Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 126

ตอนที่ 126

บทที่ 126 ปล่อยให้คนอื่นอิจฉาก็แล้วกัน

“ปกติคุณก็ใช้ประโยชน์จากฉันอยู่เรื่อย ตอนนี้ให้ฉันใช้ประโยชน์จากคุณหน่อยเถอะน่า……” เวินจิ้งออดอ้อนออเซาะอย่างอ่อนโยน

มู่วี่สิงเชิดใบหน้าอันเรียวเล็กของหญิงสาว และจูบลงไปอย่างลึกซึ้ง

ดวงตาของเวินจิ้งกลับถูกประทับไปด้วยภาพใบหน้าหล่อเหลามาดเข้มของเขา เธอเขย่งปลายเท้ายกตัวขึ้นไปหาเขา

หลี่ซาน ผู้มารอรับอยู่ที่สนามบิน มองดูพวกเขาทั้งสองคนกำลังจูบกันและกันจากที่ไกลตา เธอขมวดคิ้วขึ้น และสาวเท้าก้าวเข้าไปขัดจังหวะการพลอดรักของคนทั้งสองคน

“คุณหมอมู่ เชิญทางนี้ค่ะ”

เวินจิ้งก้มหน้าลงด้วยความเขินอายครู่หนึ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหยิกมู่วี่สิง “คนอื่นเขาเห็นหมดแล้ว”

“ปล่อยให้คนอื่นเขาอิจฉาตาร้อนไปก็แล้วกัน”

“…….” เวินจิ้งนิ่งเงียบ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เวินจิ้งไม่สามารถเข้าไปในห้องผู้ป่วยได้ เธอจึงรออยู่ที่โถงหลักชั้นหนึ่งคนเดียว มู่วี่สิงจึงส่งเกาเชียนมาคอยดูแลปกป้องเธอ

เมื่อก้าวเข้าไปในลิฟต์ หลี่ซานก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “คุณหมอมู่ คุณแต่งงานแล้วเหรอคะ”

เรื่องนี้เป็นข่าวที่เพิ่งแพร่กระจายไปทั่วโรงพยาบาลเมื่อวันก่อน มู่วี่สิงยื่นขอลาออก และให้เหตุผลอย่างไม่คาดคิดว่าอาชีพนี้ไม่เอื้อต่อความสัมพันธ์ที่มั่นคงระหว่างสามีและภรรยา

แม้เธอจะรู้ว่ามู่วี่สิงปฏิบัติกับเวินจิ้งต่างออกไป แต่คาดไม่ถึงว่าเวินจิ้งจะแต่งงานกับมู่วี่สิงเรียบร้อยแล้ว หลี่ซานจึงรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

เธอทำงานอยู่เคียงข้างมู่วี่สิงมาเป็นเวลาห้าปีแล้ว เขามักล้อมรอบไปด้วยแสงออร่าที่แผ่ซ่านออกมาเสมอ ใครบ้างที่จะอดใจไม่ยอมชื่นชมเขาได้กันเล่า

“อืม” มู่วี่สิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูเฉยเมย และมองดูประวัติการรักษาที่อยู่ในมืออย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อเข้าไปยังภายในห้องผู้ป่วย คนในครอบครัวเอ่ยปากสอบถามมู่วี่สิงในทันที “คุณคือหมอที่ผ่าตัดให้กับลูกชายผมใช่ไหม ทำไมอาการของเขาถึงได้แย่ลงกว่าเมื่อก่อนมากขนาดนี้ล่ะ!”

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “เส้นประสาทสมองของผู้ป่วยได้รับความเสียหายมาเป็นเวลานานเกินไป ถึงแม้ตอนนี้จะดำเนินการผ่าตัดไป ก็สามารถกู้คืนได้มากที่สุดเพียง 80% เท่านั้น อาการแทรกซ้อนร้ายแรงที่เกิดขึ้นหลังจากการผ่าตัดเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ครับ”

“แต่ว่าเขามีอาการปวดหัวหลังจากที่ตื่นขึ้นมา อาการนี้เกิดขึ้นติดต่อกันนานหลายวันแล้วนะ!”

“อืม ผมสั่งเปลี่ยนยาให้เขาแล้ว ถ้าหากเขายังคงมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นอีก ผมจะลองพิจารณาทางเลือกอื่นอีกครั้งหนึ่ง” มู่วี่สิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ฉันจะไม่ยอมให้แกมารักษามั่ว ๆ อีก! ถ้าอาการของลูกชายฉันไม่ดีขึ้นล่ะก็ ฉันจะฟ้องแกให้ถึงที่สุด!” คนในครอบครัวพูดด้วยความโกรธจัด

ใบหน้าของมู่วี่สิงยังคงนิ่งเรียบและไม่ปรากฏอารมณ์ออกมา เมื่อเขาได้ยินดังนั้น เขาก็ทำแต่เพียงดึงริมฝีปากของเขาอย่างเย็นชา “ผมสามารถรอให้คุณมาฟ้องร้องผมเมื่อไรก็ได้ แต่อาการป่วยของลูกชายคุณจะล่าช้าไปกว่านี้อีกไม่ได้แล้ว ถ้าหากผมต้องเข้าคุก ดูเหมือนว่าก็คงจะไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะรับช่วงต่อจากผมได้”

คนในครอบครัวสั่นเทิ้มไปครู่หนึ่ง แน่นอนว่าทั้งประเทศ C แห่งนี้ไม่มีแพทย์คนไหนที่จะสามารถรักษาลูกชายของเขาได้อีกแล้ว มู่วี่สิงเองก็เป็นแพทย์ที่ย้ายมาจากเมืองหนานเฉิงด้วย ถ้าหากว่าเขาฟ้องร้องมู่วี่สิง แล้วเรื่องลูกชายของเขาจะทำอย่างไรล่ะ……

“คุณหมอมู่ เมื่อครู่นี้ ผมก็แค่พูดจาไร้สาระเท่านั้น…….” สีหน้าของผู้ป่วยเปลี่ยนไปในทันที

มู่วี่สิงไม่ได้เก็บคำพูดเหล่านั้นมาใส่ใจ หลังจากทำงานนี้มานานหลายปี เขาคุ้นชินกับเรื่องราวเหล่านี้เข้าเสียแล้ว

เมื่อเข้าไปในห้องทำงาน อานจิ้งก็รายงานอาการของผู้ป่วยในช่วงสองวันนี้ให้เขาฟังอย่างละเอียด

“แล้วแผนกสมองว่ายังไงล่ะ” มู่วี่สิงเอ่ยปากถาม

“ศัลยแพทย์แผนกสมองออกจดหมายร้องเรียนมาครับ โดยมีเนื้อหาของการร้องเรียนว่านายแพทย์มู่ได้ทำการผ่าตัดผิดพลาดในระหว่างดำเนินการผ่าตัดผู้ป่วย ส่งผลให้ร่างกายปัจจุบันของผู้ป่วยเกิดอาการปฏิเสธการรักษาเช่นนี้ขึ้น”

มู่วี่สิงหรี่ตาลง “ขอประวัติการทำงานของศัลยแพทย์คนนั้นให้ผมที ผมอยากได้ฉบับที่เป็นของจริง”

สามชั่วโมงผ่านไป มู่วี่สิงยังคงอยู่ที่ห้องทำงาน ตอนนั้นเป็นเวลาค่ำมากแล้ว หลี่ซานจึงตัดสินใจออกไปซื้ออาหารค่ำมาให้เขา เมื่อเห็นเวินจิ้งกำลังเดินขึ้นมาทางนี้ เธอก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณหมอมู่ยุ่งอยู่ค่ะ”

“เขาต้องทำงานจนถึงกี่โมงคะ” เวินจิ้งถามด้วยความกังวล

“คาดว่าคงจะต้องทำงานทั้งคืนเลยค่ะ คุณหมอมู่มีงานที่ต้องทำเป็นจำนวนมาก คุณอย่าไปรบกวนเขาจะดีกว่าค่ะ” หลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม

เวินจิ้งขมวดคิ้ว เมื่อเห็นประตูเปิดอ้าอยู่ครึ่งหนึ่ง เธอก็พบว่ามู่วี่สิงกำลังอ่านกองรายงานการรักษาผู้ป่วยแต่ละรายที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างมุ่งมั่น คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท