ปัณฑาผลักหนูลินออกไปด้านข้างเบา ๆ แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนไหล่ของรพีพงษ์ทันที จากนั้นก็คว้าผมของรพีพงษ์แล้วดึงอย่างแรง
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็ก!”
รพีพงษ์จับปัณฑาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็อุ้มเธอลงมา
“เจ้าเด็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าคุณยังเด็ก ผมสั่งสอนคุณแน่นอน” รพีพงษ์กล่าวกับปัณฑา
อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูท่าทางโกรธของเธอ เขาส่ายศีรษะและกล่าวอย่างจำใจว่า “เอาล่ะ ผมขอโทษ คุณอย่าเพิ่งโกรธ อาหารเช้าเสร็จแล้ว ถือเสียว่ามันเป็นการชดเชยให้คุณ”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ ปัณฑากล่าวพึมพำ หลังจากเห็นพี่สาเสิร์ฟอาหารรสเลิศ ท้องของเธอก็ร้องขึ้นมาทันที
“ไม่มีครั้งหน้าอีก!”
พูดจบ ปัณฑาก็กระโดดออกไป แล้วก็ปล่อยรพีพงษ์ แล้วนั่งลงบนโต๊ะอาหาร
อารียาและคนอื่น ๆ ดูภาพนี้ แล้วยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ
ไม่คิดว่า รพีพงษ์ก็มีวันนี้ ถูกเด็กคนหนึ่ง“ปราบ”
เวลาอาหารเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่รพีพงษ์ช่วยเก็บโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว เขาก็ยังคงแนะนำอารียาควบคุมพลังเน่ยจิ้ง ส่วนคนอื่นก็ฝึกอย่างต่อเนื่อง
หนูลินยังคงปฏิบัติกับปัณฑาเหมือนพี่สาว เซ้าซี้ให้ปัณฑาเล่นกับเธอตลอด ภายใต้ความเบื่อหน่าย ปัณฑาก็เลยไปที่ลานบ้าน แล้วหลบซ่อนตัวอยู่บริเวณที่รพีพงษ์กำลังฝึกอยู่
ณ.ลานบ้าน
รพีพงษ์สูดหายใจเข้าลึก ๆ พลังทิพย์ก่อตัวขึ้นในร่างกายอย่างต่อเนื่อง จากนั้นค่อย ๆ เคลื่อนตัวตามการนำของรพีพงษ์ไปยังดวงตาทั้งคู่
“พรึบ!”
เมื่อพลังทิพย์ไปถึงตำแหน่งของดวงตาทั้งคู่ ความร้อนก็พุ่งเข้ามาทันที ทำให้รพีพงษ์รู้สึกสบายเป็นอย่างมาก และเขาสามารถพยายามลองไปที่ช่องถัดไป แต่ก็ล้มเหลวอีกครั้ง
ที่ด้านข้าง เมื่อมองใบหน้าที่โศกเศร้าของรพีพงษ์ ปัณฑาก็คว้าถุงมันฝรั่งทอด แล้วนอนลงบนเก้าอี้ และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“โอ้ คุณทำแบบนี้ไม่ได้ พลังทิพย์นั้นพอแล้ว แต่คุณเลือกทางเดินของพลังทิพย์ผิด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองปัณฑาที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ และกล่าวว่า “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ถ้าคุณเบื่อก็ไปเล่นกับหนูลิน ผมไม่มีเวลาเล่นกับคุณ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ปัณฑากำหมัดไว้แน่น แล้วโยนมันฝรั่งทอดไปที่แขนของรพีพงษ์ทันที แล้วมุ่งหน้าเดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยความโกรธ แต่ยืนลังเลอยู่ที่ประตูคฤหาสน์อยู่ครู่หนึ่ง และถอนหายใจอย่างจำใจ
“ถือว่ามันเป็นค่าอาหารของฉันในช่วงหลายวันที่ผ่านมา กังฟูเสนไม่ได้ฝึกแบบนี้ ทวารทั้งเก้ามีหยินหยางสองช่องนั้นถูกต้อง แต่กังฟูเสนกับทวารทั้งแปดนั้นต้องสอดคล้องกัน”
“ควบคุมพลังทิพย์เคลื่อนไปในช่องทวารทั้งแปด จากนั้นก็ทะลวงช่องทวารทั้งเก้าแบบเฮือกเดียว ก็ถือว่าสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง ฉันพูดได้แค่นี้ คุณสามารถเข้าใจได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง”
กล่าวจบ ปัณฑาก็ล็อกประตูใหญ่โดยไม่ลังเล และซ่อนตัวอยู่ในคฤหาสน์โดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
ขณะนี้รพีพงษ์ตกตะลึง เจ้าตัวเล็กนี้รู้เรื่องวิชากังฟูเสนด้วย!
การดำรงอยู่ของภูตโบราณคืออะไร?
คำพูดที่ปัณฑากล่าวเมื่อสักครู่ แม้แต่รพีพงษ์ก็เริ่มสงสัย เป็นไปได้ไหมว่าการเคลื่อนพลังทิพย์ของตนเองนั้นมีปัญหาจริง ๆ?
หลังจากคิดจบ รพีพงษ์ก็นั่งขัดสมาธิอีกครั้ง ดูดซับพลังทิพย์จากข้างนอก ก่อตัวเป็นพลังทิพย์อันทรงพลังที่จุดเส้นลมปราณในร่างกาย แล้วค่อย ๆ เคลื่อนไปที่ดวงตาทั้งคู่อีกครั้ง
ตามที่คาดการณ์ไว้ ช่องทวารตาถูกทะลวงอย่างราบรื่น และขั้นตอนต่อไป รพีพงษ์จะเคลื่อนพลังทิพย์ไปที่ช่องทวารจมูก แต่คราวนี้ รพีพงษ์จงใจเลี่ยงช่องทวารจมูก
“อืม?”
รพีพงษ์รู้สึกตกใจ
เดิมคิดว่าพลังทิพย์จะสลายไปทันทีหลังจากเลี่ยงช่องทวารจมูก แต่รพีพงษ์ไม่คาดคิดว่า พลังทิพย์เหล่านี้ไม่เพียงไม่สลายไป แต่กลับกลายเป็นมีพลังมากยิ่งขึ้น!
รพีพงษ์ถือโอกาสใช้ประโยชน์จากพลังนี้ รีบเคลื่อนไปยังช่องทวารถัดไป พลังทิพย์หลั่งไหลเข้ามา และไม่เกิดการต่อต้าน แต่มันรวมเข้าด้วยกันอย่างแท้จริง
ทะลวง ผ่านช่องทวารที่สอง!
รพีพงษ์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก ชั่วขณะหนึ่ง อารมณ์ของเขาผันผวนมากเกินไป ทำให้พลังทิพย์ในร่างกายสลายไป
อย่างไรก็ตาม รพีพงษ์ไม่ได้ท้อแท้ และลองทะลวงทวารทั้งเก้าอีกครั้ง
ตามคำชี้แนะของปัณฑา ปัญหาต่าง ๆ ที่พบก่อนหน้านั้นได้รับการแก้ไขอย่างราบรื่น ในเวลาเพียงวันเดียว รพีพงษ์ก็ทะลวงได้สามช่องทวาร!
พลังทิพย์เคลื่อนไปที่ช่องทวารที่สี่ รพีพงษ์รู้สึกได้ชัดเจนว่ามีบางอย่างกำลังขวางทางอยู่ การฝืนอาจสร้างความเสียหายต่อเส้นเอ็นและช่องทวารทั้งเก้าของตนเองเท่านั้น
หลังจากคิดทั้งหมด รพีพงษ์ตัดสินใจที่จะดำเนินการทีละขั้นตอน และศึกษาไปอย่างช้า ๆ
ในคฤหาสน์ เวลาพลบค่ำ
รพีพงษ์รู้สึกมีความสุขมากที่ในหนึ่งวันตนเองสามารถทะลวงได้สามช่องทวาร หยิบเหล้าชั้นดีออกมาหลายขวด แล้วดื่มกับธมกร
ปัณฑามองไปที่รพีพงษ์ และยิ้มด้วยความสนใจ ไม่คิดว่าตนเองชี้แนะไม่กี่ประโยค รพีพงษ์ก็สามารถเข้าใจได้จริง
ซึ่งแน่นอนว่า พรสวรรค์ของชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แม้แต่สัตว์ประหลาดในสมัยก่อนก็ไม่สามารถเทียบได้
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ รพีพงษ์กลับมาที่ลานกว้างเพียงลำพังอีกครั้ง และพยายามจะทะลวงช่องทวารที่สี่ เป็นไปตามคาด อุปสรรคเหล่านั้นไม่ได้ลดลงจากการที่รพีพงษ์ลองหลายครั้ง ทำให้รพีพงษ์ไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่พักหนึ่ง
ปัณฑาเดินออกจากคฤหาสน์ แล้วโยนแอปเปิลที่อยู่ในมือให้รพีพงษ์ รพีพงษ์รับมันไว้อย่างรวดเร็ว สำหรับปัณฑา เขาถามอย่างสงสัยว่า “คุณรู้เรื่องวิชากังฟูเสนได้อย่างไร”
ปัณฑาถอนหายใจอย่างจำใจ กัดแอปเปิล แล้วกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “มันก็แค่วิชากังฟูเสน คนแก่พวกนั้นฝึกพลังให้ฉันเห็นมากมาย และวิชากังฟูเสนก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากผ่านมาพันปี คุณยังโชคดีได้วิชากังฟูเสน ฉันคิดว่าคุณมีพรสวรรค์อยู่ไม่น้อย ถ้าคุณมีโอกาส บางทีคุณอาจจะสามารถอาศัยการฝึกวิชากังฟูเสนนำไปสู่แดนบุญ”
แดนบุญ!
รพีพงษ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุผลที่เขายังคงฝึกวิชากังฟูเสนอยู่ เพราะต้องการที่จะกลายเป็นยอดฝีมือแดนบุญโดยอาศัยการฝึกวิชากังฟูเสน
ยอดฝีมือแดนบุญ จะมีชีวิตอมตะ
ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่ได้เห็นความสามารถอันน่าทึ่งของญาณิดาแล้ว รพีพงษ์เชื่อว่า บางทีต้องกลายเป็นยอดฝีมือแดนบุญเท่านั้น ถึงจะสามารถปกป้องภรรยาและลูกสาวของตนเองได้
อีกอย่างหนึ่ง คำพูดของญาณิดายังคงวนอยู่ในใจของรพีพงษ์เป็นเวลานาน
คนที่มีพรสวรรค์มากว่าคนอื่นอยู่ข้างกายรพีพงษ์ หลังจากคิดไปคิดมา คนที่รพีพงษ์สามารถนึกได้ก็มีเพียงลูกสาวของตนเองขวัญนลินเท่านั้น
พรสวรรค์แข็งแกร่งไม่ได้หมายความแค่ความแข็งแกร่งอย่างเดียว! ยิ่งไปกว่านั้น อาจจะเป็นอันตรายไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งเป็นหนึ่งในเหตุผลที่รพีพงษ์ต้องการเร่งให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้น
“ปัณฑาในเมื่อคุณรู้วิชากังฟูเสน แล้วคุณรู้ไหมว่า สิ่งที่กำลังขวางผมในช่องทวารที่สี่คืออะไร และผมจะผ่านมันไปได้อย่างไร” รพีพงษ์กล่าวถาม
ปัณฑาส่ายศีรษะ และกล่าวว่า “ถามฉันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่เคยฝึกวิชากังฟูเสน สิ่งที่ฉันบอกคุณก่อนหน้านั้นก็ได้ยินมาจากสัตว์ประหลาดแก่ที่ฝึกวิชากังฟูเสนมาเท่านั้น ไม่คิดว่าจะมีประโยชน์ต่อคุณจริง ๆ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ รพีพงษ์รู้สึกท้อใจเล็กน้อยทันที ตามที่กล่าวมา เขายังคงต้องคลำหาด้วยตนเอง
ปัณฑามองท่าทางเช่นนี้ของรพีพงษ์ ทันใดนั้นก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“อันที่จริง ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี ใช้พลังทิพย์ทะลวงช่องทวารทั้งเก้า แต่ในโลกใบนี้ยังมีพลังงานที่น่าอัศจรรย์กว่าอยู่อีกชนิดหนึ่ง”
“พลังชีวิต?”
รพีพงษ์สงสัยเล็กน้อย ก่อนหน้านั้นแรดโบราณเคยพูดกับตนเองเล็กน้อยว่า พวกภูตโบราณดูเหมือนจะมีพลังชีวิตที่ทรงพลังมาก แม้ว่าก่อนหน้านั้นตอนที่ปัณฑาลงมือโดยไม่ตั้งใจ รพีพงษ์ก็สามารถรู้สึกถึงพลังงานชีวิตที่มีพลังเป็นอย่างมากจากร่างกายของปัณฑา
ปัณฑาพยักหน้า แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนไหล่ของรพีพงษ์ และกล่าวว่า “สติปัญญาของคุณไม่เลวนี่ พลังงานชีวิตแข็งแกร่งกว่าพลังทิพย์ ถ้าคุณสามารถควบคุมพลังงานชีวิต แล้วรวมเข้ากับพลังพลังทิพย์ได้ บางทีคุณอาจจะสามารถทะลวงช่องทวารที่สี่ได้”
