พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก – บทที่ 1494 ภูตต้นไม้

ต้นไม้ตายหมื่นปี มีรูปร่างเหมือนชื่อของมัน

ต้นไม้ตายสูงห้าเมตร มีกิ่งก้านหนากระจายอยู่รอบ ๆ และมีเถาวัลย์จำนวนมากห้อยลงมาจากลำต้นของต้นไม้ เถาวัลย์แต่ละต้นเป็นวัสดุระดับเทพ!

รพีพงษ์อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ถ้าอยู่โลกภายนอกแค่เถาวัลย์เหล่านี้ก็เป็นสมบัติล้ำค่า ต้นไม้ตายหมื่นปีที่สามารถหล่อเลี้ยงเถาวัลย์เหล่านี้ได้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถประเมินมูลค่าได้

แม้กระทั่ง ถ้าหากว่าบุคคลภายนอกรู้การดำรงอยู่ของต้นไม้ตายหมื่นปีแล้ว เกรงว่าทวีปการฝึกตนจะวุ่นวายเป็นอย่างมาก!

ปัณฑาเดินเข้าไปใกล้ไม้ตายหมื่นปี และวางมือขวาบนต้นไม้เบา ๆ สัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่แน่นหนา พลังชีวิตที่ถูกใช้ไปก่อนหน้านั้นได้รับการฟื้นฟูทันที จนกระทั่งเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

“รพีพงษ์ คือต้นไม้ต้นนี้แหละ เห็นผลสีม่วงที่อยู่บนต้นไม้หรือไม่ ไปเก็บมันลงมา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็เงยหน้าขึ้น มองดูผลไม้ที่อยู่บนยอดของต้นไม้ตายหมื่นปี พยักหน้า เล็งผลไม้ไว้แล้วก็กระโดด ขณะที่เขากำลังจะเก็บผลไม้ ต้นไม้ตายหมื่นปีก็สั่นสะท้าน ดูเหมือนพลังชีวิตมหาศาลจะเคลื่อนที่ทั่วไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ เพื่อป้องกันการเกิดข้อผิดพลาด รพีพงษ์ถอยกลับมาทันที เสริมพลังทิพย์ให้กระบี่สยบเซียนที่ถืออยู่ในมือ และสังเกตต้นไม้ตายหมื่นปี

เห็นต้นไม้ตายหมื่นปีแกว่งไปมามากขึ้นเรื่อย ๆ และกิ่งก้านมากมายก็เริ่มยืดออก ห่อผลไม้นับสิบผลเหล่านั้นเอาไว้

ปัณฑามองภาพนี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าต้นไม้ต้นนี้จะกำเนิดปัญญาทางจิตวิญญาณแล้ว!

“รพีพงษ์ เกรงว่าต้นไม้ต้นนี้ได้กำเนิดปัญญาทางจิตวิญญาณแล้ว คุณอย่าเพิ่งลงมือ ให้ฉันลองก่อน”

รพีพงษ์พยักหน้า เก็บกระบี่สยบเซียน และถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ปัณฑาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พลังชีวิตในร่างกายของเขาค่อย ๆ แผ่ออกไป ดวงตาทั้งคู่เปลี่ยนเป็นสีเขียว เดินเข้าไปใกล้ต้นไม้ตายหมื่นปีทีล่ะก้าว

รพีพงษ์แสดงสีหน้าตกใจ ต้นไม้ตายหมื่นปีไม่เพียงแต่ไม่ต่อต้านปัณฑาเหมือนที่ทำกับตนเองเมื่อสักครู่เท่านั้น แต่มันยังค่อย ๆ สงบลง ดูเหมือนจะตอบรับกับพลังชีวิตที่อยู่ในร่างกายของปัณฑา

“ภูตโบราณ! ไม่คิดว่าจะได้พบกับภูตโบราณที่นี่”

ที่ใจกลางลำต้นของต้นไม้ตายหมื่นปี มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในเกราะป้องกันของใจกลางต้นไม้ และดวงตาที่เยือกเย็นก็จ้องไปที่ปัณฑา

ภูตต้นไม้!

ต้นไม้หมื่นปีนี้สามารถกำเนิดภูตต้นไม้ได้จริง ๆ มินั้นมันคงไม่มีพฤติกรรมที่ต่อต้านรพีพงษ์รุนแรงเช่นนี้

ปัณฑาขมวดคิ้วเล็กน้อย การปรากฏตัวของภูตต้นไม้ทำให้เธอประหลาดใจ ต้นไม้ต้นหนึ่งต้องการกำเนิดภูตต้นไม้ ไม่เพียงแต่ต้องอาศัยเวลาเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ต้นไม้ตายหมื่นปีมีอยู่บนโลกใบนี้เท่านั้น

เมื่อรวมกับสิ่งที่โครงกระดูกกล่าวไว้ก่อนหน้านั้น เป็นไปได้มากที่สถานที่แห่งนี้จะถูกนักฝึกตนที่ยิ่งใหญ่ค้นพบเมื่อพันปีก่อน

และต้นไม้ตายหมื่นปีน่าได้รับโอกาสอันดีในการฝึกจนสามารถกลายเป็นภูตต้นไม้

ใบหน้าของปัณฑาดูเคร่งขรึม มองภูตต้นไม้แล้วกล่าวว่า “ฉันรู้ดีถึงคุณค่าของผลไม้และต้นไม้ตายหมื่นปี แต่ฉันและเพื่อนต่างก็ต้องการผลไม้จากต้นไม้ตายหมื่นปี ถ้าเป็นไปได้ พวกเราสามารถทำข้อแลกเปลี่ยนกันได้”

หลังจากได้ยิน ภูตต้นไม้ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความประหลาดใจ เอนหลังพิงลำต้นของต้นไม้ แล้วมองรพีพงษ์ด้วยความสนใจ

“แดนเทพขั้นพีคครึ่งก้าว ความสามารถไม่เลว อยากได้ผลไม้ฟื้นฟูของผม ไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ผมต้องการให้พวกคุณเอาน้ำอำมฤตมาแลกเปลี่ยน แล้วผมจะมอบผลไม้ฟื้นฟูทั้งสิบสองผลให้พวกคุณ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ปัณฑาก็ขมวดคิ้วจนแน่น น้ำอำมฤต สถานที่ที่มีน้ำอำมฤต ดูเหมือนจะมีที่นั่นที่เดียวเท่านั้น

การให้รพีพงษ์ไปเอาน้ำอำมฤต เท่ากับให้เขาไปรนหาที่ตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

“ตกลง ผมสัญญากับคุณ เพียงแต่คุณต้องให้ผลไม้ฟื้นฟูครึ่งหนึ่งก่อน” รพีพงษ์กล่าวโดยตรง โดยไม่รอให้ปัณฑากล่าว

ภูต้นไม้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มองดวงตาที่แน่วแน่ของรพีพงษ์ และกล่าวว่า “ฮ่า ๆให้คุณครึ่งหนึ่งก่อน? แล้วถ้าคุณทำผิดสัญญา เอาผลไม้ฟื้นฟูไปแล้วไม่กลับมา แล้วจะทำอย่างไรดี?”

ปัณฑาดึงที่มุมเสื้อผ้าของรพีพงษ์ ส่ายศีรษะอย่างต่อเนื่อง เพื่อส่งสัญญาณให้รพีพงษ์ปฏิเสธ

รพีพงษ์ยิ้มอย่างราบเรียบ และกล่าวว่า “ผมรพีพงษ์พูดคำไหนคำนั้น ในเมื่อผมสัญญากับคุณ ผมก็จะนำน้ำอำมฤตมาได้แน่นอน และผมก็ต้องการความจริงใจจากคุณด้วย”

หลังจากได้ยิน ภูตต้นไม้ก็เดินไปตามกิ่งไม้ตายจนไปอยู่ข้างรพีพงษ์ มองชายแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า และอดหัวเราะไม่ได้

“ฮ่า ๆ น่าสนใจ นานแล้วที่ไม่ได้เจอคนที่มีความมั่นใจมากเช่นนี้ โอเค ผมสัญญา ผมจะให้ผลไม้ฟื้นฟูแก่คุณหกผล ไม่เกินสองเดือน ผมจะต้องได้เห็นคุณนำน้ำอำมฤตมาอยู่ต่อหน้าผม มิฉะนั้น เมื่อผมฝึกจนสามารถกลายเป็นมนุษย์แล้ว ผมจะทำให้คุณเสียใจที่หลอกลวงผม”

รพีพงษ์ตกลงโดยไม่ลังเล

ปัณฑาที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าที่จำใจ ไม่คิดว่า รพีพงษ์จะตกลงจริง ๆ สถานที่ที่มีน้ำอำมฤต แม้ว่ายอดฝีมือแดนบุญจะเป็นคนไปเอง อาจไม่สามารถกลับมาด้วยร่างกายที่ครบ แล้วนับประสาอะไรกับรพีพงษ์ล่ะ

ภูตต้นไม้จำลักษณะของรพีพงษ์ไว้ โบกมือขวา ผลไม้ฟื้นฟูหกผลตกลงมาจากต้นไม้ และค่อย ๆ ลอยตามพลังทิพย์ไปอยู่ตรงหน้ารพีพงษ์

“นี่คือผลไม้ฟื้นฟูหกผล หวังว่าคุณจะทำตามสัญญา”

รพีพงษ์พยักหน้า เก็บผลไม้ไว้และกล่าวว่า “ในเมื่อได้รับผลไม้แล้ว จุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ของผมก็สำเร็จแล้ว ภายในสองเดือน ผมจะนำน้ำอำมฤตมาให้คุณ งั้นผมก็ขอลาตรงนี้”

หลังจากนั้น รพีพงษ์ก็อุ้มปัณฑาด้วยมือเดียว และเดินมุ่งหน้าไปทางออก

ภูตต้นไม้มองไปที่แผ่นหลังของรพีพงษ์ และอดยิ้มไม่ได้

“ไม่คาดคิดว่า เวลาพันปี มีร่างอำมฤตเกิดขึ้นอีกคน รพีพงษ์? ผมตั้งตารอผลงานของคุณในอนาคต”

ในถ้ำ ปัณฑาถอนหายใจและกล่าวว่า “เจ้าหนู คุณคงไม่คิดจะหาน้ำอำมฤตจริง ๆ ใช่ไหม? คุณรู้ไหมว่าน้ำอำมฤตคืออะไร?”

รพีพงษ์ยิ้มอย่างราบเรียบ “คุณรู้ก็เพียงพอแล้ว?”

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันรู้เรื่องน้ำอำมฤต?” ปัณฑามองรพีพงษ์ด้วยความประหลาดใจ

“ก่อนหน้านั้นตอนที่ภูตต้นไม้กล่าวถึงน้ำอำมฤต สีหน้าของคุณตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด คุณรู้ว่าน้ำอำมฤตมีอยู่จริง”

รพีพงษ์กล่าวอย่างใจเย็น

“ฮึ่ม”

รพีพงษ์สามารถรู้ความคิดของตนเอง ซึ่งทำให้ปัณฑารู้สึกไม่พอใจ

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนไหล่ของรพีพงษ์ และกล่าวว่า “คุณเดาถูกแล้ว ฉันรู้จริง ๆ”

“แต่บอกตามตรง ฉันไม่แนะนำให้คุณไปเอาน้ำอำมฤต เมื่อก่อนมีแดนเทพขั้นพีคไม่น้อยที่ไปแล้วแต่ไม่สามารถกลับมาได้ แม้แต่ยอดฝีมือแดนบุญไปสถานที่แห่งนั้น แต่มีส่วนน้อยที่ออกมาอย่างปลอดภัย ถ้าคุณไป ยังคงเป็นคำถามว่าคุณจะสามารถออกมาโดยยังมีชีวิตได้หรือไม่ อย่าว่าแต่เอาน้ำอำมฤตออกมาเลย”

รพีพงษ์ส่ายศีรษะและกล่าวว่า “นี่เป็นโอกาสเดียว ไม่ต้องกังวล ในเมื่อมีคนสามารถออกมาได้ ผมรพีพงษ์จะต้องทำได้แน่นอน อีกอย่าง ผมยังมีคุณอยู่นี่”

“ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะช่วยคุณล่ะ” ปัณฑากล่าวอย่างจงใจ สายตาจ้องไปตรงที่รพีพงษ์เก็บผลไม้ฟื้นฟูไว้

รพีพงษ์ถอนหายใจอย่างจำใจ ผลไม้ฟื้นฟูปรากฏขึ้นในมือสามผล แล้วลอยไปมาอยู่ต่อหน้าของปัณฑา และในขณะที่ปัณฑาเอื้อมมือไปหยิบ ก็ดึงมันกลับอย่างรวดเร็ว

“เป็นยังไงล่ะ จะช่วยไหม?”

ปัณฑามองท่าทางที่ภาคภูมิใจของรพีพงษ์ ทำให้เธอรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ตนเองต้องการผลไม้นี้เพื่อฟื้นฟูพลังชีวิต ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าตกลง และคว้าผลไม้สามผลจากมือของรพีพงษ์

“ฮึ่ม ผลไม้นี้ฉันเอาแล้ว ฉันจะบอกสถานที่ให้คุณ แต่ฉันบอกได้ว่าที่นั่นอันตรายมาก ฉันทำได้แค่พาคุณไปที่ทางเข้า เพราะฉันไม่อยากไปตายกับคุณ”