รพีพงษ์ได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย บวกกับเห็นสีหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าที่เคยเห็นก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา
เขาก็ตกใจ กระบี่สยบเซียนในมือก็เกือบจะร่วงหล่นลงพื้น
“คุณ…..คุณคือโจซี่งั้นหรือ?” รพีพงษ์หลุดพูดเสียงดังออกมา
นีย์ที่มีรูปร่างเป็นสาวน้อยอยู่ตรงหน้า จะมองอย่างไรก็ไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับโจซี่ที่มีอายุเกิน50นะ！
“ฮ่าๆ ไอ้เด็กนี่ เห็นฉันแล้ว จะไม่เรียกแม่เสียหน่อยหรือไง?”
นีย์ยิ้มพูดออกไป เห็นได้ชัดว่า การตอบสนองของรพีพงษ์แบบนี้ เป็นสิ่งที่เธอรอคอยมานาน
“ทำไม…….คุณถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ แล้วใบหน้าแบบไหนถึงจะเป็นใบหน้าที่จริงของคุณละ?” รพีพงษ์ถาม
นีย์ยิ้มมุมปาก “ทำไมล่ะ นายคงจะไม่ชอบใบหน้าที่มีอายุ50หรอกมั้งนะ ใบหน้าของฉันแบบนี้ นายไม่ชอบรึไง?”
“ปีศาจสาวแบบคุณ อย่ามาพูดให้มันมากเลย！”
รพีพงษ์หมุนข้อมือ กระบี่สยบเซียนก็ชี้ไปยังลำคอของฝั่งตรงข้าม
ถึงแม้ก่อนหน้านี้รพีพงษ์จะเดาถูก ว่านีย์และโจซี่จะต้องเกี่ยวข้องอะไรกันสักอย่าง แต่ไม่คิดเลยว่า เธอจะเป็นคนคนเดียวกัน
นี่ก็แสดงว่า หลายเดือนก่อนหน้านี้ นีย์ของทวีปโอชวินก็ได้จับตาตนเองไว้นานแล้ว แล้วก็ตั้งใจมาเข้าใกล้ตนเอง
“งั้นก็แสดงว่า ที่คุณแต่งงานกับศักดาก็เพื่อที่จะเข้าใกล้ผมงั้นหรือ? ใช่ไหม?” รพีพงษ์ถาม
นีย์ยิ้มเย็น “ศักดามันเป็นตัวอะไรกันล่ะ ก็แค่หุ่นเชิดเท่านั้นเอง ส่วนนายนั้นฉันค่อนข้างจะสนใจมากกว่า！”
สายตาของรพีพงษ์มีรังสีการฆ่า ไม่คิดเลยว่า จิตใจของผู้หญิงคนนี้จะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้
เพื่อที่จะเข้าใกล้ตนเอง ถึงกับต้องยอมลดตัวไปแต่งงาน แถมยังปกปิดตัวตนตั้งหลายเดือน
พอเห็นรพีพงษ์นิ่งเงียบไป นีย์ก็พูดต่อไปว่า “รพีพงษ์ นายก็มีชื่อเสียงไม่เบา ตอนที่อยู่ในทวีปโอชวิน ฉันเคยได้ยินคนพูดถึงนาย ส่วนครั้งนี้ที่มาที่นี่ จุดประสงค์ของฉันนั้นชัดเจน นั่นก็คือค้นหาแหล่งพลังทิพย์ให้พบ”
“พอหลังจากที่ฉันมาถึงที่นี่ก็พบว่า พลังของนายน่ากลัวกว่าที่คิดไว้มาก ดังนั้น เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้นายทำลายแผนการเคลื่อนไหวของฉัน ฉันก็เลยเลือกที่จะเข้าหานายเองเลย หนึ่งก็เพื่อลองใจ สองก็เพื่อยื้อนายไว้ ทำให้นายไม่อาจจะค้นหาแหล่งพลังทิพย์ได้”
พูดถึงจุดนี้ สายตาของนีย์ก็นิ่งมาก “แต่ว่า ฉันมองนายต่ำไป สุดท้ายนายก็รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ก็ไม่เป็นไร แหล่งพลังทิพย์ฉันก็ได้หามันจนเจอแล้ว โลกของพวกนายซ่อนมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว”
พูดจบ สายตาของนีย์ก็แฝงรอยยิ้ม
นี่คือแหล่งพลังทิพย์แห่งสุดท้ายบนโลกใบนี้ และก็ได้ถูกค้นพบแล้ว ขอเพียงเอาพลังทิพย์นี้ออกไปจนหมด เช่นนั้นพลังของทวีปโอชวินกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง！
“นี่พวกคุณกำลังจะขโมยมัน！”
รพีพงษ์ตะโกนออกมาอย่างโมโห แล้วมือก็กระดิก กระบี่สยบเซียนก็พุ่งเข้าไปบาดลำคอของฝ่ายตรงข้ามจนบาดเจ็บ
“ไอ้เด็กนี่ แกกล้าทำแบบนี้กับฉันงั้นหรือ！” นีย์ตาลุกเป็นไฟแล้วพูดกับรพีพงษ์
“สำหรับคนที่หน้าไม่อายแบบพวกคุณ จะทำอย่างไรก็ไม่เกินไปหรอก！”
รพีพงษ์พูดเสียงดัง กระบี่สยบเซียนก็หมุน พร้อมพุ่งไปฝั่งตรงข้าม
“วันนี้ ก็คือวันตายของคุณ！”
รพีพงษ์กล่าว
ในใจเขารู้ดีว่า วันนี้จะต้องฆ่าเธอให้ได้ ก่อนที่เธอจะเอาเรื่องแหล่งพลังทิพย์กลับไปบอกให้กับทวีปโอชวิน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ถ้าข่าวของแหล่งพลังทิพย์หลุดออกไป ทุกอย่างก็จะสายไปแล้ว
“ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นโจซี่หรือว่านีย์ คุณจะต้องชดใช้กับสิ่งที่คุณทำลงไปทั้งหมด！”
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว พลังจิตวิญญาณเทพที่เหลือก็ออกมาครอบคลุมไว้ที่บนกระบี่สยบเซียน
“รพีพงษ์！”
นีย์ตะโกนออกมาเสียงดัง “ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อทวีปโอชวิน ฉันผิดตรงไหน！”
“คุณผิดก็ผิดตรงที่ไม่ควรมายังที่นี่ของพวกเรา！”
พูดจบ แสงสีทองของกระบี่สยบเซียนก็พุ่งผ่านไป รพีพงษ์แทงเข้าไปที่ลำคอของฝ่ายตรงข้าม
ทุกอย่างมันได้จบลงแล้ว…..
ตอนที่รพีพงษ์คิดว่าแทงโดนแล้วนั้น ทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นมุมปากของนีย์ยิ้มเยาะ
นี่มัน！
รพีพงษ์ตกใจมาก ในขณะที่กระบี่สยบเซียนของตนเองกำลังขยับออกไปนั้น อยู่ดีๆ นีย์ก็กระโดดขึ้นจากพื้น ในขณะเดียวกัน โล่สีดำก็ปรากฏออกมาป้องกันตัวเธอไว้ทั้งตัว
กระบี่สยบเซียนไม่ได้แทงไปยังโล่นั้น แต่กลับกัน รพีพงษ์ที่กำลังมีจิตวิญญาณเทพที่อ่อนล้า ก็อ่อนแรงลงเนื่องจากเอาพลังจิตวิญญาณเทพสุดท้ายออกมาใช้
ในตอนนี้ มนุษย์ทองคำตัวน้อยในหัวของรพีพงษ์ก็ได้หลับใหลไป จะเรียกอย่างไรก็ไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาแล้ว
แต่ที่ยิ่งประจวบเหมาะก็คือ ในมือของนีย์ก็บันดาลมีดสั้นออกมา แล้วก็พุ่งไปด้านหลังของรพีพงษ์อย่างรวดเร็ว มีสั้นในมือก็มาจี้เข้าที่ลำคอของรพีพงษ์เข้าให้เสียแล้ว
สัตว์เซียนที่อยู่รอบๆ พอเห็นสถานการณ์เปลี่ยนไปแบบนี้ ก็รีบพุ่งเข้าไปด้านหน้า
“ไอ้พวกเดรัจฉาน หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังไม่ฟัง ฉันจะฆ่าเขาเดี๋ยวนี้เลย！”
สัตว์เซียนก็ฟัง แล้วหยุดฝีเท้าลง
“ยัยปีศาจ ชั่วช้าสิ้นดี” รพีพงษ์พูดเสียงขรึม
“เหอะๆ จะว่าไปแล้วก็เป็นเพราะว่านายประมาทเลินเล่อเอง ถ้านายฆ่าฉันเร็วกว่านี้ก็คงดี แต่ว่าฉันก็รู้ นายคงเห็นฉันสวยขนาดนี้ ก็เลยฆ่าฉันไม่ลงล่ะสิ ใช่ไหมล่ะ?”
“ไสหัวไป！”
รพีพงษ์พูดอย่างโมโห
นีย์ก็ไม่ได้โกรธอะไร “จะว่าไปแล้ว ฉันกับเมียของนาย นายคิดว่าใครสวยกว่ากันล่ะ? ถ้านายอยู่ที่ทวีปโอชวินล่ะก็ บางทีด้วยพลังและพรสวรรค์ของนาย บางทีอาจจะได้รับการโปรดปรานจากฉันก็ได้นะ”
“ฝันไปเถอะ！”
รพีพงษ์พูดอย่างโมโหว่า “คุณมีค่าที่เหมาะจะเปรียบเทียบกับแคลร์งั้นหรือ? เมื่อคุณเทียบกับเธอแล้ว ก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว แล้วอีกอย่าง คุณอย่าลืมไปนะว่าพิษในร่างของแคลร์ ก็เกิดขึ้นเพราะคุณ บัญชีนี้ ผมจะคิดกับคุณอย่างแน่นอน！”
“หน็อยแน่ะรพีพงษ์ ช่างเก่งจริงเลย！”
สายตาของนีย์ก็นิ่งเย็นขึ้นมา “ตอนนี้ก็ฟังคำสั่งฉัน ให้พวกเดรัจฉานนี่ออกไปให้หมด ฉันจะออกไปจากที่นี่！”
“ฝันไปเถอะ！”
รพีพงษ์รู้ดีว่า ถ้าวันนี้ปล่อยนีย์ไป หลังจากนี้ก็คงจะไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว
“ได้ ดูเหมือนคงจะต้องสั่งสอนนายสักหน่อยแล้วล่ะ！”
ขณะพูดนั้น มือของนีย์ก็ออกแรงมากขึ้น ปลายมีดสั้นก็ได้แทงเข้าผิวหนังลำคอของรพีพงษ์ไปครึ่งนิ้ว
“ยังไม่รีบให้พวกมันหลบไปอีก！” นีย์พูดเสียงเย็น
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้จิตใจละเอียดลออ ทำงานอะไรก็ไม่ลังเล อีกอย่างที่สำคัญก็คือ เธอทำงานให้กับทวีปโอชวิน โดยไม่สนใจเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น
มีคนแบบนี้อยู่ มันก็เป็นเหมือนกับเนื้อร้ายของโลกใบนี้！
“สัตว์เซียนทุกตัวจงฟัง！”
รพีพงษ์พูดเสียงขรึม
นีย์เห็นรพีพงษ์พูดขึ้นมา มุมปากก็ชี้ขึ้น “นึกว่านายจะเป็นคนหัวแข็ง ตอนนี้ดูเหมือนว่าก็ไม่เท่าไรนี่นา”
รพีพงษ์ก็ไม่ได้สนใจอะไร สายตาที่เฉียบคมก็กวาดมองไปยังสัตว์เซียนตรงหน้า
“สัตว์เซียนทุกตัว ไม่ต้องมาสนใจผม จะต้องฆ่าผู้หญิงคนนี้ให้ได้！”
พอนีย์ได้ยินดังนั้น สายตาก็หวาดกลัวขึ้นมา
“ไอ้หมอนี่ บ้าไปแล้วหรืองไ? นายไม่กลัวตายอยู่ที่นี่หรือไง?”
“ฮ่าๆ เมื่อเทียบกับแหล่งพลังทิพย์แล้ว ชีวิตของผมมันจะไปเทียบอะไรได้！”
รพีพงษ์พูดดูถูก แล้วตะโกนออกมาว่า “สัตว์เซียนทั้งหลาย เริ่มโจมตีได้เลย！”
“นี่นาย……”
นีย์กัดฟัน เธอไม่อยากจะเชื่อว่า ในโลกใบนี้จะยังมีสิ่งที่สำคัญกว่าชีวิตเหลืออยู่อีก สิ่งนั้น มันเรียกว่า ความเชื่อ！
อีกอย่าง นีย์ก็รู้ดี ต่อให้ตนเองฆ่ารพีพงษ์ไป สัตว์เซียนพวกนี้ก็คงไม่ปล่อยเธอไปแน่
แต่ทว่า พอนึกถึงสวรรค์เหนือใครของรพีพงษ์ นีย์ก็เกิดความคิดชั่วขึ้นมา
“ได้ ไอ้หมอนี่ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงทางตันแบบนี้ ฉันก็จะไม่ให้นายไปสบายหรอก！”
ขณะพูด พลังของเธอก็มารวมไว้ที่มือ
“ฉันจะทำให้นายได้รู้ ว่าสิ่งที่นายทำได้ ฉันในฐานะองค์หญิงน้อยของทวีปโอชวินก็สามารถทำได้ อย่างมากพวกเราก็แค่ตายด้วยกันในวันนี้！”
พูดไป เธอก็ชูมีดสั้นสูงขึ้น
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังสนั่นมาแต่ไกล ราวกับพื้นดินกำลังสั่นสะเทือน
ในตอนนี้ แรดโบราณก็กำลังวิ่งมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างกับกำลังบ้าคลั่ง
“รพีพงษ์ ไม่ต้องกลัว ข้าจะมาช่วยเจ้าเอง！”
แรดโบราณกล่าว
นีย์เห็นดังนั้น ก็ตกใจมาก “นี่มัน…..สัตว์อสูรตัวนี้ ทำไมถึงพูดได้ล่ะ?”
ในตอนที่กำลังสงสัยอยู่นั้นเอง แรดโบราณก็มายังตรงหน้าของรพีพงษ์และนีย์
พุ่งชนอย่างโหดเหี้ยม！
รพีพงษ์และแรดโบราณมองหน้ากัน แล้วก็เข้าใจสิ่งที่ฝั่งตรงข้ามคิด
“อย่าเข้ามานะ！”
นีย์ตะโกนอย่างตกใจ ถ้าพุ่งชนโดนไม่สนใจอะไรแบบนี้ ต่อให้มีรพีพงษ์บดบังอยู่ด้านหน้าตนเอง เธอก็รับแรงนั่นไว้ไม่ไหว
แต่ว่า แรดโบราณก็มีสายตามั่นใจเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
ในฐานะผู้นำของเหล่าสัตว์เซียน แรดโบราณตัวนี้ตัดสินใจเด็ดขาด ไม่มีทางชักช้าลังเล
“รพีพงษ์ ขอโทษด้วยนะ！” แรดโบราณพูดเสียงขรึม
“ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ฟ้าลิขิต！”
รพีพงษ์พูดเสียงเย็น ในใจก็ได้เตรียมตัวไว้พร้อมแล้ว
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว
แรดโบราณตัวใหญ่ตัวนี้ ก็ได้เอาหัวพุ่งชนทั้งสองคนจนกระเด็น
ในหัวของรพีพงษ์ก็ขาวโพลน จากนั้นใบหน้ายิ้มแย้มของหนูลินและอารียาก็ผุดขึ้นในหัว
ร่างของทั้งสองคนก็กระเด็นลอยไปข้างหลัง ด้านหลังของพวกเขานั้นก็เป็นหุบเหวลึกหลายสิบเมตร
เหล่าสัตว์เซียนก็มามองดูหุบเหวพร้อมกัน แต่ว่ามีเมฆหมอกหนาบดบัง มองไม่เห็นอะไรเลย
แรดโบราณหยุดฝีเท้าลง มันเองก็ไม่รู้ ว่าที่ตนเองทำลงไปนั้น มันถูกหรือผิดกันแน่………
