บทที่ 232 หากสามารถรักกันได้
“คุณแม่ เรื่องการมีเด็กผมและเวินจิ้งจัดการเองได้ ไม่ต้องกังวล”
ประตูด้านนอก มีเสียงมั่นคงดังมา
เมื่อเห็นมู่วี่สิง เวินจิ้งก็ผ่อนคลายได้บ้างเล็กน้อย
ทุกครั้งที่เผชิญหน้าการวางไข่กับเจี่ยนอี เธอมีความกดดัน
“พวกเธอสองคนวางแผนกันไว้ยังไง?” เจี่ยนอีถาม
“รอให้เวินจิ้งมั่นคงทางวิชาการ เรื่องนี้ไม่สายเกินไป”
เจี่ยนอีขมวดคิ้ว ยังคงไม่พึงพอใจ
อย่างไรก็ตามมู่วี่สิงได้เอ่ยปากแล้ว เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“พอแล้ว พวกเธอมีการวางแผนก็ดี ดูแล้วฉันคงจะคิดมากไปเรื่อยเปื่อย” แม้ว่าเจี่ยนอีจะไม่พึงพอใจ แต่เมื่อเห็นทั้งสองคนรักกัน ก็พึงพอใจ
สั่งให้คนขับรถส่งเจี่ยนอีกลับไป มู่วี่สิงเดิมต้องจัดการเรื่องธุรกิจ แต่ก็หยุดชั่วคราว และเดินไปยังห้องนอน
เวินจิ้งกำลังคุยสายกับอั้ยเถียน ช่วงนี้เทียนอีเกิดเรื่องวุ่นวายทั่วเมือง อย่างไรอั้ยเถียนก็ทำงานที่เทียนอีมาหลายปี ความรู้สึกที่มีต่อเทียนอีไม่น้อย
“นายฉืออี้เหิงคนนั้นอีกแล้ว เขาพอรึยัง?”
“วันนี้ฉันเจอเขาที่สถานีตำรวจ หลักฐานในมือของเขายังรอการยืนยัน แต่ชื่อเสียงของเทียนอียากที่จะรักษาแล้ว”
“มู่วี่สิงคิดได้ยังไง? ตอนนั้นที่ซื้อเทียนอีไว้ ตอนนี้คงไม่อยู่เฉยหรอกนะ?”
“เสี้ยวหงกลับมาแล้ว ตอนนี้เขากำลังจัดการปัญหาของเทียนอี”
เสียงของอั้ยเถียนหยุดลงกะทันหัน
ชื่อนี้ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ปรากฏในโลกของเธอมานานแล้ว
เวินจิ้งก็ตระหนักถึงเช่นกัน แต่ก็คำพูดก็ได้โพล่งออกมาแล้ว
“อั้ยเถียนเวลาไม่เช้าแล้ว”
มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังมา
อั้ยเถียนดึงสติกลับมา “จิ้งจิ้งฉันวางสายก่อน”
“ฝันดี”
หลังจากวางสาย เวินจิ้งถอนลมหายใจ ดูเหมือนว่าอั้ยเถียนยังไม่ลืมเสี้ยวหง
“คิดอะไรอยู่?”
มู่วี่สิงเดินเข้ามา สายตาประทับใบหน้าเล็กที่โศกเศร้าของเวินจิ้ง
เขาลดสายตาลง แล้วจูบหน้าผากของเธอ
เวินจิ้งส่ายหน้า “แค่เป็นห่วงอั้ยเถียน กลัวว่าเธอจะเสียใจภายหลัง”
“แล้วเธอล่ะ เธอเสียใจไหม?” มู่วี่สิงมองเธออย่างร้อนแรง
เวินจิ้งหยุดครู่หนึ่ง ตามองขึ้น ส่ายหัวอย่างแน่วแน่
“ทางด้านเทียนอี ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว?” เธอถาม
“ไม่มีเรื่องอะไรหรอก”
“จริงเหรอ?”
“ไม่เชื่อฉันเหรอ หืม?” มู่วี่สิงหรี่ตามองเธอด้วยสายตาอันตราย ฝ่ามือรัดเอวเล็กของเวินจิ้ง บีบเล็กน้อย
ทันใดนั้นเวินจิ้งก็นั่งไม่นิ่ง ร่างถูกมู่วี่สิงโอบกอดไว้ในอ้อมแขน เธอถูกเขาจองจำไว้อย่างสมบูรณ์
“เชื่อไม่เชื่อ! ฉันก็แค่เป็นห่วง!” เวินจิ้งอธิบาย
“ผลลัพธ์จะมีพรุ่งนี้” มู่วี่สิงพูดที่ข้างหูของเธอ
เวินจิ้งยังไม่กระจ่าง ก็ถูกมู่วี่สิงจูบ และไปถึงเตียงอย่างรวดเร็ว
…
วันถัดไป ชื่อเสียงของบริษัทผลิตยาเทียนอีได้ครองหัวข้อข่าวสารตั้งแต่ต้น
เกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานยาสามชนิดของบริษัทผลิตยาเทียนอีถูกสงสัยว่ามีส่วนผสมของสารที่เป็นอันตราย ผลการตรวจสอบออกมาแล้ว
จากกระบวนการวิจัยและพัฒนาจนถึงการอนุมัติของตลาด บริษัทผลิตยาเทียนอีได้ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผล และยาทั้งหมดนี้ได้รับการทดสอบล่วงหน้าแล้ว ว่าไม่เคยเกิดปัญหาใดๆ
ก่อนที่ฉือซินจะเสียชีวิต แน่นอนว่ามีการใช้ยาในทางที่ผิด ณ ปัจจุบันตำรวจกำลังดำเนิคดีกับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่เกี่ยวข้องในคดี และรอการสืบสวนเพิ่มเติม
แม้ว่าบริษัทผลิตยาเทียนอีจะชี้แจงเรื่องนี้แล้ว แต่เรื่องนี้ทำให้มีผลกระทบต่อชื่อเสียงเป็นอย่างมาก ยากที่จะกู้คืน
เวินจิ้งได้รับข่าวสารจากทางนั้นของซูยิน ณ ปัจจุบันบริษัทผลิตยาเทียนอีได้ปรับกลยุทธ์การดำเนินงาน และตลาดในอนาคตจะถูกโอนย้ายไปต่างประเทศ ตลาดภายในประเทศปัจจุบันจะยังไม่ได้รับการมุ่งเน้น
รายงานการลาออกของเวินจิ้งออกมาตั้งนานแล้ว และส่งให้ถึงมือเสี้ยงหงด้วยตนเอง
ออกจากบริษัท เวินจิ้งเก็บของให้เรียบร้อย
บริษัทผลิตยาเทียนอีได้ออกประกาศแล้ว ว่าสำนักงานใหญ่จะถูกโอนย้ายไปประเทศเอ และมีเพื่อนร่วมงานจำนวนมากที่ลาออก แม้ว่าจะมีข้อร้องเรียน แต่บริษัทได้จัดให้มีการว่างงานสำหรับพนักงานส่วนใหญ่แล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
“ซูยิน เธอจะอยู่เทียนอีต่อไหม?”
ชั้นล่างของร้านกาแฟ เวินจิ้งและซูยินนั่งลงตำแหน่งข้างหน้าต่าง ซูยินดื่มชานมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใบหน้าดูสับสน “คงอาจจะ ยังไงฉันก็ไม่มีที่ให้ไป”
“คุณลี่กลับไปบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเหรอ?” เวินจิ้งถาม
เมื่อได้ยิน สีหน้าของซูยินเกร็ง
“ฉันไม่รู้เรื่องของเขา” เวินจิ้งก็ไม่ได้พูดมาก เธอดูออก สถานะของลี่หนานเฉิงกับซูยินไม่ธรรมดา หากสามารถรักกันได้แล้วใครจะเลือกทำร้ายใคร
สามวันต่อมา บริษัทผลิตยาเทียนอีได้ย้ายอย่างเป็นทางการ และสำนักงานใหญ่หนานเฉิงปิด
เสี้ยงหงเป็นคนสุดท้ายที่ออกไป จากนั้นเขายังคงเป็นผู้ดูแลบริษัทผลิตยาเทียนอีประเทศเอ
ซูยินเดินตามหลังของเขา มีพนักงานไม่มากที่จะเต็มใจเดินทางไปยังประเทศเอเพื่อพัฒนา ซูยินเป็นหนึ่งในนั้น
“เธอตามฉันไป หนานเฉิงเห็นด้วยไหม?”
หน้ารถ เสี้ยงหงหันไปมองเธอ
“ฉันคือฉัน เขาคือเขา ทำไมต้องให้เขาเห็นด้วย?” ซูยินพูดเสียงเบา
เสี้ยงหงเลิกคิ้ว “เรื่องของเธอ ไม่ใช่เรื่องของเขาเหรอ”
“เสี้ยวหง คุณอย่าพูดไร้สาระ”
“เฮ้อ รถสองคันนั้นจอดอยู่นานแล้ว วันนี้ฉันมาก็เห็นแล้ว” ซูยินพูดทันที
ตรงข้ามทางม้าลาย รถเบนต์ลีย์สีขาวจอดอยู่ข้างถนน แม้จะดูเรียบ แต่รถคันนี้มีจำนวนจำกัด ซูยินเคยถูกใจ จึงมีความคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
เสี้ยวหงขมวดคิ้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไป รถก็ออกพอดี
หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาก็รีบขึ้นรถ มองซูยินอย่างขออภัย “ฉันยังมีธุระ เธอต่อรถกลับไปเถอะ”
ซูยินเบ้ปาก มองรถของเสี้ยงหงจากไป ยากจริงๆกับการที่เห็นท่าทางที่วิตกกังวลแบบนี้
เป็นไปได้ไหม ว่าเขาไล่ตามเบนท์ลีย์คันนั้น?
…
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ซูยินมาถึงการ์เด้นเจียวาน เวินจิ้งได้เตรียมชายามบ่ายด้วยตัวเองไว้ให้ตั้งนานแล้ว ซูยินช่อบทานขนมมาก แค่เข้ามาปากก็ไม่เคยได้หยุด
“ไปประเทศเอเมื่อไหร่?” เวินจิ้งรินชาแดงให้เธอ และยิ้มเบาๆ
ซูยินมาที่นี่ในวันนี้เพื่อมากล่าวลา กลัวรบกวนการทบทวนของเวินจิ้ง เลยไม่ได้นัดไปข้างนอก
“วันมะรืน เสี้ยงหงไปด้วยกันกับฉัน” ซูยินพูด
เสียงเพิ่งสิ้นสุดลง มีเสียงเครื่องยนต์ดับอยู่ข้างนอก เวินจิ้งมองดูเวลา ปกติมู่วี่สิงไม่กลับมาเช้าขนาดนี้
มองขึ้นไป ไม่เพียงแต่มู่วี่สิงที่กลับมา ยังมีลี่หนานเฉินก็มาด้วย
ซูยินสีหน้าซีด
เวินจิ้งสังเกตเห็นอารมณ์ของเธอ และขมวดคิ้ว
“ทำไมกลับมากันแล้ว?” เธอถามมู่วี่สิง
ไหล่ถูกโอบไว้ มู่วี่สิงก้มลงจูบปากของเธอ น้ำเสียงอ่อนโยน “กลับมาอยู่กับเธอเช้าหน่อยไม่ดีเหรอ?”
เวินจิ้งแก้มแดงเล็กน้อย ช่วงนี้ทำงานอยู่ที่บ้านเกือบทุกวัน…
มันไม่ง่ายที่เธอจะบอกเขาว่าในที่สุดก็ไปบริษัทเสียที
“ทำไมถึงไม่ดี” เวินจิ้งพึมพำ
“เราขึ้นไปข้างบน” มู่วี่สิงพาเธอขึ้นไปชั้นสอง เวินจิ้งมองไปที่ซูยินอย่างเป็นห่วง ฝีเท้าไม่ขยับ
สายตาของซูยินถูกลี่หนานเฉิงดึงดูดไว้
แต่ว่า เธออยากหลบหนี
ก้าวเท้าก็วิ่งออกไป แต่ลี่หนานเฉิงเร็วกว่าคว้าไหล่ของเธอไว้ เธอถูกเขาผลักไปที่กำแพง
“อยากดูเหรอ?” เห็นเวินจิ้งยืนแข็ง
มู่วี่สิงจับหน้าเธอหันมาอย่างไม่ค่อยพอใจ
เวินจิ้งรู้สึกเขินอาย และหันไปทันที
