บทที่ 163 อยากได้ทั้งหมดของเขา
“ เวินจิ้ง การแต่งงานของพวกเธอมีกฎหมายอยู่ ฉะนั้นไม่สนว่าจะเป็นสามีภรรยาจริงหรือปลอม ถ้าตัดสินใจหย่าแล้ว ยังไงก็ต้องแบ่งทรัพย์สิน ! “
“ เถียนเถียน ฉันกับเขาก็ต่างต้องการของใครของมันอยู่แล้ว ฉันแค่อยากจบความสัมพันธ์นี้ลง ไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่น “
“ แต่ ตอนนี้เธอติดสองล้านนะ ! “
“ ฉันจะหาวิธีคืนให้เขา “
อั้ยเถียนทำสีหน้าช่วยไม่ได้ นิ่งไปสักพัก เธอเปิดปาก “ ถ้าเธออยากหย่าแล้วจบความสัมพันธ์จริง ฉันสามารถยืมเงินให้เธอก่อนได้ แต่จิ้งจิ้ง คนเด่นอย่างคุณหมอมู่ เธอก็อย่ายกให้ผู้หญิงคนอื่นเปล่าเลย “
เวินจิ้งดื่มน้ำผลไม้อึกหนึ่ง สมองไม่หยุดที่จะคิดว่าหลังจากที่หย่ากับมู่วี่สิง ถ้าเขาแต่งงายกับผู้หญิงอีกคน แค่คิดก็รู้สึกเสียใจแล้ว
“ไม่ได้ ! “ เวินจิ้งส่ายหัวขึ้นมาทันที เธอยอมรับไม่ได้
“ จิ้งจิ้ง ในฐานะเพื่อนของเธอ ฉันจะพยายามช่วยเธอ แต่ฉันหวังว่าเธอจะคิดดีดี “
ประตูบานหนึ่งกลั้นไว้ เสี้ยวหงทานอาหารฝรั่งอย่างหรูหรา มุมปากกลับทนไม่ไหวที่จะโค้งขึ้นมา
เขาโทรหาเบอร์ของมู่วี่สิง
“ฉันเหมือนจะรู้เรื่องน่าสนใจอย่างหนึ่ง “
“พูด “ น้ำเสียงมู่วี่สิงเฉยเมย
“ ภรรยาแกสงสัย รสนิยมทางเพศของแก จะหย่ากับแก วี่สิง แกใช้ชีวิตแบบนี้ได้ยังไง……” ยังพูดไม่จบ เสี้ยวหงก็ทนไม่ไหวที่จะหัวเราะออกเสียง
ทางมู่วี่สิง “ พรึก “ แล้ววางมือถือลง
ตาดำค่อยค่อยหยี่ขึ้น คิดถึงท่าทีของเวินจิ้งในไม่กี่วันนี้ เธอพูดถึงเรื่องหย่าตลอด ก็เพราะแบบนี้ ?
บ้าจริง ถ้าเขาเป็นเกย์จริง ทุกวันนี้เธอคงต้องการมากนัก !
ไม่มีกระจิตกระใจในการทำงาน มู่วี่สิงออกจากห้องทำงาน ลี่หนานเฉิงก็เดินมารับหน้า เห็นสีหน้ามืดของมู่วี่สิงนั้น ไม่หยุดที่จะตามเขา
มู่วี่สิงที่ปกติจะอารมณ์ดีไม่เปลี่ยน เขาโกรธ ? อีกอย่างโกรธอย่างมาก !
“ลูกพี่ ใครยั่วลูกพี่แล้ว ? คอยดูว่าฉันจะบรรเทาความโกรธให้ได้ไหม ? “ ลี่หนานเฉิงก็ตามเข้าลิฟต์
มู่วี่สิงมองเขาสักพัก “ อย่าเข้าใกล้ฉัน เดี่ยวคนจะเข้าใจผิด “
ลี่หนานเฉิง ? ?
“เข้าใจผิดอะไร ? “ ลี่หนานเฉิงงงไปทั้งหน้า
“ พวกฉันเป็นเพศ “ มู่วี่สิงไม่มีสีหน้าใดใด
ลี่หนานเฉิง：……
“ลูกพี่ ช่วงนี้ลูกพี่ยุ่งเกินไปหรือเปล่า วงจรสมองไม่ปกติเล็กน้อย ? “ ลี่หนานเฉิงเข้าใกล้
มู่วี่สิงกลับหลีกเลี่ยงเขา มือทั้งสองสอดไปที่กระเป๋ากางเกง ดูสูงส่ง
“ฉันเนี่ยรักษาตัวเองอย่างดี มู่วี่สิง คุณอย่าเข้าใจฉันผิดเลย ! “ ลี่หนานเฉิงทำสีหน้าใส่เขา
แม้เมื่อก่อนพวกเขาสองคนก็สนิทกันอย่างใกล้ชิด แต่นั่นก็เป็นการคบเพื่อนปกติ !
“อืม “ คนบางคนตอบรับคำเดียว แล้วเดินไป
ลี่หนานเฉิงยังคงสงสัย ทนไม่ไหวที่จะขึ้นไปถามลู่หวั่นว่า ช่วงนี้มู่วี่สิงโดนอะไรกระทบกระเทือนมาหรือเปล่า
“ ช่วงนี้ การทำงานของประธานมู่ปกติดีทุกอย่าง “ ลู่หวั่นขมวดคิ้ว
ลี่หนานเฉิงจับคางตัวเอง อยู่ดีดีก็นึกถึงเวินจิ้ง
เหมือนจะมีแค่เรื่องที่เกี่ยวกับเวินจิ้ง มู่วี่สิงถึงจะไม่เป็นตัวเองแบบนี้
ช่วงเย็น เวินจิ้งเลิกงานตรงเวลา
ข้างนอกจอดรถมายบัคที่คุ้นตา เวินจิ้งขมวดคิ้ว รถคันนี้เป็นของมู่วี่สิง แต่รถที่รับส่งเธอปกติ ไม่ใช่คันนี้
เพราะฉะนั้น มู่วี่สิงมาหรอ ?
แต่วันนี้เขาบอกว่าจะกลับดึกไม่ใช่ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น ?
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นพอดี หน้าบริษัทผลิตยาเทียนอี คนก็ไม่น้อย และรถของมู่วี่สิงก็สูงส่งขนาดนั้น เวินจิ้งจึงเดินผ่านหน้านั้น แล้วโทรหามู่วี่สิง
แต่รถก็ตามหลังเธอตลอด เวินจิ้งหยุดฝีเท้า รถมายบัคก็อยู่ข้างเธอพอดี
สีหน้าเวินจิ้งเปลี่ยนไป
เขานั่งอยู่ในรถ มู่วี่สิงนั่งอยู่หลังจริง สายตาที่มองมาน่ากลัวนัก
เวินจิ่งอยู่ดีดีก็ใจเต้นขึ้นมาทันที
ปกติเขาก็แข็งแกร่งอยู่แล้ว ตอนนี้สายตาเขาหยี่ขึ้นมา เหมือนเจอเป้าหมาย แล้วจะกินในวินาทีต่อไป
“คุณมาได้ยังไง ? “ เวินจิ้งใส่เข็มขัดนิรภัย แกล้งทำเป็นไม่สนใจแล้วถามเขา
“ นัดทานมื้อเย็นเลื่อนแล้ว “ น้ำเสียงมู่วี่สิงเย็นเย็น
บรรยากาศอึดอัดก็เป็นมาทั้งทางจนถึงบ้านตระกลูมู่ เวินจิ้งเดินช้ามาก ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้มู่วี่สิงที่กำลังโกรธตอนนี้
เธอน่าจะไม่ได้ยั่วเขาใช่ไหม ?
เวินจิ้งคิดมาทั้งทาง ไม่สังเกตเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าหยุดฝีเท้าแล้ว เธอจึงชนกับหลังเขา ยกหัวขึ้น สายตาดำของมู่วี่สิงจ้องไปที่เธอ
“ ขอโทษ ….. “ เวินจิ้งพูด แล้วกลับไปที่ห้องก่อน
วันนี้มู่วี่สิงแปลกจริงจริง !
บนโต๊ะยังวางเอกสารไว้ชุดหนึ่ง เป็นเอกสารหย่าก่อนหน้านี้ที่มู่วี่สิงวางไว้ เวินจิ้งขมวดคิ้ว กำลังจะเก็บไว้ก่อน
มู่วี่สิงก็เดินเข้ามาแล้ว
สายตาเขามองเอกสารบนมือของเวินจิ้ง มุมปากมีความเสียดสี “ ทำไม ? จะหย่าไม่ใช่ ? “
“ แต่ ตอนนี้ฉันไม่สามารถรีบคืนสองล้านให้คุณได้ “ เวินจิ้งไม่สบายใจ
“คุณนายมู่ บอกฉัน ทำไมต้องหย่า หื้ม ? “ เขาเสยคางเธอขึ้น น้ำเสียงปกติแท้แท้ แต่คำพูดกลับมีความเย็นชา
เวินจิ้งเม้มปาก “ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน “
“เธอสงสัยรสนิยมเพศของฉัน ? “มู่วี่สิงเข้าใกล้ สายตาเหมือนจะค่อยค่อยเกิดพายุฝนใหญ่
เวินจิ้ง …..
เขารู้ได้ยังไง ?
เรื่องนี้เธอพูดกับแค่อั้ยเถียน…..
“ รู้สึกว่าฉันทำให้เธอพอใจไม่ได้ ? หรือว่าฉันเติมเต็มความว่างเปล่าให้เธอไม่ได้ ? “ น้ำเสียงของมู่วี่สิงยิ่งต่ำลงเรื่อยเรื่อย
ใบหน้าเวินจิ้งแดงไปหมด เธอรู้สึกว่างเปล่าที่ไหน …. เธอก็ไม่ต้องการความพอใจ ……
เธอไม่เหมือนเขาที่ต้องการขนาดนั้นหรอก !
“ คุณอย่าพูดไปมั่ว ! พวกฉันไม่ใช่สามีภรรยาจริงสักหน่อย ต่างคนไม่ชอบกัน คุณจะมาทำให้ฉันพอใจได้ยังไง?” เวินจิ้งทำหน้าใส่เขา
ชายขมวดคิ้ว ทำให้เวินจิ้งไปอยู่ในมุมสุดแล้ว มือโอบเอวบางเธอไว้ ทั้งสองติดกันอย่างไม่มีช่องว่าง
เขามองตาตรง “ หื้ม เพราะฉะนั้นคุณนายมู่สงสัยความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอ ? “
“ ฉันรู้ว่าคุณไม่มีทางชอบฉัน “
“ เธอรู้สึกไม่โดนรัก ? หื้ม ? “
เวินจิ้งเงียบ ในใจ เธอยิ่งอยากได้เยอะมากขึ้น ไม่ใช่แค่สถานะดีดี และร่างกายของมู่วี่สิง เธออยากได้ทุกอย่างของเขา
เธอไม่รู้สึกว่าไม่โดนรัก แต่แค่รู้สึกรักนี้ไม่สมจริง
แม้ความห่วงใยและความอ่อนโยนที่มู่วี่สิงมีต่อเธอ ก็แค่ในสถานะแต่งงานนี้ แต่ไม่ใช่เพราะเขารักเธอ
สูดหายใจลึก เวินจิ้งยกหัวขึ้น “ ใช่ มู่วี่สิง ฉันต้องการการแต่งงานที่ปกติ “
พึ่งพูดจบ มู่วี่สิงก็กดจูบลงมาในวินาทีต่อมาอย่างเอาแต่ใจ
เขาเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เวินจิ้งรู้สึกว่าตัวเองจะหายใจไม่ออกแล้ว มู่วี่สิงถึงจะปล่อยเธอ
เธอหายใจแรงแรง จ้องเขาอย่างโมโห
“ ปกติ? คุณนายมู่ทำไมถึงคิดว่าไม่ปกติ หื้ม ? “ เขากลับถามต่ออย่างปกติ
เหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีจูบที่เอาแต่ใจเกิดขึ้น และไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ
