บทที่205 ไปที่ไหนก็แสดงความรักได้ทั้งนั้น
เวินจิ้งแทบจะจมอยู่ในตาสีดำขวับของมู่วี่สิง
เธอค่อยๆพยักหน้าช้าๆ แน่นอน ว่าเธอชอบ………
เวินจิ้งเริ่มจะขยับไปกอดเขา หลายครั้งความแข็งแกร่งของมู่วี่สิงทำให้เธอรู้สึกว่าสามารถปกป้องและพึ่งพาได้
เวลาล่วงไปจนถึงตอนเย็น ทั้งสองคนกลับไปยังห้องพัก โทรศัพท์ของมู่วี่สิงได้ดังขึ้น เขานิ่งไปชั่วครู่ แล้วเดินไปยังหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อรับสาย
โทรศัพท์ของเวินจิ้งก็ได้ดังขึ้นเช่นกัน เป็นสายจากลี่หนานเฉิง
เวินจิ้ง มู่วี่สิงอยู่กับเธอหรือเปล่า” น้ำเสียงของลี่หนานเฉิงมีความตกใจเล็กน้อย
“ใช่”
“พวกเรายังไม่สามารถกลับไปหนานเฉิงได้ในช่วงนี้ ช่องทางการขายที่บริษัทโป๋ทงกรุ๊ปทำอยู่นั้นไม่เหมาะสม เหม่ยทงไม่เคยได้รับการโปรโมทการขายเลย” ฉืออี้เหิงพูดด้วยความโกรธ
เวินจิ้งหยุดไปครู่หนึ่ง มาตรการเกี่ยวกับการขายก่อนหน้านี้ บริษัทการผลิตยาเทียนอีก็ได้พูดคุยกับทางบริษัทโป๋ทงกรุ๊ปแล้ว ถ้าเป็นอย่างที่ลี่หนานเฉิงพูดมา อย่างนั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องให้บริษัทโป๋ทงกรุ๊ปมาเป็นตัวแทนให้พวกเราแล้ว
“คุณลี่ ตอนนี้จะทำยังไงดี” เวินจิ้งก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้
“พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปที่บริษัทโป๋ทงกรุ๊ป เธอไปกับฉันนะ”
“ฉันทราบแล้ว”
มู่วี่สิงก็วางสายโทรศัพท์เช่นกัน แล้วเดินเข้ามา หน้าตาของเขาก็ได้ดูเย็นชาขึ้น
“คืนนี้ฉันต้องกลับเข้าไปในเมือง มีงานเข้ามานิดหน่อย” เวินจิ้งพูด
“อื้ม เดี๋ยวผมส่งคุณกลับโรงแรม” มู่วี่สิงไม่ได้ถามอะไรมาก
ดูเหมือนว่าเขาก็รู้เรื่องนี้แล้ว
ท้องฟ้าค่อยๆมืดขึ้นเรื่อยๆ เวินจิ้งมองไปยังทะเลด้านนอก เธอไม่อยากจะจากที่นี่ไปเลยจริงๆ………
ดูจากความอาลัยอาวรณ์ของเวินจิ้ง มู่วี่สิงจ้องไปที่เธอ “ครั้งหน้าผมจะพาคุณมาอีก ฮื้ม”
เวินจิ้งยิ้ม “จริงเหรอ”
“กล้าถามผมเหรอ ฮื้ม” มู่วี่สิงหรี่ตา
“ไม่กล้า……” เวินจิ้งเริ่มที่จะกอดมู่วี่สิง และลูบหน้าอกของเขา
มู่วี่สิงยกหน้าของเธอเงยขึ้น แล้วจูบเธอลงไปอย่างหนักหน่วง
กลับมาถึงโรงแรมก็เป็นเวลารุ่งเช้าแล้ว เวินจิ้งรู้สึกง่วงนิดหน่อย ตอนบ่ายเพิ่งจะถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์กินมาจนเกลี้ยง ยังไม่ได้พักผ่อนเต็มที่
มู่วี่สิงมองไปยังใบหน้าที่แสนจะง่วงนอนของเวินจิ้ง ความอ่อนโยนของใบหน้าก็ยิ่งอ่อนนุ่มมากขึ้น
เขาได้อุ้มเธอออกไป เวินจิ้งรู้สึกตื่นขึ้นมาทันที
ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก็พบว่าถึงโรงแรมแล้ว
“ฉันไปเองได้!” เวินจิ้งคิดจะผลักเขาออกไปในทันที
มู่วี่สิงไม่ยอม พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “นอนหลับดีๆ อย่าดื้อสิ”
เขาอุ้มเธออยู่จะหลับลงได้อย่างไร…..
เวินจิ้งวางศีรษะลง แก้มของเธอเริ่มแดง ฝังลึกลงบนไหล่ของมู่วี่สิง
ในล็อบบี้ ไม่รู้ว่าลี่หนานเฉิงมาตั้งแต่เมื่อไร ถ้าเขาเห็นว่าเขาสองคนกอดกัน ซวย……..
เขาเดินเข้ามา พูดอย่างไม่พอใจ “ฉันจะบอกเลยนะ ว่าพวกเธอสองคนไปที่ไหนก็หวานกันตลอดจริงๆ/ก็แสดงความรักกันได้ทุกที่จริงๆ”
“งั้นเหรอ” ใบหน้าอันหล่อเหลาของมู่วี่สิงพูดออกไปอย่างไม่แยแส
“มี! นายไม่รู้หรอกว่าทำร้ายฉันมากขนาดไหน”
“แกเป็นใครเหรอ ที่ฉันจะต้องมาแคร์ความรู้สึก” มู่วี่สิ่งทำหน้าเย็นชา
“เป็นคนสำคัญมากกว่าเพื่อน! พวกเรารู้จักกันมานานแล้วนะพวก!” ลี่หนานเฉิงถอนหายใจ
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับภรรยาของนาย” ลี่หนานเฉิงมองไปยังเวินจิ้ง
เวินจิ้งต้องการที่จะผลักมู่วี่สิงออกไป มู่วี่สิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“ไม่ได้!”
“มู่วี่สิง คุณให้ฉันได้คุยกับคุณลี่เถอะ” เวินจิ้งพูดออกไป
ลี่หนานเฉิงมาหาเธอก็เพราะเรื่องงาน และคิดแล้วน่าจะเป็นเรื่องเร่งด่วนมากๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มาหาเธอ
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “เธอง่วงแล้วหนิ”
เวินจิ้งเพิ่งจะได้หลับไปในรถแล้ว
เวินจิ้งส่ายหัวทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกไป “มู่วี่สิง คุณปล่อยฉันลง! ฉันไม่ง่วง….”
มู่วี่สิงยิ่งไม่พอใจ จ้องตาเขม็งอย่างเย็นชาไปยังลี่หนานเฉิง
มู่วี่สิงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทของเขา เขาก็ทนดูไม่ได้!
เวินจิ้งผลักมู่วี่สิงออกไปได้แล้ว เห็นใบหน้าที่ดูจริงจังของเขา เธอเลยพูดปลอบไป “ไม่นานฉันก็กลับ”
เวินจิ้งและลี่หนานเฉิงนั่งอยู่ในคาเฟ่ของล็อบบี้ เห็นลี่หนานเฉิงนั่งอยู่นานไม่พูดอะไรเลย เวินจิ้งเลยพูดออกไป “คุณลี่”
ลี่หนานเฉิงจึงรู้สึกตัวหันกลับมา เวินจิ้งเพิ่งจะสังเกตเห็น ว่าเขากำลังดูผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าประตูมา
เป็นผู้หญิงที่เคยเห็นกอดอยู่กับเขาในลิฟท์เมื่อครั้งก่อน
“เรื่องของบริษัทโป๋ทงกรุ๊ป ฉันคิดว่าจะยกเลิกสัญญา” เมื่อได้สติกลับมา ลี่หนานเฉิงก็พูดอย่างช้าๆ
“ถ้าบริษัทโป๋ทงกรุ๊ป ไม่ขายยานี้ของเหม่ยทงตามปกติ ก็เป็นเขาฝ่ายเดียวที่ละเมิดสัญญา” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“สัญญาไม่ได้ระบุกฎเกณฑ์ว่าบริษัทหนึ่งจะต้องทำการขายยังไงนะสิ การจะตัดสินว่าพวกเขาเป็นฝ่ายผิดต้องใช้วิธีการทางกฎหมายตรวจสอบ แต่บริษัทการผลิตยาเทียนอีไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงให้กับบริษัทโป๋ทงกรุ๊ป ตอนนี้เราก็ไม่ได้ขาดแคลนเงิน การยกเลิกสัญญานี่เป็นวิธีที่ดีและเร็วที่สุดแล้ว”
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันกลับไปจะเตรียมการทุกอย่าง”
“อื้ม” ลี่หนานเฉิงรับคำแล้วรีบกลับไป
ดูเหมือนว่าจะไปตามผู้หญิงคนนั้น
กลับขึ้นไปบนห้อง มู่วี่สิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แม้ว่าระหว่างทางกลับมาเวินจิ้งจะได้หลับไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่ามู่วี่สิงกำลังยุ่งอยู่
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” เธอพูดโพล่งออกมา
ปกติแล้วเธอไม่ค่อยถามอะไรเกี่ยวกับงานของมู่วี่สิง แต่คืนนี้เขานั้นดูสง่างามภูมิฐานเป็นพิเศษ
“บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปมีเรื่อง พรุ่งนี้เช้าผมจำเป็นต้องกลับไป” มู่วี่สิงทำหน้าเคร่งเครียด
“พรุ่งนี้ค่ำๆฉันก็น่าจะกลับแล้วหละ” แค่ไปยกเลิกสัญญากับบริษัทโป๋ทงกรุ๊ป ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว
“อื้ม มีหลี่หนานเฉิงอยู่ผมก็วางใจ”
เขาจ้องไปยังเวินจิ้ง “เธอรีบพักผ่อนเถอะ”
“แล้วคุณหละ” เวินจิ้งขมวดคิ้วด้วยความกังวล
“คืนนี้ผมคงไม่นอน” มู่วี่สิงพูดอย่างเป็นเรื่องปกติ
“ไม่ได้นะ มีอะไรที่ฉันช่วยคุณได้บ้าง” เวินจิ้งเริ่มถาม
เวินจิ้งเริ่มแสดงท่าทีดื้อรั้น มู่วี่สิงทำหน้านิ่ง แล้วอุ้มเวินจิ้งขึ้นแล้วพาเธอไปที่เตียง
“ตอนนี้สิ่งที่คุณช่วยผมได้ ก็คือนอนหลับซะดีๆ หรือว่าคุณคิดจะทำอะไรอย่างอื่น” มู่วี่สิงยกริมฝีปากอันเรียวเล็กของเขา
เวินจิ้งรู้สึกตกใจแล้วนิ่งไป เมื่อตอนบ่ายก็หลายรอบแล้ว ตอนนี้เธอรับไม่ไหวแล้ว
มู่วี่สิงยิ้ม แล้วปิดประตู
เวินจิ้งเหล่ตาดู ไม่มีมู่วี่สิงอยู่ข้างๆเธอ เธอคล้ายจะนอนไม่หลับ…..
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพิ่งจะได้เห็นข้อความที่อั้ยเถียนส่งให้เธอ
งานแต่งงานของเขาจะจัดขึ้นสัปดาห์หน้า และได้เตรียมชุดเพื่อนเจ้าสาวไว้ให้เวินจิ้งเรียบร้อยแล้ว
เธอไม่ได้อยู่ในหนานเฉิง ตอนนี้เลยยังไม่ได้รับ
พวกเขาจึงโทรหากัน
“เวินจิ้ง เธออยู่ไหนหนะ”
“อยู่ที่เมือง B ออกมาทำงานนอกสถานที่ ฉันจะกลับพรุ่งนี้หรือไม่ก็มะรืนนี้ถึงจะได้ลองใส่ดู”
“ไม่รีบๆ วันอังคารหน้าเธอบินมาก็ได้แล้ว”
“เธอคิดดีแล้วใช่ไหม” เวินจิ้งถามด้วยความกังวล
เธอกังวลว่าที่อั้ยเถียนรีบแต่งงานกับคนอื่น เป็นเพียงเพราะเรื่องของเสี้ยวหง
มันไม่คุ้มค่า
“คิดดีแล้วหน่า เธอมาแล้วฉันจะแนะนำให้รู้จักคู่หมั้นของฉัน เขาเป็นคนดีมากๆ” อั้ยเถียนพูดอย่างสงบนิ่ง
เวินจิ้งฟังแล้วไม่รู้สึกถึงความสุขและความตื่นเต้นของเขาเลย
……
วันถัดมา บริษัทโป๋ทงกรุ๊ป
ลี่หนานเฉิงได้มาด้วยตัวเอง แต่คนรับเรื่องกลับเป็นพนักงานระดับกลางของบริษัทโป๋ทงกรุ๊ป พูดถึงประเด็นที่จะขอยกเลิกสัญญา แต่อีกฝ่ายไม่ยินยอม
“ไปเรียกฉืออี้เหิงลงมา” ลี่หนานเฉิงพูดอย่างเยือกเย็น
“ต้องขอโทษด้วย คุณฉือวันนี้ตารางงานเต็มจริงๆ”
“ทิ้งข้อตกลงนี้ไว้ให้เขา” ลี่หนานเฉิงไม่ได้พูดเหลวไหล แล้วหันหลังออกไป
เวินจิ้งต้องการที่จะอยู่ต่อเพื่อรอเข้าไป เธอมองไปยังผู้ชายตรงหน้า “คุณฉือไม่ยอมลงมา เพราะร้อนตัวใช่มั้ย ที่ไม่ได้ทำการขายให้กับเหม่ยทง ตามปกติ”
“คุณฉือวันนี้ไม่มีเวลาจริงๆ” พนักงานอธิบาย
“อย่างนั้น ฉันก็จะรอจนเขามีเวลา”
เวินจิ้งก็นั่งอยู่ในห้องประชุม
พนักงานออกไปอย่างรวดเร็ว นำเรื่องนี้ไปรายงานให้กับฉืออี้เหิง
