หอสว่างจันทร์นี่คือที่ที่นีย์อาศัยอยู่ในทวีปโอชวิน
รอบ ๆที่นี่สงบมาก มีพลังทิพย์ลอยอยู่บนพื้นดินผสมกับหมอก ราวกับแดนสวรรค์ ยิ่งทำให้หอสว่างจันทร์เงียบเชียบมากยิ่งขึ้น
ขณะนี้ฉันท์ชนกมาถึงข้างล่างของหอสว่างจันทร์
“องค์หญิงใหญ่”
สาวใช้สองคนที่อยู่ตรงประตูหอสว่างจันทร์ กล่าวกับฉันท์ชนก
“พวกคุณออกไปเถอะ ฉันมีเรื่องจะถามนีย์ พวกเราสองพี่น้องมีเรื่องจะคุยกัน”
ฉันท์ชนกกล่าวด้วยรอยยิ้ม
สาวใช้ทั้งสองพยักหน้า จากนั้นก็เดินออกไปแล้วก็ปิดประตู
เวลานี้รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันท์ชนกหายไป ทางกลับกัน เธอมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย และเธอก็เดินจากบันไดไปยังชั้นบนสุดของห้องใต้หลังคา
นีย์นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอเพิ่งรับเทคนิคลับของทวีปโอชวิน และตอนนี้เศษวิญญาณก็ค่อยๆ ฟื้นคืนเป็นร่างกายที่มีเลือดเนื้อ แต่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ตอนนี้พลังของเธอก็อ่อนลงมาก และร่างกายของเธอก็อ่อนแอกว่าเดิมมาก
ในช่วงเวลานี้ เธอหลับตาทีไร ก็เห็นแต่ภาพรพีพงษ์ที่ถือกระบี่ และแทงตัวเองที่ใต้หน้าผาในป่าหมอก
“รพีพงษ์สมควรตาย ไม่ช้าก็เร็วฉันจะกลับไปแก้แค้นคุณ!”
นีย์กล่าวด้วยความโมโห จนรู้สึกแน่นหน้าอก จากนั้นก็ไอขึ้นมา
“กชพร เอาน้ำให้ฉันหนึ่งแก้ว”
นีย์กล่าว
ขณะนี้ ประตูถูกเปิดออก ฉันท์ชนกหรี่ตาและเดินเข้ามาช้า ๆ
“พี่? คุณ…….ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วพวกกชพรล่ะ?” นีย์ถามด้วยความประหลาดใจ
ตนเองนอนอยู่บนเตียงมาหลายวันแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่พี่สาวแท้ ๆของตนเองมาที่นี่
“ทำไม ฉันมาไม่ได้หรือ” ฉันท์ชนกกล่าวด้วยเสียงราบเรียบและเดินเข้าไปหานีย์
นีย์มองฉันท์ชนกด้วยสายตาที่ระมัดระวัง และแข็งใจลุกขึ้นนั่ง สายตาของเธอเย็นชา
“โอ้ ลุกไหวแล้วนี่ ดูเหมือนคุณจะฟื้นตัวได้ไม่เลวนี่”
ฉันท์ชนกกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เชิญคุณออกไป และหุบยิ้มแย้มอันชั่วร้ายของคุณซะ ต่อหน้าฉันคุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง”
นีย์กล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันท์ชนกหายไป “คุณคิดว่าฉันอยากมาหาคุณที่นี่จริง ๆหรือ ที่ฉันมาเพื่อถามว่าคุณรู้เรื่องกระบี่สยบเซียนมากแค่ไหน!”
“กระบี่สยบเซียน?”
นีย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพึมพำอยู่ในใจ นั้นเป็นกระบี่ของรพีพงษ์ไม่ใช่หรือ? ทำไมฉันท์ชนกถึงรู้?
“ถูกต้อง คุณรู้เรื่องที่เกี่ยวข้องกับกระบี่สยบเซียนหรือเปล่า? แล้วตอนนี้ใครเป็นคนใช้กระบี่สยบเซียน วิญญาณของจอมมารชูร่าสลายไปแล้วหรือยัง คุณบอกฉันมา!”
ฉันท์ชนกเดินไปข้างหน้าและถามด้วยดวงตาที่เฉียบขาด
นีย์มองไปที่ฉันท์ชนก เธอเห็นท่าทางของฉันท์ชนกที่กังวลมาก เรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องสำคัญมาก
“คุณอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ฉันคิดว่า คุณคงจะช่วยพ่อถามใช่ไหม” นีย์กล่าวอย่างเย็นชา
“ใช่ แล้วไงล่ะ คุณรีบบอกมา ฉันยังรอที่จะกลับไปรายงานพ่อ”
ฉันท์ชนกกล่าว
นีย์ถอนหายใจอย่างเย็นชา “ฉันท์ชนกสิ่งที่คุณถนัดที่สุดคือหลอกใช้คุณงามความดีของคนอื่น แล้วเปลี่ยนเป็นคุณงามความดีของตนเองแทน คุณเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก คอยกดขี่ฉันทุกทาง โดยเฉพาะต่อหน้าพ่อ ให้พ่อคิดว่าคุณเป็นคนทำทุกอย่าง”
“แล้วไงล่ะ คุณรีบพูดมา!”
ฉันท์ชนกกล่าว
นีย์มองไปที่ฉันท์ชนกอย่างเย็นชา “วันนี้ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับคุณ ฉันจะบอกพ่อด้วยตนเอง ให้เขารู้ว่าลูกสาวคนเล็กของเขาไม่ได้ไม่เอาถ่านอย่างที่เขาคิด!”
หลังจากนั้น นีย์เปล่งเสียงอย่างยากเย็น “กชพร ดรุนัย! พยุงฉันลุกขึ้น ฉันจะออกไปข้างนอก!”
แต่หลังจากตะโกนไปสองครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ
ฉันท์ชนกยิ้มและกล่าวว่า “ฉันให้พวกเขาสองคนออกไปแล้ว ตอนนี้ที่นี่เหลือแค่คุณกับฉัน รีบบอกมาเร็ว มิฉะนั้น ฉันไม่รับประกันว่าตนเองจะทำอะไรต่อไป!”
ดวงตาของนีย์เย็นชา ตั้งแต่เข้าประตูมาพี่สาวของตนเองไม่สนใจอาการป่วยของตนเองเลย เธอคิดเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือถามเรื่องที่เธอต้องการรู้จากตนเอง แล้วกลับไปเอาความดีความชอบจากจิรกิตติ์
อย่างไรก็ตาม พี่สาวของตนเองเป็นคนที่มีคารมคมคายพูดโน้มน้าวจิตใจเก่ง จึงทำให้จิรกิตติ์รักและเอ็นดูเธอมาก
มิฉะนั้น จิรกิตติ์คงจะไม่ให้นีย์อยู่ในหอสว่างจันทร์ที่เงียบเชียบเช่นนี้ แต่ให้ฉันท์ชนกอยู่ในวัง
“นีย์อย่าโทษว่าฉันไม่เตือนคุณ คราวนี้คุณไม่ตายเพราะคุณโชคดี คุณรู้ไหมว่าการที่คุณออกจากทวีปโอชวินโดยพลการ มีโทษถึงตาย! วันนี้คุณจะอยากพูดก็ต้องพูด ไม่อยากจะพูดก็ต้องพูด!”
ฉันท์ชนกกล่าว
“ไม่ต้องมาข่มขู่ฉัน นีย์ถูกข่มขู่มาตั้งแต่เล็กจนโตแล้ว!”
นีย์กล่าวอย่างเย็นชาว่า “พ่อเป็นคนไม่ยุติธรรม ฉันอายุน้อยกว่าคุณ แต่เขากลับรีบวางแผนให้ฉันแต่งงานก่อน แต่สำหรับคุณ เขาไม่เคยคิดที่จะทำเช่นนั้น และให้คุณอยู่ข้างกายเขาตลอด มันไม่ยุติธรรม?”
“มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พ่อชอบฉันล่ะ”
ฉันท์ชนกกล่าวอย่างมีชัย “ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อทวีปโอชวินมากมาย คุณไม่เคยได้ยินประโยคนี้หรือ? คนที่ทำมาก ก็โดนด่ามาก รีบบอกมาเร็ว ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด! ”
“ฉันไม่พูด ถ้าคุณมีความสามารถก็ฆ่าฉันเลย!”
นีย์ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ขณะนี้เธอได้ตระหนักจริง ๆ ว่า ความสัมพันธ์ของญาติที่เปราะบางหมายถึงอะไร
“คุณคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ? ถ้าฉันฆ่าคุณ ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก!”
ฉันท์ชนกกล่าวอย่างโกรธจัด เธอเสกกริชแหลมคมออกมา แล้วก็เดินเข้าใกล้นีย์เรื่อย ๆ
“คุณเชื่อหรือเปล่า? ถึงแม้ว่าฉันจะฆ่าคุณ พ่อก็ไม่ลงโทษฉันหรอก”
ฉันท์ชนกกล่าวอย่างชั่วร้าย
นีย์ขมวดคิ้วจนแน่น เธอฝืนลุกขึ้น แต่เธอที่อ่อนแอขนาดนี้ไหนเลยจะมีแรง ตอนนี้เธอไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป
“ถ้าตอนนี้คุณบอกเรื่องกระบี่สยบเซียนมา ฉันจะไว้ชีวิตคุณ!”
“คุณฝันไปเถอะ ยังไงฉันก็เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง คุณคิดว่าฉันยังกลัวอยู่อีกหรือ? ฉันเพียงแค่รู้สึกเศร้าใจ รพีพงษ์ไม่ได้ฆ่าฉัน คนที่ฆ่าฉันกลับเป็นเป็นพี่สาวของฉันเอง!” นีย์กล่าว
หลังจากได้ยินประโยคนี้ ฉันท์ชนกก็หัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ๆ นีย์ บางครั้งฉันก็ชื่นชมในความไร้เดียงสาของคุณจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่าคุณโง่จริง ๆ หรือแกล้งโง่”
“คุณว่าอะไรน่ะ!”
นีย์ถามด้วยเสียงเย็นชา
“ฮึ่ม”
ฉันท์ชนกกล่าวอย่างดูถูกว่า “คุณเป็นคนที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ฉันจะบอกความลับให้คุณเรื่องหนึ่ง คุณรู้ไหมว่าทำไมพ่อถึงเกลียดคุณมาตั้งแต่เด็ก?”
นีย์มองไปที่ฉันท์ชนกด้วยความงวยงง คำถามนี้เธอเคยถามตนเองอยู่ในใจมาหลายครั้งแล้ว
“นั่นเป็นเพราะว่า ตอนที่คุณเกิดทำให้ผู้หญิงที่พ่อรักที่สุดเสียเลือดมากจนเสียชีวิต คุณบอกมาสิว่า พ่อจะไม่เกลียดคุณได้ยังไง ในสายตาของเขา คุณเป็นสิ่งอัปมงคล!”
“คุณพูดจาพล่อย ๆ!”
นีย์กล่าวเสียงดัง “แม่ของพวกเรายังมีชีวิตอยู่!”
“นั่นคือแม่ของฉัน ไม่ใช่แม่ของคุณ!” ฉันท์ชนกกล่าวเสียงดัง “แม่แท้ ๆของคุณตายไปนานแล้ว เข้าใจไหม?”
“แม่ของฉัน…ตายไปแล้วเหรอ?”
นีย์ตกตะลึง เธอไม่เคยคิดฝันว่าจะมีเรื่องเช่นนี้ ที่แท้เพราะการเกิดของตนเองทำให้แม่ต้องเสียชีวิต ดังนั้นจิรกิตติ์ก็เลยไม่ชอบนีย์มาตั้งแต่เด็ก
“ตอนนี้ คุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม สำหรับทวีปโอชวิน และสำหรับตระกูลตระกูลสุนธรประภาที่เลี้ยงดูคุณจนถึงตอนนี้ และเรียกคุณว่าองค์หญิงน้อยนั้นถือว่าดีกับคุณมากแล้ว” ฉันท์ชนกกล่าวอย่างดุร้าย “คุณมันเป็นแค่ส่วนเกิน!”
“ฉันคือ……ส่วนเกิน?”
นีย์กล่าวพึมพำ ท่าทางเหม่อลอย
“ถูกต้อง โลกนี้ไม่มีความเกลียดชังโดยไม่มีเหตุผล โศกนาฏกรรมในชีวิตของคุณถูกกำหนดในวันที่คุณเกิด ไม่ว่าคุณจะทำเพื่อทวีปโอชวินมากแค่ไหนก็ไม่สามารถชดเชยได้ ฉันแนะนำให้คุณบอกทุกอย่างที่คุณรู้ มิเช่นนั้น ฉันจะช่วยตระกูลตระกูลสุนธรประภา กำจัดสิ่งอัปมงคลในตระกูล!” ฉันท์ชนกกล่าวอย่างหยาบคาย
นีย์มองฉันท์ชนกซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธ และกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “ในเมื่อทวีปโอชวินไม่มีที่สำหรับฉัน แล้วทำไมฉันต้องคิดว่าที่นี่เป็นบ้านด้วย!”
“ฮ่า ๆ นอกจากทวีปโอชวินแล้ว ยังมีที่ไหนที่ให้คุณซุกหัวนอนได้บ้าง?” ฉันท์ชนกยิ้มอย่างเย็นชา ถือกริชในมือแน่น แล้วเดินไปหานีย์
“สิ่งเดียวที่คุณทำได้ในตอนนี้ก็คือเชื่อฟังฉันดี ๆ แล้วฉันจะให้คุณมีชีวิตอยู่ไปอีกหลายปี มิฉะนั้น………..”
ในขณะนั้นเอง ได้ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากชั้นล่าง
ฉันท์ชนกรีบเก็บกริชอย่างรวดเร็ว จากนั้นเสียงของชาคริตและเมฆก็ดังขึ้น
“องค์หญิงใหญ่ เจ้าทวีปกิตติ์ให้มาถามว่า เรื่องนั้นสำเร็จหรือยัง”
“ไอ้พวกสมควรตาย”
ฉันท์ชนกด่าลับ ๆ และกล่าวกับนีย์ว่า “วันนี้ถือว่าคุณโชคดี แต่ต่อไปคุณจะไม่โชคดีเช่นนี้”
พูดจบ ก็เดินไปเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม…..
ในกลุ่มสิงโต หลังจากวันที่ตึงเครียดจากการซ่อมแซมช่องทางเดิน รพีพงษ์และคนอื่น ๆ กลับมาพักผ่อนที่ห้องตนเอง
“หงส์ ตอนนี้เจ้าสำนักคงจะเหนื่อยมาก คุณจะเข้าไปนวดให้เขาในห้องไหม” เต่ากล่าวติดตลก
“ถ้าจะไป คุณก็ไปเอง!”
หงส์กล่าวอย่างโกรธเคือง แล้วหันหลังเดินจากไป
หลังเที่ยงคืน เงาที่สวยงามปรากฏขึ้นที่ประตูห้องของรพีพงษ์
เวลานี้ คนส่วนใหญ่ในกลุ่มสิงโตต่างหลับไปแล้ว ภายนอกห้องดูเงียบสงบเป็นพิเศษ
หงส์กำลังถือถาดน้ำชา พร้อมอาหารว่าง ซึ่งยืนลังเลอยู่นอกห้องของรพีพงษ์
“ช่างเถอะ เขาคงหลับไปแล้ว”
หงส์พูดกับตัวเอง เธอกำลังจะวางถาดน้ำชาที่หน้าประตูห้องของรพีพงษ์ และจากไปอย่างเงียบ ๆ แต่เธอได้ยินเสียงรพีพงษ์ดังมาจากห้อง “ใครอยู่ที่ประตู!”
ทันทีที่พูดจบ ประตูก็เปิดออก
ความเร็วเช่นนี้ทำให้หงส์ตกใจ
“เจ้า……เจ้าสำนัก คุณยังไม่หลับอีกหรือ” หงส์กล่าวอย่างประหม่า
