“ไอ้หมอนั่นอยู่ที่นี่ ไอ้หมอนั่นอยู่ที่นี่!”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ รพีพงษ์ขมวดคิ้วทันที เสียงนี้ไม่ใช่คนอื่นที่ไหนก็คือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่ขวางเขาก่อนหน้านี้ ยังไล่ตามถึงที่นี่
และซูโก๋เพิ่งจะโดนรพีพงษ์เมินเฉย เดิมทีในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธ ไม่นึกเลยว่าตอนนี้จะเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งจะกล้ายืนเสียงดังอยู่ที่หน้าประตูห้องวีไอพีขนาดนี้ ก็ตะคอกทันทีว่า
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เป็นหัวหน้า เห็นซูโก๋ก็ตอบกลับอย่างนอบน้อม
“ขอโทษด้วยที่รบกวนพวกคุณ คือแบบนี้ ก่อนหน้านี้พวกเราเห็นหัวขโมยอยู่ที่ชั้นล่าง เขาบุกเข้ามาชั้นนี้ ดังนั้นพวกเรากำลังตามหาเขาอยู่ ถ้าคุณเห็นคนที่ต้องสงสัยต้องรีบแจ้งให้พวกเราโดยเร็วที่สุด นี่คือเพื่อพิจารณาถึงความปลอดภัยทรัพย์สินของคุณ เดี๋ยวนะ ก็คือไอ้หมอนี่!”
หลังจากที่พูดคำนี้จบ หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นยื่นมือข้างหนึ่งชี้ไปที่รพีพงษ์
“พวกคุณรีบดูว่าพวกคุณมีของอะไรหายหรือเปล่า!”
“ฮ่าๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ใบหน้าของโสรญาก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยามแล้วแสยะยิ้มขึ้นมา
คาดไม่ถึงจริงๆ เด็กอย่างรพีพงษ์ไม่เพียงแต่ไม่มีความสำเร็จอันใดเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่นึกเลยว่าจะเป็นขโมย มาถึงที่นี่ยังขโมยของ สิ่งนี้ทำให้ครอบครัวของพวกเขาขายหน้ามาก!
และจารุดาที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆมาโดยตลอดก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆ ทั้งเกาะชายกระโปรงผู้หญิงกินทั้งเป็นขโมย อารียา เธอหาผู้ชายได้ดีจริงๆ!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของศักดาก็กลายเป็นยิ่งแย่อย่างไร้ที่เปรียบ เดิมทีรพีพงษ์ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร แต่เพียงแค่มองไปที่บนใบหน้าของอารียาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เขามีความกลัวว่าอารียาจะเข้าใจเขาผิด
ก็เอ่ยปากพูดกับหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่า
“ถ้าหากอยากรู้ว่าฉันเป็นขโมยหรือไม่ นายเรียกเจ้านายของพวกนายมาก็สามารถรู้แล้ว”
“อะไรนะ? แกยังต้องการเรียกเจ้านายพวกเรามาเหรอ?”
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เป็นหัวหน้าได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ก็เบิกตากว้างทันที บนใบหน้าเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“เด็กอย่างแกนะเหรอแกก็ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา ดูว่าตัวเองเป็นใคร ไม่นึกเลยว่ายังอยากเจอเจ้านายของพวกเรา คนปัญญาอ่อนเพ้อฝันจริงๆ!”
ล้อเล่นอะไรกัน เจ้านายของโรงแรมพวกเขาแม้แต่พวกเขาก็เคยเจอเพียงไม่กี่ครั้ง! ในขณะนี้วิลเลียมลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน
“คือแบบนี้ เพื่อนคนนี้มาทานอาหารด้วยกันกับพวกเราจริงๆ ฉันไม่สนว่าเขาจะขโมยของหรือไม่ ฉันมีเงินอยู่การ์ดใบนี้หนึ่งล้าน เชื่อว่าเพียงพอที่จะชดใช้เงินของสิ่งของที่เขาขโมยไป”
เมื่อได้ยินคำพูดของวิลเลียม คนในครอบครัวของซูโก๋ก็เบิกตากว้างทันที พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลูกเขยของครอบครัวตัวเองทำไมต้องช่วยเศษสวะอย่างรพีพงษ์ด้วย
คำพูดของวิลเลียมฟังดูแล้วเหมือนกำลังช่วยรพีพงษ์ แต่ว่าอันที่จริงคือเขาต้องการแสดงความใจกว้างของตัวเองออกมา ยอมรับว่ารพีพงษ์ได้ขโมยของไปแล้วโดยปริยาย และเขาก็ใจดีพอที่จะช่วยรพีพงษ์จ่ายเงินนี้เท่านั้นเอง
ด้วยรูปลักษณ์ที่สุภาพเรียบร้อยนี้ แตกต่างกันราวกับเป็นคนละคนกับวิลเลียมที่รพีพงษ์เจอก่อนหน้านี้ที่ในงานการประชุมแลกเปลี่ยน
และหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ยินคำพูดนี้ก็นิ่งอึ้ง เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่ารพีพงษ์มาทานอาหารจริงๆ ที่สำคัญเขาก็ไม่รู้ว่ารพีพงษ์ขโมยของอะไรกันแน่
เขาเพียงแค่ฟังลูกน้องของตัวเองบอกว่า มีขโมยหนึ่งคนบุกเข้ามา ที่สำคัญไม่นึกเลยว่าเจ้านายในห้องวีไอพีจะเอ่ยปากให้พวกเขาหนึ่งล้าน ในชีวิตนี้เขาก็ไม่มีความสามารถที่จะหาเงินมากมายแบบนี้มาได้
เขาก็เข้าใจในทันที เจ้านายคนนี้ไม่ใช่ว่าเขาจะสามารถมีเรื่องได้ด้วย บนใบหน้าก็มีความกระอักกระอ่วนทันที
เขาทำได้เพียงรับการ์ดที่วิลเลียมยื่นให้ โค้งคำนับด้วยความนอบน้อม ต่อจากนั้นเอ่ยปากพูดว่า
“แขกผู้มีเกียรติท่านนี้ ขอโทษด้วยที่มารบกวนการรับประทานอาหารของคุณ ในเมื่อคุณพูดมาแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะปล่อยเขาไป”
และในเวลานี้ มองดูเหตุการณ์ตรงหน้านี้ บนใบหน้าของรพีพงษ์เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ไม่สนใจสิ่งที่วิลเลียมเพิ่งพูดออกไป เอ่ยปากพูดอีกครั้ง
“ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเป็นขโมยหรือเปล่า ได้ขโมยของหรือไม่ นายเรียกเจ้านายของพวกนายมาก็พอแล้ว!”
ใบหน้าของจารุดาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย
“รพีพงษ์ เด็กอย่างแกไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ!”
หลังจากที่เธอพูดเสร็จก็จงใจเขย่าโทรศัพท์ในมือของตัวเองให้รพีพงษ์ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหมายของการข่มขู่
และซูโก๋ก็โบกมือให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากไป ก่อนหน้านี้ที่งานการประชุมแลกเปลี่ยนเธอได้ตักเตือนรพีพงษ์ไปครั้งหนึ่ง ตัวเองมีหลักฐานที่เขาเกาะชายกระโปรงผู้หญิงกิน!
แม้ว่ารพีพงษ์อยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้แสดงความกังวลออกมาแม้แต่น้อย แต่ในความคิดของจารุดา นั่นเป็นเพียงความดันทุรังของรพีพงษ์เท่านั้นเอง
ตอนนี้เธอก็กำลังใช้สิ่งนี้มาข่มขู่รพีพงษ์ ให้รพีพงษ์คุกเข่าขอความเมตตาต่อเธอ!
จารุดาลุกขึ้นยืนในทันที เดินไปที่ข้างกายของอารียา ตั้งใจและไม่ตั้งใจยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้อารียา และเอ่ยปากพูดว่า
“อารียา เธอช่วยฉันดูหน่อยว่ารูปหลายใบที่ฉันถ่ายหลายวันก่อนหน้านี้เป็นยังไงบ้าง?”
อารียารับโทรศัพท์มา เห็นเพียงรูปภาพในโทรศัพท์ ดูไม่ออกมาว่าคนคนนี้คือจารุดา เพราะแต่งจนรูปร่างเปลี่ยนแปลงไป
“เธอเปิดเลื่อนไปด้านหลัง ยังมีรูปสวยๆอีกมากมาย”
โสรญาที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินคำพูดนี้ก็ยื่นหน้ามา ในใจของเธออดไม่ได้ที่จะเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เนื่องจากจารุดายังห่างไกลกว่าอารียามาก!
ทันใดนั้นรูปถ่ายที่รพีพงษ์เดินด้วยกันกับนลินก็เข้ามาในสายตาของพวกเธอ
ทันทีที่เห็นรูปภาพใบนี้ โสรญาก็คว้าโทรศัพท์มาจากมือของอารียา และตะคอกใส่รพีพงษ์
“รพีพงษ์แกนี่มันคาดไม่ถึงว่าลับหลังอารียาจะกล้าคบผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอก!”
และศักดาที่ได้ยินคำพูดนี้บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธทันที เอ่ยปากถามว่า
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
จารุดาเห็นเหตุการณ์นี้ยังแกล้งทำเป็นเสียใจ เอ่ยปากพูดว่า
“โธ่ ถ่ายฉากมาได้อย่างไรเนี่ย ฉันถ่ายโดนโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกคุณรีบเอาโทรศัพท์ของฉันคืนมาเถอะ”
เมื่อซูโก๋เห็นลูกสาวตัวเองทำเรื่องแบบนี้ ในใจก็เข้าใจดีว่าหมายถึงอะไรกันแน่ เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในใจ ลูกสาวของตัวเองทำได้ดีมากจริงๆ!
“รพีพงษ์เด็กเวรอย่างนายยังคบหาผู้หญิงอื่นอยู่ที่ข้างนอกเหรอ ถ้าอย่างนั้นแกก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ในบ้านของพวกเราแล้ว รีบไสหัวออกจากบ้านของพวกเราไปเดี๋ยวนี้!”
เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ขมวดคิ้วทันที เขาและนลินมีบางอย่างที่ยากจะอธิบายได้ เพราะเขาไม่อยากเปิดฐานะตัวตนของตัวเองต่อหน้าคนเหล่านี้
แม้แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่าจารุดายังถ่ายรูปของเขาไว้จริงๆ
“อารียา ลูกจำเป็นต้องหย่ากับไอ้หมอนี่!”
โสรญาตะคอกขึ้นมาทันที
“คุณน้า หนูเชื่อใจรพีพงษ์”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของอารียากลับทำได้เพียงส่ายหน้า
“รพีพงษ์เป็นสามีของหนู หนูเชื่อว่าเขาไม่มีทางมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอก”
เมื่อได้ยินพูดของอารียา โสรญาก็รู้สึกเวียนหัวตาลายอย่างฉับพลัน โกรธจนเกือบแทบเป็นลมไป
รพีพงษ์ที่ตอนแรกยังคิดว่าเรื่องนี้ตัวเองไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากอย่างไร แต่คาดไม่ถึงว่าอารียาจะเชื่อใจตัวเองมากขนาดนี้ เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในใจทันที
