จีรภัทรมองดูรพีพงษ์ที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ในใจก็เกิดความทอดถอนใจ การตัดสินที่ยอมเอาทุกอย่างมาออกเพื่อทำให้เรื่องหนึ่งสำเร็จแบบนี้ เขาไม่มีมานานหลายปีแล้ว
หลังจากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสตั้งแต่ที่ออกมาจากช่องทางขนส่ง เขาก็เริ่มระมัดระวังมากขึ้น ไม่ว่าทำเรื่องอะไรก็ตาม ก็จะพิจารณาถึงผลของการทำเช่นนี้ เกิดมีอันตรายใดๆ เขาก็ไม่มีทางไปทำ
เพราะในใจของเขารู้ดี ที่นี่เป็นโลกที่พลังทิพย์แห้งเหือดขาดหายไปแล้ว ความแข็งแกร่งของทวีปโอชวินที่เขาอยากจะได้รับ ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสของเขา อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกก็ค่อนข้างยากลำบากมาก
ดังนั้นเขาถึงได้หาธัชธรรม ทำสัญญากับธัชธรรมว่า ตลอดชีวิตนี้จะอยู่ในเทือกเขาฉินหลิง และวิธีเดียวที่จะคลายความเบื่อหน่าย ก็คือรับลูกศิษย์จากในหมู่บ้านภูเขาที่ใกล้เคียงกับเทือกเขาฉินหลิง
ตอนนี้คำพูดของรพีพงษ์ทำให้เขาปลุกความรู้สึกตอนที่เขายังอายุน้อยกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เขาเหมือนราวกับกลับไปตอนที่ตัวเองเพิ่งจะอายุสิบกว่าปี
ยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหัว จีรภัทรมองไปที่รพีพงษ์ เอ่ยปากพูดว่า: “ถ้าหากว่าตอนนี้เป็นคนอื่นที่พูดแบบนี้ แม้ว่าเขาจะบรรลุถึงแดนเทพ ฉันก็คิดว่าเขาไม่มีความหมายที่เป็นไปได้ ที่จะมีชีวิตรอดกลับมาจากในดินแดนลึกลับ ”
“แต่นายไม่เหมือนกัน นายเป็นในบรรดาอัจฉริยะที่ฉันเคยเห็นมา ที่ทำให้รู้สึกว่ามีประสบการณ์มากที่สุด ต่อให้อยู่ที่ทวีปโอชวิน อัจฉริยะที่สามารถเทียบกับนายได้ ก็เห็นได้ว่ามีจำนวนน้อย”
“ดังนั้นเมื่อนายพูดออกมาแบบนี้ ฉันก็สนับสนุนจากก้นบึ้งของหัวใจ ตราบใดที่เต็มใจที่จะพยายาม ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นพบในดินแดนลึกลับ”
“แต่ว่าฉันขอเตือนนาย เวลาของนายมีเพียงสิบปีเท่านั้น หลังจากสิบปี ถ้านายไม่สามารถรวบรวมเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นได้ ถ้านั้นก็ทำได้เพียงมองดูภรรยาของตัวเองเสียชีวิตภายใต้การกัดกร่อนของสารพิษ”
“แน่นอนว่า ถ้าหากนายเสียชีวิตอยู่ในดินแดนลึกลับ ก็ไม่ต้องพิจารณาถึงเรื่องนี้แล้ว”
รพีพงษ์พยักหน้าให้จีรภัทรอย่างจริงจัง สิบปี สำหรับเขาแล้ว ก็เพียงพอมากแล้ว เขาก้าวสู่เส้นทางศิลปะการต่อสู้ ก็ใช้เวลาไม่เกินสองสามปี ก็บรรลุผลอย่างในตอนนี้
เขาเชื่อว่าตัวเองภายในเวลาสิบปี จะสามารถบรรลุความแข็งแกร่งพอที่จะมีชีวิตรอดออกมาจากดินแดนลึกลับได้
จีรภัทรก็ไม่ลังเลมากเกินไป หยิบปากกาและกระดาษออกมา เขียนเครื่องยาสมุนไพรที่ต้องการลงมา เขาไม่เพียงแต่ระบุชื่อของเครื่องยาสมุนไพรไว้ด้านบน ลักษณะพิเศษ และรูปร่าง ยังตั้งใจวาดสัญลักษณ์ภาพไว้ด้านบนโดยเฉพาะ เพื่อรพีพงษ์จะได้สะดวกในแยกแยะ
เครื่องยาสมุนไพรที่รพีพงษ์ต้องหาทั้งหมดมีสามชนิด ตอนที่เขาได้กระดาษแผ่นนั้นที่จีรภัทรเขียนเสร็จ เห็นเครื่องยาสมุนไพรด้านบน ไม่เหมือนสิ่งที่สามารถปรากฏอยู่บนโลกได้จริงๆ
แต่สิ่งใดก็ตาม ตราบใดที่เริ่มต้น ส่วนที่เหลือ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ต่อมาเขาต้องทำความเข้าใจกับแผนที่แผ่นนั้นที่ชัชพิสิฐทิ้งไว้ ตกลงว่าเกี่ยวข้องกับดินแดนลึกลับหรือไม่ จากนั้นพยายามเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองให้เพียงพอ
ถ้าหากแบบนี้เขายังไม่มีวิธีหาเครื่องยาสมุนไพรเหล่านั้นได้ เขาก็ทำได้เพียงคิดหาวิธีไปที่ทวีปโอชวินรอบหนึ่ง
สำหรับวิธีการไปยังทวีปโอชวิน แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่มี แต่ว่าเขามีลางสังหรณ์ว่า คนของทวีปโอชวินคงจะบุกรุกโลกภายในสิบปีอย่างแน่นอน ถึงเวลาเขาเพียงต้องจับคนเหล่านั้นที่มาจากทวีปโอชวิน และค้นหาวิธีการไปที่ทวีปโอชวิน ก็น่าจะไม่ยาก
เพียงแต่ว่าทวีปโอชวินสำหรับรพีพงษ์เป็นโลกที่แปลกมาก ที่สำคัญความแข็งแกร่งแค่นี้ของเขา ไปที่ทวีปโอชวิน กลัวว่าก็จะเป็นระดับตัวรับกระสุน ดังนั้นไม่ถึงขั้นสุดวิสัยจำใจอย่างยิ่ง เขาก็ไม่มีทางไปใช่วิธีนี้
สืบสาวราวเรื่องจนถึงแก่นแท้แล้ว ความแข็งแกร่ง ถึงจะเป็นทุกอย่าง
เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้อย่างระมัดระวัง รพีพงษ์มองไปที่จีรภัทร เอ่ยปากพูดว่า: “ผู้อาวุโส ผมจำเป็นต้องเตือนท่าน บนโลกใบนี้ น่าจะอีกไม่นาน ก็จะวุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง”
“คนของทวีปโอชวิน ได้อาศัยตัวเองสร้างช่องทางขนส่ง มายังโลกหนึ่งครั้งแล้ว”
“แม้ว่าคนคนนั้นจะถูกพวกเรากำจัดไปแล้ว แต่ว่าผมเชื่อว่าอีกไม่นาน พวกเขายังจะกลับมาอีกครั้ง ถึงเวลานั้น โลกทั้งใบ อาจจะตกอยู่ในความอลหม่าน”
“หวังว่าในเวลานั้นผู้อาวุโส ยังคงสามารถปฏิบัติตามข้อตกลงที่ให้ไว้กับท่านธัชธรรมซ่อนตัวอยู่ในเทือกเขาฉินหลิง ไม่ไปเป็นไส้ศึกของผู้คนเหล่าของทวีปโอชวิน ”
หลังจากที่จีรภัทรได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็แสดงสีหน้าที่จริงจังพึมพำว่า: “คนเหล่านั้น ในสุดยังจะมาเหรอ ”
แต่แล้วเขาก็หัวเราะขึ้นมา และพูดกับรพีพงษ์ว่า: “ถ้าหากพวกเขามาจริงๆ ฉันก็จะเป็นพันธมิตรกับพวกนาย และไม่มีทางกลายเป็นไส้ศึกของพวกเขา ปีนั้นถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเขา พวกเราจะถูกบีบคั้นให้ฝ่าฝืนทำลายผนึกแล้วหลบหนีมายังบนโลกได้อย่างไร พวกเขามาหนึ่งคนฉันแทบอยากจะฆ่าคนหนึ่ง ”
รพีพงษ์ก็ยิ้มเล็กน้อย เขาก็เป็นเพราะรู้เรื่องราวนี้ดี ดังนั้นถึงได้บอกเรื่องนี้ให้กับจีรภัทร
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จีรภัทรก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้มีพลังการต่อสู้อันดับต้นๆของโลก ถึงเวลานั้นถ้าหากทวีปโอชวินบุกรุกมาจริงๆ มีความช่วยเหลือของเขาก็ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้วเป็นธรรมดา
รพีพงษ์ไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่ที่จีรภัทรนานเกินไป ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าตัวเองควรทำอย่างไร ดังนั้นก็ยิ่งไม่สามารถเสียเวลาได้
หลังจากนั้นพูดคุยเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สำคัญกับจีรภัทร ก็ลุกขึ้นแล้วจากไป
จีรภัทรต้องการให้พักอยู่ที่บนภูเขาหลายวัน แต่ถูกรพีพงษ์ปฏิเสธ ในใจของจีรภัทรก็รู้สิ่งที่รพีพงษ์คิด ดังนั้นไม่ได้เหนี่ยวรั้งมากเกินไป
ในวันเดียวกัน รพีพงษ์ก็ออกจากสำนักบ้อเก๊ก และเดินทางกลับไปตามทางที่เขามา
ตอนที่เขาจากไป ฐปนีย์และคนอื่นๆก็ประหลาดใจเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์เพิ่งมาที่นี่ในเวลาอันสั้นขนาดนี้แล้วก็จากไป
ฐปนีย์ยังตั้งใจวิ่งไปถามจีรภัทรว่าทำไมรพีพงษ์ถึงได้จากไปเร็วขนาดนี้
จีรภัทรยิ้มแล้วพูดว่า: “คนแก่อย่างฉันช่วยอะไรเขาไม่ได้มากนัก เขาไม่มีทางจะอยู่ที่ฉันนานเป็นธรรมดา”
สิ่งนี้ทำให้ในใจของฐปนีย์ทอดถอนใจ อาจารย์ของพวกเขาช่วยอะไรรพีพงษ์ไม่ได้มากนัก ถ้าอย่างนั้นเรื่องราวที่รพีพงษ์กำลังพบเจออยู่ มันคืออะไรกันแน่ ?
กลัวว่าจะเกินจินตนาการของเขาไปทั้งหมด
ระหว่างทางลงจากภูเขา รพีพงษ์หยิบแผนที่ในกระเป๋าเป้ของตัวเองออกมา เขาดูสถานที่หลายแห่งที่มีสัญลักษณ์บนแผนที่แผนนี้อย่างละเอียด แม้ว่ายังคงไม่เข้าใจว่าสถานที่เหล่านั้นมีความพิเศษอะไร แต่ว่าเขาค้นพบว่าสถานที่เหล่านี้มีลักษณ์พิเศษที่เหมือนกัน นั่นก็คือมีคนไปน้อย และประสบกับเหตุการณ์ทางเหนือธรรมชาติ
ตอนนั้นรพีพงษ์กำลังค้นหาสถานที่เหล่านี้บนอินเทอร์เน็ต มักจะมีเหตุการณ์เหนือธรรมชาติบางอย่างเกี่ยวกับสถานที่เหล่านี้โผล่ออกมา ในเวลานั้นรพีพงษ์คิดว่าเป็นโฆษณาบนเว็บไซต์เท่านั้น และหลอกลวงให้เข้าชม ก็ไม่ได้สนใจ
ตอนนี้คิดดู ถ้าหากมีเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเกิดขึ้นในสถานที่เหล่านี้ นั่นก็แสดงว่าสถานที่เหล่านี้ไม่ปกติ
บางทีอาจจะเป็นการมีอยู่ของดินแดนลึกลับ ทำให้เกิดเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเหล่านี้ขึ้นมา
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ในใจของรพีพงษ์ก็ยิ่งเชื่อว่าแผนที่นี้ เป็นแผนที่เกี่ยวข้องกับดินแดนลึกลับ
เมื่อรอมีเวลา เขาจะไปที่สถานที่เหล่านี้ดำเนินการตรวจสอบอย่างแน่นอน พิสูจน์ยืนยันว่าตรงกันการคาดเดาของตัวเอง
แน่นอนว่า ตอนนี้เขายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องทำ
ก่อนหน้าที่จะมาที่เทือกเขาฉินหลิง นนทภูได้โทรศัพท์หาเขา โทรศัพท์สายนั้นทำให้รพีพงษ์รู้สึกว่านนทภูอาจจะประสบกับปัญหาอะไร ดังนั้นตอนนี้เขาจำเป็นต้องไปที่เทือกเขากิสนารอบหนึ่ง เพื่อดูว่านนทภูเผชิญหน้ากับอะไรกันแน่
