รพีพงษ์มองไปยังสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างใหญ่โต จริงๆแล้วเพียงแค่ภายนอกที่มองดูแล้วน่ากลัว แต่เจ้าตัวนี้กลับว่าไม่ได้มีความฉลาดมากมาย ตัวเองสามารถฆ่าเขาได้ เพียงแค่จำเป็นต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง
เพียงแต่ว่ากำลังกายของตัวเองสามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดหิมะตัวนี้ได้จริงๆเหรอ？
เหมือนว่าจะยากลำบากนิดหน่อย แต่ว่า เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ เพื่อลูกสาวของตัวเอง
ทุกครั้งที่ในใจรู้สึกว่าการมาสวรรค์เป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่ง รพีพงษ์ก็จะคิดถึงหนูลิน คิดถึงเสียงหัวเราะของเด็กน้อยและความไว้ใจที่มีต่อพ่ออย่างตัวเอง ตัวเองก็ไม่สามารถทำให้ลูกสาวผิดหวังได้
ไม่เพียงแค่ลูกสาวเท่านั้น ยังมีภรรยา พวกเขาต่างก็กำลังรอตัวเองกลับไป ถ้าหากตัวเองกลับไปไม่ได้ กลัวว่าพวกเขาก็คงชีวิตอยู่ที่สำนักเทพยาเซียนนั่นไม่ดีแน่
ที่ทุกคนต่างก็แสดงความเคารพต่อพวกเขาล้วนมาจากรพีพงษ์ทั้งนั้น เพราะว่ามีพละกำลัง ในโลกไม่มีใครสามารถทัดเทียมกับรพีพงษ์ได้ ไปไหนมาไหน คนที่ได้พบเห็นต่างก็แสดงความเคารพกับพวกเขาทั้งหมด
“ฉันแค่ต้องการของชิ้นนั้น ไม่ได้มีความตั้งใจอย่างอื่น ถ้าหากคุณขัดขวางฉัน ฉันก็ทำได้เพียงแค่ฆ่าคุณแล้วแหละ”
รพีพงษ์ไม่ใช่คนที่ฆ่าอย่างกระหายเลือด แต่หากสุดวิสัยจำใจอย่างยิ่ง เขาก็ไม่ถือสาที่จะฆ่าสักคนสองคน
รพีพงษ์มีจิตใจที่ดีมาโดยตลอด คนที่เป็นศัตรูกับเขาจะต้องไม่ใช่คนดีอะไร ฆ่าเขาก็ไม่ใช่ปัญหา สัตว์ประหลาดหิมะคุ้มครองอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าฆ่ามากี่คนแล้ว ต้นคงจิตเป็นสิ่งล้ำค่าจริงๆ เขาไม่รู้ว่าเมื่อก่อนนั้น มีกี่คนแล้วที่มาเยือนที่นี่ สัตว์ประหลาดหิมะฆ่าไปกี่คน
แต่วันนี้จะต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน ถ้าหากคว้าต้นคงจิตมาไม่ได้ เขาเต็มใจที่จะให้สัตว์ประหลาดหิมะฆ่าตายอยู่ที่นี่ และก็ไม่มีหน้ากลับไปเจอภรรยาและลูก
“ไอ้คนสารเลวอย่างแกพูดอย่างกับว่าจะต้องเอาต้นคงจิตให้แกยังไงอย่างนั้น หลายปีมานี้คนที่ต้องการของสิ่งนี้นั้นมีไม่น้อยเลย แต่ว่าพวกเขาตายหมดแล้ว แกเอาอะไรมาวัดว่าแกคือผู้โชคดีคนนั้น？ ”
สัตว์ประหลาดหิมะนอกจากลักษณะที่ไม่เหมือนคนแล้ว เสียงที่เปล่งออกมาก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากคนมากมาย
สิ่งที่เขาพูดกลับว่าเป็นความจริง อย่างน้อยสำหรับสัตว์ประหลาดหิมะแล้ว เขาก็แค่ทำตามหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ คุ้มครองที่นี่
ไม่ว่าจะมีตัวตนอะไรก็ตามแต่ ขอเพียงแค่มาที่นี่ ไม่มีคำสั่งของนรเทพ เขาไม่มีทางที่จะเอาต้นคงจิตนั่นให้ใครใดๆทั้งสิ้น
รพีพงษ์ไม่อยากที่จะพูดไร้สาระกับเขามากมาย คว้ากระบี่สยบเซียนออกมาพุ่งเข้าไปฆ่าเลย รพีพงษ์ไม่เชื่อว่าพลังของกระบี่สยบเซียนที่สุดยอดขนาดนี้ จะฆ่าสัตว์ประหลาดตัวน้อยไม่ได้
กระบี่สยบเซียนฆ่าสัตว์ประหลาดไม่ได้ งั้นยังมีอะไรที่สามารถจัดการเขาได้อีก หรือว่าจะต้องอยู่ที่นี่แล้วจริงๆงั้นเหรอ？
ในสายตาของสัตว์ประหลาดหิมะ รพีพงษ์และคนที่จะมาเอาต้นคงจิตก่อนหน้านี้ไม่ได้แตกต่างอะไรเลย โชคชะตาของเขาจะต้องจบลงที่นี่ แต่ก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของความสมัครใจ หากรพีพงษ์ยอมที่จะออกไปจากที่นี่ เขาก็จะไม่ฆ่ารพีพงษ์
“ฉันเดินทางมาตลอดเส้นทาง ขอเพียงแค่ใจคิด ฉันก็จะทำได้ ก่อนหน้านี้ฉันก็ทำสำเร็จ วันนี้ก็จะต้องทำสำเร็จ ไม่งั้นเรามาเดิมพันกันไหม ถ้าหากฉันชนะคุณได้ คุณก็ให้ฉันเอาต้นคงจิตไป เป็นยังไง？”
ไม่เคยเจอคนที่น่าสนใจอย่างรพีพงษ์มาก่อนเลย แต่ว่าเมื่อได้ยินคำพูดของเขาก็เกิดความสนใจมาก สัตว์ประหลาดหิมะอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้ว
“ฉันยอมที่จะฟังคำพูดของคุณ ถ้าหากคุณสามารถพูดโน้มน้าวฉันได้ ฉันก็จะฟังคุณ คุณอยากที่จะวางเดิมพันยังไง？”
รพีพงษ์เงยหน้าไปมองยอดเขาหิมะ เขารู้ว่าตัวเองจะต้องปีนขึ้นไปได้แน่นอน และรูปร่างของสัตว์ประหลาดหิมะหนักมาก จะต้องตามหลังตัวเองแน่นอน ขอเพียงแค่ทำให้สัตว์ประหลาดหิมะยอมเดิมพันกับตัวเองได้ งั้นตัวเองก็สามารถเอาต้นคงจิตมาได้อย่างน่าเชื่อถือ
“ฉันเห็นความสามารถของคุณแข็งแกร่งดี แต่ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันแน่นอน หากเราสองคนสู้กันซึ่งๆหน้า ก็คงตีเสมอกัน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็คงไม่น่าสนใจสักเท่าไหร่ ตอนนี้เรามาเดิมพันกัน เราสองคนออกเดินทางเวลาเดียวกัน ถ้าหากว่าใครสามารถถึงยอดเขาหิมะเอาต้นคงจิตได้ก่อน งั้นต้นคงจิตก็เป็นของคนนั้น ห้ามใครต่อว่าอะไรทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นจะเป็นการทำผิดสัญญา โอเคไหม？”
คำพูดของรพีพงษ์ เมื่อสัตว์ประหลาดหิมะได้ฟังแล้ว ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ตัวเอาฝึกฝนมาเป็นแวลาหลายปีอย่างนี้ จู่ๆไอ้เด็กหนุ่มนี่ก็บอกว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
สัตว์ประหลาดหิมะใช้ชีวิตมากว่าหลายปีแล้วยังไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ แม้แต่ปีศาจหิมะยังยอมรับความพ่ายแพ้ต่อตัวเองอย่างจริงใจ ไอ้สารเลวแบบเขามีสิทธิ์อะไรมาดูถูกตัวเองขนาดนี้ ตัวเองจะต้องเอาชนะเขาให้ได้ ก็แค่เอาต้นคงจิตนั่นไม่ใช่เหรอ？
สัตว์ประหลาดหิมะคุ้นเคยกับภูเขาหิมะเป็นอย่างดี อยากจะได้ต้นคงจิตมานั้นง่ายดายอย่างมาก เดิมพันในครั้งนี้รพีพงษ์จะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
ตอนนี้ ในเมื่อรพีพงษ์พูดออกมาแล้ว สัตว์ประหลาดหิมะก็เต็มใจที่จะเล่นเป็นเพื่อนเขา
สัตว์ประหลาดหิมะคุ้มครองอยู่ที่นี่มาตลอดปี ยากที่จะเจอคนที่น่าสนใจเช่นนี้ เขาไม่อยากที่จะปล่อยโอกาสนี้ไปอย่างง่ายๆ
“คำพูดนี้คุณพูดเองนะ คุณอย่าเสียใจเด็ดขาด คุณคิดว่าถนนหิมะที่ไปยอดภูเขาหิมะนี้เป็นทางราบอันกว้างขวางงั้นเหรอ？นี่เป็นภูเขาน้ำแข็ง คูณอย่าเสียใจนะ ตอนนี้เสียใจภายหลังยังมีโอกาส รอจนเริ่มการประลองจริงๆ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ คุณต้องยอมรับชะตากรรม อีกอย่างฉันยังมีอีกเงื่อนไขหนึ่ง ถ้าหากคุณแพ้แล้ว ก็ต้องทิ้งชีวิตของคุณไว้ที่นี่ ฉันว่าผลการฝึกตนของคุณก็ไม่ธรรมดาเลย จะได้ช่วยบำรุงพละกำลังให้ฉันพอดี”
รพีพงษ์ตอบรับปากเขาแน่นอน เพราะว่าเป็นการแข่งขันที่จะต้องชนะ อีกอย่างเขาก็ไม่มีเงื่อนไขอย่างอื่นแล้ว เขาต้องการเพียงแค่ต้นคงจิตนั่น
เมื่อได้ยินรพีพงษ์ตอบรับอย่างสบายๆ สัตว์ประหลาดหิมะตอนนี้ก็หัวเราะออกมา สัตว์ประหลาดก็เป็นคนที่สบายๆ รพีพงษ์วางเดิมพันกับเขา ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ถือว่ามีความกล้าหาญ
หลังจากที่ทุกคนตัดสินใจแล้ว ก็วิ่งไปยังยอดเขาอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามรพีพงษ์ประเมินค่าความสามารถของสัตว์ประหลาดหิมะต่ำเกินไปแล้ว ในเมื่อสัตว์ประหลาดหิมะพูดแบบนี้ งั้นก็มีโอกาสสูงพอที่จะชนะเขาได้
ทั้งภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ สัตว์ประหลาดหิมะคุ้นเคยเป็นอย่างดี ถึงอย่างไรก็เฝ้าดูแลเป็นเวลานานแล้ว ภูเขาน้ำแข็งนี้ต้องขึ้นไปมาแล้วไม่น้อยแน่ อุ้งเท้าหน้าที่แหลมคมสามารถฝังแน่นเข้าไปในภูเขาน้ำแข็งได้มากพอ ร่างกายปีนป่ายขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
แต่ตอนนี้รพีพงษ์กลับว่าไม่สามารถเดินได้เลย ภูเขาน้ำแข็งช่างลื่นมากเลยจริงๆ ฝ่าเท้าของเขาไม่สามารถกันลื่นได้เลย มันยากที่จะใช้วรยุทธในที่แห่งนี้เลย
คิดอยากจะชนะสัตว์ประหลาดหิมะยากกว่าปีนขึ้นไปบนสวรรค์อีก เขาเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังแล้ว แต่ว่าแม้จะเสียใจภายหลังแล้วก็ไม่มีวิธีอื่น เพราะว่าเรื่องนี้จริงๆแล้วสำหรับเขานั้นเป็นเงื่อนไขที่ง่ายดายที่สุด
ส่วนทางฝั่งปัณฑาและผลินถูกปีศาจหิมะจัดเตรียมให้ดีมาก พวกเขาสามารถมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวของรพีพงษ์ในกระจกได้
ปัณฑาค่อนข้างร้อนใจ ผลินพูดถามเธอ : “ ฉันว่าสัตว์ประหลาดหิมะตัวนี้สุดยอดมาก รพีพงษ์มีโอกาสที่จะชนะเท่าไหร่？”
“การปีนป่ายภูเขาหิมะเป็นการเดินบนน้ำแข็ง จะต้องมีวิธี หากเขาทำแบบนี้ไม่มีทางชนะสัตว์ประหลาดหิมะได้ โง่ชะมัด ปกติก็ดูฉลาดดีนะ ไม่คิดจะหาทางทำอะไรกับพื้นรองเท้าหน่อยเหรอ？ ”
ปีศาจหิมะยิ้ม พูดกล่าว : “พวกคุณวางใจเถอะ แม้ว่าเขาจะสู้ไม่ชนะ ฉันก็ไม่มีทางที่จะให้ไอ้สัตว์ประหลาดนั่นฆ่าเขาหรอก ฉันต้องให้เขาอยู่ที่นี่ ฉันช่วยเขา เขาก็ต้องตอบแทนบุญคุณฉัน มาเป็นทาสของฉัน พวกคุณคิดว่าวิธีนี้เป็นอย่างไรบ้าง？”
ผลินมองบนให้กับปีศาจหิมะอย่างไม่มีเหตุผล ในใจคิดว่าเธอช่างเป็นปีศาจเสียจริงๆ เธอคิดอะไร ตัวเองเป็นผู้หญิงมองออกได้อย่างชัดเจน
ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากจะครอบครองรพีพงษ์ไว้เพียงผู้เดียว ตัวเองอยู่กับรพีพงษ์มานานขนาดนี้ยังไม่สามารถทำให้รพีพงษ์ยอมรับตัวเองได้ เธอช่วยเหลือรพีพงษ์ แม้ว่ารพีพงษ์จะรับปาก ก็ไม่มีทางรับปากด้วยใจจริง
ผลินพูดกับปีศาจหิมะว่า : “รพีพงษ์ยอมตายดีกว่า ไม่มีทางรับปากคุณแน่”
