บทที่ 235 ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
เพราะต้องเตรียมตัวสอบ เวินจิ้งไปออกไปไหนครึ่งเดือนเต็ม จนกระทั่งโรงพยาบาลโทรมา ว่าคุณแม่เข้าโรงพยาบาล
เวินจิ้งไม่มีเวลาแจ้งให้มู่วี่สิงทราบ ตัวเองขับรถไปก่อน
เมื่อหาห้องผู้ป่วยของคุณแม่เจอ เวินจิ้งยังไม่ได้เข้าไป กลับได้ยินเสียงของคนแปลกหน้าจากด้านใน
เธอหยุดฝีเท้า ยืนอยู่หน้าประตู
“กลับไปประเทศบีกับฉัน” น้ำเสียงออกคำสั่งของผู้ชาย
“คุณออกไป” เจี่ยนอีปาหมอนใส่
เวินจิ้งเป็นห่วง จึงรีบเดินเข้าไป
เมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้า เวินจิ้งเงยขึ้นมอง ยังคงรู้สึกเป็นคนแปลกหน้า
สำหรับความคุ้นเคยของเขา ได้หยุดไว้เมื่อหลายปีก่อนแล้ว ตอนนั้นเธอยังครบสามขวบ แต่เขาก็ได้ทิ้งพวกเขาสองแม่ลูกไปอย่างโหดร้าย
ความเกลียดชังในสายตาของเวินจิ้งพุ่งกระฉูด และหันหลังให้เขา
“อีอี เพราะสุขภาพของเธอ ไปกับฉัน ดีไหม?” เสียงของเวินโม่อ่อนลงเล็กน้อย
“แม่ฉันให้คุณออกไป ไม่ได้ยินเหรอ?” เวินจิ้งหันไป มองผู้ชายคนนั้นด้วยความโกรธ
เวินโม่ไม่ได้โกรธ มองเสินจิ้ง ด้วยใบหน้าไม่สนใจ
“พรุ่งนี้ฉันจะมาอีก”
เวินจิ้งมองแผ่นหลังของเขา ร่างสั่นเทาเล็กน้อย
เป็นคุณพ่อของเธอ
ดวงตาแดงเล็กน้อย เวินจิ้งพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
“คุณแม่ เป็นอะไรไป?” เวินจิ้งโน้มตัวลง หยิบเล่มประวัติผู้ป่วย
ด้านบนเขียนว่าการวินิจฉัยเบื้องต้นว่ากล้ามเนื้อหัวใจตาย ปัจจุบันยังต้องตรวจวินิจฉัยเพิ่มเติม
“ฉันไม่เป็นไร โรคเดิมๆ” เจี่ยนอีพูดเบาๆ
“ทำไมคุณไม่บอกกับฉัน ฉันจะไปถามคุณหมอ” สิ้นเสียง เวินจิ้งกำลังจะออกไป
เจี่ยนอีได้เรียกเธอไว้ “ไม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ อายุมากแล้วปัญหาบางอย่างก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แกอยู่กับฉันก็พอ”
เวินจิ้งสายตาลดลง ความกังวลในแววตาเผยออกมา
เจี่ยนอีไม่สบายใจ เธอมองออก
แต่พ่อคนนั้นของเธอ ทำไมถึงกลับมากะทันหัน
เธอรู้ว่า เจี่ยนอีรอเขามาตลอด
“แม่ เขา…”
“เขาหย่าแล้ว อยากพาฉันกลับประเทศบี” เจี่ยนอีตัดบทพูดของเวินจิ้ง
เวินจิ้งเม้มปาก กุมมือของเจี่ยนอีไว้แน่น
เธอเห็นอาการสั่นของเจี่ยนอี
แต่แม่เป็นญาติคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอ เธอไม่ต้องการ
“ดังนั้น?” เธอถามอย่างตื่นตระหนก
เจี่ยนอีกลับตาลง ยี่สิบปีมานี้ นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอเห็นคุณแม่ร้องไห้
ทั้งหมดเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น
เวินจิ้งหัวใจเจ็บทื่อๆ
“ลูกสาว ให้แม่คิดดู”
เวินจิ้งพยักหน้า แต่ในใจกลับกระวนกระวาย หากคุณแม่จะไปกับเวินโม่ แล้วเธอล่ะ?
เธอนึกถึงมู่วี่สิง
แต่เธอกับเขาเป็นแค่คู่แต่งงาน เขาไม่เคยเป็นที่พึ่งของเธอ
เมื่อเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย มือถือของเวินจิ้งดังตลอด เธอไม่รับสาย
ชั้นล่าง โรลส์รอยซ์คันดำจอดอยู่ เวินโม่รอเธออยู่
เวินจิ้งขึ้นรถ สำหรับคุณพ่อท่านนี้ เธอไม่ได้รู้สึกอะไร
เธอหน้าตาไม่เหมือนเจี่ยนอี แต่ก็ไม่เหมือนผู้ชายคนนี้ตรงหน้าของเธอ
ปีนั้นเธออายุยังน้อย ความคุ้นเคยที่มีต่อพ่อไม่ค่อยชัดเจน เขาออกไปจากหนานเฉิงแล้ว
เวินจิ้งไม่เคยถามคุณแม่เกี่ยวกับเรื่องของเวินโม่ เพียงแค่รู้ว่า พ่อของเธอชื่อเวินโม่
“ฉันคิดว่า อีอีได้บอกกับเธอแล้ว” เวินโม่ถอนหายใจอย่างหนัก
“ค่ะ คุณอยากพาแม่ฉันไปอยู่ประเทศบี”
“โรคของเธอ มีฉันอยู่ข้างกายถึงจะดีขึ้นมา เธอไม่เคยลืมฉัน” เวินโม่พูดอย่างมั่นใจ
“หลายปีมานี้ คุณได้เคยติดต่อกับแม่ของฉันไหม?”
เวินโม่พยักหน้า
เป็นอย่างที่เวินจิ้งได้คาดไว้
“ถ้าหากแม่ของฉันตัดสินใจไปกับคุณ ฉันจะไม่คัดค้าน”
“ขอบใจ เธอวางใจได้ คนที่ฉันรักมาโดยตลอดก็คือเธอ ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง” เวินโม่พูดอย่างเงียบๆ
น้ำเสียงของเขายังไงก็ไม่คุ้นเคย สำหรับเวินจิ้ง ไม่เคยแสดงถึงความอบอุ่นเลยสักนิด
แต่ยังไง เธอก็ไม่เคยคาดหวังอะไร
เวินจิ้งไม่ได้นั่งไปกับรถของเขา เธอได้โทรหามู่วี่สิง ไม่นานเขาก็มา
จากที่ไกลๆ ผู้ชายได้สวมเสื้อสีขาวกับกางเกงสีดำ ความโกรธในแววตาประกายออกมาท่ามกลางฝูงชน
สายตาของเธอหยุดไว้ เมื่อมู่วี่สิงยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เธอกอดเขาแน่น
อย่างแน่นหนา
ถ้าหากเจี่ยนอีจากเธอไปจริงๆ เธอจะเป็นกังวล และเสียใจ
แต่เธอรู้ว่าไม่สามารถหยุดมันได้
เธอกังวลว่าผู้ชายคนนั้นจะทำให้เจี่ยนอีเสียใจอีกครั้งไหม
อารมณ์เหล่านี้ เวินจิ้งได้แสดงออกมาต่อหน้ามู่วี่สิง
“มู่วี่สิง…” เธอบ่น
ผู้ชายกอดเธอด้วยความรัก ก้มลงจูบดวงตาของเธอ ทั้งเบาและอ่อนโยน “ฉันอยู่ คุณหญิงมู่ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอตลอด”
คำพูดของเขาเหมือนสัญญา เหมือนรับประกัน
เวินจิ้งลดสายตาลง อารมณ์ก็สงบลงครู่หนึ่ง
“เรากลับกันเถอะ”
“แม่เป็นยังไงบ้าง?”
“เธอไม่เป็นไรแล้ว เพียงแต่ยังต้องตรวจวินิจฉัยอีกสักระยะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “ฉันจะจัดเตรียมคนของโรงพยาบาลให้ดูแลแม่ให้ดี”
“ค่ะ” เวินจิ้งตอบ หัวใจไม่เจ็บปวดแล้ว
กลางคืน เวินจิ้งพลิกไปมาก็นอนไม่หลับ
พิงอยู่ในอ้อมแขนของมู่วี่สิง เธอมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา หัวใจเต้นรัว
ระยะนี้เกิดเรื่องมากมาย การสอบเข้าปริญญาโทก็แย่งพลังงานของเธอไปไม่น้อย ปกติเธอจะไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น
เวลากลางคืนถึงจะสงบลง ถึงจะรู้ถึงความไม่สบายใจของตัวเอง
“คุณหญิงมู่ เล่าความคิดของเธอให้ฉันฟัง หืม?” มู่วี่สิงเปิดไฟ จับหน้าของเวินจิ้งหันมา
อันที่จริงก็ไม่มีอะไรให้กังวล เพียงแต่เธอคิดว่าเจี่ยนอีต้องไปกับเวินโม่
และต่อไปเธอก็จะไม่ได้เห็นหน้าคุณแม่ได้บ่อยแล้ว
“แม่ของฉันอาจจะออกไปจากหนานเฉิงแล้ว” เวินจิ้งพูดเสียงเบา
ถ้าหากเจี่ยนอีจากไปแล้ว อย่างนั้นเธอก็สามารถตัดความสัมพันธ์กับมู่วี่สิง?
เมื่อนึกถึงปัญหานี้ หัวใจของเวินจิ้งก็ตัน
“ทำไมล่ะ?”
“ผู้ชายคนนั้นกลับมาแล้ว”
“เธอคิดยังไงล่ะ?”
“ฉัน ฉันเคารพการตัดสินใจของแม่ฉัน” เวินจิ้งสวมกอดมู่วี่สิง
ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าความไม่สบายใจเกิดจากอะไร
เดิมทีอำนาจของคนที่สนับสนุนให้เธอกับมู่วี่สิงแต่งงานกันก็คือเจี่ยนอี แต่หากเธอออกไปจากหนานเฉิง…
แต่เธอ ปล่อยมู่วี่สิงไปไม่ได้
เธอหลงระเริงมานานแล้วและเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ต้องถึงวันที่ต้องสิ้นสุดลง
“เธอปล่อยวางไม่ได้เหรอ ต่อไปฉันมีเวลาจะพาเธอไป” มู่วี่สิงลดสายตาลง ดวงตาลุกไหม้
“จริงเหรอ?” เวินจิ้งกระพริบตา ความไม่สบายใจของเธอเผยในสายตาของมู่วี่สิง
“เธอกังวลอะไร? บอกกับฉัน?” น้ำเสียงของมู่วี่สิงแข็งแกร่งขึ้น
เขามองออกถึงความตื่นตระหนกและความกลัวของเวินจิ้ง
เวินจิ้งส่ายหัว ต้องการปิดบังอารมณ์ทั้งหมดของตัวเอง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ามู่วี่สิง ความปิดบังทั้งหมดถูกพังทลาย
“ฉันก็แค่วางใจไม่ได้ ผู้ชายคนนั้น เขาเคยทิ้งพวกเราไว้” เวินจิ้งพูดเสียงเบา
“ฉันจะตรวจสอบให้ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องของเขา เธอกับแม่ค่อยตัดสินใจ หืม?”
เวินจิ้งพยักหน้าช้าๆ
หลับตาลงอย่างเงียบๆ เธอแค่อยากอยู่ในอ้อมแขนของเขาไปตลอด
วันถัดมา มู่วี่สิงมาเยี่ยมคุณแม่ด้วยกันกับเวินจิ้ง มีผู้ชายที่เหมือนบอดี้การ์ดยืนอยู่หน้าประตู เห็นได้ชัดเจน เวินโม่มาแล้ว
เขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศตั้งนานแล้ว ตัวตนนั้นไม่เบา
เวินจิ้งกำลังจะเคาะประตู แต่มีเสียงพูดคุยดังออกมาจากด้านใน มันทำให้เธอหยุดชะงัก
“เวินจิ้งเด็กคนนั้น คุณไม่คิดจะให้เธอกลับไปอยู่กับหลินเวย?”
