ในเวลานี้ภายในสถานที่จัดงานของการประชุมแลกเปลี่ยน เต็มไปด้วยแขกจากทุกสาขาอาชีพและคนที่ขายยาสมุนไพร ภายในงานก็ต้องมีคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกันเป็นธรรมดา และมีมิจฉาชีพอยู่มากมาย
แต่ยิ่งเดินไปสูงมากเท่าไหร่ คุณภาพของยาสมุนไพรก็ยิ่งมีการคุ้มครองมากขึ้น ผลของยาก็ยิ่งดีขึ้นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะยาสมุนไพรชั้นบนของสถานที่จัดงาน ต่อให้ไม่ได้บรรลุถึงระดับหายยากของโลก แต่กลับสามารถถือได้ว่าหาพบได้ยาก
“จารุดา ทำไมเธอเพิ่งมาถึงที่นี่ตอนนี้?”
จารุดาที่เพิ่งถูกรพีพงษ์ตบหน้าไปอย่างรุนแรงกำลังคิดหาวิธีว่าเดี๋ยวจะแก้แค้นรพีพงษ์อย่างไร ตบหน้าของรพีพงษ์อย่างรุนแรง
ทันใดนั้นได้ยินคนที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยปากพูดกับเธอ เธอรีบระงับอารมณ์ของตัวเองแล้วพูดกับทางด้านนั้นว่า
“ก่อนหน้านี้ฉันเจอกับคนรู้จักคนหนึ่ง ดังนั้นก็เข้าไปพูดคุยด้วย เป็นยังไงบ้าง? เจตลี เธอมีคนที่ชอบมั้ย?”
ในเวลานี้หญิงสาวที่ชื่อว่าเจตลีได้ยินคำพูดเหล่านี้ของจารุดา ก็เข้าใจเป็นธรรมดาว่าเขาพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร
เนื่องจากนักศึกษาหญิงอย่างพวกเธอ มาถึงที่งานการประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ไม่ได้มาเพื่อยาสมุนไพรอะไร พวกเขามาที่นี่เพียงแค่ต้องการมาจับคนร่ำรวย มาเป็นแฟนของตัวเองเท่านั้นเอง
“เฮ้อ เธออย่าพูดอะไรเลย วันนี้โชคไม่ดีจริงๆ ฉันคาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ชอบใครสักคน”
เจตลีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดกับจารุดา
แต่ในเวลานี้จารุดารู้สึกเพียงว่าตลก เธออยู่คิดในใจ หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าตัวเองเสแสร้งเก่งเกินไปแล้ว ไม่ได้ดูว่ารูปร่างหน้าตาของตัวเองเป็นอย่างไรด้วยซ้ำ
รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้สวยนึกไม่ถึงเลยว่ายังต้องการหาผู้ชายที่ร่ำรวยแบบนั้น เทียบเท่ากับว่าคนปัญญาอ่อนเพ้อฝัน ก็มีเพียงแค่จารุดาที่คู่ควรหาคนที่ร่ำรวยแบบนั้นมาเป็นแฟนของตัวเอง
รอหลังจากที่เธอหาคนที่ร่ำรวยได้ รพีพงษ์อะไรอารียาอะไร ถึงเวลาก็กลายเป็นแค่คนขี้ประจบเท่านั้นเอง
จารุดาและกลุ่มเพื่อนของเธอเดินชมสถานที่จัดงานนี้มาหลายรอบแล้ว พบว่าคนที่ร่ำรวยในที่นี้ส่วนใหญ่เป็นคนมีอายุมากแล้ว
ถ้าหากเธอไม่รังเกียจอายุ หรือว่าเพียงแค่ต้องการหาพ่อทูนหัวคนหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นตัวเลือกก็ไม่น้อย
จากนั้นไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากไม่ไกล
แม้ว่าจะได้ยินไม่ชัดเจน แต่ว่าเสียงด่าที่คล้ายกับประเภทยาจกและคนโง่ก็ดังมา
ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง กำลังด่าว่าเด็กผู้ชายคนหนึ่งอย่างรุนแรงไม่หยุด
เมื่อมองดูเหตุการณ์นี้ จารุดาก็เบิกตากว้างในทันที เพราะเธอจ้องมองไปที่ชายคนนั้นหนึ่งครั้ง พบว่าชายคนนั้นแต่งตัวได้หรูหราเป็นอย่างมาก
ถ้าหากมูลค่าทรัพย์สินไม่เกินเจ็ดหลัก ไม่มีทางที่จะแต่งตัวแบบนี้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะในมือของชายคนนั้น คาดไม่ถึงว่าจะสวมนาฬิกาที่มีมูลค่ามากอยู่หนึ่งเรือน
เมื่อก่อนเธอเคยเห็นนาฬิกาแบบนี้มาก่อน นาฬิกานั้นไม่ใช่ว่าใช้เงินก็สามารถซื้อได้ ยังต้องมีการฐานะตำแหน่งที่สูงมากทางสังคม
และแม้ว่าชายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นชายวัยกลางคน แต่ว่าน่าจะอายุมากกว่าเธอไม่กี่ปีเท่านั้นเอง เป็นวัยที่เธอสามารถรับได้อย่างสมบูรณ์
เมื่อนึกถึงแบบนี้ เธอก็รีบพุ่งออกจากกลุ่มคนทันที ยืนอยู่ข้างๆของชายคนนั้น แกล้งทำเป็นท่าทางที่คุ้นเคยมาก และด่าเด็กผู้ชายคนนั้นพร้อมกับชายคนนั้น
“เด็กที่ไม่มีพ่อแม่สั่งสอนมาจากที่ไหน นึกไม่ถึงเลยว่ายังจะกล้าปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ยังไม่รีบไสหัวไปให้พ้นๆ!”
หลังจากที่เธอพูดคำพูดที่น่าเกลียดให้กับเด็กชายคนนั้นอย่างใส่หน้าโครมๆ ก็จงใจหันหน้ากลับมา เสยผมของตัวเองต่อชายคนนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และบนใบหน้ายังเผยให้เห็นถึงท่าทางที่เชื่อมสัมพันธ์ไมตรีที่ดี
ชายคนนั้นการปรากฏตัวของจารุดาก็นิ่งอึ้งไปก่อน จากนั้นก็เข้าใจว่าจารุดากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ใบหน้าของเขามองไปที่เด็กชายคนนั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ต่อจากนั้นก็ด่าว่าต่อไป
“เด็กเวรอย่างแกรู้มั้ยว่าเสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่มีราคาแพงมากแค่ไหน ขายแกไปยังชดใช้ไม่ได้เลย!”
ในเวลานี้เด็กผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม นิ่งไม่ขยับ ทุกคนก็คิดว่าเขากลัวจนตัวแข็งทื่อไปแล้ว
ในเวลาเดียวกัน ที่มุมหนึ่งของสถานที่จัดงาน รพีพงษ์มองไปที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขามาถึงที่ในสถานที่จัดงานนานแล้ว
เขาเพียงแค่ต้องการหายาสมุนไพรที่ตัวเองต้องการ ต่อจากนั้นซื้อไว้ก็ดีแล้ว และไม่ได้ต้องการดึงดูดความสนใจมากเกินไป
และเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่ง ในความคิดของเขาหลังจากนี้ไม่นานก็จะมีคนออกมาจัดการเรื่องนี้
เด็กผู้ชายคนนั้นเงยหน้าตัวเองขึ้นมา ดวงตาทั้งสองมองไปที่จารุดาที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเปล่งประกายมีพลัง เอ่ยปากพูดว่า
“ใครว่าผมชดใช้ไม่ได้?”
เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของเด็กชาย ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ต่อจากนั้นก็เริ่มหัวเราะอย่างร่าเริงขึ้นมา เด็กอย่างนี้จะชดใช้เสื้อผ้าที่มีมูลค่ามากของชายคนนี้ได้อย่างไร
ดูจากที่เด็กชายคนนี้แต่งตัวก็ไม่เหมือนกับลูกคนร่ำรวยอะไร และคนที่ขายยาก็ทยอยเอ่ยปากพูดว่า
“คงจะไม่ใช่คิดว่าจะขายตัวเองทิ้งจริงๆ เจ้านายคนนี้ไม่มีทางรับซื้อนายไว้”
และจารุดาในเวลานี้ ก็แอบยิ้มตลอด เด็กคนนี้ เทียบเท่ากับเป็นยาจกที่ไม่ระย่อท้อถอย และไม่ได้แตกต่างอะไรกับรพีพงษ์ คนแบบนี้เป็นคนที่เธอเกลียดมากที่สุด ไม่มีปัญญาแถมยังอวดดีอีก!
ตราบใดที่จารุดานึกถึงรพีพงษ์ ก็รู้สึกว่าในใจจะปรากฏความโกรธ
เมื่อชายคนนั้นได้ยินเสียงของเด็กชาย ก็เบิกตากว้างทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ คว้าตัวเด็กชายขึ้นมาจากบนพื้นทันที พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโหด
“คาดไม่ถึงว่าแกจะบอกว่าแกสามารถชดใช้ได้ แกสามารถเอาอะไรมาชดใช้เหรอ?”
“คุณปู่ของฉันจะมาที่นี่ในไม่ช้า เขาให้ฉันมาดูที่นี่ก่อนตามใจชอบก่อน ถึงเวลาเขาคงจะชดใช้เงินให้คุณอย่างแน่นอน”
“ฮ่าๆ ปู่ของแกถือได้ว่าเป็นตัวอะไร?”
แม้ว่าคนที่สามารถเข้าสู่ในชั้นนี้ได้ล้วนเป็นคนมีหน้ามีตา แต่ว่าอยู่ในสายตาของชายคนนี้ ปู่ของเด็กแบบนี้อย่างมากก็เป็นแค่คนขายยาเท่านั้นเอง
แค่คนขายยาเขาวิลเลียมไม่มีทางที่จะสนใจจริงๆ หรือว่าเขาในฐานะคุณชายของตระกูลวอลบิลซีเป่ย ปรากฏตัวที่นี่ คนทั้งงานเขาก็ไม่มีทางให้ความสำคัญมาแต่ไหนแต่ไร
คราวนี้เขามาถึงที่เมืองแห่งนี้ มีเรื่องที่ต้องมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ได้ยินพอดีว่าที่นี่จะจัดงานประชุมแลกเปลี่ยน ดังนั้นจึงตั้งใจมาดูอย่างสบายๆ และก็ถือว่าเยี่ยมชม
ต้องรู้ว่า ซีเป่ยของพวกเขาอุดมไปด้วยยาสมุนไพรที่มีชื่อเสียงมาก เพราะฉะนั้นเขาก็มีความคิดเห็นต่อยาสมุนไพรอย่างแน่นอน
