ผ่านไปสามวันสามคืน
รพีพงษ์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สภาพแวดล้อมที่มืดสลัวทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
“ฟื้นแล้วหรือ? อย่าเพิ่งขยับ ผมต้องตรวจร่างกายคุณก่อน”
ตวัสที่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นรพีพงษ์ฟื้นขึ้นมาก็เลยกดรพีพงษ์ให้นอนลงไป และพลังชีวิตในมือของเขาก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของรพีพงษ์
ปัณฑากระโดดไปอยู่ข้างรพีพงษ์ เห็นว่ารพีพงษ์กลับมาเป็นปกติ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วกล่าวว่า “เจ้าหนู ในที่สุดคุณก็ฟื้นขึ้นมาแบบดี ๆ ก่อนหน้านั้นคุณทำให้ฉันตกใจแทบแย่”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ รพีพงษ์นึกเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ตนเองเสียสติ และรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก จึงขอโทษตวัสและปัณฑาซ้ำแล้วซ้ำแล้ว
โชคดีที่ทั้งสองไม่ถือสา ซึ่งทำให้รพีพงษ์รู้สึกสบายใจ
หลังจากผ่านไปหลายสิบนาที ตวัสก็ดึงมือของตนเองกลับ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มองรพีพงษ์และกล่าวราบเรียบว่า “เอาล่ะ ถึงแม้จะไม่อยากจะเชื่อ แต่ความจริงมันเป็นเช่นนั้น คุณกลับมาเป็นปกติแล้ว และด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้คุณทะลวงถึงระดับแดนเทพขั้นพีคแล้ว ยินดีกับคุณด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็พยักหน้าและลุกขึ้นนั่ง สัมผัสได้ถึงพลังเทพที่ไม่สิ้นสุดในร่างกายของตนเอง แน่นอนว่า ช่องว่างระหว่างระดับแดนเทพขั้นพีคและระดับแดนเทพขั้นพีคครึ่งก้าวนั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมาก
ครั้งนี้สามารถบอกได้ว่าตนเองนั้นได้ทุกขลาภ แต่น่าเสียดายที่รพีพงษ์ไม่สามารถรู้สึกมีความสุข
“ภูตต้นไม้อาวุโส ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ต่อไปถ้ามีอะไรที่ผมรพีพงษ์สามารถช่วยได้ บอกมาได้เลย ผมจะไม่ปฏิเสธแน่นอน”
ตวัสถอนหายใจอย่างจำใจ และกล่าวว่า “ขอแค่คุณสามารถนำน้ำอำมฤตมาให้ผมได้ ทั้งหมดนี้ถือว่าหักล้างกัน”
หลังจากที่รพีพงษ์ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็พยักหน้าโดยไม่ลังเล และจะจำบุญคุณในวันนี้ไว้ในใจ
ตวัสมองรพีพงษ์และปัณฑาที่กำลังสนทนากัน ถอนหายใจและกล่าวว่า “พวกคุณทั้งสองกลับไปตอนนี้เถอะ ช่วงหลายวันที่ผ่านมาในโลกภายนอกไม่รู้ว่ามีคนมากมายเท่าไหร่กำลังตามหาพวกคุณอยู่ อย่าปล่อยให้พวกเขาต้องรอนานเกินไป”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ใช้มือทั้งสองข้างประสาน แล้วโค้งคำนับตวัส โดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็หันหลังและพาปัณฑาเดินจากไป
ตวัสหวนคืนสู่ต้นไม้ตายหมื่นปีอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นพลังชีวิตที่สูญเสียไป มันไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับตนเองที่อยู่ในระดับแดนบุญ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ตนเองอยู่ในสภาวะวิญญาณชั่วร้ายเท่านั้น หากต้องการกลับสู่ระดับแดนเทพขั้นพีค ต้องใช้เวลาในการพักฟื้นสักพัก
ณ.สำนักเทพยาเซียน
หงส์และธมกรนั้นฟื้นตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว
หลังจากรู้ว่ายังหารพีพงษ์ไม่เจอ หงส์ไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าว โดยเข้าร่วมกับทีมไปค้นหารพีพงษ์ทันที
ที่จริงแล้ว หงส์ได้สัมผัสกับความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงของศัตรูคนนั้นเป็นการส่วนตัวแล้ว ความแข็งแกร่งดังกล่าว แม้แต่ธีรพัฒน์ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แม้ว่ารพีพงษ์จะแข็งแกร่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูดังกล่าว จะมีอันตรายมากกว่าความหวัง
ในห้องพยาบาล หนูลินยังคงไม่ได้สติเช่นเคย แม้จะมียาเม็ดเพื่อรักษาชีวิตไว้ แต่ขณะนี้หนูลินก็ผอมลงไปมาก จนกระดูกบนใบหน้ายื่นออกมาเล็กน้อย
ที่ข้างเตียงของหนูลิน จิรภัทรสั่งให้คนเพิ่มเตียงอีกเตียงหนึ่ง และอีกเตียงหนึ่งมีอารียานอนอยู่ ซึ่งเธอไม่ได้หลับตาเป็นเวลาหกวันแล้ว และในที่สุดอารียาก็หมดสติไป
ในห้องโถง
ธัชธรรมนำกลุ่มคนนั่งลง ส่วนจิรภัทรมาที่ห้องโถงตั้งนานแล้ว มองทุกคนที่หน้านิ่วคิ้วขมวด ทำให้เขาก็รู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก
“ท่านธัชธรรม ช่วงนี้มีข่าวของรพีพงษ์หรือไม่?” จิรภัทรกล่าวถาม
ธัชธรรมส่ายศีรษะอย่างจำใจ รู้สึกโศกเศร้าอย่างยิ่ง
เกือบเจ็ดวันแล้ว สำนักเทพยาเซียน กลุ่มสิงโต สำนักสยบเซียน ตลอดจนสำนักอื่น ๆ มีผู้ฝึกตนนับสิบล้านคน ออกค้นหาที่ป่าหมอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่ใบไม้สักใบป่าหมอกก็ไม่ยอมปล่อยผ่าน แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของรพีพงษ์และปัณฑา
ทุกคนต่างคาดเดาอยู่ในใจแล้ว และทุกคนต่างก็รู้กันโดยปริยายแต่ไม่มีใครพูด ได้แต่ทำงานอย่างหนักเพื่อค้นหาร่องรอยของรพีพงษ์และปัณฑา และตั้งหน้าตั้งตารอปาฏิหาริย์
“เจ้าจิรภัทร ผมขอเสนอ ให้ขยายขอบเขตการค้นหาเพิ่มเติม บางทีรพีพงษ์อาจจะพาเด็กออกไปจากป่าหมอก แล้วไปซ่อนตัวพักฟื้นอยู่ที่ไหนสักแห่ง”
ธัชธรรมกล่าว
สำหรับทุกคนที่กังวลเกี่ยวกับการหายตัวไปของรพีพงษ์ นี่เป็นข้อเสนอที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย และไม่ช้าสมาชิกทั้งหมดก็เห็นด้วย
และในขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมดำเนินการ ได้มีร่างเล็กและร่างใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า มาอยู่ที่ประตูห้องโถงพอดี ขวางทางของจิรภัทรและธัชธรรมเอาไว้
“พวกคุณสองคนวางแผนจะไปไหน” รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
จิรภัทรและธัชธรรมมองคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า ใช้มือขยี้ตาอย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เดินไปกอดรพีพงษ์ด้วยความปีติยินดี
“รพีพงษ์ ผมรู้ว่าคุณจะไม่ตายง่าย ๆ เช่นนี้!” จิรภัทรที่อายุมากแล้ว ตอนนี้ก็อดไม่ได้จนน้ำตาคลอเบ้า
ธัชธรรมก็แอบเช็ดน้ำตา และตบหลังรพีพงษ์ รู้สึกมีความสุขจนเกินบรรยาย
บาวัน นิศมา และคนอื่น ๆ มองดูภาพนี้ แล้วทุกคนก็ร้องไห้ด้วยความปีติยินดี
หลังจากหงส์กับธมกรและผู้คนที่กำลังค้นหาในป่าหมอกได้ทราบข่าว พวกเขาทั้งหมดรีบกลับไปที่สำนักเทพยาเซียน หลังจากเห็นว่ารพีพงษ์และปัณฑาปลอดภัย หงส์ไม่สามารถระงับความกังวลในใจได้ จึงเดินเข้าไปกอดรพีพงษ์เอาไว้ ร้องไห้จนน้ำตาเปียกแขนเสื้อของรพีพงษ์ไปครึ่งหนึ่ง
“รพีพงษ์ ใครให้คุณอวดเก่ง ถ้าคุณตายแล้ว ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่”
มองหงส์ที่อยู่ตรงหน้า รพีพงษ์รู้สึกขมขื่น เขารู้ดีว่าหงส์นั้นมีความรู้สึกพิเศษกับตนเอง แต่น่าเสียดาย ที่ตนเองมีภรรยาและลูกแล้ว สำหรับเรื่องนี้รพีพงษ์ไม่สามารถสนองตอบหงส์ได้
อย่างไรก็ตาม รพีพงษ์ไม่ได้ผลักหงส์ออกไป อย่างน้อยคราวนี้ รพีพงษ์ยินดีที่จะปล่อยให้หงส์ร้องไห้เพื่อให้สบายใจ ถือว่าเป็นการชดใช้ความกังวลของหงส์ที่มีต่อตนเองในช่างหลายวันที่ตนเองหายไป
ธรกรที่อยู่ข้าง ๆ ดูภาพนี้ ในใจรู้สึกมีความสุขปนความเศร้า สิ่งที่น่ายินดีคือรพีพงษ์และปัณฑากลับมาอย่างปลอดภัย เรื่องน่าเศร้าคือตนเองไม่สามารถทำให้หงส์มีความรู้สึกปลอดภัย
หลังจากเวลาผ่านไปนาน หงส์ก็สงบจิตสงบใจ และผละจากอ้อมแขนของรพีพงษ์ จากนั้นก็ตระหนักว่าตนเองได้ทำเรื่องน่าละอายเพียงใด ขณะนี้หน้าของเธอแดงราวกับแอปเปิลแดง และไม่กล้าสบตารพีพงษ์เป็นเวลานาน
เมื่อมองดูภาพนี้ ปัณฑาก็อดยิ้มไม่ได้ กระโดดขึ้นไปอยู่บนไหล่ของรพีพงษ์ แล้วกล่าวว่า “ฮ่า ๆ คุณโชคดีจริง มีผู้หญิงมากมายชอบคุณ ฉันเห็นผู้หญิงสามคนในฝูงชนมองคุณด้วยสายตาที่ผิดปกติ หรือว่า……..”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รพีพงษ์ก็มองไปทางที่ปัณฑาชี้นำ บาวัน นิศมา และจิลลา แล้วก็ถอนหายใจอย่างจำใจ ใช้มือข้างหนึ่งดีดหน้าผากของปัณฑา และกล่าวว่า “อย่าพูดเหลวไหล”
ปัณฑาจับหน้าผากตนเองด้วยใบหน้าที่โกรธ
จิรภัทรบอกให้ทุกคนสงบ แล้วให้รพีพงษ์นั่งที่หลัก และถามว่า “รพีพงษ์ ช่วงหลายวันที่ผ่านมาเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ช่วงหลายวันที่คุณหายตัวนั้นไปอยู่ที่ไหน? ”
