นลินได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ บนใบหน้าก็แสดงสีหน้าที่งุนงง เอ่ยปากถามว่า: “ทำไมต้องพูดแบบนี้? ถ้าหากไม่มีลุงใหญ่ ตอนที่ฉันอายุห้าปีก็ถูกขับไล่ออกจากตระกูลณัฐรัชต์แล้ว ที่สำคัญไม่มีการกำราบของถุงหอมนี้ฉันก็ถูกพ่อแม่มองว่าเป็นสัตว์ประหลาดแล้วจัดการอย่างโหดร้าย”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “นี่ก็คือความฉลาดของลุงใหญ่ของคุณ ทั้งๆที่หลอกคุณมานานหลายปีแล้ว แต่กลับยังสามารถทำให้รู้สึกซาบซึ้งในพระคุณเป็นอย่างยิ่ง เชื่อว่าทุกการตัดสินใจของเขาก็เพื่อคุณ สิ่งนี้ถึงน่ากลัวมากที่สุด”
“รบกวนคุณพูดให้ชัดเจนด้วย คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ลุงใหญ่ของฉันดีกับฉันมากมาตั้งแต่เล็ก ฉันถือว่าเขาเป็นเหมือนกับพ่อฉันคนหนึ่ง ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาพูดให้ร้ายเขาแบบนี้” นลินเริ่มโกรธอย่างเห็นได้ชัด
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า:“ตั้งแต่วันที่คุณเกิดมา ก็ถูกเชื่อว่าเป็นเด็กที่จะนำความโชคร้ายมาให้ผู้คน จากนั้นปีที่คุณอายุห้าปี และคุณเริ่มนำความโชคร้ายมาให้ผู้คนอย่างแท้จริง คือเริ่มตั้งแต่คุณใส่ถุงหอมตอนอายุห้าปี คุณไม่รู้สึกว่าแปลกประหลาดมากเหรอ?”
นลินขมวดคิ้ว เอ่ยปากพูดว่า: “ฉันบอกกับนายแล้วไม่ใช่เหรอ ห้าปีก่อนหน้านี้ฉันสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ เป็นเพราะท่านปรมาจารย์กำราบความโชคร้ายบนร่างกายของฉัน เรื่องนี้มีอะไรที่แปลกประหลาดเหรอ?”
“ในใจของฉันเป็นเพราะกำลังรู้สึกซาบซึ้งต่อท่านปรมาจารย์ท่านนั้น ดังนั้นถึงได้พูดกับคุณสุภาพแบบนี้ ถ้าหากคุณมาเพียงเพื่อพูดว่าร้ายลุงใหญ่ของฉัน ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องคุยกันต่อไป”
รพีพงษ์ไม่ได้โกรธ แต่เอ่ยปากพูดว่า“สิ่งที่คุณพูดอาจจะไม่ผิด ถ้าอย่างนั้นฉันอยากจะรู้ว่า คุณเคยวางถุงหอมถุงนี้ลงมั้ย จากนั้นดูว่าตัวเองยังนำความโชคร้ายมาให้คนอื่นมั้ย?”
นลินเชิดหน้าขึ้น แล้วพูดว่า: “ลุงใหญ่ของฉันให้ฉันต้องพกถุงหอมถุงนี้ตลอด ไม่อย่างนั้นจะนำหายนะมาให้คนอื่น แม้ว่าฉันจะเกลียดคนเหล่านั้นที่เห็นเป็นสัตว์ประหลาด แต่ว่ายังไม่ชั่วร้ายถึงขั้นพอที่จะทำร้ายผู้คนได้”
“ดังนั้น คุณไม่รู้ด้วยซ้ำ หลังจากที่คุณเอาถุงหอมนี้ออกมาจากร่างกายของคุณ ยังจะทำให้คนอื่นโชคร้ายหรือเปล่า” รพีพงษ์เอ่ยปากพูดว่า
นลินนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไม่ว่าสิ่งที่รพีพงษ์พูดจะถูกหรือไม่ คำพูดนี้ของเขากลับทำให้เธอตระหนักถึงอะไรบางอย่าง
ตั้งแต่ตั้งจนจบ เรื่องทุกอย่าง มันขึ้นอยู่กับว่าเธอเชื่อของเรื่องราวของปิยะพล
แม้ว่าเธอจะยอมรับความจริงมานานแล้วว่าเมื่อห้าปีก่อนหน้านั้นไม่ได้นำความโชคร้ายมาสู้ผู้คน เป็นเพราะความช่วยเหลือของท่านปรมาจารย์ แต่คำพูดของรพีพงษ์ ยังทำให้ในใจของเธอสั่นไหว
“ฉันเชื่อลุงใหญ่ของฉัน เขาไม่มีทางทำร้ายฉัน” นลินจ้องมองรพีพงษ์แล้วพูดว่า
รพีพงษ์มองนลิน เอ่ยปากถามว่า: “ถ้าหากสิ่งเหล่านี้ลุงใหญ่ของคุณตั้งใจจัดเตรียมล่ะ? ทำไมวันที่คุณเกิดก็บังเอิญมีท่านปรมาจารย์ท่านหนึ่งมาพอดี ยังช่วยคุณกำราบความโชคร้ายห้าปีด้วย?”
“และเมื่อเวลาใกล้ครบห้าปี ลุงใหญ่ของคุณก็ได้รับถุงหอมมาจากท่านปรมาจารย์ท่านนั้นเหรอ?”
“ที่สำคัญสิ่งหนึ่งที่น่าสงสัยที่สุดก็คือ ในเมื่อวิชาของท่านปรมาจารย์เพิ่มขึ้นอย่างมากแล้ว ทำไมไม่ตรงมาช่วยคุณกำราบความโชคร้ายในร่างกาย แม้ว่าจะกำราบไม่ได้สิบปี แต่กำราบห้าปีได้ สำหรับคุณก็ยังคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า”
“และถุงหอมที่คุณพกอยู่ตอนนี้ ตอนที่อายุยี่สิบห้าก็ยังคงถูกท่านปรมาจารย์คนนั้นเอาไป หรือว่าคุณไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้มีช่องโหว่เป็นมากบ้างเหรอ?”
คำพูดของรพีพงษ์ทำให้นลินเริ่มไม่พอใจขึ้นมา ตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็คิดว่าปิยะพลเป็นคนที่ใกล้ชิดกับตัวเองมากที่สุด จากก้นบึ้งของหัวใจก็ไม่มีทางคิดว่าปิยะพลจะทำเรื่องอะไรที่ทำร้ายตัวเองได้ ดังนั้นไม่มีทางที่จะไปพิจารณาถึงปัญหาเหล่านี้
และคนของตระกูลณัฐรัชต์ก็ไม่มีทางไปคิดแบบนี้ พวกเขาคิดเพียงว่าตัวเองไม่โชคร้ายก็พอแล้ว
ตอนนี้รพีพงษ์พูดปัญหาเหล่านี้ออกมา นลินถึงได้ตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากล
ทุกสิ่งที่เธอรู้ ถูกบอกเล่าโดยผู้อาวุโส เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกันแน่ในปีนั้นตอนที่เธอเกิด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ
แม้แต่ผลอุดมสองคนสามีภรรยา ก็อธิบายสถานการณ์ของปีนั้นได้ไม่ชัดเจน ตอนนั้นภรรยาของผลอุดมเพิ่งคลอดลูก และหมดสติไม่รู้สึกตัว และผลอุดมก็เป็นเพราะทำงานดึกถึงกลับมา
รายละเอียดสถานการณ์ของวันนั้น ก็บอกเล่ามาจากปิยะพล
สิ่งเดียวที่แน่ใจได้ ในวันนั้นที่นลินเกิด มีฝนตกหนักจริงๆ ฟ้าร้องฟ้าแลบ และอากาศแบบนี้ก็ก่อให้อุบัติเหตุบนถนนมากขึ้น ดังนั้นประกาศอย่างหนักแน่นว่าการเกิดมาของนลินก่อให้เกิดความโชคร้าย ซึ่งค่อนข้างห่างไกลกันมาก
ทันใดนั้นสีหน้าของนลินก็มีความเจ็บปรากฏขึ้นมา เธอไม่สามารถยอมรับความจริงแบบนี้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่เป็นเพียงคำพูดด้านเดียวของรพีพงษ์ และไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาพูดถูก
“คุณอย่าได้ใช้คำพูดเหล่านี้มาทำให้ฉันสับสนแล้ว ต่อให้คุณจะพูดมากเท่าไหร่ ฉันก็ไม่เชื่อว่าลุงใหญ่ของฉันจะทำร้ายฉัน วันนี้พวกเราก็พอแค่นี้เถอะ ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไรแน่ แต่ว่าถ้าหากนายเกิดความคิดไม่ซื่อกับตระกูลณัฐรัชต์ของฉัน ฉันเตือนคุณทางที่ดีรีบหยุดโดยเร็วที่สุด คุณไม่มีทางมีจุดจบที่ดี”
หลังจากที่นลินพูดจบ ก็จะรีบออกจากที่นี่ เธอต้องการสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
รพีพงษ์ขว้างตรงไปที่ตรงหน้าของเธอ แล้วพูดว่า: “ฉันยังมีอีกหนึ่งวิธี พิสูจน์ว่าคุณถูกลุงใหญ่ของคุณขังไว้ในความมืดมิดมาโดยตลอด”
“วิธีอะไร?”นลินนิ่งอึ้งชั่วครู่
รพีพงษ์เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให้เธอ จากนั้นหยิบถุงหอมถุงนั้นออกมาจากบนตัวของเธอทันที
เมื่อนลินเห็นเช่นนี้ สีหน้ามึนงง ก็จะรีบแย่งถุงหอมของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว
“คุณเอาถุงหอมคืนมาให้ฉันเดี๋ยว ไม่มีการกำราบของถุงหอม ความโชคร้ายจะติดตัวของคุณ และตายทันที!”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “คนที่ตายคือฉันไม่ใช่คุณ คุณกลัวอะไร?”
ต่อจากนั้นเขาก็เปิดถุงหอมนั้นทันที
ใบหน้าของนลินเต็มไปด้วยความกังวล แต่ไม่มีทาง เธอไม่สามารถแย่งกับรพีพงษ์ได้
ชยนต์และตมิสาทั้งสองคนเข้ามาขว้างนลินไว้ ตมิสาเอ่ยปากพูดว่า: “เชื่อใจฉัน เจ้านายของพวกเราไม่มีทางทำร้ายเธอ”
ใบหน้าของนลินเต็มไปความไม่มีทางเลือก แต่ว่าในใจก็เกิดความสงสัย ตั้งแต่แรกที่เธอจำความได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ถุงหอมออกจากร่างกายของตัวเอง
ที่ผ่านมาลุงใหญ่บอกเธอมาโดยตลอดว่า เกิดถุงหอมออกจากตัวของเธอ ทุกคนรอบตัวก็จะตาย ดังนั้นเธอไม่เคยกล้าที่จะถอดมันออกมา
แต่ว่าตอนนี้รพีพงษ์พวกเขาทั้งสามคนดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร หรือว่าเหตุผลเป็นเพราะพวกเขาเป็นท่านปรมาจารย์เหรอ?
หลังจากที่รพีพงษ์เปิดถุงหอมออกมา เทสิ่งที่อยู่ด้านในออกมา นั่นคือสิ่งที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษสีเหลืองที่มีสัญลักษณ์ของยันต์อยู่ในนั้น
เหตุผลที่พลังจิตของรพีพงษ์ถูกแว้งกัด อาจจะเป็นเพราะกระดาษยันต์สีเหลืองนี้
เขาดึงยันต์ออกมาทันที ต่อจากนั้น ก็เห็นแมลงที่มีกลิ่นแปลกๆปรากฏตัวอยู่ในมือของตัวเอง
ดูเหมือนว่าหนอนนั้นจะเคยแช่อยู่ในน้ำยาพิเศษบางอย่างมาก่อน และดูดแข็งทื่อและน่าสะพรึงกลัว
เมื่อตอนที่รพีพงษ์เห็นหนอนตัวนี้เป็นอันดับแรก ในหัวสมองก็โผล่ขึ้นมาคำหนึ่ง
หนอนพิษ!
