Invincible Divine Dragon’s Cultivation System ระบบฝึกฝนมังกรอมตะ – ตอนที่ 218

ตอนที่ 218 ก็แค่แมลงตัวเล็ก ๆ ในถิ่นของฉัน
หญิงวัยกลางคนแห่งตระกูลโจวและชายวัยกลางคนจากสำนักหลิง
เยว่ ยิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้นมาในทันที
ชามาลา เป็นบุตรหลานของตระกูลมาร์เรอิน ตระกูลมาร์เรอินนั้นเป็น
ตระกูลที่ค่อนข้างจะมีอำนาจอยู่ในเมืองหลวงของประเทศหินหยก
ผู้นำของสำนักหลิงเยว่ได้รู้จักกับผู้นำของตระกูลมาร์เรอินโดยบังเอิญ
ในขณะที่เขาปฏิบัติภารกิจ
และด้วยเหตุนี้ บริษัทเครื่องการค้าประดับตระกูลโจว จึงรุ่งเรืองขึ้น
อย่างรวดเร็วเนื่องจากการค้าขายอัญมณีและหินหยกกับตระกูลมาร์
เรอิน นั้นเอง
ในก่อนหน้านี้เพื่อก้าวขึ้นสู่บริษัทระดับสูง บริษัทการค้าเครื่องประดับ
ตระกูลโจว ได้เป็นมิตรกับสำนักหลิงเยว่อย่างสมบูรณ์จนแทบจะ
เรียกว่าเป็นกองกำลังเดียวกันได้เลย
ตั้งแต่นั้นมาบริษัทการค้าเครื่องประดับตระกูลโจวและสำนักหลิง
เยว่ ก็จะแบ่งผลกำไรกัน 50% ด้วยความเป็นธรรม บริษัทการค้า
เครื่องประดับตระกูลโจวจึงก้าวเข้าสู่วงการธุรกิจเครื่องประดับที่
แข็งแกร่งในระดับประเทศพอ ๆ กับบริษัทเครื่องประดับทะเลคราม
ของตระกูลหลานเลยทีเดียว
และดินแดนแถบนี้รวมถึงถนนหินเดิมพันก็เป็นดินแดนที่ตระกูล
มาร์เรอิน นั้นรับผิดชอบดูแลอยู่ หากอยู่ในอาณาเขตบริเวณนี้มันเป็น
เรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะจัดการกับบุคคลภายนอกได้อย่างไม่มี
ปัญหาเลยแม้แต่น้อย
“ฮิฮิ! มันช่างน่าเสียดายจริง ๆ ที่หมอเทวะหวังต้องตายเร็วขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่เขานั้นมีความสามารถอย่างมากมาย!” หญิงวัยกลางคนพูด
ด้วยรอยยิ้มเย็นชา
“บริษัทเครื่องประดับทะเลคราม พวกเขายังคิดจะแข่งขันกันกับพวก
เรา ช่างไม่รู้อะไรเลยเสียจริง ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเราแล้วพวก
เขานั้นยังอยู่ห่างกับพวกเราอีกไกลเลยทีเดียว ฮ่า ๆ ๆ !”
ชายวัยกลางคนจากนิกายหลิงเยว่หัวเราะออกมา
“หือ? นี่คือ …?”
ใกล้ใจกลางถนนหินเดิมพัน หวังเสียน ยืนอยู่หน้าแผงขายหินเดิม
พัน โม่ชิงหลงยืนอยู่ข้าง ๆ และถือกระเป๋ าใบใหญ่เอาไว้
มีหินหยกและอัญมณีหลายชนิดอยู่ในกระเป๋ าใบใหญ่ใบนี้
เมื่อรวมกันแล้วมูลค่ารวมของหินหยกและอัญมณีน่าจะเกินกว่า 500
ล้านหยวน
ส่วนต้นทุนในการใช้จ่ายซื้อหินเดิมพันของพวกเขานั้นอยู่ที่ประมาณ
10 ล้านหยวนเพียงเท่านั้น
ความเร็วในการหาเงินแบบนี้มันช่างน่ากลัวมากจริง ๆ
เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นติดตามพวกเขามาและเป็นจุดสนใจมากขึ้น
กว่านี้ หวังเสียนจึงหยุดซื้อหินเดิมพัน และกำลังเตรียมส่ง หลานชิง
เยว่และลุงของเธอ กลับไปที่โรงแรมก่อนเพื่อความปลอดภัยของ
พวกเขา
หวังเสียนมองไปที่หินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งในแผงขายของที่อยู่
ตรงหน้าของเขา
ด้วยการใช้พลังพิเศษของดวงตาของเขา เขาพบว่าภายในของหิน
ก้อนนั้นน่าขนลุกมาก
มันไม่ใช่อัญมณีหรือว่าหยกที่อยู่ข้างในนั้น มันคือต้นอ่อนซึ่งเป็นต้น
อ่อนสีเขียวเข้ม
ที่ใจกลางหินมีของเหลวสีฟ้าลักษณะแปลกประหลาดมาก!
ยิ่งไปกว่านั้น หวังเสียน พบว่าดวงตาของเขานั้นรู้สึกเหนื่อยล้าและ
อึดอัดอย่างมาก เมื่อเขามองเข้าไปที่ต้นอ่อนสีเขียวเข้มและของเหลว
สีฟ้าแปลกประหลาดนั้น
นี่เป็นเหมือนกับความรู้สึกเวลาที่เขามองสิ่งที่มีพลังยิ่งใหญ่บางอย่าง
‘แล้วทำไมหินก้อนนี้ถึงมีพลังงานมหาศาลแบบนี้ได้?’
‘นี่อาจจะเป็นสมบัติพิเศษอย่างหนึ่งก็ได้! และต้นอ่อนสีเขียวเข้มต้น
นั้นสามารถมีชีวิตรอดอยู่ในหินก้อนนั้นได้มานานเท่าไหร่แล้ว? มัน
ต้องไม่ใช่สิ่งของธรรมดาอย่างแน่นอน!’
หวังเสียนคิดกับตัวเองขณะที่ดวงตาของเขาสว่างขึ้น เขาพูดขึ้นทันที
ว่า “ลูกพี่ผมต้องการหินก้อนนั้น ราคาเท่าไหร่!”
“ได้เลยครับน้องชาย! ราคาหินก้อนนี้อยู่ที่ 2.3 ล้าน!”
เจ้าของร้านนั้นตื่นเต้นมากและรีบตอบเขาในทันที
“โอเค!”
หวังเสียนพยักหน้าพร้อมกับจ่ายเงินและรับเอาหินก้อนนั้นมา
หินก้อนนี้นั้นใหญ่กว่าลูกบาสเกตบอลมากและหนักมากถึงสามสิบ
ถึงสี่สิบปอนด์
‘ฉันจะตรวจสอบอย่างละเอียดเมื่อกลับไปถึงที่บ้านแล้ว!’ เขาคิดกับ
ตัวเองก่อนที่จะวางหินลงในกระเป๋าที่โมชิงหลงถืออยู่
“เฮ้!..ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันเก็บเกี่ยวที่ดีมากวันหนึ่งของพวกคุณ
เลยนะ!”
ในตอนนั้นเองเสียงของชายวัยกลางคนจากสำนักหลิงเยว่ ก็ดังขึ้นไม่
ไกลจากพวกเขา
“หือ?” หลานชิงเยว่ และ หลานเฉียนเฟิง หันกลับมาตามเสียงและ
เห็นว่ามีคนแปลก ๆ กว่ายี่สิบคนเดินมาล้อมรอบพวกเขาไว้
“พวกคุณคิดที่จะพยายามทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?”
หลานเฉียนเฟิง มองไปที่กลุ่มชายหนุ่มท้องถิ่นของประเทศหินหยก
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้มาดีเป็นแน่
“พวกคุณกล้าขโมยของในเขตของพวกเราได้ยังไง! พวกคุณช่างกล้า
มากจริง ๆ !”
ดวงตาของชามาลา สว่างขึ้นเมื่อเขาเห็นกระเป๋ าในมือของโมชิงหลง
ในขณะที่เขานั้นได้ตั้งข้อกล่าวหาขึ้นมาในทันที
“ขโมย?”
หลานชิงเยว่ และ หลานเฉียนเฟิง ตกใจไปชั่วขณะ หลังจากนั้น
ใบหน้าของทั้งคู่ก็แสดงความโกรธออกมากันในทันที
“ขโมยเหรอเราขโมยอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่? ตาของพวกคุณข้างไหน
อย่างนั้นเหรอที่เห็นว่าพวกเรานั้นขโมยของ?”
“เมื่อไหร่อย่างนั้นเหรอ? ก็วันนี้ยังไงล่ะ!ส่วนของก็อยู่ในกระเป๋ าที่
มือของพวกคุณนั่นยังไง” ชามาลา พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่กระเป๋ าใน
มือของโม่ชิงหลง
“ฉันยืนยันและเป็นพยานให้ได้!” หญิงวัยกลางคนตระกูลโจว หรี่ตา
แคบลงพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวนี้หัดเป็นขโมยแล้วอย่างนั้น
รึ? ช่างไร้ยางอายเสียจริง ๆ !”
“พวกคุณต้องไปกับพวกเราด้วย ผมจะทำการสอบสวนเรื่องนี้ด้วย
ตัวเองเลยทีเดียว!” มุมปากของชามาลา ยกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย
“พวกคุณกำลังใส่ร้ายพวกเรา! พวกคุณมีหลักฐานอะไรว่าพวกเรา
นั้นขโมยของ เรามีพยานผู้เห็นเหตุการณ์มากมายในระหว่างที่เราซื้อ
หินเดิมพันและตัดมัน และนอกจากนี้พวกคุณมีอำนาจอะไรมาสั่งให้
พวกเรานั้นไปกับพวกคุณ?” หลานเฉียนเฟิง พูดออกมาด้วยสีหน้าที่
เคร่งขรึมและจริงจัง
“พยานอย่างนั้นรึ? ใครจะเป็นพยานให้กับพวกคุณ? แล้วพวกเรานั้น
มีอำนาจอะไร พวกคุณอยากรู้จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ? พวกเราเป็นคน
ของตระกูลมาร์เรอิน!”
ชามาลาตอบออกมาอย่างหยิ่งผยอง “และอย่างที่ทุกคนรู้ที่นี่คือดินแดน
ของพวกเรา!”
“มาร์เรอิน!”
เจ้าของร้านตกใจมากเมื่อได้ยินในสิ่งที่ชายวัยกลางคนพูดออกมา
เขารีบลดศีรษะลงอย่างรวดเร็วและกล่าวทักทายด้วยความเคารพ
“สวัสดียามบ่ายครับนายท่าน!”
“มาร์เรอิน? เขามาจากตระกูลมาร์เรอิน?”
“มาร์เรอินเป็นหนึ่งในตระกูลที่มีความเข้มแข็งมากเป็นพิเศษในเขต
รอบ ๆ เมืองหลวง คนพวกนี้นั้นรนหาที่ตายจริง ๆ ที่พวกเขากล้า
ขโมยของในเขตการปกครองของตระกูลมาร์เรอิน!”
“ชายวัยกลางคนคนนั้นเป็นคนดูแลสถานที่นี้ไม่ใช่เหรอตำแหน่ง
ของเขาในตระกูลมาร์เรอินต้องสูงมากทีเดียว! ชาวต่างชาติกลุ่มนี้คิด
อะไรอยู่กันแน่นะ ถึงได้กล้าเข้ามาสร้างปัญหาในเขตพื้นที่การดูแล
ของตระกูลมาร์เรอิน ไม่เคยมีใครกล้าเข้ามายั่วยุคนของตระกูลมาร์
เรอิน มาก่อน!”
“นี่คืออาณาเขตในการดูแลของตระกูลมาร์เรอิน แล้ว!.ฉัน!..ฉันก็ไม่
รู้จะอธิบายอะไรอีกแล้วผู้อ่านทุกคนรู้เกี่ยวกับตระกูลมาร์เรอินกัน
หมดแล้ว…!”
“…”
กลุ่มคนที่อยู่บริเวณโดยรอบต่างหันมาพูดคุยกันเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นและมองไปที่ชายวัยกลางคนที่ชื่อ ชามาลา
“ท่านผู้หญิงโจว คุณจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ? ถึงกล่าวหาพวก
เราโดยที่ไม่มีหลักฐานเช่นนี้ หรือบริษัทและตระกูลโจวของพวกคุณ
ต้องการต่อสู้แบบแตกหักกับพวกเราจริง ๆ อย่างนั้นใช่ไหม!” หลาน
ชิงเยว่ พูดออกมาอย่างเย็นชากับหญิงวัยกลางคนแห่งตระกูลโจว
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นอาณาเขตของประเทศหินหยก แต่หากพวกเขานั้น
สร้างความร้าวฉานระหว่างประเทศหรือระหว่างกองกำลัง ประเทศ
นั้น ๆ และกองกำลังที่เกี่ยวข้องก็จะตอบโต้อย่างรุนแรงเช่นเดียวกัน
ฉะนั้นกองกำลังของตระกูลมาร์เรอิน พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไร
ที่มันมากเกินไปเช่นเดียวกัน
และยิ่งไปกว่านั้นหากพวกเขาต้องการต่อสู้กันแบบให้พังพินาศไป
ทั้งคู่แล้วมันก็ยิ่งน่ากลัวมากที่สุด เพราะอย่างน้อยบริษัทเครื่องประดับ
ทะเลครามก็เป็นบริษัทที่อยู่ในแวดวงธุรกิจชั้นสูง พวกเขาย่อม
สามารถจ้างมือสังหารหรือกลุ่มทหารรับจ้างที่มีฝีมือและความ
แข็งแกร่งเพื่อตอบโต้ได้อย่างแน่นอน
ฉะนั้นมันจึงมีกฎข้อห้ามบางอย่างระหว่างแวดวงธุรกิจชั้นสูงและ
กองกำลังต่างประเทศ ว่าพวกเขาจะไม่ตอบโต้หรือทำอันตรายกัน
มากเกินความจำเป็น และผู้ที่เป็นคนธรรมดาก็จะต้องถูกปกป้องด้วย
เช่นเดียวกัน
ฉะนั้นพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรที่ก่อให้เกิดอันตรายกับฝ่ายตรง
ข้ามมากเกินเลยไปนัก หากผู้นำตระกูลหรือผู้นำกองกำลังได้ทราบ
ถึงเรื่องบาดหมาง ที่เกิดขึ้นพวกเขาก็คงจะถูกลงโทษอย่างรุนแรง
เช่นเดียวกัน แต่หากเป็นเรื่องกรณีเล็กน้อยก็จะไม่สามารถเอาผิดกัน
ได้
“พวกคุณได้ขโมยหินหยกและอัญมณีของพวกเราไป แต่ในครั้งนี้
พวกเราจะไม่ตั้งข้อกล่าวหาและเอาผิดกับพวกคุณเพียงแค่เราจะยึด
ของที่คุณขโมยไปคืนมาแค่เพียงเท่านั้น และพวกคุณจะไม่ได้รับ
อันตรายใด ๆ เลย แต่อย่างไรก็ตาม!…”
ชายวัยกลางคนมองไปที่หวังเสียนและมีเจตนาฆ่าฟันสาดประกาย
ออกมาจากแววตาของเขา “หมอเทวะหวังนั้นเป็นผู้ที่มาจากโลกยุทธ
ภพ เขาคงไม่สามารถจะกลับไปได้อย่างง่าย ๆ บางทีเขาคงจะได้รับ
บาดเจ็บหรือเสียชีวิตเลยก็เป็นได้ ฮึฮึ!”
“ฮิฮิ! หมอเทวะหวังคุณนั้นมีความสามารถที่น่าเหลือเชื่อมากในการ
เล่นหินเดิมพัน แต่ที่นี่มันคือสถานที่ของบริษัทการค้าเครื่องประดับ
ตระกูลโจวของพวกเรา คุณนั้นเดินมาผิดที่ผิดทางไปหน่อยเท่านั้นเอง
ฮิฮิ!”
หญิงวัยกลางคนแห่งตระกูลโจวหัวเราะออกมาอย่างสะใจในขณะที่
เธอมองไปยังหวังเสียน
“ตระกูลมาร์เรอิน?”
ใบหน้าของหวังเสียน เคร่งขรึมลงเล็กน้อยเขาไม่คาดคิดมาก่อนเลย
ว่าบริษัทการค้าเครื่องประดับตระกูลโจวและสำนักหลิงเยว่ จะมี
พันธมิตรที่เป็นกองกำลังท้องถิ่นอยู่ที่นี่ด้วย
และคนพวกนี้ยังตั้งเป้ามาที่ตัวเขาโดยตรงอย่างโจ่งแจ้งอีกด้วย
“พวกคุณมันก็ไม่ต่างอะไรจากพวกโจร!”
เมื่อเห็นเหตุการณ์และได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดออกมา หลายชิงเยว่ ก็
ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง
“เฮ้!สาวน้อย เธออยู่ในถิ่นของฉัน ฉันคิดว่าเธอควรจะพูดจาให้มัน
ดี ๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะต้องสอนบทเรียนให้เธอบ้างสัก
เล็กน้อย!” ชามาลา พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
หวังเสียน มอง ชามาลา พร้อมกับมีรอยยิ้มที่มุมปากและพูดขึ้นมาว่า
“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าตระกูลมาร์เรอิน ของพวกคุณคิดจะต่อต้าน
และเป็นศัตรูกับพวกเราจริง ๆ ผมขอเตือนคุณอีกครั้งว่าคุณควร
กลับไปคิดทบทวนใหม่เสียให้ดี ๆ !”
“ฮ่า ๆ ๆ !” ชามาลา หัวเราะออกมาเสียงดัง “ไอ้เด็กสาระเลว ฉันไม่
ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยและฉันจะจัดการแกในวันนี้อย่างแน่นอน!”
“แกมันก็แค่หมอเทวะไร้สังกัด ฉันเคยได้ยินสุภาษิตจีนเคยพูดไว้ว่า
มังกรพลัดถิ่นหรือจะสู้งูดินเจ้าที่ พยัคฆ์ผู้กล้ายังแพ้ฝูงหมาป่ าใน
ถึงแม้ว่าแกนั้นจะเป็นมังกรแกก็จะต้องนอนหมอบและหดหัวหด
หางให้ดีเมื่ออยู่ในถิ่นที่อยู่ของเรา เมื่อแกอยู่ในดินแดนของฉันแกก็
เหมือนกับแมลงตัวเล็ก ๆ เพียงเท่านั้นเอง!”
“ยังงั้นเหรอ?” หวังเสียนมีรอยยิ้มที่เย็นชา “ผมไม่ชอบนอนหมอบ
เสียด้วยสิ!”
หวังเสียน โต้ตอบคำพูด ชามาลาและหันไปจ้องมองคนจากบริษัท
การค้าเครื่องประดับตระกูลโจว และคนจากสำนักหลิงเยว่ ด้วย
ดวงตาที่สาดประกายคมกล้า
“เมื่อพวกคุณได้เลือกทำเรื่องพวกนี้ให้เกิดขึ้นมาแล้ว ฉะนั้นเมื่อถึง
เวลา ผมก็จะขอตอบแทนความมีน้ำใจให้กับพวกคุณอย่างดีทีเดียว
เช่นกัน!”