บทที่ 142 นอกจากว่าเขาจะไม่ชอบเธอ
เวินจิ้งขมวดคิ้วเข้ากันเดินกลับทางเดิม กลับพบว่ามู่วี่สิงโดนเหล่าแม่บ้านกลุ่มหนึ่งรุมล้อมอยู่ ราวกับจำมู่วี่สิงได้จึงโดนพวกเธอถามไถ่เรื่องการรักษา
มู่วี่สิงใจยังใจดี แต่ว่าเขายุ่งมาทั้งวันแล้วควรจะได้พักผ่อนสิ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลสักหน่อย อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นยังขยับเข้าใกล้มู่วี่สิงเรื่อยๆ
เวินจิ้งตีหน้านิ่งเดินเข้าไปหาเขา มู่วี่สิงมองเห็นเธอกำลังเดินเข้ามาหาตัวเอง
แต่ว่าคนเริ่มเข้ามาหาเขามากขึ้นเรื่อยๆ เวินจิ้งโดนหญิงอ้วนคนหนึ่งผลักจนล้มลง
คิ้วเข้มของมู่วี่สิงผูกเข้ากันด้วยความโกรธ ขายาวก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว “ทุกคนครับ แผนกศัลยกรรมประสาทโรงพยาบาลเหรินหมินยังมีบุคลากรเก่งๆในประเทศอีกมากเลยครับ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว แต่แพทย์ท่านอื่นล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญ ถ้าหากมีอะไรทุกท่านสามารถไปตรวจที่นั่นได้เลย ตอนนี้ผมต้องขอตัวไปดูแลภรรยาของผมก่อนนะครับ”
“คุณหมอมู่ ทำไมคุณถึงลาอกแล้วล่ะ！”
“คุณหมอมู่ คุณไม่อยู่ที่โรงพยาบาลเหรินหมิน ใครก็ช่วยลูกชายของฉันไม่ได้แล้ว…..”
“คุณหมอมู่ ปกติฉันไปรักษากับคุณ ฉันกลัวว่าคุณหมอท่านอื่นจะไม่รู้อาการ….”
โชคดีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาช่วยกันป้าๆเหล่านั้นออกไปได้ เวินจิ้งระบายลมหายใจ มู่วี่สิงเอ่ยถามเธออย่างห่วงใย “คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
เวินจิ้งส่ายหน้า เผชิญหน้ากับกลุ่มคนเมื่อสักครู่ ไม่รู้ว่ารถเข็นเธอหายไปไหนแล้ว
“มู่เว่ยสิง ฉันไม่ออกไปพร้อมกับคุณคงจะดีกว่า” เวินจิ้งตั้งใจตีหน้าขรึมใส่เขา
“เรื่องนี้มันเกินความคาดหมาย ผ่านไปอีกสักพักทุกคนคงจะชินกับการลาออกของผมไปเอง” มู่วี่สิงขมวดคิ้วมุ่น
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะสามารถกลับไปที่โรงพยาบาลได้ล่ะ?” เวินจิ้งหลุดปากพูดออกมา
มู่วี่สิงหรี่ตาลง “คุณคาดหวังให้ผมกลับไป?”
เวินจิ้งมองเขาตาเป็นประกาย “ตัวคุณเองก็ไม่อยากยอมรับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป หากเลือกได้ ผมหวังว่าคุณจะสามารถมุ่งมั่นในความฝันของตัวเอง”
มู่วี่สิงยิ้มบางๆ ดวงตาคมลึกเผยความรู้สึกออกมา
ทั้งสองเลือกซื้อของเสร็จเรียบร้อยก็พากันกลับการ์เด้นมู่เจียวาน ตึกนี้พึ่งเริ่มเปิดขาย คนที่ข้ามาอยู่อาศัยจึงยังไม่มาก
แต่เพราะความบังเอิญ ฉีเซินก็พักที่นี่เช่นกัน
เขากับฉินเฟยกำลังยืนรอลิฟท์ และมู่วี่สิงกับเวินจิ้งกำลังเดินเข้ามาพอดี
“มิน่าล่ะชั้นบนสุดของตึกนี้ถึงไม่ถูกขายออกไป ที่แท้ก็ให้คุณชายตระกูลมู่นี่เอง” ฉีเซินเอ่ยเสียงเรียบ
“งั้นหลังจากที่ผมย้ายเข้ามา ก็ไม่ใช่เพื่อนบ้านของพวกคุณหรอกหรอ?” ฉินเฟยมองทั้งสองคน แววตาขำขัน
เวินจิ้งยิ้มเย็น ไม่ได้สนใจเธอ
มู่วี่สิงหรีตาแคบอย่างอันตราย คำพูดแฝงไปด้วยการตักเตือน “คุณฉีอยู่นิ่งๆจะดีกว่านะครับ”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ที่นี่เป็นที่ของคุณ ผมคงไม่กล้าก่อเรื่อง” ฉีเซินตีหน้าลนลาน แววตากลับเต็มไปด้วยความขบขัน
ลิฟท์มาถึงแล้ว ชั้นบนสุดมีลิฟส่วนตัว มู่วี่สิงและเวินจิ้งเดินเข้าไปก่อน
ฉินเฟยมากตามแผ่นหลังของทั้งคู่ไป ใบหน้าเรียบตึงขึ้น เวินจิ้งทำไมถึงได้โชคดีแบบนี้ มู่วี่สิงสามารถซื้อชั้นบนสุดของตึกนี้ได้ พื้นเพต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
“หึงหรอ?” ฉีเซินมองฉินเฟยพร้อมขมวดคิ้ว
“หึงอะไร?”
“เวินจิ้ง คุณอิจฉาเธอ” ฉีเซินเอ่ยออกมาตรงๆ
ฉินเฟยไม่ยอมรับ “ฉันไม่ได้อิจฉาเธอ เธอพักที่นี่ ต่อไปฉันก็ต้องมาอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ?”
ฉีเซินยกยิ้มมุมปาก “ในเมื่ออยากอยู่ที่นี่ ฉินเฟย คุณรู้ว่าต้องทำยังไง”
ฉินเฟยสบสายตากับเขา “พ่อของฉันยอมรับซื้อแล้ว งานแต่งของเราวันเวลาตามเดิม”
ก่อนหน้านี้ฉินเจิ้งถูกยุยงเกือบจะปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้แล้ว แต่ตอนนี้คงมีเพียงฉีเซินที่จะช่วยบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปได้ เขายังพอใจในตัวฉีเซินเป็นอย่างมาก
นอกเสียจากว่าเขาจะไม่ชอบเธอ
