ทที่1059 ตื่นรู้
แม้ว่าในใจจะหวาดกลัว แต่นฤชัยก็ไม่ได้ลังเลมากนัก ในการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือ ทุกๆความลังเลจะนำไปสู่ความล้มเหลว
เขากัดฟันสลัดหลุดพ้นจากมือของรพีพงษ์ จากนั้นปลดปล่อยพลังในร่างกายของตัวเองออกมา กลายเป็นขวานขนาดใหญ่ ฟันไปที่บนร่างกายของรพีพงษ์
หลังจากที่รู้ว่าความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่เขาคิด นฤชัยตั้งใจที่จะไม่ออมมืออีกต่อไป ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่มีโอกาสใดๆที่จะชนะรพีพงษ์
พลังปรากฏออกมาจากบนฝ่ามือของรพีพงษ์ กลายเป็นดาบต้านทานขวานนั้นไว้ทันที
พลังของขวานและดาบปะทะกัน พลังกระเพื่อมกระจายไปรอบๆ พื้นดินสั่นสะเทือนเพราะเหตุนี้
ไม่ว่ายังไง รพีพงษ์เป็นยอดฝีมือแดนดั่งเทพชั้นยอด ต่อให้นฤชัยจะใช้พลังทั้งหมดออกมา ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะต้านทานพลังของรพีพงษ์ไว้ได้
ยิ่งไปกว่านั้นที่รพีพงษ์ได้ฝึกฝนกังฟูเสน พลังในร่างกายนั้นแข็งแกร่งกว่าเน่ยจิ้งไปหนึ่งระดับ
หลังจากการปะทะ นฤชัยก็บินออกไปด้านหลังอีกครั้ง กระแทกล้มลงบนพื้นทันที
เพราะแค่การประลอง ดังนั้นรพีพงษ์ไม่ได้ใช้พลังที่แข็งแกร่งมากออกมา แค่พอเป็นพิธี ดังนั้นนฤชัยจึงเพียงแค่กระแทกล้มอยู่บนพื้น ไม่อย่างนั้น ตอนนี้นฤชัยคงจะเสียชีวิตไปแล้ว
เขาล้มลงอยู่บนพื้นเป็นเวลานานโดยที่ไม่สามารถตอบสนองกลับมาได้ คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้รพีพงษ์แบบนี้
เป็นเวลาพักหนึ่ง อารมณ์ที่ซับซ้อนประเภทต่างๆก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของนฤชัย ทำให้ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
ที่แท้สาเหตุที่รพีพงษ์ไม่ยอมประลองกับเขา เป็นเพราะเขาคงจะสามารถชนะตัวเองได้อย่างแน่นอน เขาปฏิเสธเพื่อไม่ให้ตัวเองอับอายขายหน้า แต่ตัวเองยังยืนกรานที่จะประลองกับรพีพงษ์ มาพิสูจน์ตัวเอง
เมื่อคิดถึงตอนนี้ ความคิดแบบนั้นของเขา ช่างไร้สาระเกินไปจริงๆ
ที่สำคัญจนถึงตอนนี้ เขาจึงเข้าใจว่าทำไมอาจารย์ถึงได้ชื่นชมรพีพงษ์มากขนาดนั้น
ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแค่เป็นคนมีความสามารถเท่านั้น เขายังเป็นปีศาจ เขาอายุแค่ยี่สิบปีกว่า ก็บรรลุถึงระดับแดนดั่งเทพชั้นยอดแบบนี้ได้
ความสำเร็จแบบนี้ คือเป็นไปไม่ได้ที่ชาตินี้นฤชัยจะสามารถบรรลุถึง
แม้ว่าที่ผ่านมาเขาก็ถือได้ว่าเป็นคนมีความสามารถ ที่สำคัญบรรลุถึงระดับที่ค่อนข้างสูงจริงๆ แต่ว่าปีนี้เขาอายุสามสิบแล้ว ความแข็งแกร่งยังเป็นแดนดั่งเทพขั้นกลางอยู่ ที่สำคัญก้าวหน้ายังอีกยาวไกล เขาต้องการจะบรรลุถึงแดนดั่งเทพชั้นยอด คงจะต้องใช้เพิ่มยี่สิบปี และแม้กระทั่งเวลาสามสิบปี
และตอนนี้รพีพงษ์บรรลุถึงระดับนี้แล้ว
สิ่งนี้ทำให้ความเย่อหยิ่งในใจของเขาสลายไปทันที ที่แท้เมื่อเทียบกับรพีพงษ์ ตัวเองก็ถือได้ว่าไม่มีอะไร
ก็ไม่แปลกใจที่นิศมาเพียงแค่รู้จักเขาหนึ่งวัน ก็มีท่าทีที่มีต่อเขาไม่เหมือนกับที่มีต่อคนอื่น
รพีพงษ์มีพรสวรรค์ที่คนธรรมดาไม่มีทางมีได้ ต่อให้เขาไม่พูด ความพิเศษบนตัวของเขาเอง ก็จะดึงดูดผู้คนที่เข้ามาสัมผัสกับเขา
รพีพงษ์เดินไปทางนฤชัย จากนั้นก้มลงมองไปที่เขาแวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “ศิษย์พี่ พี่ยังจะสู้ต่อไปมั้ย?”
นฤชัยดึงสติกลับมา รีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า: “ไม่ต้องแล้ว ฉันยอมแพ้”
เมื่อเห็นว่านฤชัยยอมแพ้อย่างรวดเร็วฉับไว รพีพงษ์ก็มีความประหลาดใจบ้าง เขายังคิดว่านฤชัยถึงตายก็ไม่ยอมแพ้ ต้องการต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายกับตัวเอง
นฤชัยลุกขึ้นมาจากบนพื้น มองไปที่รพีพงษ์ด้วยสายตาที่ซับซ้อนแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “นายแข็งแกร่งมาก นายคือในบรรดาของคนอัจฉริยะ ที่แข็งแกร่งที่สุด อาจารย์ชื่นชมนาย ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล”
รพีพงษ์ยิ้มให้กับนฤชัยเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ศิษย์พี่ชมเกินไปแล้ว”
นฤชัยหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า: “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตำแหน่งศิษย์พี่ใหญ่นี้ ก็มีนายมาเป็น”
รพีพงษ์เอ่ยปากพูดว่า: “อันที่จริงสิ่งนี้ไม่มีความจำเป็น อาจารย์ทำแบบนี้ เพียงเพื่อให้ฉันฝึกฝนพี่ จากนี้ไปตำแหน่งศิษย์พี่ใหญ่นี้ ยังมีพี่มาเป็นเถอะ”
นฤชัยยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “คนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ จะจัดอันดับผู้อาวุโสตามความแข็งแกร่ง ความแข็งแกร่งของนายสมควรจะได้เป็นตำแหน่งนี้ ก็อย่าได้หลบหลีก”
เมื่อนฤชัยพูดแบบนี้ รพีพงษ์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป
นฤชัยเป็นคนฉลาด ความแข็งแกร่งของเขาสามารถบรรลุถึงแดนดั่งเทพขั้นกลาง ก็ไม่ได้อาศัยโชค
เป็นเพียงเพราะความสามารถและความแข็งแกร่งของเขาโดดเด่นมากเกินไป ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้สักครั้ง ดังนั้นในใจเขาถึงได้มีความเย่อหยิ่งที่มองข้ามทุกอย่างเพิ่มมา
วิสัยทัศน์แบบนี้เป็นอันตรายต่อนฤชัยเป็นอย่างมาก มีความเป็นไปได้มากตอนที่ก้าวหน้าในอนาคต จะกลายเป็นปมในใจของเขา ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้
ที่สำคัญถ้าต้องการทำลายวิสัยทัศน์แบบนี้ ก็ทำได้เพียงหาคนที่มีความแข็งแกร่งและความสามารถที่แข็งแกร่งกว่าเขา ทำให้เขารู้ว่าเหนือคนยังมีคน
ในช่วงเวลาที่พ่ายแพ้ให้กับรพีพงษ์ นฤชัยก็เข้าใจจุดประสงค์ที่อาจารย์ทำแบบนี้ ในเวลาเดียวกันก็ตระหนักถึงข้อบกพร่องของตัวเอง
เขาไม่ได้เป็นคนใจแคบ ครั้งนี้เขายังต้องขอบคุณรพีพงษ์พี่ช่วยให้เขาตระหนักถึงปัญหานี้ และไม่เกิดความเกลียดชังอะไรต่อรพีพงษ์เป็นธรรมดา
เมื่อทุกคนเห็นว่านฤชัยยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยความสมัครใจ คาดไม่ถึงนฤชัยที่แข็งแกร่งที่สุดในใจของพวกเขา ก็มีเวลาที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ให้กับผู้อื่น
“ที่แท้ศิษย์น้องรพีพงษ์แข็งแกร่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดว่าเขาเป็นไอ้โง่ ดูเหมือนว่าตัวฉันเองมีตาหามีแววไม่”
“ใครบ้างที่ไม่ใช่ ใครที่ไหนจะไปคิดว่าศิษย์น้องรพีพงษ์ที่อายุยังน้อย จะบรรลุถึงแดนดั่งเทพชั้นยอดแล้ว ก่อนหน้าฉันยังคิดว่าเขายังบรรลุไม่ถึงแดนปรมาจารย์ชั้นยอด”
“โธ่เอ๊ย น่าละอายจริงๆ คำนวณลงมาแล้วฉันอายุมากกว่ารพีพงษ์หลายปี ปรากฏว่าฉันแม้แต่แดนปรมาจารย์ชั้นยอดก็บรรลุไม่ถึง ศิษย์น้องรพีพงษ์บรรลุถึงแดนดั่งเทพชั้นยอดแล้ว ฉันอยากหาที่มุดดินหนีเข้าไปจริงๆ”
……
นิศมาและบาวันทั้งสองคนเดินทางรพีพงษ์ ในสายตาที่มองไปที่รพีพงษ์มีสีสันที่แตกต่างกันปรากฏออกมาเล็กน้อย
“ศิษย์พี่ พี่ค้นพบว่ารพีพงษ์ไม่ธรรมดาตั้งนานแล้วใช่มั้ย ดังนั้นถึงได้ดีกับเขาขนาดนี้เหรอ?”บาวันเอ่ยปากถาม
นิศมามองไปที่บาวันแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “อย่าพูดจาเหลวไหล ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้”
บาวันครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นศิษย์พี่รังเกียจมั้ยที่ฉันจะแข่งขันแย่งรพีพงษ์กับพี่?”
ใบหน้าของนิศมาเต็มไปด้วยความเซ็ง แล้วพูดว่า: “ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันสนใจรพีพงษ์ ผีถึงจะแข่งขันแย่งกับเธอ”
“แฮะๆ ในเมื่อศิษย์พูดแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่เกรงใจแล้ว ฉันจัดการเขาให้อยู่ในกำมือได้พี่อย่าเสียใจภายหลัง”บาวันยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูด
นิศมาอยากจะพูดอะไรบางอย่างทันที แต่หลังจากที่ลังเลสักพัก ก็ปิดปากเงียบลง
รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของพวกเขาสองคน หลังจากเห็นทั้งสองคนเดินมาทางตัวเอง เขาก็รีบวิ่งไปทางอาจารย์
“อาจารย์ พวกเรารีบไปที่ห้องของท่านกันเถอะ ผมมีอะไรจะปรึกษาอาจารย์”รพีพงษ์เอ่ยปากพูด
จากนั้นก็ดึงวฤนท์ธมเดินไปทางที่บ้านตรงนั้น
ถึงในบ้าน หลังจากที่แน่ใจว่านิศมาและบาวันทั้งสองคนไม่ได้ไล่ตามมา รพีพงษ์ถึงได้โล่งอก
วฤนท์ธมยิ้มแล้วมองรพีพงษ์แวบหนึ่ง แล้วพูดว่า: “ทำไม นายถึงได้กลัวพวกเธอสองคนมากขนาดนี้ กลับเอาฉันเป็นเกราะป้องกัน”
รพีพงษ์ยิ้มให้วฤนท์ธมอย่างกระอักกระอ่วน ความจริงเขาไม่ได้เพื่อที่จะหลบบาวันและนิศมาอย่างเดียว
ตอนนี้หยกโยงจิตก็นำมาแล้ว ถึงเวลาแล้วที่เขาจะถามถึงหายนะของอาจารย์ ตกลงว่าคืออะไรกันแน่
