ทุกคนหันหน้ามองไปที่หน้าประตู เห็นชายชราผมหงอกคนหนึ่ง ที่สวมใส่ผ้าลินินที่โบราณเรียบง่ายเดินเข้ามาในสวนลานหลัก ข้างหลังยังมีลูกศิษย์ที่แบกกล่องยาตามอยู่
คนคนนี้ชื่อว่าธุวชิต เป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงในจังหวัดเมฆา เพราะปกติชื่นชอบเดินทางไปทั่วโลก ตำแหน่งที่อยู่ไม่แน่นอน รวมทั้งทักษะทางการแพทย์เป็นเลิศ ทิ้งวีรกรรมไว้มากมาย นำไปสู่ผู้คนในจังหวัดเมฆาก็ถือว่าเป็นหมอเทวดาที่มีชีวิตอยู่
หลายคนที่เป็นโรครักษาไม่หายก็จะไปหาธุวชิต ขอให้เขาลงมือช่วยเหลือ และคนส่วนใหญ่ที่ผ่านการรักษาของธุวชิต ก็จะหายเป็นปกติ
เป็นเพราะแบบนี้ ชื่อเสียงของธุวชิตยิ่งอยู่ยิ่งโด่งดัง
เพียงแต่ว่าตำแหน่งที่อยู่ของเขาไม่แน่นอน บอกไม่ได้ว่าไปที่ไหน ดังนั้นยากที่จะหาตัวพบ นับประสาอะไรกับการเชิญมารักษาโรคให้ใครสักคน
หลายคนมองว่าเป็นเกียรติที่สามารถเชิญหมอเทวดาชิตมารักษาได้
ครั้งนี้ปิยะพลก็ใช้ความพยายามอย่างมาก ถึงได้เชิญธุวชิตมาถึงที่เมืองภูเขาขาวได้
ไม่อย่างนั้นด้วยระดับชื่อเสียงของธุวชิต ไม่มีทางที่จะมาเมืองเล็กๆอย่างเมืองเขาขาวแบบนี้
หลังจากที่ผู้คนเห็นธุวชิต ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความนับถือเคารพในทันที
“คนคนนั้นก็คือหมอเทวดาชิตเหรอ เหมือนกับในตำนานจริงๆ อมตะแบบเซียนจริงๆ นี่ถึงจะเป็นหมอเทวดาที่แท้จริง”
“หมอเทวดาก็คือหมอเทวดา แม้แต่การเดินยังไม่เหมือนกับพวกเรา ไม่รู้ว่าเดี๋ยวฉันจะมีโอกาสให้หมอเทวดาช่วยดูโรคที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของฉันได้หรือเปล่า”
“ลูกศิษย์ที่ตามอยู่ข้างหลังหมอเทวดาดูเหมือนจะไม่ธรรมดา ถ้าลูกชายของฉันสามารถเป็นเพื่อนกับเด็กนักเรียนของหมอเทวดาก็ดีแล้ว”
…..
เมื่อรพีพงษ์ได้คำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ก็มองไปที่หมอเทวดาคนนี้แวบหนึ่ง และไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรเป็นพิเศษ
อย่างดีที่สุดก็แค่ชายชราผมหงอกคนหนึ่งเท่านั้นเอง
ดูเหมือนว่าหลังจากที่คนคนหนึ่งมีชื่อเสียงแล้ว ต่อให้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ สายตารอบตัวที่มองก็จะกลายเป็นพิเศษ
หลังจากที่ผลอุดมเห็นหมอเทวดา ก็ตรงเข้าไปที่ด้านหน้า พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพว่า: “หมอเทวดาชิต ท่านสามารถมาช่วยรักษาโรคให้กับภรรยาของผมได้ ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งกับวงศ์ตระกูลพวกเราจริงๆ บุญคุณอันใหญ่หลวงของท่านผมจะจดจำตลอดไป!”
ปิยะพลก็เดินเข้ามา ยิ้มแล้วพูดว่า: “หมอเทวดาชิต การมาของท่านทำให้วงศ์ตระกูลของเรามีหน้ามีตามีเกียรติ เชิญเข้ามาด้านในก่อนเถอะ ”
ธุวชิตพยักหน้าให้พวกเขาสองคนเบาๆ จากนั้นเดินเข้าไปด้านใน
เขาชินกับการที่คนอื่นเกรงใจเขามากขนาดนี้มานานแล้ว เมื่อนานเข้าก็กลายเป็นนิสัยที่ใช้ชีวิตมีเกียรติและร่ำรวย
หลังจากที่หมอเทวดาชิตเข้ามาในห้องรับแขก ทั้งหมดก็รีบตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว ต้องการดูทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาว่าเป็นเลิศแค่ไหนกันแน่
ก่อนหน้านั้น ผลอุดมก็ได้ย้ายเตียงของภรรยาของเขามาไว้ที่นี่ ในเวลานี้ภรรยาของเขากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขก บนร่างกายมีจุดดำมากมาย คนทั้งคนก็ซึมๆ ดูเหมือนแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นยืนก็ไม่มี
ผลอุดมมองไปที่ธุวชิตอย่างอ้อนวอน เอ่ยปากพูดว่า: “หมอเทวดาชิต ภรรยาของผมเป็นโรคประหลาดมานานหลายปีแล้ว ไม่สามารถรักษาหายได้ หมอเทวดาชิตได้โปรดช่วยเธอกลับมาด้วย ไม่อย่างนั้น เธออาจจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้วจริงๆ”
ธุวชิตมองไปที่เขาแวบหนึ่ง พูดอย่างรำคาญว่า: “เอาล่ะ วิธีการรักษาเป็นเรื่องของฉัน ไม่ใช่ว่านายพูดไม่กี่คำ ทักษะทางการแพทย์ของฉันจะเพิ่มขึ้นมาหลายเท่า ถ้านายอยากให้ฉันรักษาโรคดีๆ ก็อย่าพูดมาก”
ใบหน้าของผลอุดมเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน รีบกล่าวอย่ารู้สึกผิดว่า: “ครับๆ ผมพูดมากไปเอง หมอเทวดาชิตอย่าได้โกรธ”
ทุกคนไม่กล้าออกเสียงอีกต่อไป กลัวว่าจะทำให้หมอเทวดาโกรธ
ธุวชิตเดินตรงไปที่เตียง มีคนนำเก้าอี้มาวางให้เขาทันที ธุวชิตนั่งลงมา จ้องมองไปที่หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงแวบหนึ่ง
ลูกศิษย์คนนั้นวางกล่องยาของธุวชิตลงมา จากนั้นกวาดสายตาไปที่ทุกคน เอ่ยปากพูดว่า: “ตอนที่อาจารย์ของฉันไม่ชอบให้ใครมารบกวนทำการรักษา ดังนั้นพวกคุณก็ห้ามพูด ถ้าหากเพราะพวกคุณรบกวนการรักษาของอาจารย์ฉัน สุดท้ายนำไปสู่การรักษาไม่หาย อาจารย์ของฉันจะไม่รับผิดชอบ!”
รพีพงษ์มองไปที่เด็กนักเรียกคนนี้บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้ม คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะหยิ่งยโสมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเขาตามธุวชิตอยู่ที่ข้างนอกไม่มีใครกล้ามีเรื่องด้วยจริงๆ
แม้ว่าสิ่งนี้จะทำให้เด็กคนนี้ได้รับความรู้สึกของการเคารพจากผู้คนตั้งแต่เด็ก แต่แบบนี้ก็จะกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ในเส้นทางชีวิตของเขาในอนาคตเช่นเดียวกัน ถ้าหากธุวชิตตายไป เขายังปฏิบัติแบบนี้ต่อผู้คน เกรงว่ามักจะถูกทุบตี
ธุวชิตจ้องมองไปที่จุดดำบนร่างกายแม่ของนลินแวบหนึ่ง จากนั้นยื่นมือไปแตะ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
เห็นได้ชัด อาการแบบนี้เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ต่อให้ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะยอดเยี่ยม เมื่อเห็นอาการแบบนี้ ก็ต้องคิดดีๆว่าควรรักษาอย่างไร
ในเวลานี้ความสนใจของรพีพงษ์มุ่งไปที่บนร่างกายแม่ของนลิน เขาปลดปล่อยพลังจิตของตัวเองออกมาทันที ปกคลุมที่ร่างกายแม่ของนลิน
ในพริบตาเดียว รพีพงษ์ก็เห็นลมปราณสีดำก้อนหนึ่งกำลังก่อตัวอยู่ภายในร่างกายแม่ของนลิน ตำแหน่งของก้อนลมปราณสีดำนี้อยู่บนหน้าอกแม่ของนลิน ไหลเวียนไปทั่วอย่างไม่หยุด กัดกร่อนอวัยวะภายในของเธอ
และลมปราณสีดำก้อนนี้เหมือนกับลมปราณของหนอนพิษที่รพีพงษ์คลี่คลายไปก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าแม่ของนลินน่าจะสัมผัสนลินมากเกินไป ซึ่งทำให้พิษของหนอนพิษเข้าสู่ในร่างกายของเธอ และหล่อเลี้ยงเป็นก้อนลมปราณสีดำออกมา
หลังจากที่เห็นชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ รพีพงษ์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบๆ ถ้าหากเป็นหนอนพิษ ต้องการจะจัดการไม่ได้ยากขนาดนั้น
สำหรับอวัยวะภายในแม่ของนลินที่ถูกกัดกร่อนนั้น หลังจากพักฟื้นมาระยะหนึ่งก็สามารถฟื้นฟูกลับคืนมาได้
เขาหันหน้ามองไปที่หมอเทวดาชิตแวบหนึ่ง เห็นท่าทางที่ขมวดคิ้วของเขา ในใจก็เข้าใจเขาคงจะไม่สามารถจัดการกับอาการแบบนี้ได้
ไม่ว่าทักษะทางการแพทย์จะยอดเยี่ยมเพียงใด คงจะไม่สามารถจัดการหนอนพิษแบบนี้ได้อย่างแน่นอน ครั้งนี้ธุวชิตถือได้ว่าประสบกับปัญหาที่ยากแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเขาไม่สามารถรักษาโรคนี้ได้ จึงหยิบถุงที่เต็มไปด้วยเข็มเงินออกจากกล่องยา
ดูท่าทาง เขาต้องการจะลองใช้เข็มเงินก่อน
โดยทั่วไปหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงแบบนี้ ต่อให้เจอกับโรคที่ตัวเองรักษาไม่ได้ ก็จะเสแสร้งทำเป็นการรักษาครั้งหนึ่ง ไม่มีทางที่จะให้ผู้คนรู้ว่าความจริงเขารักษาโรคนี้ไม่ได้
ไม่อย่างนั้น ชื่อเสียงหมอเทวดาของเขาก็จะเสีย
และตราบใดที่รักษาแล้ว ต่อให้รักษาไม่หาย เขาก็สามารถใช้ข้ออ้างว่าเชิญตัวเองมาช้าเกินไป ป่วยหนักเกินกว่าที่จะเยียวยาแล้ว เขาก็ไม่มีทางรักษาแล้ว
รพีพงษ์จ้องมองธุวชิตที่เอาเข็มเงินออกมา กดจุดฝังเข็มหลายจุดบนร่างกายแม่ของนลินหลายครั้ง จากนั้นเห็นตำแหน่งหน้าอก และต้องการที่จะฝังลงไป
นี่คือตำแหน่งของลมปราณสีดำก้อนนั้นพอดี ถ้าหากฝังลงไป คงจะทำให้ลมปราณสีดำปั่นป่วน ถึงเวลาเกรงว่าแม่ของนลินจะตายเร็วขึ้น
เพราะเขารับปากนลินแล้ว ดังนั้นทำได้เพียงยืนออกมา จ้องมองไปที่ธุวชิตแล้วพูดว่า: “ถ้าหากคุณฝังเข็มนี้ลงไป ไม่เพียงแต่รักษาโรคของเธอไม่หาย ตรงกันข้ามกันยังจะทำให้อาการของเธอกลายเป็นแย่ลงมากขึ้น!”
