บทที่208 ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ
ค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพของใบหน้าที่คุ้นเคยผ่านเข้ามาในสายตา รอบๆไม่มีใครอื่นอยู่
ที่นี่แล้ว เครื่องบินลงจอดเรียบร้อย
เวินจิ้งกระพริบตา เธอคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
เธอยกมือขึ้นบีบไปที่หน้าของมู่วี่สิง สัมผัสนั้นช่างเหมือนจริง
เขาจับมือเธอ ใบหน้าของมู่วี่สิงเข้ามาใกล้ขึ้น แล้วเสียงของเขาก็ดังขึ้น “คุณนายมู่ หลับซะซื่อบื้อเชียว”
“คุณสิซื่อบื้อ” เวินจิ้งโต้กลับ
เมื่อรู้สึกตัวดีแล้ว เธอค่อยๆโอบกอดมู่วี่สิง กอดอยู่สักครู่เดียวก็อดสะอื้นไม่ได้
มู่วี่สิงไม่อยู่ข้างเธอแค่เพียงวันเดียว เธอคิดถึงเขามากมายจริงๆ….
“คุณนายมู่ ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอนะ” เขากระซิบบอกเธอ
เวินจิ้งขยับปาก เคลื่อนเข้าไปเพื่อจะจูบริมฝีปากบางๆของเขา กอดเขาไว้ ทั้งสองคนก็เอนไปข้างหลัง
มู่วี่สิงหยุดครู่หนึ่ง แทบจะในวินาทีนั้นเขาก็กลับตัวเองขึ้นไปอยู่ด้านบน ทำให้ตอนนี้กลายเป็นเวินจิ้งที่ถูกเขาจูบจนแทบหายใจไม่ออก …….
“อืม…..” เธอส่งเสียงครวญครางจ้องมองไปยังมู่วี่สิง
มู่วี่สองยกริมฝีปากออก แล้วอุ้มเธอลงจากเครื่องบิน เมื่อลงมาจากเครื่องบินถึงได้รู้ว่าที่นี่คือเป็นฟ้าชั้นบนสุดของการ์เด้นมูเจียวาน
“ลี่หนานเฉิงกลับไปแล้วเหรอ” เวินจิ้งถาม
“คุณนายมู่ ในที่สุดคุณก็คิดถึงฉัน” ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นหูก็ดังสวนขึ้นมา ภายในห้องรับแขกลี่หนานเฉิงกำลังมีความสุขอยู่กับโต๊ะอาหาร
เวินจิ้งรู้สึกอาย ผลักมู่วี่สิงแล้วกระโดดลงไป เห็นลี่หนานเฉิงกำลังกินอาหาร ท้องของเธอก็ร้องดังขึ้น
เธอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว
“หิวเหรอ” มู่วี่สิงมองไปยังแววตาของเวินจิ้ง แล้วค่อยๆลูบหัวของเธอ
เวินจิ้งพยักหน้า คนรับใช้ก็รีบเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ทันที มู่วี่สิงและเวินจิ้งนั่งลงตรงข้ามกับลี่หนานเฉิง
“พวกคุณสองคนขวางหูขวางตาฉันอีกแล้ว!” ลี่หนานเฉิงทำหน้าไม่พอใจ
“ไม่กินก็ออกไป นายเองก็ขวางหูขวางตาพวกเราจริงๆ” มู่วี่สิงพูดกลับ
ลี่หนานเฉิงสำลัก “ฉันเป็นคนพาภรรยานายกลับมาไม่ใช่เหรอห๊ะ!”
“นายบกพร่องในหน้าที่” มู่วี่สิงหรี่ตามองเขา
“มู่วี่สิง ฉันไม่เป็นไร” เวินจิ้งดึงแขนของมู่วี่สิงเบาๆ
เธอไม่ต้องการให้มู่วี่สิงโกรธคุณลี่
สีหน้าของมู่วี่สิงคลายลงเล็กน้อย ลี่หนานเฉิงรู้ตัวดีว่าไม่ควรปล่อยให้เวินจิ้งอยู่คนเดียว เขาก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป
กลับมาถึงห้องนอน เวินจิ้งได้โผกอดมู่วี่สิง “คุณอย่าไปโกรธคุณมู่เขาเลย แล้วก็ไม่ต้องโทษเขาด้วย”
“คราวหลังอย่าไปอยู่กับฉืออี้เหิงตามลำพังอีกนะ เข้าใจไหม” มู่วี่สิงหันตัวกลับ ยกหน้าของเธอขึ้น ใบหน้าของเขาดูจริงจัง
จากคำบอกของลี่หนานเฉิงว่าเธออยู่ที่บริษัทโป๋ทงกรุ๊ปตามลำพัง เวลานั้นเขาอยากที่จะไปอยู่เคียงข้างเธอในทันที
เจ้าฉืออี้เหิงคนนี้ พร้อมที่จะระเบิดได้เสมอ
“ฉันรู้ แต่เขาจงใจจะทำร้ายบริษัทการผลิตยาเทียนอี” เวินจิ้งตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“เรื่องนี้ให้หนานเฉิงเป็นคนจัดการ พวกเราไม่เคยมองบริษัทโป๋ทงกรุ๊ปอยู่ในสายตา” มู่วี่สิงตอบอย่างเย็นชา
บริษัทโป๋ทงกรุ๊ปก็เป็นกิจการในการบริหารของบริษัทฉีซื่อกรุ๊ป แม้ว่าจะมีชื่อเสียงที่ดีในเมือง B แต่ก็ไม่ได้มีรากฐานที่แน่น
เวินจิ้งไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจการค้า แต่เมื่อได้ฟังมู่วี่สิงพูดแบบนั้น เธอก็เบาใจได้ไม่น้อย
“กิจการยาของเหม่ยทง ตอนนี้ยอดขายไม่ค่อยดี” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“คุณนายมู่ นี่ไม่ใช่เวลาทำงาน” น้ำเสียงของมู่วี่สิงเริ่มไม่ค่อยพอใจ
เธอไม่ชอบที่ในใจของเวินจิ้งมีแต่เรื่องการทำงาน
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” เวินจิ้งกลับหลังไป
แต่ยังไม่ทันจะได้ไป มู่วี่สิงก็เดินมากอดเอวของเวินจิ้ง และกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ไปด้วยกัน”
“ไม่ได้!” เวินจิ้งปฏิเสธเกือบจะทันที
มู่วี่สิงยกคิ้วขึ้น และไม่ตอบรับการปฏิเสธของเธอ เขาปิดประตู เวินจิ้งถูกเขากอดพาไปยังข้างอ่างอาบน้ำ
สายตาของเธอมองเห็นมู่วี่สิงกำลังถอดเสื้อผ้าออกอยู่เบื้องหน้าเธอ เวินจิ้งตกใจตาโต หันหลังกลับ แต่เธอก็ได้เห็นบางจุดที่ไม่ควรจะเห็นแล้ว
ร่างกายของเธอถูกเขาโอบกอด เวินจิ้งไม่กล้าจะมองเขาเลย เพียงแต่เมื่อก้มหน้าก็เห็นกล้ามหน้าอกที่งดงามของเขา มันช่าง…..ดึงดูดใจมากจริงๆ!
“ฉันออกไปก่อน” เวินจิ้งผลักมู่วี่สิงออกไปอย่างแรง
แต่เขาจับข้อมือเธออย่างแน่น และถอดเสื้อผ้าบนร่างกายของเวินจิ้งออก ……..
……………
สองชั่วโมงต่อมา เวินจิ้งมองไปยังผู้ชายที่ดูสดชื่นข้างๆเธอ เท้าของเธอเตะเขาโดยไม่ตั้งใจ
“นักเลง! ร้ายกาจ!”
ตอนนี้ในห้องน้ำ มู่วี่สิงยังกดเธอเอาไว้ ……….
สเกลล่าสุดตอนนี้มันยิ่งทำให้เขินอายมากขึ้น ………
“คุณไม่ชอบเหรอ” มู่วี่สิงยกริมฝีปากขึ้น แววตาสีดำขลับเป็นประกาย
เวินจิ้งหยุดนิ่งชั่วคราวและก็ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ…..
เธอหันหลังกลับ ห่อตัวเธอเองไว้ในผ้าห่มเรียบร้อย
มู่วี่สิงดึงเธอออกมา ยกใบหน้าของเธอขึ้น เขาได้มองเห็นดวงตาที่อ่อนโยนและแสนจะขี้อายของเธอได้ชัดเจน
“การแสดงเมื่อกี้นี้ไม่เลวนะ”
“และก็ยังเป็นความทุ่มเทของหมอมู่” เวินจิ้งพูดลอยๆ
มู่วี่สิงค่อยๆขยับปากมาจูบเธออีกครั้ง รสชาติของเธอนั้นเมื่อได้ลิ้มรสแล้วก็ไม่อาจห้ามความปรารถนาไว้ได้ เมื่อถูกจุดติดแล้วก็ยากที่จะหยุดอีก
………..
วันต่อมา เวินจิ้งได้รับชุดเพื่อนเจ้าสาวที่อั้ยเถียนส่งมาถึงเธอ
การออกแบบของเกาะอกสีขาวบริสุทธิ์ คลุมด้วยผ้าทูเลผืนบาง ดูแล้วมีความเซ็กซี่น่าค้นหา
เวินจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก ชุดนี้มีขนาดพอเหมาะพอดีกับเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อถ่ายรูปส่งให้กับอั้ยเถียน
แต่ในรูปถ่ายกลับมีเงาๆหนึ่งปรากฏขึ้นมา เวลานี้ มู่วี่สิงน่าจะออกไปข้างนอกแล้วไม่ใช่เหรอ
เวินจิ้งยังไม่ทันหันหลังกลับไป ร่างอันผอมเพรียวของเธอก็ถูกเขาโผเข้าสวมกอด ลมหายใจที่คุ้นเคยใกล้เข้ามา เธอถูกผลักไปที่กำแพง และจูบเธออย่างเร่าร้อน
เขามักจะทำแบบนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว
เวินจิ้งแทบจะต้านทานไม่ได้ “โอ้!”
เธอตบไปยังไหล่ของมู่วี่สิง ดวงตาของเขาเร่าร้อนเหมือนไฟจะแผดเผาออกมา
เวินจิ้งผลักเขาออกไปทันที “ทำไมคุณถึงยังอยู่….”
“รอคุณ”
“วันนี้ช่วงบ่ายฉันถึงจะไปบริษัท” เวินจิ้งยังไม่ได้บอกกับมู่วี่สิงก่อน
ก่อนจะต้องไปนอกสถานที่ บริษัทจึงให้เธอหยุดงานครึ่งวัน
“เป็นเพื่อนเจ้าสาวเหรอ” มู่วี่สิงมองยังชุดของเธอ ดวงตายังคงเร่าร้อนอยู่
“อั้ยเถียนกำลังจะแต่งงาน มะรืนนี้ฉันต้องบินไป ประเทศ B”
“ทำไมบอกผมช้าแบบนี้” มู่วี่สิงทำสีหน้าไม่พอใจ
“ฉันก็เพิ่งจะรู้ไม่นานนี่เอง” เวินจิ้งอธิบาย
อีกอย่างเธอเป็นคนที่อยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวมาตลอด หลายๆเรื่องจึงไม่ได้บอกใครจนเป็นเรื่องปกติ
เวินจิ้งจึงเดินไปกอดเอวผู้ชายคนนั้น “ดังนั้น สัปดาห์หน้าฉันไม่อยู่……..”
สีหน้าของมู่วี่สิงเคร่งขรึมขึ้น
“ไม่ให้ผมไปด้วยเหรอ” เขาจับคางเธอ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว อั้ยเถียนตั้งใจจะเชิญให้เธอและมู่วี่สิงไปด้วยกัน
แต่เธอและมู่วี่สิงยังไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆ ถ้าไปด้วยกันคงจะดูไม่ดีเท่าไร
“คุณอยากจะไปด้วยเหรอ” เวินจิ้งถาม
“ผมเป็นสามีของคุณ” มู่วี่สิงตอบด้วยสายตาเป็นประกายดำขวับ
เวินจิ้งนิ่งไปสักพัก เธอสับสนอย่างมาก
“แต่พวกเราไม่ใช่……..” เวินจิ้งไม่กล้าจะพูดออกไป
ดวงตาของมู่วี่สิงตอนนี้ดูน่ากลัวมาก
ชายคนนั้นรีบหันหลังกลับออกไปอย่างรวดเร็ว
การหายใจของเขายังไม่ได้หายไป ดวงตาของเวินจิ้งเริ่มร้อนรนอยากจะตามเขาไป
แต่ในที่สุดก็อดกลั้นไว้ได้ แม้ว่าตอนนี้พวกเขาสองคนจะสามารถเข้ากันได้ดีเหมือนคู่รักทั่วไป แต่เธอก็ไม่เคยลืมเหตุผลที่พวกเขาแต่งงานกัน ก็เพื่อให้ได้สิ่งที่พวกเขาต้องการ
