ทหารของนรเทพได้มาถึงเมืองแฟรี่แล้ว มีคนมาล้อมตระกูลภูสรีดาวตลอดเวลา
เมื่อรพีพงษ์มาถึงเมืองแฟรี่ก็พบว่ามีเหตุร้าย ก็คิดถึงตระกูลภูสรีดาวแล้ว แต่เมื่อถึงตระกูลภูสรีดาวก็ไม่ได้ยินพวกเขาพูดว่าอะไร ก็รู้สึกว่าไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น
เทวเทพถอนหายใจพร้อมพูดกล่าวว่า : “ตอนนี้คุณกลับมาแล้ว ตระกูลภูสรีดาวอยู่ท่ามกลางการเฝ้ามองของคนอื่น รอเพียงคุณกลับมา ล้วนแต่พุ่งเป้าไปยังคุณและบวรวิทย์ ”
บวรวิทย์จนใจ รพีพงษ์มองไปยังบวรวิทย์พร้อมพูดถาม : “เกิดอะไรขึ้น？”
“รู้ว่านรเทพอยู่ที่บ้านของพวกเรา กลัวว่าจะลงไม้ลงมือกับนรเทพตามอำเภอใจ ตอนนี้ยังไม่เกิดเรื่องอะไร วันนี้คุณกลับมา พวกเขาน่าจะไตร่ตรองที่จะลงมือไว้ล่วงหน้าแล้ว”
รพีพงษ์ยิ้มอย่างไม่แยแส พูดกล่าว : “นรเทพไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเรา พวกเขาก็ยิ่งจะไม่ใช่เลย ถ้าหากลงมือจริงๆ จำเป็นต้องไปเชิญปริตรมา แม้ว่าพวกเขาจะเก่งมาก แต่พวกเรารวมเป็นหนึ่งใจเดียวกัน ร่วมมือกันจัดการก็มีโอกาสที่จะชนะ”
แม้ว่ารพีพงษ์จะสุดยอด แต่คำพูดของเขากลับว่าไม่ทำให้คนเขาเชื่อถือโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ไม่ใช่นรเทพเพียงคนเดียว
แน่นอน ตอนนี้คนของนรเทพยังไม่เคยลงมือ สิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องทำมีเพียงแค่การป้องกัน รอจนลงมือมาจริงๆค่อยคิดหาวิธี
ยัยหิมะและผลินอยู่ด้วยกัน เธอขยุกขยิกนั่งต่อไปไม่ไหว
ไปหารพีพงษ์เลย รพีพงษ์เห็นยัยหิมะ เธอเป็นผู้ช่วยคนหนึ่งของตัวเอง ตอนอยู่ที่ภูเขาหิมะสามารถมองออกได้ว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของยัยหิมะเลย
ได้ยินแค่ที่พวกปัณฑาพูดกัน นรเทพตกอยู่ในกำมือของตัวเองและบวรวิทย์แล้ว
รพีพงษ์มองไปยังยัยหิมะ ยิ้มพร้อมพูดว่า : “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่รออยู่ให้มันดีๆ พักผ่อนสักหน่อย ฉันจะพาคุณไปพบคนที่คุณอยากเจอมาโดยตลอด”
เมื่อพูดคำพูดนี้ ยัยหิมะยิ้มเบาๆพร้อมพูดว่า : “คำพูดนี้ที่คุณพูดฉันชอบฟัง ฉันโดนนรเทพควบคุมมากว่าหลายปีแล้ว สิ่งอื่นๆไม่ต้องการทั้งนั้น เพียงแค่อยากจะเห็นสภาพที่น่าเวทนาของเขาเท่านั้น ภายนอก เขาเป็นเจ้านายของฉัน แต่คนที่รู้สถานการณ์ที่แท้จริงต่างก็รู้ดี ฉันถูกนรเทพจับไว้เป็นเชลย ที่อยู่บนภูเขาหิมะนั่นก็เพราะว่าฉันมีข้อตกลงกับเขา”
ตอนนี้เขาไม่มีพละกำลังที่จะควบคุมฉันได้แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
รพีพงษ์ไม่รู้ว่าระหว่างยัยหิมะและนรเทพเกิดอะไรขึ้น แต่สามารถมองออกได้ว่า ยัยหิมะเกลียดนรเทพมาก
เขาพูดถามยัยหิมะ: “คุณไปที่นั่นเพื่ออยากไปดูเขาอย่างเดียวงั้นเหรอ？”
ยัยหิมะขมวดคิ้ว ค่อยๆยิ้มพร้อมพูดกล่าว : “คุณคิดว่า ฉันจะไปช่วยเหลือเขางั้นเหรอ？”
“คงไม่หรอกน่า” รพีพงษ์รู้ ถ้าหากเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนรเทพ งั้นก็คงไม่ช่วยตัวเองเอาต้นคงจิตหรอก
ไม่มียัยหิมะ เขาไม่สามารถเอาต้นคงจิตมาได้ นำเอาวิญญาณของหนูลินออกมาจากในร่างกายของนรเทพ งั้นยัยหิมะก็เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของหนูลิน ต้องขอบคุณเธอมากๆถึงจะถูก
ยัยหิมะที่อยู่ข้างกายรพีพงษ์ พูดถาม : “นรเทพถูกขังไว้ที่ไหน ฉันไม่ได้เจอคนเขามานานกว่าหลายปีแล้ว ฉันอยากจะไปดูเขาหน่อย ไม่อยากรอแล้ว”
รพีพงษ์กลับว่าไม่พูดอะไร ถึงอย่างไรก็จะพาเธอไปพออยู่แล้ว ไปตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไร
พายัยหิมะไปดูนรเทพ นรเทพอยู่ที่ตำหนักอ๋อง ในใจก็ยิ่งตื่นเต้น คนของเขามาแล้ว คนเหล่านั้นล้วนเป็นทหารไร้ชีพที่เขาได้บ่มเพาะเลี้ยงไว้ จิตใจที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดี ไม่มีทางปล่อยเขาไปโดยที่ไม่ที่ไม่สนใจไยดี
เพราะงั้นตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเป็นกังวลมากมาย ตระกูลภูสรีดาวใกล้จะทนไว้ไม่ไหวแล้ว
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองออกไปข้างนอก ตอนที่เห็นรพีพงษ์ ค่อนข้างตกใจจริงๆ
เขาได้สิ่งของนั่นมาแล้วงั้นเหรอ？
เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน นอกจากคนของตัวเอง ไม่มีใครเอามาได้ทั้งนั้น
รพีพงษ์เดินเข้ามา และตามมาด้วยยัยหิมะ
เมื่อนรเทพเห็นยัยหิมะ เบิกตามองกว้าง แต่ว่าก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ยัยหิมะทรยศเขาก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
ถึงอย่างไร พวกเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนี้ตัวเองตกอับแล้ว เธอก็ต้องมาซ้ำเติมแน่นอน
“เดิมทีฉันก็คิดว่ารพีพงษ์ไม่มีปัญญาแน่ แต่เมื่อเห็นแกฉันก็รู้ว่าแกเป็นคนทำ จริงๆในใจของฉันก็ไม่เข้าใจอย่างมาก ไอ้สารเลวมีความสามารถอะไรกัน？ยินยอมที่จะทรยศฉันแล้วไปอยู่กับเขา？”
ยัยหิมะมองไปยังนรเทพพร้อมหัวเราะเยาะ ถามเขาว่าความกล้าหาญที่ยิ่งผยองในตอนนั้นไปอยู่ไหนแล้ว ต่อให้เขาจะเก่งกาจมากแค่ไหน วันนี้ก็กลายเป็นเชลยแล้ว แถมยังโดนเด็กหนุ่มจับกุมตัวด้วย
ตอนที่ในคำพูดของยัยหิมะกล่าวถึงรพีพงษ์ นรเทพมีสีหน้าที่ดูถูกและสบประหม่าอย่างมาก รพีพงษ์เป็นสิ่งมีชิวิตระดับล่างในโลก ไม่สามารถจับตัวเองได้อย่างแน่นอน
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นคุณงามความดีของไอ้หมอนั่นที่แซ่เยอซอ ในใจของนรเทพมีความปรารถนาอย่างมากที่จะเจอปริตร ตอนนั้นเคยได้ยินพวกลูกสมุนของตัวเองเอ่ยถึงมาก่อน แต่ไม่เคยเจอกันเลย
เมื่อได้ยินนรเทพพูดจาแบบนี้ ยัยหิมะไม่เชื่อว่าคนที่เขาพูดถึงนั่นจะเก่งกาจมาก ตอนนี้แพ้แล้ว นี่ถึงจะเป็นเรื่องจริง
ยัยหิมะหันหน้าไปมองรพีพงษ์ พูดกล่าว : “คุณให้โอกาสฉันสักครั้ง ให้ฉันฆ่าเขาด้วยมือของตัวเองได้ไหม？”
รพีพงษ์ขมวดคิ้วแล้ว ระหว่างเขาทั้งสองมีความแค้นมากแค่ไหนกันเชียว？
“ฉันรับปากคุณได้ แต่ว่าทำตอนนี้ไม่ได้ วิญญาณของลูกสาวฉันยังอยู่ในร่างกายของเขา ฉันจะต้องเอาวิญญาณออกมา ที่เหลืออยากจะทำยังไง คุณก็ทำตามเห็นสมควรแล้วกัน”
ได้ยินพวกเขาพูดคุยกันทุกประโยค รู้สึกว่าพวกเขาคิดเพ้อฝัน ถ้าหากเริ่มแรกทหารยังมาไม่ถึงก็พอเป็นไปได้ แต่ว่าตอนนี้คนของตัวเองมาถึงแล้ว ยังกลัวว่าพวกเขาจะทำอะไร？
“รพีพงษ์ ฉันรู้ว่าแกอยากจะฆ่าฉันมาก แต่ว่าแกต้องคิดให้ดีนะ ขอเพียงแกฆ่าฉัน พวกทหารเหล่านั้นของฉันก็จะฆ่าทั้งตระกูลภูสรีดาว แล้วก็แกด้วย ต่อให้หนีไปไกลสุดขอบฟ้า แกก็ไม่มีทางหนีรอดเงื้อมมือของพวกเขาไปได้”
คำพูดของนรเทพก็มีความน่าเชื่อถือมาก ตำแหน่งของเขาในสวรรค์ไม่สั่นคลอนมานับหมื่นๆปีแล้ว ชื่อเสียงของเขาไม่ได้จอมปลอมแต่มีพละกำลังจริงๆ
เห็นความจงรักภักดีที่สัตว์ประหลาดหิมะมีต่อเขาก็รู้แล้ว สัตว์ประหลาดหิมะนับถือเขาจริงๆ
แต่บางครั้งเขาก็ประเมินค่าความสามารถของตัวเองสูงเกินไปแล้ว ขอเพียงแค่ตาย คนเหล่านั้นที่สนับสนุนเขาก่อนหน้านี้ ก็เหมือนสูญเสียผู้นำไปแล้ว ตกตะลึงพรึงเพริด
ในระหว่างนี้ก็จะมีหัวหน้าคนใหม่ปรากฏออกมา อย่างมากเขาก็กลายเป็นประวัติศาสตร์ของสวรรค์ และรพีพงษ์ในฐานะที่เป็นตัวเอกของเรื่องนี้ และในประวัติศาสตร์ก็จะวาดภาพไว้อย่างเข้มๆ
“เรื่องพวกนี้แกไม่จำเป็นต้องกังวลเลย บางทีอาจจะพูดได้ว่าแกไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นแล้ว”
รพีพงษ์ไม่มีเวลามาเสวนาอะไรมากมายกับเขาที่นี่ เขายังต้องไปภูเขาสองกระบี่อีก ต้องบีบเอาวิญญาณออกมา หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากนราธิป ไม่มีทางทำได้เลย
ประเด็นก็คือรพีพงษ์เองก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร เขาเรียกให้ยัยหิมะออกมากับตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ายัยหิมะไม่ค่อยจะยินยอมเท่าไหร่
ระหว่างได้พูดกำชับยัยหิมะ : “ถ้าหากเขาตายแล้ว ลูกสาวของฉันก็ต้องตายด้วย เพราะงั้นแม้ว่าคุณจะเกลียดเขามาแค่ไหนก็ต้องออมมือหน่อยนะ”
“พวกคุณเป็นคนจับตัวมา ไม่ได้รับอนุญาตจากพวกคุณ ฉันไม่มีทางอะไรบุ่มบ่ามแน่นอน รพีพงษ์ ได้ยินคุณพูดถึงลูกสาวของคุณ ทำไมถึงไม่พูดถึงภรรยาเลยล่ะ？”
“เธอ？” รพีพงษ์ค่อนข้างประหลาดใจ พูดต่อ “เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน สวยมาก การที่ได้เจอเธอเป็นความโชคดีของฉัน แต่ว่าฉันทำผิดต่อเธอแล้ว ทิ้งเธอไว้เพียงคนเดียว ”
ยัยหิมะค่อนข้างเสียใจ พูดถามรพีพงษ์เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม : “งั้นก็ไม่มีทางที่จะชอบพอผู้หญิงคนอื่นแล้วใช่ไหม？”
