เมื่อเห็นท่าทางที่เกรงกลัวของเยี่ยมบุญ ในดวงตาของนลินก็เต็มไปด้วยหยดน้ำ
ถ้าหากวันนี้ไม่ใช่ว่ารพีพงษ์อยู่ เพียงแค่ตัวเองคนเดียว ไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ได้
นลินคิดในใจ สายตาเพ่งเล็งไปที่รพีพงษ์
แน่นอนว่า เวลาที่ผู้ชายมีเสน่ห์มากที่สุด ก็คือเวลาที่ปกป้องคนอื่น
และเมื่อนึกถึงว่าผู้ชายแบบนี้แต่งงานแล้ว ในใจของนลินก็รู้สึกเสียดาย
ขณะที่พูด เยี่ยมบุญหยิบเอกสารก่อนหน้านี้ออกมา
“รพีพงษ์ ผมยอมรับวันนี้โชคร้าย สัญญาฉบับนี้ ผมจะฉีกมันต่อหน้าของคุณ”
เยี่ยมบุญพูดอย่างโกรธๆ เมื่อนึกถึงหลังจากที่ฉีกสัญญาณ ฝ่ายตัวเองจะสูญเสียครั้งใหญ่ เขาก็เคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่ทว่า เมื่อเทียบกับชีวิตของตัวเอง สัญญานี้ก็ไม่เท่าไหร่หรอก?
ยอมแพ้เพียงชั่วคราวเพื่ออนาคต แค่กิจการของตระกูลณัฐรัชต์เท่านั้นเอง วันนี้ก็ส่งคืนให้ตระกูลณัฐรัชต์
เนื่องจากรพีพงษ์สามารถปกป้องได้ชั่วขณะ แต่กลับไม่สามารถปกป้องได้ตลอดชีวิต รอรพีพงษ์จากนลินไปแล้ว ฉันไม่เพียงจะยึดกิจการของตระกูลณัฐรัชต์มารวมกับของตนเอง แต่ยังจะทำให้นลินยอมก้มหัวอย่างจำนนภายใต้ร่างกายของฉัน ถึงเวลาจะดูว่าแกยังจะสามารถทำอย่างไรกับฉันได้
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เยี่ยมบุญก็เหลือมองไปที่นลินที่ท่าทางสง่างามโดยไม่รู้ตัว ในหัวสมองก็เพ้อฝันถึงฉากที่สกปรกขึ้นมา
“ยืนนิ่งอยู่ทำไม? ยังต้องให้ฉันลงมือด้วยตัวเองเหรอ”
เสียงปรอทแตกดังขึ้นมา ทำให้เยี่ยมบุญตกใจตื่น
เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาทั้งสองของรพีพงษ์ และพูดอย่างสั่นเทาทันทีว่า: “ไม่จำเป็น ไม่จำเป็น ผมจะฉีกให้คุณเดี๋ยวนี้”
ขณะที่พูด ใช้แรงมือทั้งสอง และสัญญาก็กลายเป็นกระดาษไร้ค่า
หลังจากที่ทำทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยมบุญพูดว่า: “ตอนนี้ได้แล้วใช่มั้ย”
รพีพงษ์ยิ้มมุมปาก ขี้เกียจที่จะมองเยี่ยมบุญ แต่พูดกับนลินว่า: “ผู้ชายคนนี้ทำแบบนี้ คุณรู้สึกพึงพอใจมั้ย?”
นลินไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าด้วยความนิ่งอึ้ง
ความแข็งแกร่งถูกบดขยี้
ในสายตาของนลินเรื่องราวที่ยากลำบากมากขนาดนี้ สำหรับรพีพงษ์ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ
ความแข็งแกร่งของเขา แข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่!
ก็ไม่น่าแปลกใจ เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับตระกูลณัฐรัชต์ หรือว่า……ก็ไม่ได้ปรากฏอยู่ในสายตาของเขา
นลินนึกถึงช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างตัวเองกับรพีพงษ์ สีหน้าบนใบหน้าก็หม่นมัวลงมา
“ดูเหมือนว่า คุณจะไม่ค่อยพึงพอใจกับการทำแบบนี้นะ” รพีพงษ์พูดอย่างราบเรียบ
รพีพงษ์มีพลังจิตวิญญาณเทพก็ไม่เคยรู้ว่านลินกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทว่า วันนี้เยี่ยมบุญทำให้ตัวเองโกรธ แค่ให้ยินยอมปล่อยกิจการที่เดิมทีเป็นของตระกูลณัฐรัชต์ออกมาเพียงอย่างเดียว นี่คงจะไม่เพียงพออย่างแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้น ฉันควรทำอย่างไรให้คุณพึงพอใจ?”
ในแววตาของรพีพงษ์มาพร้อมกับยิ้ม และมองไปที่เยี่ยมบุญแทน
มองแวบเดียวก็ไม่สำคัญ เยี่ยมบุญลนลานมากกว่าก่อนหน้านี้
ในสายตาของรพีพงษ์ เขาอ่านอันตรายและความมุ่งร้ายออก
“ให้ตายสิ ฉันก็ยินยอมปล่อยกิจการของตระกูลณัฐรัชต์ออกไปแล้ว คุณจะให้ฉันทำยังไงอีก!”
เยี่ยมบุญกระโดดด้วยความโกรธ และกระวนกระวายใจเกินกว่าจะรอ
ใบหน้าของนลินก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และรีบพูด: “รพีพงษ์ ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉัน…..ฉันพึงพอใจมาก ขอบคุณคุณ!”
รพีพงษ์ส่ายหัว: “ดูท่าทางคุณดูอ้างว้าง สันนิษฐานว่าผลแบบนี้ไม่สามารถทำให้คุณพึงพอใจได้”
“ไม่ใช่……ฉัน……”
นลินเพิ่งจะชี้แจงข้อเท็จจริง กลับเห็นรพีพงษ์ขยิบตาให้ตัวเอง
นลินก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไร และรู้สึกว่าทำให้คนคาดเดาไม่ได้
รพีพงษ์ก้าวใหญ่ออกไป และเข้าหาเยี่ยมบุญ
รพีพงษ์มีความแข็งแกร่งของแดนดั่งเทพชั้นยอด พลังอานุภาพที่แพร่กระจายออกมาจากบนร่างกายไม่ใช่สิ่งที่เยี่ยมบุญสามารถต้านทาน
แม้แต่เลขาพงศ์บุณยภาที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปไม่กี่ก้าว โดยจับโต๊ะทำงานไว้ เพื่อยืนทรงตัว
“ว่ากันว่าทหารมังกรเป็นกองทัพอันดับหนึ่งของประเทศจีน และแน่นอนว่าความแข็งแกร่งก็ยอดเยี่ยม” เลขาพงศ์บุณยภาแอบทอดถอนหายใจด้วยตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นคุณ…..คุณต้องการอะไร?”
เสียงของเยี่ยมบุญสั่นเทา เขาก็รู้สึกฉับพลันในทันที ตัวเองตัวเล็กกระจิริดอยู่ตรงหน้าของรพีพงษ์ อีกฝ่ายดูเหมือนเพียงแค่ขยับนิ้วมือ ก็สามารถทำให้ตัวเองเป็นขี้เถ้าลอยได้
และความจริง ถ้าหากรพีพงษ์ต้องการฆ่าเยี่ยมบุญ แม้แต่นิ้วก็ไม่ต้องขยับ แค่ความคิดเดียว เยี่ยมบุญก็จะถูกฆ่าตายในทันที
“ง่ายมาก เพื่อทำให้นลินพึงพอใจ และให้คำอธิบายของนายใหญ่ตระกูลณัฐรัชต์ ฉันคิดว่าการสละทรัพย์สินของตระกูลณัฐรัชต์ออกมา นี่คงจะเพียงพออย่างแน่นอน” รพีพงษ์พูด
“นี่…..วันนี้พวกคุณมา ก็เพื่อเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยมบุญพูด และข้างหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อนานแล้ว
รพีพงษ์ส่ายหัว ท่าทางเคร่งขรึม: “สิ่งที่แกคืน คือสิ่งที่ควรคืน นั่นเป็นทรัพย์สินของตระกูลณัฐรัชต์ และตอนนี้ แกควรต้องรับโทษสิ่งที่แกเคยทำก่อนหน้านี้!”
“รับโทษเหรอ? โทษอะไร!” เยี่ยมบุญไม่เข้าใจ แต่ว่าเขารู้ดี การลงโทษของที่รพีพงษ์พูดถึง ตัวเองไม่สามารถแบกรับไว้ได้
“ฉันต้องการให้แกมอบกิจการทั้งหมดของตระกูลกุลที่แกควบคุมอยู่ในมือออกมา!” รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา
“อะไรนะ!”
เมื่อเยี่ยมบุญได้ยิน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธ
เขาคิดว่าการลงโทษที่รพีพงษ์พูดอาจจะเป็นการทนทรมานผิวและเนื้อของตัวเอง และหักแขนหักขา
แต่ทว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาคาดไม่ถึงว่า สิ่งที่รพีพงษ์พูด ไม่นึกเลยว่าคือให้ตัวเองมอบตระกูลกุลออกมา!
“นี่เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง!”
เยี่ยมบุญพูดเสียงดัง เดิมทีขาทั้งสองที่งออยู่ก็ตรงขึ้นมา
เห็นได้ชัด ให้เขาละทิ้งกิจการของตระกูลกุล นั่นเป็นเรื่องที่ทำร้ายเขาอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ต้องส่งมอบกิจการของตระกูลกุลให้ตระกูลณัฐรัชต์ ถือเป็นการเสียดสีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเยี่ยมบุญ
นลินที่อยู่ข้างๆเห็นสถานการณ์แบบนี้ แม้ว่าบุคลิกดุจน้ำ ในเวลานี้ก็ยากที่จะสงบได้
เดิมทีสามารถได้กิจการของตระกูลกุลคืนมาก็โชคดีแล้ว ตอนนี้ ไม่นึกเลยว่ารพีพงษ์ยังต้องการให้เยี่ยมบุญส่งมอบกิจการของตระกูลกุลออกมา เมื่อดูจากรูปแบบการจัดการปัญหาของรพีพงษ์ นลินมีเหตุผลนับล้านที่เชื่อได้ว่า รพีพงษ์สามารถจัดการได้แน่นอน
“พูดแบบนี้ แกไม่อยากแล้วใช่มั้ย?” รพีพงษ์ยิ้มมุมปาก ซ่อนมีดไว้ในรอยยิ้ม
ในช่วงเวลาคอขาดบาดตาย แม้ว่าเยี่ยมบุญจะสารเลว แต่ว่าเขาก็รู้ว่า ตระกูลกุลไม่สามารถถูกทำลายได้ด้วยนำมือของตัวเองได้
“รพีพงษ์ ผมขอร้องคุณไปเถอะ ผมรับรอง หลังจากที่คืนกิจการของตระกูลณัฐรัชต์ ทุกปีผมจะให้ห้าร้อยล้านอย่างไร้เงื่อนไข ใช้มาช่วยพัฒนาตระกูลณัฐรัชต์ คุณคิดว่าอย่างไร?”
เยี่ยมบุญพร้อมกับร้องไห้ พูดวิงวอนขอร้อง
หนึ่งร้อยล้านต่อปีโดยไร้เงื่อนไข นี่ก็ไม่ต่างจากการจ่ายส่วยที่ผ่านมาของทั้งสองประเทศ แม้แต่นลินก็ประหลาดใจอย่างไม่มีสิ้นสุด อย่างไรก็ตามเธอก็คาดไม่ถึง เยี่ยมบุญจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา
ต้องรู้ว่า ไม่แตกต่างกับตระกูลใหญ่ของเกียวโตอย่างตระกูลลัดดาวัลย์ ตระกูลณัฐรัชต์ที่เล็กๆ มีรายได้เพิ่มเติมห้าร้อยล้านต่อปี สิ่งนี้สามารถยกระดับการสนับสนุนทางการเงินของตระกูลณัฐรัชต์ให้สูงขึ้นระดับหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม รพีพงษ์ไม่พอใจ
“ตอนนี้แกพูดได้ดี แต่ว่า แกสามารถรับรองได้มั้ยว่าหลังจากที่ฉันจากตระกูลณัฐรัชต์ไป แกไม่มีทางที่จะทำอะไรตระกูลณัฐรัชต์? เนื่องจาก การทำตัวของแก ฉันรู้ดีมาก ภายนอกดูเป็นคนดีแต่ภายในคิดไม่ดี ก่อกรรมทำชั่วไปหมด ฉันอดไม่ได้ที่จะระวัง”
รพีพงษ์พูดอย่างหลีกเลี่ยงปัญหา หลังจากที่เยี่ยมบุญได้ยินกลับตกตะลึง
เขาตัวสั่นงันงกใช้สายตาที่สงสัยมองไปที่รพีพงษ์ ผู้ชายคนนี้ สามารถคาดเดาความคิดในใจก่อนหน้านี้ของฉันได้อย่างไร?
รพีพงษ์สงบเยือกเย็น สำหรับคนธรรมดาอย่างเยี่ยมบุญแบบนี้ เพียงแค่ต้องปล่อยจิตวิญญาณเทพออกเล็กน้อย ก็รู้ความคิดในใจ
นลินที่อยู่ข้างๆก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว เหงื่อแตกอย่างฉับพลัน
“ใช่ เกิดรอรพีพงษ์จากตระกูลณัฐรัชต์ไป เยี่ยมบุญ ต้องแก้แค้น ที่สำคัญ แก้แค้นคงจะรุนแรงมากขึ้น สิ่งที่เรียกว่าการสนับสนุนเงินห้าร้อยล้าน เยี่ยมบุญคงจะไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน ถึงเวลา ตระกูลณัฐรัชต์เข้ารอยเดิมไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ นลินก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่รพีพงษ์ ชื่นชมความคิดรอบคอบของรพีพงษ์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ดังนั้น ในที่สุดเขาก็จะจากไป…..
นลินถอนหายใจ และความผิดหวังผุดขึ้นมาที่หัวใจ
