บทที่ 95 พลิกผัน
“พูดสิ ทำไมฉันต้องกลัวตระกูลฉือของคุณ?” เวินจิ้งกล่าวอย่างเยือกเย็น เธออยู่ตรงหน้าฉือซิน
“เธออ่อยลูกชายฉัน ทำลายงานแต่งของเขา….”
“คุณฉืออี้เหิงยังไม่ได้แต่งงานกับคุณฉินเฟย แล้วฉันไปทำลายได้อย่างไร?” เวินจิ้งตอบโต้กลับคำต่อคำ
“พวกเขากำลังจะแต่งงาน …” น้ำตาของฉือซินไหลลงเธอตาบอดอีก ทำให้ผู้คนเห็นใจอย่างมาก
แต่อย่างไรก็ตามมันไม่ได้หมายความว่าจะสามารถพูดอะไรก็ได้
เวินจิ้งยิ้มอย่างเยือกเย็น “ถ้าลูกชายของคุณเชื่อฟังฉันจะไปอ่อยลูกชายคุณได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้นเขาเป็นคนที่ฉันไม่ต้องการอยู่แล้วตอนที่เขานอกใจฉัน เรื่องนั้นฉันเป็นเหยื่อนะ น้าฉือ ไม่ลองย้อนนึกตามหลักความจริงเลยหรือ”
ฉือซินเธอนิ่งไปชั่วครู่และไม่ได้ตอบ
นักข่าวนำความโกลาหลและส่งไมโครโฟนให้เวินจิ้ง “เวินจิ้ง ก่อนหน้านี้คุณได้บอกว่าคุณแต่งงานแล้ว ขอถามหน่อยคุณแต่งกับใคร?”
นี่คือสิ่งที่นักข่าวให้ความสนใจ ข่าวของฉืออี้เหิงนั้นหมดยุคไปแล้ว ตอนนี้นั้นผู้สื่อข่าวต่างอยากรู้เรื่องสามีของเธอ
ฉือซินเห็นว่านักข่าวไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เธอร้องไห้และตะโกน แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย
เวินจิ้งอยู่ต่อหน้านักข่าว เธอกล่าวพร้อมยิ้ม “ขอโทษด้วย ฉันไม่ต้องการให้ครอบครัวของฉันเป็นจุดสนใจต่อสาธารณชน”
ตรงข้ามถนน เบนท์ลีย์สีดำค่อยๆจอดสนิท เบาะหลังคือมู่วี่สิงที่นั่งอยู่ สายตาเขาลึกลงช่างดูอันตราย
เขาออกคำสั่งกับคนขับ “ไปรับภรรยา”
เมื่อได้ยินเวินจิ้งกล่าว ผู้สื่อข่าวก็รับรู้ถึงความผิดหวัง และไม่นานนัก คนขับรถสวมชุดสูทสีดำได้เข้ามา จากนั้นก็เปิดทางให้กับเวินจิ้ง “คุณผู้หญิง คุณชายกำลังรออยู่”
เวินจิ้งมองอย่างสงสัย เมื่อมองไปเธอเห็นเบนท์ลีย์จอดอยู่ในฝั่งตรงข้าม รถคันนี้เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ คนขับคนนี้เธอจำเขาได้
ผู้สื่อข่าววิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน แต่พวกเขาไม่สามารถจับภาพของคนในรถได้ เวินจิ้งขึ้นรถไปจากนั้นรถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
มีเพียงผู้สื่อข่าวเท่านั้นที่ยังคงถ่ายทำอย่างบ้าคลั่ง รถคันนี้ซีดานรุ่นลิมิเต็ท เพียงหนึ่งเดียวในโลกที่วางขายในปีนี้นั้น ถึงแม้จะมีเงินมากมายก็ไม่สามารถซื้อได้
“คุณมาได้อย่างไร?” เวินจิ้งถาม
มู่วี่สิงกลับคว้ามือของเธอ เมื่อกี้ฉือซินได้ผลักเธอ เธอคนนั้นบีบแขนเธออย่างรุนแรง ตอนนี้ได้เป็นรอยช้ำแล้ว
ความเย็นชาในดวงตาของชายผู้นั้นส่องประกาย
“มารับเธอเลิกงาน” เขาขมวดคิ้ว
เวินจิ้งมองเขาที่กำลังจ้องมองมือเธอ เธอจึงพบว่าเป็นรอยช้ำแต่ก็ไม่รู้สึกเจ็บ
“ฉันคิดว่าเธอสติแตกไปแล้ว และไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาในโรงพยาบาลจิตเวชหรอก” เมื่อพูดเช่นนี้มู่วี่สิงราวกับฆาตกร
ในไม่ช้าแน่นอนว่าน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้นำตัวฉือซินออกไป
และรายงานเรื่องราวที่ฉือซินกระทำต่อเวินจิ้ง ไม่มีนักข่าวกล้าออกมาประกาศใดๆ ราวกับว่าหนานเฉิงถูกควบคุมโดยกองกำลังที่มองไม่เห็น
ฉืออี้เหิงออกมาจากสถานีตำรวจ เขาไม่สามารถประกันตัวฉือซินได้ เธอต้องเข้าคุกทันที
ฉินเฟยพูดคุยกับเขา “ทำไมเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ว่ารอรักษาให้เสร็จแล้วค่อยเข้าไปหรอกหรือ?”
“เวินจิ้งไม่มีความสามารถทำได้ขนาดนี้” ฉืออี้เหิงขมวดคิ้ว
ถ้าเช่นนั้นคงจะเป็นมู่วี่สิง
อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็ไม่สามารถนำฉือซินออกมาได้เลย
มู่วี่สิงคือใครกันแน่
“แต่ว่าเมื่อพูดถึงมู่วี่สิง เขาก็แค่หมอคนหนึ่ง เขาจะทำอะไรได้ล่ะ” ฉินเฟยกล่าวอย่างเย้ยหยัน
แม้ว่ามู่วี่สิงจะมีชื่อเสียงในวงการแพทย์ แต่มีเฉพาะในวงการแพทย์เท่านั้นเมื่อเทียบกับตระกูลฉินนั้น เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในหนานเฉิง ในช่วงต้นปีที่เกี่ยวข้องกับการทหารและการเมืองจึงได้มีอำนาจขึ้น
มู่วี่สิงต้องมีอะไรแน่ๆ?
