“ไม่ได้! ถ้ามีคนมากเกินไป มันจะไม่สงบ และจะส่งผลต่อการฝึกของรพีพงษ์ ถึงเวลานั้นรพีพงษ์อาจจะโทษฉัน”
ปัณฑาต้องการจะจากไป แต่ผลินจับมือของเธอไว้และพูดขอร้อง “คุณก็รู้ว่าพ่อบ้านเตชิตไม่ปล่อยฉันแน่นอน ฉันไม่มีที่อื่นให้ไปแล้ว ตอนนี้อาการบาดเจ็บของแม่ดีขึ้นแล้ว และพวกเราอยากจะตอบแทนบุญคุณของรพีพงษ์”
ผลินร้องไห้ขณะที่เธอกำลังพูด เธอสืบข่าวของรพีพงษ์อย่างลับ ๆ ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอพ่อบ้านเตชิต และมีความโชคดีในความโชคร้ายที่ได้เจอปัณฑา
เนื่องจากปัณฑาทนความดื้อรั้นของเธอไม่ไหว ก็เลยรับปากเธอว่าจะยังไม่ไป ทันใดนั้นมีพลังทะลุผ่านร่างกาย จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายกำลังสลาย และแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“ใคร คือใคร?”
เธอเห็นร่างกายของตนเองค่อย ๆ จางหายไป จากนั้นก็เห็นมีน้ำเต้าอยู่เหนือศีรษะของตนเอง และกำลังดูดวิญญาณของตนเอง
“ภูตโบราณน้อย ถ้าผมกลืนกินคุณแล้ว ผมสามารถทะลวงผ่านไปยังแดนบุณระดับกลางได้อย่างแน่นอน คุณสามารถช่วยพัฒนาการฝึกของผมได้นั้นถือเป็นวาสนาของคุณแล้ว” บวรวิทย์หัวเราะออกมาเสียงดัง
“บวรวิทย์ คุณมันเป็นคนที่เลวทรามต่ำช้า แอบลอบโจมตีข้างหลัง คุณชนะอย่างไม่เป็นธรรม”
ทันทีที่สิ้นเสียง ปัณฑาก็ถูกดูดเข้าไปในน้ำเต้า ผลินก็ถูกจับเช่นกัน พ่อบ้านเตชิตกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “คุณชายบวรวิทย์ ผมขอผู้หญิงคนนี้ได้ไหม?”
“คุณเป็นคนของผม แค่ผู้หญิงธรรมดาคนเดียว ให้คุณแล้วยังไงล่ะ ถ้าเธอถูกบังคับ เธอจะยอมตายเสียดีกว่ายอมจำนนแน่นอน ถ้าเธอตายแล้วมันก็ไร้ประโยชน์ เธอเป็นผู้หญิงที่รพีพงษ์ห่วงใยและยังมีเด็กคนนั้นอีกด้วย ผมไม่เชื่อว่ารพีพงษ์ที่อยู่บนภูเขาสองกระบี่ จะไม่สนใจชีวิตของคนรอบข้าง ผมจะฆ่ารพีพงษ์ด้วยมือของตนเอง”
บวรวิทย์แสดงท่าทางดุร้าย พ่อบ้านเตชิตที่ประจบประแจงอยู่ด้านข้าง ก็กล่าวถึงเทวเทพ และเมื่อได้ยินชื่อของเทวเทพ บวรวิทย์ตะโกนด้วยความโกรธว่า “ถ้าพ่อของผมรู้เรื่องนี้ คุณก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ข้างกายผมอีกต่อไป พ่อผมแก่จนเลอะเลือนแล้ว ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเขาทุกอย่าง”
หลังจากได้ยินประโยคนี้แล้ว พ่อบ้านคิดดูแล้วมันก็มีเหตุผล เพราะถึงยังไงสุดท้ายตระกูลภูสรีดาวก็เป็นของคุณชาย ขอแค่ตนเองทำให้บวรวิทย์พอใจ ตำแหน่งพ่อบ้านก็จะกลับมาเป็นของตนเองอีกครั้ง
“คุณชายพูดถูก ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ พวกเราไม่สามารถปิดความลับไว้ได้นาน ควรจะรีบจัดการสะสางให้มันจบโดยเร็วที่สุด”
พ่อบ้านเตชิตหมายปองผลินนานแล้ว และตอนนี้คนก็ตกอยู่ในมือของเขาตนเองแล้ว แต่ตนเองไม่สามารถทำอะไรได้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
แต่เมื่อคิดว่าจะสามารถกำจัดรพีพงษ์ได้ พ่อบ้านเตชิตก็รู้สึกดีขึ้นมาก แม้ว่าจะต้องรอเป็นเวลานานก็ไม่เป็นไร
บวรวิทย์รู้ว่าอาจารย์ของตนเองอยู่ที่นั่น และมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกำจัดรพีพงษ์อย่างราบรื่น เว้นแต่ว่าจะล่ออาจารย์ของตนเองไปที่อื่น
ตอนนี้ในใจของนราธิปคิดแต่เรื่องที่จะรับรพีพงษ์เป็นลูกศิษย์ และไม่เคยเห็นลูกศิษย์ที่แท้จริงอย่างตนอยู่ในสายตาเลย อาจารย์เช่นนี้ไม่มีก็เห็นไม่เป็นไร
หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็ได้รับข่าวว่าปัณฑาและผลินถูกจับ บวรวิทย์กล่าวอย่างน่าฟังว่า จะเชิญตนเองไปทานอาหาร เพื่อลบล้างความแค้นก่อนหน้านั้น
ใครก็ตามที่มีสมองจะรู้ว่านี่เป็นงานเลี้ยงลอบสังหาร มันไม่ง่ายขนาดนั้น
เรื่องนี้จะให้นราธิปรู้ไม่ได้ มิเช่นนั้นผลินและปัณฑาจะต้องตาย รพีพงษ์รู้จักบวรวิทย์เป็นอย่างดี เขาเป็นคนที่ทำได้ตามที่พูด และมีแต่จะโหดเหี้ยมกว่านั้น
น่าเสียดายที่เรื่องนี้ไม่สามารถบอกเจ้าบ้านตระกูลภูสรีดาวได้ เพื่อป้องกันไม่ให้บวรวิทย์เสียสติบ้าคลั่งและทำเรื่องเลวร้าย
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเดินทางตรงไปที่เมืองแฟรี่ เพราะเรื่องของตนเองส่งผลกระทบต่อผู้หญิงที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ปัณฑาเป็นคนของตนเองจริง แต่ผลินไม่เกี่ยวข้องเธอเป็นผู้บริสุทธิ์
เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องกับผลินและปัณฑา
บวรวิทย์บอกสถานที่นัดหมายเป็นชานเมืองรกร้างในเมืองแฟรี่ ในรอบรัศมีร้อยกิโลเมตรไม่มีคนอาศัยอยู่ ถ้าตนเองไม่เห็นตัวประกันก็จะไม่ลงมือ และไม่เชื่อคำพูดเหลวไหลของบวรวิทย์
“คุณนัดผมมาที่นี่ใช้ความพยายามไปไม่น้อย บอกมาสิว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไร?”
“ให้คุณคุกเข่าก้มกราบขอโทษผม แล้วผมจะปล่อยผู้หญิงคนนั้นและภูตโบราณไป แล้วผมให้ศพคุณครบสามสิบสอง การแลกเปลี่ยนคราวนี้ถือว่าคุณได้เปรียบ หนึ่งชีวิตแลกกับสองชีวิต”
บวรวิทย์กล่าวว่าสีหน้าที่นิ่งสงบ เพราะตอนนี้ตนเองเป็นคนกุมอำนาจเชิงรุก จึงไม่เห็นรพีพงษ์อยู่ในสายตา
รพีพงษ์ยิ้มบาง ๆ “ถึงแม้ว่าผมจะไม่ฉลาดแต่ผมก็ไม่โง่ คุณคิดว่าผมเป็นเด็กอายุอายุสามขวบหรือไม่? ผมยังไม่เห็นตัวประกัน แล้วจะเชื่อสิ่งที่คุณพูดได้อย่างไร?”
เวลานี้เองพ่อบ้านเตชิตก็เอาน้ำเต้าออกมา จากนั้นบวรวิทย์เป่าลมเข้าไปในน้ำเต้า แล้วได้ยินเสียงของปัณฑา “รพีพงษ์ ไม่ต้องสนใจฉัน ถึงแม้ว่าคุณจะยอมรับเงื่อนไขของเขา เขาก็ไม่ปล่อยพวกเราไปหรอก”
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ปัณฑาไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ยอมให้พวกคุณเป็นอะไร”
ดวงตาของบวรวิทย์ดุดัน และกล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า “ผมไม่เคยถูกใครทำให้ต้องอับอายมาก่อน รพีพงษ์ การปรากฏตัวของคุณมันเป็นความผิดพลาด คุณไม่ควรมาปรากฏตัวที่นี่ ผมเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่สุด ผมเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด คุณมีสิทธิ์อะไรมาแย่งทุกอย่างของผมไป”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว แล้วทำไมไม่เห็นผลินล่ะ?”
“ไอ้เด็กเปรต คุณคิดอะไรอยู่? ผลินเป็นผู้หญิงของผม อย่าแม้แต่จะคิด!”
พ่อบ้านเตชิตกล่าวเหยียดหยาม ตอนนี้รพีพงษ์ตกอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว จะจัดการรพีพงษ์ยังไงก็ขึ้นอยู่กับตัดสินใจของพวกเขา
“บวรวิทย์ คราวนี้คุณไม่พาลูกน้องมาด้วย พาแต่พ่อบ้านสารเลวคนนี้มาคนเดียว เป็นเพราะมีตัวประกันในมือใช่ไหม และถ้าผมฉันไม่เห็นผลิน ผมกับคุณใครจะชนะก็ยังไม่แน่ ผมคิดว่าพ่อของคุณน่าจะไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน ถ้าเขารู้ว่าเขาจะผิดหวังขนาดไหนกับลูกชายอย่างคุณ?”
“คุณอย่าเอาพ่อมากดดันผม เขาแค่ให้เกียรติคุณต่อหน้าเท่านั้น พวกเราพ่อลูกน้ำหนึ่งใจเดียว เขาต้องอยู่ข้างผมอยู่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่วางใจ ผมสามารถพาคุณไปพบเธอได้”
“คุณชาย ไอ้หมอนี้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว จำเป็นต้องกันไว้ก่อน ถ้าเกิดเรื่องนี้แดงขึ้นมา ก็จะฆ่ามันไม่ได้อีก!”
พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างเตือนเขา เพราะไม่ต้องการให้รพีพงษ์หนีรอดไปได้อีก
เจ้าบ้านของตระกูลภูสรีดาวสำคัญเป็นอันดับสอง และถ้านราธิปยื่นมือเข้ามายุ่งอีก แผนการที่วางไว้ด้วยความยากลำบากก็พังทลายอีกครั้ง
รพีพงษ์รู้ว่าบวรวิทย์ต้องการฆ่าตนเองหยั่งรากลึก ขอแค่มีโอกาสครั้งเดียว พวกเขาก็จะไม่ปล่อยโอกาสผ่านไปเด็ดขาด
ตอนนี้คำขอเล็ก ๆ ของตนเองไม่ถือว่ามากเกินไป เขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตกลง
และแสดงให้พวกเขาเห็นว่า ตนเองจะไม่ให้ชีวิตของคนบริสุทธิ์ตายไปพร้อมกับตนเอง
เขาได้คิดแผนไว้แล้ว ขอแค่เห็นคนแล้ว เขาก็จะมีวิธีช่วยคนออกมาได้
โชคดีที่บวรวิทย์ไม่ได้พาลูกน้องมาด้วย และถ้าต่อสู้กันจริง ๆ ก็ไม่มีคนสามารถช่วยเขาได้ ส่วนพ่อบ้านคนนี้เป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ ไม่มีคุณค่าให้กล่าวถึง
บวรวิทย์รู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่น จึงได้ยอมรับคำขอของรพีพงษ์ ถึงจะทำให้รพีพงษ์เชื่อฟัง โดยไม่สนใจคำเตือนของพ่อบ้าน จากนั้นก็พารพีพงษ์เข้าไปในห้องลับ
เมื่อเดินเข้าไปในห้องลับนี้ รพีพงษ์รู้สึกถึงไอสังหารที่หนาแน่น แม้ว่าเขาจะมีจี้หยกที่สามารถกดทับไอสังหารได้ แต่ก็ยังรู้สึกรุนแรงอยู่ดี หรือว่าที่นี่ยังมีอย่างอื่นอีก?
