พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก – บทที่ 1124 ไม่อยากจะเชื่อ

ในความทรงจำที่บวรทัตสืบทอดให้รพีพงษ์ มีความรู้เกี่ยวข้องกับวิธีการแปลกประหลาดต่างๆที่เกี่ยวข้องกับสำนักหลากหลาย ดังนั้นรพีพงษ์มองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าหนอนในถุงหอมนี้คืออะไร

ที่สำคัญต่อให้ไม่มีความทรงจำที่บวรทัตสืบทอดให้ เขาก็พอจะคาดเดาได้ว่าสิ่งนี้คืออะไรกันแน่

มีตำนานลึกลับแปลกประหลาดของพิษกู่หลากหลายอยู่ในจังหวัดเมฆา วิธีการทำพิษใส่แบบนี้ ยังได้แพร่หลายไปทั่วดินแดนนี้

ในเวลาเดียวกันใบหน้าของรพีพงษ์ก็ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา เดิมทีเขายังคิดว่านี่เป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวอะไรสักอีก ที่แท้เป็นเพียงแค่หนอนพิษที่ผ่านการกลั่นหลอมแล้ว

ในความทรงจำที่บวรทัตสืบทอดให้ มีความรู้เกี่ยวข้องกับพิษกู่มากมาย ที่สำคัญสิ่งเหล่านั้นล้วนสืบทอดมาจากการกินยาอายุวัฒนะแสวงหา​สิ่งที่ทำให้อายุยืนของยุคโบราณ ไม่รู้ว่าฉลาดกว่ากลยุทธ์พิษกู่เหล่านั้นที่ยังคงมีหลงเหลืออยู่ในยุคปัจจุบันกี่เท่า

หนอนพิษเล็กๆในสายตาของรพีพงษ์ แค่ไสยศาสตร์ที่ด้อยกว่ามากที่สุดเท่านั้นเอง

จากการตรวจสอบของรพีพงษ์ เหตุผลที่นลินนำความโชคร้ายมาสู่คนอื่น แท้จริงแล้วเกิดจากหนอนพิษตัวนี้

หนอนพิษอยู่ในสายตาของรพีพงษ์ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าในวิธีการฝึกฝนกลยุทธ์พิษที่หลงเหลืออยู่ในยุคปัจจุบันเหล่านั้น ก็ถือได้ว่าล้ำลึกมากแล้ว เพียงแค่การกลั่น คาดว่าต้องใช้เวลาสี่ถึงห้าปี

ตอนนี้รพีพงษ์ก็ถือได้ว่าเข้าใจแล้วทำไมคนที่เรียกว่าท่านปรมาจารย์คนนั้นจะต้องบอกว่าวิชาของตัวเองสามารถช่วยนลินต้านทานไว้ได้ห้าปี ที่แท้เขาเพื่อใช้เวลาห้าปีนี้ มากลั่นหนอนพิษตัวนี้

ตอนนี้รพีพงษ์เกี่ยวกับเรื่องลุงใหญ่ของนลินและคนที่ถูกเรียกว่าท่านปรมาจารย์ทำไมจะต้องเสียความคิดมากมายขนาดนี้ มาหลอกนลินเป็นเวลาหลายปี เกิดความสนใจเป็นอย่างมาก

ตามความเข้าใจของเขา สถานที่ที่แดนลับอยู่ โดยทั่วไปมักจะเกิดเรื่องราวเหนือธรรมชาติที่แปลกประหลาด เรื่องนี้ของนลิน อยู่ในสายตาของรพีพงษ์ ก็แปลกประหลาดเพียงพอแล้ว

ดังนั้นไม่แน่นลินก็คือโอกาสหนึ่งที่รพีพงษ์จะตามหาแดนลับ

ต่อให้ไม่ใช่ แต่การทำให้ชัดเจนว่าทำไมคนของคนตระกูลณัฐรัชต์จะต้องหลอกนลินมาหลายปี สำหรับเขาก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไร

นลินที่อยู่ด้านข้างใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลหลังจากที่เห็นรพีพงษ์เอาหนอนออกมาจากในถุงหอมนั้น ก็ตกใจเช่นกัน คาดไม่ถึงว่าสิ่งที่อยู่ในถุงหอมนี้ จะเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวแบบนี้

และเธอที่พกสิ่งนี้ผ่านมานานหลายปี ถ้าหากเธอรู้ก่อนว่าในถุงหอมนี้ใส่ของสิ่งนี้อยู่ เกรงว่าเธอแม้แต่ข้าวก็ทานลงไม่

“นี่…..นี่มันคืออะไร? ทำไมในถุงหอมถุงนี้ ถึงมีของแบบนี้?”นลินเอ่ยปากถามด้วยท่าทางที่ตกตะลึง

รพีพงษ์ยิ้มแล้วมองไปที่เธอแวบหนึ่ง เอ่ยปากพูดว่า: “สิ่งนี้คือหนอนพิษตัวหนึ่ง เหตุผลที่หลายปีมานี้คุณทำให้คนกลายเป็นโชคร้าย ก็เป็นเพราะมัน พูดอย่างชัดเจน คุณโดนคนทำพิษใส่แล้ว”

นลินมองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ ไม่เชื่อคำพูดของรพีพงษ์ ส่ายหัวแล้วพูดว่า: “ไม่ใช่แบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่ลุงใหญ่ความพยายามทุกวิถีทางอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจนแทบล้มช่วยฉันขอมาจากท่านปรมาจารย์ ฉันจะโดนคนทำพิษใส่อย่างไร”

“ของสิ่งนี้ดูเหมือนจะน่าสะพรึงกลัว แต่ว่าสามารถกำราบความโชคร้ายบนร่างกายของฉันไว้ได้ ถ้าหากไม่มีมัน ฉันคงจะถูกฆ่าตายอย่างสัตว์ประหลาดไปตั้งนานแล้ว!”

เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าในเวลานี้นลินยังเชื่อลุงใหญ่ของเธอ ก็ค่อนข้างจนปัญญา เอ่ยปากถามว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณจะอธิบายว่าอย่างไร ฉันได้เอาถุงหอมนี้ออกมาจากร่างกายของคุณแล้ว แต่ว่าคุณกลับไม่ได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัว?”

“ที่สำคัญฉันสามารถพอที่จะต้านทานความโชคร้ายที่หนอนพิษนำมา หรือว่ายังไม่สามารถบอกว่าได้ว่าคำพูดเหล่านี้ของฉันไม่ได้หลอกคุณเหรอ?”

นลินแสดงสีหน้าที่ค่อนข้างเจ็บปวดออกมา เป็นเพราะคำพูดของรพีพงษ์มีความเป็นไปได้สูงมาก เธอจะสามารถต่อต้านได้อย่างไร

ต้องการให้ผู้คนเชื่อตัวเองภายในช่วงเวลาสั้นๆว่าความเชื่อที่แน่วแน่มาหลายปีนั้นเป็นเท็จ ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ค่อนข้างยากในตัวมันเอง

“ไม่ใช่เรื่องริง ไม่ใช่เรื่องจริง คุณแค่กำลังหลอกฉันเท่านั้นเอง คุณคงจะคิดวางแผนชั่วต่อตระกูลณัฐรัชต์ของฉันอย่างแน่นอน ฉันไม่ต้องการฟังในสิ่งที่คุณพูด ฉันจะกลับไป”

นลินส่ายหัวของตัวเองอย่างแรง จากนั้นก็หันหลังจะออกจากที่นี่

รพีพงษ์คว้าแขนของเธอไว้ทันที เอ่ยปากพูดว่า: “การหลบหนีท้ายที่สุดคนที่จะเจ็บก็คือตัวของคุณเอง คุณน่าจะโชคดีที่จะพบเจอกับฉัน ถ้าหากคุณฟังฉันให้ดีๆ คุณยังมีโอกาสรอดชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้น คุณคงจะโดนลุงใหญ่คนนั้นของคุณทำร้ายอย่างแน่นอน”

นลินร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นตัว ตะโกนว่า: “ขอร้องคุณได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ลุงใหญ่ของฉันไม่มีทางทำร้ายฉัน เขาดีกับฉันเป็นอย่างมาก หลายปีมานี้ถ้าไม่ใช่เขา ฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ขอร้องคุณได้โปรดอย่าพูดไปมากกว่านี้เลย”

รพีพงษ์เต็มไปด้วยความจนใจ ปลดปล่อยพลังออกมาทันที ปลอบใจความรู้สึกของนลิน

นลินรู้สึกเพียงร่างกายของตัวเองถูกลมอ่อนโยนพัดโชยผ่านไปอย่างกะทันหัน อารมณ์ของคนทั้งคนก็สงบลงมา

“ความจริงต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่ลุงใหญ่ของคุณพูดเป็นจริงหรือไม่นั้นง่ายมาก ตอนนี้หนอนพิษในมือของฉัน คุณเพียงแค่ต้องเดินออกจากถนนตรอกซอยเส้นนี้ ดูว่าตัวเองจะนำความโชคร้ายมาให้คนอื่นหรือเปล่า ทุกอย่างก็สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนแล้ว” รพีพงษ์เอ่ยปากพูด

นลินส่ายหัว แล้วพูดว่า: “แบบนั้นจะทำให้ผู้คนที่บริสุทธิ์เหล่านั้นได้รับบาดเจ็บ”

เธอจ้องมองหนอนพิษในมือของรพีพงษ์แวบหนึ่ง แม้ว่าตอนนี้ในใจจะเริ่มรู้สึกว่า สิ่งที่นำความโชคร้ายมาให้ผู้คน ก็คือหนอนพิษตัวนี้ แต่ไม่ใช่ตัวเอง

เพียงแต่ก่อนหน้าที่ไม่มีหลักฐาน เธอก็ไม่กล้าเชื่อคำพูดของรพีพงษ์

ขณะนี้หนอนพิษในมือของรพีพงษ์ขยับขึ้นมาอย่างกะทันหัน หลังจากที่นลินเห็นก็กรีดร้องขึ้นมาทันที เอ่ยปากตะโกนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ: “มัน…….มันขยับแล้ว!”

รพีพงษ์หันหน้ามองไปที่หนอนพิษตัวนั้นในมือของตัวเอง บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม เอ่ยปากพูดว่า: “สบายใจได้ นี่เป็นเพราะฉันแกะยันต์ที่ติดอยู่บนตัวของมันลงมา”

“เพียงแค่หนอนพิษตัวเล็กๆเท่านั้นเอง ยังไม่สามารถทำร้ายอะไรฉันได้”

หนอนพิษตัวนั้นราวกับฟังคำพูดของรพีพงษ์เข้าใจ ทั้งตัวก็เริ่มดิ้นขึ้นมา ต่อจากนั้นจึงเปิดปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม และต้องการที่จะกัดไปบนร่างกายของรพีพงษ์

เมื่อรพีพงษ์เห็นเช่นนี้ ก็ปลดปล่อยพลังวิเศษเสนออกมาในทันที พลังวิเศษเสนนั้นไปอยู่บนมือของเขาก็กลายเป็นเปลวไฟทันที และห่อหุ้มหนอนพิษขึ้นมา

หนอนพิษตัวนั้นก็ร้องโอดโอยเสียงแหลมอย่างรันทดอย่างฉับพลัน เสียงเหมือนเสียงร้องของผี ฟังไปแล้วทำให้คนหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

แต่ในไม่ช้า เสียงนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย หนอนพิษในมือของรพีพงษ์ก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน กลายเป็นควันดำ และหายในอากาศ

นลินมองดูฉากนี้ด้วยความตกตะลึง แม้ว่าข้างในใจของเธอไม่อยากจะเชื่อว่าหนอนพิษตัวนี้จะนำความโชคร้ายมาให้ผู้คน แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ตาม หนอนพิเศษตัวนั้นก็เป็นสิ่งชั่วร้าย ไม่เหมือนกับสิ่งที่ดี

ที่สำคัญวินาทีที่หนอนพิษถูกเผา เธอรู้สึกว่าบนร่างกายของเธอมีของอะไรบางอย่างที่หายไป

ในวินาทีนี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองและคนปกติ ไม่มีความแตกต่างกัน

รพีพงษ์ปรบมือของตัวเอง หันหน้ามองไปที่นลิน เอ่ยปากถามว่า: “ตอนนี้คุณเชื่อคำพูดของฉันหรือยัง