Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 196

ตอนที่ 196

บทที่196 ไม่มีใครกล้าโทษเขา

สองวันก่อน เวินจิ้งมาที่บริษัทโป๋ทงกรุ๊ป

ต้อนรับเลขาของเธอ พาเธอไปยังที่ห้องประชุม ส่วนฉืออี้เหิงมาถึงก่อนแล้ว

“ตอนนี้ควรเรียกคุณว่า ประธานเวินแล้วสิ?” ฉืออี้เหิงเผยรอยยิ้มแบบทีเล่นทีจริง

ตอนนี้การจัดการด้านการขายทั้งหมดให้เวินจิ้งเป็นคนรับผิดชอบแล้ว ฉืออี้เหิงตัดสินใจไม่ยากที่

จะให้เวินจิ้งเลื่อนขั้น

“คุณเฉิงเรียกฉันว่านางสาวเวินดีกว่าค่ะ” ใบหน้าของเวินจิ้งไร้ความรู้สึกใดๆ

หลักฐานที่เซ็นสัญญากันไว้ก่อนหน้า ต่อไปเวินจิ้งจะต้องทำความเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด

เกี่ยวกับการขายยาเหม่ยทงตัวนี้ของโป๋ทง จริงๆ แล้วให้เพื่อนร่วมงานฝ่ายการขายของ博

通ติดตามผลก็ได้แล้ว

ดังนั้นการที่ได้เจอเฉินอี้เหิง เวินจิ้งรู้สึกคาดไม่ถึงมาก่อน

“การจัดการด้านการขายคุณฉือเป็นคนติดตามผลด้วยตัวเองหรอคะ? เวินจิ้งถามอย่างนิ่งๆ

“อีกสักพักจะมีเพื่อนร่วมงานอีกคนมาด้วย ตอนนี้ พวกเรามาคุยเรื่องเก่าๆกันก่อนได้นะ” ฉืออี้

เหิงเหล่ตามอง และพิงไปที่เก้าอี้อย่างขี้เกียจ รู้สึกว่าสบายยิ่งนัก

เวินจิ้งขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ เธอและฉืออี้เหิงมีเรื่องเก่าๆ อะไรที่ต้องคุย?

ที่สำคัญเรื่องที่โดนจับตัวเรียกค่าไถ่ยังตรวจสอบไม่ชัดเจนเลย เขายังคงเป็นเป้าหมายคนแรกที่

เธอสงสัย

“ทำไม นางสาวเวินดูเหมือนไม่ค่อยอยากสนใจผมเลยล่ะ” เฉิงอี้เหิงเหล่ตามอง

เวินจิ้งเงยหน้ามองเขา “กับคนที่เกลียดฉัน คุณคิดว่าฉันอยากจะสนใจเขามั้ย?”

“ผมเกลียดคุณจริงๆ แต่ถ้าไม่มีคุณ ก็คงไม่มีผมในตอนนี้” ฉืออี้เหิงเผยรอยยิ้มที่เย็นชา

เขามีวันนี้ได้ ทั้งหมดก็เพราะถูกเวินจิ้งบีบบังคับ

ช่วงเวลานี้ เขาสูญเสียไปเยอะมาก

“ฉืออี้เหิง โรคเพ้อเจ้อของคุณพอเถอะ ฉันเคยพูดแล้วนะ เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณไม่เกี่ยวข้องกับ

ฉันเลยสักนิด”

“ใช่หรอ? เวินจิ้ง ผมไม่เชื่อคุณหรอก” ฉืออี้เหิงยิ้ม และมองลงอย่างดูถูก

“ฉันว่าเรามาคุยเรื่องงานกันจะดีกว่า” เวินจิ้งไม่อยากคุยเรื่องอื่นกับเขาอีก

“เวินจิ้ง คุณกำลังกลัว” ฉืออี้เหิงเหล่มองเวินจิ้งอย่างไม่กระพริบตา

“ฉันกลัวอะไรคะ?”

“คุณกลัวว่าผมจะแก้แค้นคุณไง” ฉืออี้เหิงยิ้มอย่างเย็นชา

“ฉันกลัวหรือไม่ คุณฉือก็มาแก้แค้นฉันอยู่ดี ฉืออี้เหิง ฉันรู้สึกว่าคุณควรไปพบจิตแพทย์นะ จิตใจ

ที่บิดเบี้ยวของคุณมันเกินไปแล้ว” เวินจิ้งพูดอย่างจริงจัง

ถ้าหากว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนวางแผนผลักเธอตกหน้าผาล่ะก็ แสดงว่าเสียสติไปแล้วจริงๆ

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเวินจิ้งก็เย็นลงแล้ว

“คุณฉือให้เพื่อนร่วมงานที่รับผิดชอบเข้ามาเลยดีมั้ยคะ?” เวินจิ้งถามอย่างมีมารยาท

ฉืออี้เหิงยังคงเหล่ตามองเวินจิ้งเช่นเคย เวินจิ้งในตอนนี้ ทำให้เขานับวันยิ่งดูไม่ออกเลย

ทำไมเธอถึงยังมีเหตุมีผลได้เช่นนี้? เขากลับดูเป็นคนเลวไปเลย

ฉืออี้เหิงมองด้วยสายตาหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินผลักประตูออกไป เวินจิ้งรอไปแล้วหนึ่ง

ชั่วโมงเต็มๆ เพื่อนร่วมงานพึ่งจะเข้ามา ด้วยกิริยาที่หยิ่งยโส แต่ไหนแต่ไรเวินจิ้งเป็นคนนิสัยดี

มาก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย

“คำขวัญนี้กำหนดไว้ตั้งแต่ช่วงที่พวกเราผลิตยาขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามจะไม่มีการปรับเปลี่ยนนะคะ” เวินจิ้งพูดอย่างจริงจัง

“การขายยาของ โป๋ทงแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีคำขวัญแย่ขนาดนี้ จำเป็นต้องเปลี่ยนนะ”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันต้องกลับไปรายงานก่อนค่ะ”

“ตามใจ”

ห้องทำงานผู้จัดการ ฉืออี้เหิงมองดูห้องประชุมผ่านกล้องวงจรปิดตลอด ขมวดคิ้วที่เรียวยาวอยู่

ตลอดเวลา เวินจิ้งในสายตาเขาทำให้เขาอาลัยอาวรณ์ แต่ก็ทำให้เขาเกลียดอีกเช่นกัน

จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉินเฟยเดินเข้ามา เฉิงอี้เหิงละสายตากลับมา และรีบปิดหน้าจอ

ลงทันที

“เฟยเฟย ผมบอกกี่ครั้งแล้ว อย่าขึ้นมาหาผมโดยตรง” ฉืออี้เหิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“ฉีเซินไม่ได้มานะ คุณขี้ขลาดมากไปรึเปล่า” ฉินเฟยนั่งลงแบบไม่แคร์

“ที่จริงคุณไม่ใช่คนของโป๋ทงนะ รู้มั้ย?” ฉืออี้เหิงพูดอย่างอ่อนโยน

“ฉันไม่สนหรอก โป๋ทงมีใครที่ไม่รู้ว่าฉันคือคุณนายในอนาคต” ฉินเฟยพูดอย่างหยิ่งยโส

“งั้นก็ยิ่งควรระวังสถานะของคุณนะ เดี๋ยวจะไปถึงหูของฉีเซินเอา”

“รู้ก็รู้สิ ยังไงใจของเขาก็อยู่ที่เวินจิ้ง ไม่ได้สนใจฉันอยู่แล้ว” พูดอย่างนี้แล้ว ฉินเฟยเองก็รู้สึกหด

หู่ใจเล็กน้อย

ตอนนี้เธอและฉีเซินก็ยังไม่ได้กำหนดวันแต่งงานกันสักที จะได้แต่งเข้าตระกูลฉีหรือเปล่า ก็ยัง

ไม่รู้เลยจริงๆ นอกซะจาก เวินจิ้งผู้หญิงคนนี้จะหายไปจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง

“ช่วงนี้มู่วี่สิงกำลังช่วยเวินจิ้งตรวจสอบวิทยานิพนธ์อยู่ เกรงว่าอีกไม่นานก็คงตรวจมาถึงพวกเรา

ได้” น้ำเสียงของฉินเฟยค่อยๆเย็นลง

“ปีก่อนผมช่วยคุณไว้นะเฟยเฟย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผมนะ” ฉืออี้เหิงรีบแก้ตัวทันที

ฉินเฟยยิ้ม “แต่อย่างไรก็ตาม คนที่หักหลังเธอตั้งแต่แรกก็คือคุณนะ ฉืออี้เหิง พวกเราอยู่บนเรือ

ลำเดียวกันแล้ว ใครก็อย่าได้ผลักใครตกลงไปในน้ำเลยนะ”

“มู่วี่สิงตรวจสอบไม่ได้หรอก” ฉืออี้เหิงพูดอย่างมั่นใจ

“คุณรู้มั้ย? ตระกูลมู่บริจาคเงินให้มหาวิทยาลัยหนานเฉิงไม่น้อยเลย หลายปีก่อนมู่วี่สิงก็เป็นส่วน

หนึ่งที่ออกทุนนะ หากเขาอยากจะสืบ มันก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ อีกอย่างที่สำคัญกว่านี้ ไม่มี

ใครกล้าผิดใจกับเขาด้วย

“หมายความว่าไง?” ฉืออี้เหิงมองด้วยสายตาที่สับสนอยู่ครู่หนึ่ง

“หากว่าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงขึ้นมา ฉันก็ยังมีตระกูลฉีบังหน้าไว้อยู่ แล้วคุณล่ะขอร้องฉันสิ?” ฉิน

เฟยเลิกคิ้ว บิดเอวอันบอบบางค่อยๆเดินไปหาฉืออี้เหิง นั่งลงบนตักของเขา ใช้นิ้วที่ขาวนวลของ

เธอเชยคางของเขาขึ้นมา ขยับเข้าใกล้ซะจนแก้มของเธอแทบจะแนบกับใบหน้าอันหล่อเหลา

ของเขา ฉืออี้เหิงค่อยๆ หรี่ตาลง แอบกำมืออย่างแน่น

“เฟยเฟย” สักพักน้ำเสียงของเขาค่อยๆ อุ่นลง

ฉินเฟยยิ้ม เอานิ้วแตะที่ริมฝีปากบางๆของเขาแล้วพูดว่า วางใจเถิด ฉันไม่ยอมให้เกิดเรื่องกับคุณ

หรอก”

ฉืออี้เหิงกอดฉินเฟยไว้แน่น แล้วดันเธอนอนบนโต๊ะทำงานอย่างดุเดือด จูบปากของเธอ ค่อยๆ

ลูบไล้ลงไปข้างล่าง……

ในห้องทำงาน บ่อยครั้งที่มีเสียงหัวเราะ “ฮิๆ” แทรกเข้ามา ผสมผสานกับเสียงหายใจ……

เวินจิ้งออกจากโป๋ทง ก็ใกล้จะค่ำแล้ว มีรถโรลส์-รอยซ์สีขาวค่อยๆ จอดลงที่หน้าประตู

ลดบานเลื่อนลง เผยใบหน้าที่หล่อเหลาของฉีเซิน

เวินจิ้งขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ คิดไว้ว่าจะทำเป็นมองไม่เห็นเขา แต่ร่างที่สูงใหญ่ของฉีเซินมา

ขวางเธอไว้อย่างรวดเร็ว

“จะไปไหนหรอครับ? ผมไปส่งคุณมั้ย?”

“คุณฉีคุณมาที่นี่ได้ไง?” เวินจิ้งถามเขาอย่างระวังตัว

ฉีเซินยิ้ม “มีแต่คุณที่มาได้ ผมก็มาไม่ได้หรอ?”

“ไม่รบกวนคุณฉีแล้วค่ะ” เวินจิ้งถอยหลังกลับไปครึ่งก้าว เพื่อออกห่างจากเขา

ฉีเซินมองด้วยสายตาเย็นชาครู่หนึ่ง

“เวินจิ้ง ผมแค่อยากส่งคุณกลับบ้าน นี่ก็ดึกมากแล้วนะ มันอันตราย” ฉีเซินพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“มีรถมารับฉันแล้ว” เวินจิ้งมองไปที่รถที่อยู่ไม่ไกล มู่วี่สิงเตรียมให้คนขับรถมารับเธอไว้แล้ว

ขึ้นรถของฉีเซิน น่าจะอันตรายกว่า?

เห็นเวินจิ้งยืนยันที่จะไป ฉีเซินล้วงมือเข้ากระเป๋า นัยน์ตาสีดำที่เหล่มองเธอ พร้อมพูดอย่างแผ่ว

เบาว่า “เวินจิ้ง คุณคิดว่าทำไมมู่วี่สิงถึงต้องแต่งกับคุณ? ทำไมต้องเป็นคุณ?

“เขาแค่หลอกใช้คุณ”

เวินจิ้งหยุดชะงัก แต่ไม่เชื่อคำพูดของฉีเซินเลย

คำถามนี้เธอเองก็เคยคิดมานานแล้ว แต่เธอยอมที่จะเชื่อ เพียงเพราะช่วงเวลานั้นมู่วี่สิงแค่

ต้องการภรรยาไว้สักคน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน

อ่านนิยาย เรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน ฟรี ได้ที่ novel-fast 


โดยเรื่อง Flash Marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน บางส่วนของนิยาย

บทนำ

เดิมทีคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคนธรรมดา หลังแต่งงานจึงรู้ได้ว่า เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้อย่างรอบคอบสามีของตัวเองไม่เพียงแต่เป็นหมอ ยังมีฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญของสถาบันวิจัยทางการแพทย์ และทายาทของตระกูลใหญ่

เรื่องย่อ

“คุณเวิน คุณ25ปีแล้ว?”

“อีกเดือนนึงค่ะ”

“ก่อนหน้านี้คบกับผู้ชายมาแล้วกี่คน?”

“คนเดียวค่ะ”

“พัฒนากันไปถึงไหน?”

“พบครอบครัวกันแล้วค่ะ”

“เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งหรือยัง?”

เวินจิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีมารยาทในที่สุดก็หายไป พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ!”

“คุณ……เราไม่ได้มานัดดูตัวกันเหรอครับ?ก็แค่รู้จักกันและกันมากขึ้น คุณจะโมโหอะไรเนี่ย!”ผู้ชายตรงข้ามขมวดคิ้วพร้อมตำหนิเวินจิ้ง

“ฉันขอปฏิเสธที่จะรู้จักคุณ ลาก่อน!”เวินจิ้งหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป

เธอหยุดลงแล้ววางเงิน500หยวนไปอย่างเท่ๆ

ชายคนนั้นรีบดึงเวินจิ้งไว้“หมายความว่าไงอ่ะ?คุณอายใช่ไหม คุณไม่ใช่สาวพรหมจรรย์เหรอ?”

เสียงที่เขาพูดไม่ดังเท่าไหร่แต่เพราะว่าในร้านกาแฟค่อนข้างเงียบ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะใกล้ๆกันต่างได้ยินหมด

เวินจิ้งหรี่ตามองแล้วยกเท้าขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขาแรงๆ จากนั้นยกกาแฟขึ้นมาสาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล

พอถูกเธอเหยียบใส่ ชายคนนั้นก็ล้มลงไป ดังนั้นกาแฟในมือของเวินจิ้งก็สาดเป็นรูปโค้งใส่ผู้ชายชุดสูทที่กำลังจะออกจากร้าน

เวินจิ้งอึ้งไปแปปนึงกับฉากตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”เธอหยิบทิชชู่จากในกระเป๋าอย่างอึนๆ มองเสื้อเชิ้ตขาวที่โดนสาดใส่ของผู้ชายตรงหน้า พระเจ้า แค่มองก็รู้ว่าชุดราคาแพง

สีหน้าของมู่วี่สิงเย็นชา มองไปที่เวินจิ้งด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและไม่รับทิชช่าจากเธอ แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา ตอนที่เช็ดกาแฟก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา

เวินจิ้งรู้สึกผิดสักพัก ตอนนี้เอง เท้าของหนุ่มนัดดูตัวที่อยู่ข้างล่างก็รีบคว้าเท้าเธอไว้“ยัยผู้หญิงคนนี้ เหยียบเท้าผม!”

“น่ารำคาญจะตายชัก”เวินจิ้งดึงเท้าออกมา จะวิ่งออกจากร้านกาแฟ

ตอนที่ผลักประตู เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายชุดสูทนั่น รูปร่างหน้าตาเขาหล่อเหลาไร้ที่ติ กรอบหน้าชัดเจน ใบหน้าตรงนั่นเหมือนพระเจ้าค่อยๆวาดลงเพื่อทำให้คนที่เห็นแล้วตกตะลึง

พอเข้าไปในรถ เวินจิ้งที่ยังไม่ทันสตาร์ทรถก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมา“ลูกรัก ดูตัวเป็นยังไงบ้าง?ผู้ชายคนนั้นโอเคใช่ไหม?”

“จบแล้ว”เวินจิ้งตอบไปสองคำ

ตอนนี้เองรถของเธอก็ออกไปไมได้ เวินจิ่งยิ่งรำคาญมากขึ้น

“อะไรกัน?นี่แม่สื่อแนะนำคนที่ปีนึงมีรายได้เป็นล้านๆให้ฉัน ลูกต้องไปมาหาสู่กับเขาดีๆ……จะหยุดไม่ได้นะ!”

เวินจิ้งไม่อยากฟัง เธอวางโทรศัพท์ลงทั้งที่แม่เธอกำลังบ่น

รถขยับออกไปไม่ได้ เวินจิ้งเลยดึงกุญแจออกมาแล้วลงจากรถ“วันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูปฏิทินแน่ๆ!ถึงได้โชคร้ายสุดๆแบบนี้!”

พอพูดจบแปปนึง ฝนก็ตกหนักลงมา

เวินจิ้งหลับจาลง เปียกไปทั้งตัว

พอได้สติเธอก็ว่าจะวิ่งไปหลบฝนในร้านกาแฟ แต่พอนึกถึงผู้ชายที่นัดดูตัวท่าทางน่ารังเกียจเมื่อกี้ ก็เลยล้มเลิกไป

ตอนที่แกว่งไปมาซ้ายขวา ก็มีรถปอร์เช่สีดำก็มาจอดข้างๆเธอ หน้าต่างเปิดลงมาก็มีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยนั้นเข้ามา

คือผู้ชายที่โดนเธอสาดกาแฟใส่อย่างไม่ตั้งใจเมื่อกี้

“ขึ้นมา”น้ำเสียงและใบหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเดิม

เวินจิ้งยิ้มไปอย่างเขินๆพร้อมส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากคุณเปล่าๆ”

“ไม่ลำบาก”มู่วี่สิงยังคงเย็นชาใส่

เวินจิ้งยิ่งละอายเข้าไปใหญ่ จากนั้นเห็นว่าด้านหลังมีแท็กซี่อยู่ก็เลยคิดว่าจะไปเรียกรถ

แต่บังเอิญจริงๆ เธอดันเหยียบแอ่งน้ำที่ขังไว้ จนรองเท้าส้นสูงพัง

มู่วี่สิงมองเห็นหญิงสาวล้มลงไปจากกระจกมองหลัง เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้แล้วเปิดรถลงมาอุ้มเวินจิ้งขึ้นไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

 

เวินจิ้งอึ้งไป พอนั่งข้างคนขับปุ๊ปก็เริ่มได้สติ

“ขอบคุณค่ะ”เธอหันไปมองผู้ชายข้างๆ

ใบหน้าที่เย็นชาของมู่วี่สิงกลับยื่นผ้ามา

เวินจิ้งก้มลงเช็ดผมและใบหน้าที่เปียกถึงเห็นว่าเสื้อผ้าของตัวเองเปียกไปหมด

ดีที่เธอสวมชุดคลุมอยู่ ไม่งั้นคงจะน่าอาย

“ที่อยู่”มู่วี่สิงถาม

“ถนนอันหนิง10”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถปอร์เช่สีดำนั่นก็หยุดลงที่ใต้ตึกเก่าๆที่พักแถวนั้น

เดิมทีเวินจิ้งไม่อยากให้เขาเข้ามาที่ข้างใน แต่ว่าเขาไม่ฟังเธอเลย

“ขอบคุณที่มาส่งฉันค่ะ เรื่องวันนี้ต้องขอโทษมากจริงๆ”เวินจิ้งขอโทษเขาอีกรอบ

“เชิ้ตอขงคุณราคาเท่าไหร่คะ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ”เวินจิ้งพูดด้วยเสียงหวาดหวั่นเล็กน้อย

สายจาของมู่วี่สิงมองไปข้างหน้า พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเวินจิ้งเปิดกระเป๋าเงิน

เธอทายในใจน่าจะหลักสี่ แต่ว่าราคาจริงๆไม่รู้

“คุณชดใช้ไหวเหรอ?”เสียงทุ้มต่ำของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น เชิ้ตของเขาตัดอย่างดี ทั้งโลกนี้มีแค่ตัวเดียว

“ฉันชดใช้ราคาไม่ไหวเหรอคะ?”ใบหน้าของเวินจิ้งดูหดไป

ตอนนี้เองก็มีเสียงของเจี่ยนอีดังๆจากด้านนอกเข้ามา“เวินจิ้ง กลับมาไวขนาดนี้ทำไมเนี่ย ไม่ได้บอกว่าให้อยู่กับเขานานๆหน่อยเหรอ……”

เวินจิ้งลำบากใจเล็กน้อย ชุมชนเล็กๆแบบนี้ ทุกตึกเกือบจะเป็นเพื่อนบ้านกัน เจี่ยนอีตะโกนแบบนี้จนเกือบจะได้ยินไปทั้งชุมชน

“ขอโทษค่ะ ฉันต้องกลับแล้ว นี่เบอร์ของฉัน ถ้าให้ฉันชดใช้อะไรติดต่อมานะคะ!”เวินจิ้งรีบเขียนเบอร์โทรตัวเองจากนั้นก็ลงรถ

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ที่ปลายนิ้วยังมีกระดาษที่มีไออุ่นของเวินจิ้งอยู่ ด้านบนมีเบอร์โทรอยู่ เขากำกระดาษแน่น

เจี่ยนอีเห็นลูกสาวลงมาจากรถก็ตะลึง แต่ก็ได้สติกลับมา“เวินจิ้ง ทำไมถึงบอกว่านัดดูตัวจบแล้วล่ะ?นี่ไม่ใช่ว่าสำเร็จแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่เขา”เวินจิ้งดึงแม่เข้าบ้าน แต่ว่าดึงไม่ได้

เจี่ยนอีจ้องรถนั่น ในใจก็นับว่ารถนี่น่าจะมีศูนย์กี่ตัว

ที่แท้ก็เป็นคนที่ที่มีรายได้ปีละล้าน รถนี่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเกินล้าน!

“ลูกพูดอะไร?อย่าหลอกแม่สิ รีบไปให้เขาลงมาให้แม่ดูหน่อย”

เวินจิ้งนิ่งไป มองมู่วี่สิงแล้วรีบปิดประตูรถ จากนั้นก็ดึงแม่ออกมา

ในรถนั่น มู่วี่สิงมองแม่ลูกที่เดินออกไปไกล สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ในแสงสว่างนั่น โทรศัพท์สีขาวก็ตกลงที่เบาะข้างคนขับ

เขาหยิบขึ้นมา โทรศัพท์สั่นเล็กน้อยแล้วก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า:วันที่1000ที่คุณจากไป

เวินจิ้งกับแม่ที่เพิ่งเข้าบ้าน ออดประตูก็ดัง

เป็นเขา?

เวินจิ้งเปิดประตู ร่างสูงๆของมู่วี่สิงยืนอยู่หน้าประตู

“โทรศัพท์คุณ”น้ำเสียงของมู่วี่สิงมีความไม่พอใจแฝงอยู่

“อ้อ ขอบคุณค่ะ!”เวินจิ้งยิ้ม“เดี๋ยวฉันลงไปส่งคุณ”

พอพูดจบเสียงของเจี่ยนอีก็เข้ามา“เวินจิ้ง ทำไมให้เขายืนอยู่ข้างนอกล่ะ รีบเข้ามานั่งสิ!”

เวินจิ้ง:……

มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ขายังไม่ขยับก็พูดอย่างเรียบๆว่า“ผมมีธุระ ไปก่อนนะ”

เวินจิ้งโล่งอกไป วันนี้เธอก็รบกวนชายคนนี้พอแล้วจะให้มีเรื่องอะไรอีกไม่ได้

แต่เจี่ยนอีก็ยังมองมา เวินจิ้งปิดประตูดัง“ปัง”

“แม่ หนูไม่รู้จักเขา”

“ไม่รู้จักเขาแล้วมาส่งลูกได้ไง?”

“เขาใจดี หนูเปียกไปทั้งตัวแบบนี้?”

“แม่ว่าลูกสองคนได้อยู่ ฮิฮิ ผู้ชายคนนี้ไม่เลว เวินจิ้ง ครั้งนี้ลูกสายตาไม่เลวจริงๆ!”

เวินจิ้งกลับเข้าห้อง ปิดประตู


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท