอ?”
หมาป่าหน้าบึ้ง แล้วกล่าว “เด็กน้อย อย่าคิดว่ากูเกรงใจมึงหน่อย แล้วพวกกูจะกลัวมึงนะ อย่ามึงที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านกูเห็นมาเยอะ ถ้ามึงมีเงิน ก็รีบคืนแทนเธอซะ ยังจะพูดมากอะไรตรงนี้อีก ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกกูไม่เตือนนะ!”
รพีพงษ์หัวเราะ กล่าว “ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ทำได้เพียงใช้กำลังแล้วล่ะ ”
