พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก – บทที่ 1229 ยังมีพรสวรรค์ของนักกลั่นยา

โตษินเห็นว่ารพีพงษ์ซึ่งมีอายุใกล้เคียงกับตนเอง ก็บำเพ็ญถึงระดับแดนดั่งเทพแล้ว ทำให้เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

สิ่งนี้มันทำให้โตษินผู้ซึ่งเคยคิดว่าตนเองมีพรสวรรค์รู้สึกสะเทือนใจเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้ ผมสามารถเข้าไปได้แล้วใช่ไหม?”

รพีพงษ์กล่าวถาม

“สมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ มีคนอย่างคุณตั้งแต่เมื่อไหร่” โตษินตะโกนอย่างโง่เขลา

รพีพงษ์รู้สึกจำใจ ไอ้หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นสมาชิกของสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุได้อย่างไร?

“ไม่ เจ้าสำนักสั่งให้ผมเฝ้าประตูสำนักให้ดี ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นปรมาจารย์แดนดั่งเทพแล้วยังไง ผมก็ไม่กลัวคุณ!”

รพีพงษ์ถอนหายใจอีกครั้ง ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่สั่งสอนชายหนุ่มที่ดื้อรั้นคนนี้ คงจะเกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้

ขณะที่พูด โตษินโบกกระบี่ยาวที่อยู่ในมือ

“ไม่เลว!”

รพีพงษ์ชื่นชม พลังของกระบี่เล่มนี้ด้อยกว่าเล็กน้อย เมื่อเทียบกับตอนที่ตนเองอยู่ในระดับแดนปรมาจารย์

สองนิ้วบีบเข้าหากันในอากาศ

ในมุมมองของรพีพงษ์ การโจมตีของระดับแดนปรมาจารย์นั้นช้าเกินไป

เขาแค่สะบัดนิ้วไปที่กระบี่ของอีกฝ่าย

โตษินพึมพำ แค่รู้สึกชาที่ข้อมือ จากนั้นกระบี่ยาวก็ตกลงสู่พื้นโดยตรง

“นี่คือระดับปรมาจารย์แดนดั่งเทพหรือ? ไม่นึกเลยว่ามันจะน่ากลัวเช่นนี้? ”

โตษินตกตะลึงเป็นเวลานาน แต่เขาก็เตรียมพร้อมที่จะปกป้องสำนักเทพยาเซียนแม้ต้องเสียเลือดก็ตาม

ขณะที่เขากำลังจะโจมตีอีกครั้ง ทันใดนั้น มีพลังพุ่งตรงมาที่ข้างหลังของเขา

ชั่วพริบตา มีชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าโตษิน

ชายชรายื่นแขนออกมาหนึ่งข้าง เพื่อขวางการโจมตีของโตษิน

“เจ้าสำนัก!” โตษินโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว

“โตษิน คุณกำลังทำอะไร นี่คือวิธีที่คุณใช้ต้อนรับแขกหรือ?”

จิรภัทรถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“อาจารย์ นี่คือคนของสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ คุณเคยพูดไว้ ทุกคนในสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสำนัก!” โตษินกล่าว

“สมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ?”

จิรภัทรหันไปมองรพีพงษ์ที่กำลังยิ้ม จากนั้นก็หันไปตำหนิโตษิน

“ไอ้หนู อย่าพูดจาส่งเดช เขาคือรพีพงษ์!”

“รพีพงษ์?” โตษินรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “คุณ…..คือรพีพงษ์ที่ดูดซับพลังทิพย์ในน้ำพุของเราไปมากกว่าครึ่งหรือ?”

“ถูกต้อง คือผมเอง”

รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ครั้งแรกที่ตนเองมาที่สำนักเทพยาเซียนกับอุเอสึงิ ฮารุ ตอนนั้นเพราะเขาเปิดเผยเรื่องอื้อฉาวของผู้อาวุโสแห่งสำนักเทพยาเซียน เพื่อเป็นการขอบคุณ จิรภัทรได้อนุญาตให้รพีพงษ์แช่ตัวในบ่อน้ำพุที่เต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณ

รพีพงษ์อาศัยสมรรถภาพทางกายที่แข็งแกร่งของตนเอง ดูดซับพลังจิตวิญญาณในบ่อน้ำพุไปมากกว่าครึ่ง

ศิษย์ทุกคนในสำนักเทพยาเซียนรู้เรื่องนี้ดี

และรพีพงษ์ ก็กลายเป็นเทพเจ้าสำหรับพวกเขา

“ที่แท้ คุณไม่ใช่สมาชิกของสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ” โตษินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ผมไม่เคยบอกว่าตนเองเป็นสมาชิกของสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ คุณเป็นคนคิดไปเอง ผมจะทำอะไรได้ล่ะ?”

รพีพงษ์พูดติดตลก สำหรับโตษินที่อยู่ตรงหน้า เขารู้สึกชื่นชมอยู่ไม่น้อย

“รพีพงษ์ คราวนี้คุณมาที่นี่ ดูเหมือนว่าพลังความแข็งแกร่งของคุณจะเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก”

ในฐานะนักกลั่นยา จิรภัทรสามารถตัดสินจากสีหน้าและสภาพความเป็นจริงของรพีพงษ์ได้ว่าของอีกฝ่ายมีความแข็งแกร่งขึ้นหรือไม่

“สันนิษฐานว่า คุณได้เข้าระดับแดนดั่งเทพแล้วใช่ไหม” จิรภัทรกล่าวถาม

รพีพงษ์ยิ้มแต่ไม่ตอบ

และโตษินที่อยู่ด้านข้างก็รีบตอบว่า “เจ้าสำนัก คุณพูดถูก พี่รพีพงษ์น่าทึ่งจริง ๆ เขาฝึกถึงระดับแดนดั่งเทพแล้ว ยิ่งกว่านั้น กระบี่ยาวที่เขาเสกออกมาดูใหญ่และแข็งแกร่งกว่าที่อาจารย์เสกออกมามาก!”

“จริงเหรอ?”

สีหน้าจิรภัทรเต็มไปด้วยความปีติ และเดินไปข้างหน้ารพีพงษ์ “ถ้าอย่างนั้นก็สามารถพูดได้ว่า คุณถึงขั้นกลาง…..ของระดับแดนดั่งเทพแล้ว?”

“สูงกว่าที่คุณพูดนิดหน่อย…..” รพีพงษ์ตอบอย่างถ่อมตน

“อัจฉริยะ อัจฉริยะจริง ๆ เมื่อเทียบกับคุณ การฝึกของข้า ไปไม่ถึงไหนเลย”

จิรภัทรยิ้มและส่ายศีรษะ

“ไปเถอะ ผมเพิ่งเตรียมเหล้าสาเกไว้ที่ศาลา คุณมาได้จังหวะพอดี พวกเราไปดื่มและคุยกันเถอะ”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็พารพีพงษ์เข้าไปในสำนักด้วยกัน

ในสำนัก คลื่นน้ำสีเขียว ไหลรินอย่างช้า ๆ

มีศาลาโบราณอยู่เหนือต้นสนและหินประหลาด

รพีพงษ์นั่งตรงข้ามจิรภัทร บนแท่นหิน ผลไม้ดองและเนื้อแห้งบางส่วนถูกวางอย่างเรียบง่าย และมีเหล้าสาเกสองไหกำลังต้มอยู่

“รพีพงษ์ลองดื่มเหล้าที่ผมหมัก ผมใส่เซียนสมุนไพรในหุบเขาเข้าไปด้วย หลังจากที่คุณดื่มมันจะเป็นประโยชน์ต่อร่างกายของคุณเป็นอย่างมาก” จิรภัทรแนะนำ

รพีพงษ์ดื่มไปหนึ่งจอก กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว

“โตษินเป็นคนหนุ่มที่โดดเด่นในสำนักของเรา แต่บุคลิกของเขาดื้อรั้นและหยิ่งยโสไปหน่อย หากมีสิ่งใดที่ทำให้คุณขุ่นเคือง ผมก็ขอโทษแทนเขาด้วย” จิรภัทรกล่าว

เห็นได้ชัดว่า เขาใส่ใจโตษินศิษย์คนนี้เป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไร คนหนุ่มจะหยิ่งยโสหน่อยได้ก็ไม่เป็นไร”

รพีพงษ์กล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

ตนเองจัดการศัตรูทั้ง 5 ตระกูล นั่นถึงจะสามารถเรียกว่าหยิ่งยโสมากถึงขนาดไม่เห็นทุกอย่างไม่อยู่ในสายตา!

“ผมได้ยินโตษินพูดว่าสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุกำลังจะมา นี่มันเรื่องอะไร?” รพีพงษ์ขมวดคิ้วและกล่าวถาม

“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุหรือ?”

จิรภัทรกล่าวถาม

เมื่อเห็นรพีพงษ์พยักหน้า จิรภัทรกล่าวต่อไปว่า “นักกลั่นยาในสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ ฝีมือและอัตราความสำเร็จในการกลั่นยานั้น ถือว่าเก่งที่สุดในโลก โดยเฉพาะผู้อาวุโสหลายท่านของพวกเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อมสำหรับผม”

“ถ้าพวกเขาสามารถอุทิศตนให้กับศิลปะแห่งยาเม็ดได้ บางที…….”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จิรภัทรหยุดเล็กน้อยแล้วกล่าวต่อไปว่า “เพียงแต่ พวกเขาทั้งหมดล้วนลุ่มหลงความเจริญรุ่งเรืองของโลกภายนอก หลงใหลในลาภยศเงินทอง และยาเม็ดที่อยู่ในมือได้กลายเป็นเครื่องมือหาเงินของพวกเขา”

“ไม่ว่าผู้ซื้อจะเป็นคนดีหรือคนชั่ว ขอแค่เต็มใจจ่าย พวกเขาจะมอบเม็ดยาประเภทต่าง ๆ ให้ผู้ซื้อ”

รพีพงษ์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้

อันที่จริง เมื่อดูจากการกระทำของเฉินชิวหมิงกับลูกศิษย์ รพีพงษ์ก็สามารถตัดสินคนสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุได้อย่างคร่าว ๆแล้ว

หากคนชั่วผู้มั่งคั่งได้รับยาแล้ว ใช้ยาเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งและทำความชั่วต่อไป ผลกระทบจะมีมหาศาล

“แต่ว่า เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับสำนักเทพยาเซียนของคุณ พูดตามหลักแล้ว พวกคุณสองสำนักต่างคนต่างอยู่ ทำไมพวกเขาถึงมาที่สำนักเทพยาเซียนปีละครั้งล่ะ” รพีพงษ์กล่าวถาม

จิรภัทรยิ้มเล็กน้อยและลุกขึ้นยืน

“รพีพงษ์ คุณดูสัตว์เซียนที่เติบโตในหุบเขานี้”

รพีพงษ์เงยหน้าขึ้นมองดูภายในสำนักเทพยาเซียน ซึ่งทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยพลังทิพย์และสมบัติล้ำค่า

“ผมรู้แล้ว เพราะพวกเขาต้องการหาเงินได้มากขึ้น ก็ต้องทำยาระดับสูงขึ้น และวัตถุดิบของยาระดับสูงต้องดี” รพีพงษ์กล่าว

“คุณพูดถูก”

จิรภัทรกล่าวต่อ “มียาเซียนมากมายในสำนักเทพยาเซียน ซึ่งแน่นอนว่าเป็นที่ต้องการสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุ ดังนั้น ทุกปีพวกเขาใช้ข้ออ้างในการแข่งขันกลั่นยา แต่จริง ๆแล้วพวกเขาต้องการมายึดสัตว์เซียนของสำนักเทพยาเซียน”

“คุณปฏิเสธได้” รพีพงษ์กล่าว

“ปฏิเสธ?” จิรภัทรส่ายศีรษะอย่างจำใจ “ถ้าปฏิเสธ สมาคมการเล่นแร่แปรธาตุจะทำลายสำนักเทพยาเซียนของเราโดยทันที”

รพีพงษ์ตกใจหลังจากได้ยิน และทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่เฉินชิวหมิงเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้

คนในสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุต่อสู้ไม่เก่งนัก แต่คนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขานั้นทรงพลังอย่างยิ่ง

ด้วยกำลังความสามารถของสำนักเทพยาเซียนในตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต้านทานพลังอำนาจที่อยู่เบื้องหลังสมาคมการเล่นแร่แปรธาตุได้

“ดังนั้น สำนักเทพยาเซียนของพวกคุณ พ่ายแพ้ไปหลายครั้งแล้ว และวัตถุดิบทางยาก็ถูกแย่งชิงไปมากแล้ว?” รพีพงษ์กล่าว

จิรภัทรพยักหน้า “ระดับการผลิตยาของพวกเขาน่าทึ่งมาก เป็นเวลา 40 ปีติดต่อกันที่เราไม่เคยชนะเลย”

รพีพงษ์ตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เป็นเวลา 40 ปีแล้วที่พวกเขาไม่ชนะเลยแม้แต่ครั้งเดียว นี่เป็นความอัปยศอดสู

“ผมไม่รู้วิธีกลั่นยา มิฉะนั้น…… ”

จิรภัทรหัวเราะหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “นี่เป็นเรื่องภายในสำนักเทพยาเซียนของพวกเรา ต้องตำหนิทักษะฝีมือของพวกเราไม่ดี ห่างจากพรสวรรค์มากเกินไป และไม่มีใครที่สามารถครอบครองชี่เทพเซียนได้”

“ชี่เทพเซียน” เป็นครั้งแรกที่รพีพงษ์ได้ยินชื่อนี้

“โอ้ นี่แหละที่เรียกว่าจิตวิญญาณเทพ หากจิตวิญญาณเทพของบุคคลนั้นแข็งแกร่งเพียงพอ มันก็คงจะดีสำหรับการกลั่นเม็ดยา” จิรภัทรกล่าว

จิตวิญญาณเทพ?

นี่เป็นสิ่งที่ตนเองคุ้นเคยที่สุดนี่?

รพีพงษ์มีจิตวิญญาณเทพโดยกำเนิด และจิตวิญญาณเทพได้ตื่นนานแล้ว

“หรือว่า ผมยังมีพรสวรรค์ในการเป็นนักกลั่นยา?”