บทที่ 246 ต้องแต่งงานกับผมเท่านั้น
“หากว่าเกี่ยวพันกับมู่วี่สิง ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้ ตระกูลมู่เป็นครอบครัวที่ดูลึกลับ”
“เรื่องของตระกูลมู่ เธอพอจะบอกฉันหน่อยได้ไหม?” เวินจิ้งถาม
เธออยากรู้ ว่าผู้ชายตัวเองแต่งงานด้วยนั้นเป็นคนอย่างไร
“ที่ฉันรู้ก็ไม่ได้มากอะไร ทั้งหมดเป็นสิ่งที่หนานเฉิงบอกฉันมาอีกที ตระกูลมู่เป็นตระกูลที่ก้าวหน้ามาจากประเทศC เกือบจะเป็นผู้ผูกขาดทรัพยากรทั้งประเทศ แต่กลับไม่ค่อยหวือหวาประกาศให้คนรู้สักเท่าไหร่ ฉันได้ยินหนานเฉิงพูดว่า ครั้งแรกที่เขาเจอมู่วี่สิง ตอนนั้นเขากำลังชกต่อยกับคนอื่นอยู่”
“ชกต่อย?”
เวินจิ้งรู้สึกตะลึง จินตนาการไม่ออกว่าคุณหมอมู่ที่ดูอ่อนโยนเพียบพร้อม จะผ่านประสบการณ์ลักษณะเช่นนี้มาได้
ซูยีนพยักหน้า “ตอนนั้นมู่วี่สิงเพิ่งจะอายุ 12 ขวบ เขาอยู่ในโรงแรมกำลังชกต่อยกับบิดาบังเกิดเกล้าของเขาเอง ตอนนั้นหนานเฉิงก็อยู่ในโรงแรมด้วย พวกเขารู้จักกัน ในความทรงจำของพวกเรา มู่วี่สิงเป็นคนที่ดุร้ายเย็นชามาโดยตลอด จนกระทั่งฉันกลับมาเห็นเขา ก็พบว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว สถานการณ์ที่ซูยีนบรรยายมา เธอเองก็ไม่กล้าคิด ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย……
อาจจะกำลังผิดหวัง
“ที่ฉันรู้นั้นมันน้อยมากเลย ไว้มีเวลาฉันจะไปเมาส์กับหนานเฉิงอีก แต่ว่า……ดูเหมือนจะไม่มีโอกาสแล้วหล่ะ” ซูยีนถอนหายใจ
พอพูดถึงลี่หนานเฉิงผู้ชายคนนี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนมาดูเหมือนสนใจ
แต่เวลานี้ เธอกลับรู้สึกผิดหวัง
“ซูยีน ถ้าเขายอมบอกฉัน ฉันจะยอมรับเขาทั้งหมด ขอแค่ เขายอม” เวินจิ้งตอบเสียงต่ำ
เมื่อไหร่ ที่เขาจะสามารถเปิดใจกับเธอได้?
ตอนนี้ ด้านนอกห้างก็มีบอดี้การ์ดสิบคนกำลังกรูเข้ามา ซูยีนมองจากชั้นบนลงไป สีหน้าอันตื่นตระหนกที่ปิดไม่มิด
คนของคุณปู่มาได้อย่างไรกัน……
“เวินจิ้ง พวกเราเดินไปทางนั้นเถอะ” ซูยีนลากเวินจิ้งวิ่งออกไป
เวินจิ้งมองเห็นคนที่กำลังตามเข้ามา ตกใจมาก
วิ่งผ่านชั้นบนไปกับซูยีน ฝั่งตรงข้ามเป็นห้างสรรพสินค้าที่แห่งหนึ่ง
แต่ว่า ไม่ทันแล้ว
บอดี้การ์ดเคลื่อนตัวว่องไวมาก ถึงบนชั้นดาดฟ้า ซูยีนและเวินจิ้งถูกล้อมไว้
“คุณหนู ท่านนายต้องการให้ท่านรีบกลับไปทันที”
ซูยีน กัดริมฝีปากแน่น ยังคิดอยู่ว่าจะวิ่งหนีไปทางไหนดี
แต่ว่า มีหนทางเดียวก็คือต้องกระโดดลงไป
เธอเองก็ไม่กล้า
“ซูยีน คนเหล่านี้คือใครกัน?” เวินจิ้งถามอย่างกังวล
“เป็นคุณปู่ฉันเอง ผู้กุมอำนาจของตระกูลลี่ เธอช่วยฉันแจ้งหนานเฉิงทีนะ”
เธอรู้แล้วว่า ไม่มีหนทางหนีแล้ว
มองเห็นซูยีน ถูกพาตัวกลับไป เวินจิ้งเปิดโทรศัพท์ออก ถึงพบว่าเธอไม่มีเบอร์มือถือของลี่หนานเฉิง
จึงได้แต่ติดต่อมู่วี่สิงดูก่อน……
พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว มือเวินจิ้งสั่นเทา
แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยของซูยีน เธอไม่อาจลังเลได้
เมื่อกดโทรออก เสียงของมู่วี่สิงก็ดังขึ้น
“คุณนายมู่” เสียงของเขาที่ปิดไม่มิดถึงความเหนื่อยล้าที่มี
ใจของเวินจิ้งที่รู้สึกเจ็บปวด
เธอรู้ว่ามู่วี่สิงเวลาทำงานนั้นเต็มที่มากมายขนาดไหน
แล้วก็ไม่รู้ว่าตอนเธอไม่อยู่ข้างกายเขา เขาได้พักผ่อนบ้างหรือไม่
“ฉัน……ฉันมีเรื่องจะถามคุณหน่อย”
“อืม” เขาเดาใจถูกแต่แรกแล้ว ไม่งั้นเวินจิ้งคงไม่เป็นฝ่ายโทรหาเขาก่อนเป็นแน่
“ฉันต้องการหาทางติดต่อประธานลี่ ซูยีนถูกพาตัวกลับไปแล้ว”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ผมจะแจ้งเขาให้เอง”
“ค่ะ”
“ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?” เขาถาม
“ไม่มีแล้วหล่ะ”
“อยู่ข้างนอกหรอ?” มู่วี่สิงได้ยินเสียงอึกทึกภายนอก
“อืม”
“สัปดาห์หน้าผมก็กลับแล้ว”
“อ๋อ”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขาแล้วหรือ?
“ฉันวางสายแล้วนะ” บรรยากาศอันเก้อเขินแผ่กระจาย เวินจิ้งรีบวางสาย
……
สนามบิน
ณ ที่ไม่ไกลออกไปมีเครื่องบินส่วนตัวหรูหราลำหนึ่งจอดอยู่ สัญลักษณ์ของตระกูลลี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน
ซูยีนถูกล็อคที่ไหล่ไว้ เธอดิ้นรนมาตลอดทาง
“ปล่อยฉัน ฉันเดินเองได้! อย่ามาโดนตัวฉัน!”
แต่บอดี้การ์ดทำเหมือนหูหนวก ตามองเห็นว่ากำลังจะถูกพาขึ้นเครื่องบินแล้ว ซูยีนขณะที่อยู่บนบันไดก็ยกเท้าขึ้น แล้วเตะบอดี้การ์ดร่วงลงไป
อาศัยช่วงเวลาที่เขาปล่อยมือ เธอรีบวิ่งหนีทันใด
บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังรีบวิ่งตามขึ้นมา
จากที่ไม่ไกลนัก เงาของลี่หนานเฉิงก็ได้ค่อยๆปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน
เบ้าตาซูยีน ร้อนขึ้น ใช้แรงทั้งหมดที่มีวิ่งเข้าไปหาเขา
ตาที่มองเห็นบอดี้การ์ดกำลังวิ่งตามมา ลี่หนานเฉิงโอบเธอไว้แน่น
“ฉันคิดว่าคุณจะไม่สนใจฉันแล้ว” น้ำตาของ ซูยีนในที่สุดก็ไหลออกมา
ลี่หนานเฉิงยิ้มออกมา จับที่ด้านหลังศีรษะของเธอไว้ “ผมทนปล่อยคุณไปไม่ได้หรอก”
พูดจบ สายตาอันคมของเขามองไปยังบอดี้การ์ดที่รายล้อมอยู่ สีหน้าเคร่งขรึมชั่วขณะ
“พวกเรากลับไปด้วยกัน ดีไหม?” เขาถาม
“คุณปู่จัดการเรื่องแต่งงานให้ฉันแล้ว หลังจากกลับไป ยังเป็นไปได้อีกหรือ?” สีหน้าแห่งความสิ้นหวังของซูยีนแผ่กระจายออกมา
“ผมจะไม่ให้คุณแต่งงานหรอก ถ้าจะแต่งงาน ก็ต้องแต่งงานกับผมเท่านั้น”
“คุณยังไม่เคยขอแต่งงานเลย ฉันก็ไม่รับปากหรอก” ซูยีนตอบอย่างโมโห
ลี่หนานเฉิงนวดที่จมูกเรียวเล็กของเธอเป็นการเอาใจ “ผมเข้าใจแล้ว จะรีบจัดการนะ”
“คุณนาย ท่านนายกำชับไว้ว่าให้พาแค่คุณหนูกลับไปเท่านั้นครับ” บอดี้การ์ดตอบอย่างลำบากใจ
“ข้าจะไม่ยอมให้พาเธอกลับไปคนเดียวหรอก”
“แต่ว่า……”
“ข้าไม่ได้เจอคุณปู่นานแล้ว ท่านคงจะคิดถึงข้ามาก” ลี่หนานเฉิงยิ้มเยาะ
คำพูดนี้เตือนต่อซูยีน เธอดึงลี่หนานเฉิง “ฉันกลับไปคนเดียวก็พอแล้วหล่ะหนานเฉิง คุณอยู่ที่นี่เถอะนะ”
เมื่อกลับไปที่ตระกูลลี่ แล้ว ทั้งหมดก็เป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดา
หากเขาอยู่ที่เมืองหนานเฉิง อย่างน้อยยังมีอิสระ
“คุณคิดว่าผมจะรับปากหรือ?” ลี่หนานเฉิงหรี่ตาขึ้นอย่างดูเหน็บหนาว
เขาจับมือเธอเดินเข้าไปในเครื่องบินเอง
บอดี้การ์ดรีบรายงานไปยังตระกูลลี่ เครื่องบินเริ่มออกบิน
……
ตกดึก เวินจิ้งรู้สึกไม่วางใจ จึงโทรหาซูยีน
แต่ไม่มีคนรับสาย จนถึงดึกดื่นซูยีนถึงจะโทรกลับ
“เวินจิ้ง เธอสบายใจได้ ฉันไม่เป็นไร”
“เธออยู่ที่ไหนหรอ?”
“ฉันอยู่ที่เมืองเป่ยเฉิง”
“เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“หนานเฉิงกลับมาเป็นเพื่อนฉันแล้ว แต่พวกเราไม่สามารถเจอหน้ากันได้ ดังนั้นจริงแล้วมันก็ไม่ค่อยดีนัก” ซูยีนเดินออกไปที่ระเบียง วิธีของคุณปู่เธอนั้นเข้าใจดี
พอกลับมาก็กักตัวเธอไว้ เธอออกไปไหนไม่ได้
ส่วนลี่หนานเฉิงก็เช่นเดียวกัน
“มีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้ไหม?” เวินจิ้งถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย
ซูยีนหัวเราะ “เรื่องนี้ ก็มีเพียงแต่ฉันกับเขาที่สามารถแก้ไขได้”
“เวินจิ้ง ขอบคุณเธอนะ ฉันเองก็ควรกลับมาที่ตระกูลลี่ตั้งนานแล้ว เป็นเพราะฉันเองที่เสียเวลาคิดมากเกินไป”
ชีวิตของเธอเป็นของตระกูลลี่ ดังนั้น แต่ไหนแต่ไรมาเธอเองก็ไม่อยากต่อต้านอะไร
แต่ตอนนี้ เธอก็อยากจะลองดู
ชอบคนหนึ่งไม่ง่าย แต่เธอก็ยอมเป็นแมลงเม่าบินเขากองไฟ
“ฉันอิจฉาเธอกับมู่วี่สิงจริงๆนะ เวินจิ้ง ที่สามารถได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบ ซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลย”
เวินจิ้งจับที่มือถือของเธอแน่น เวลานี้รู้สึกถึงความสิ้นหวังของซูยีนได้อย่างชัดเจน
หลังจากวางโทรศัพท์ เวินจิ้งเดินออกไปที่ระเบียง ห้องแต่งงานที่มู่วี่สิงซื้อไว้นั้นอยู่ที่ชั้นบนสุดของการ์เด้นมู่เจียวาน แทบจะสามารถมองเห็นได้รอบเมือง วิสัยทัศน์ดีเยี่ยม
แต่ว่ามีเพียงแต่เธอคนเดียว วิวทิวทัศน์งามแค่ไหน ก็ไร้ซึ่งความรู้สึกสักนิด
คำพูดของซูยีนที่ยังคงดังก้องที่ข้างหู คนที่ชอบ……
ความสัมพันธ์ของเธอและมู่วี่สิง แต่ไหนแต่ไรมาก็ยังคงเช่นเดิม แต่ในสายตาคนอื่นแล้ว พวกเขาดูเหมือนเป็นคู่สามีภรรยาที่ดูรักสามัคคีกันดี
แม้แต่เธอเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะสร้างภาพจินตนาการเช่นนั้นขึ้นมา……
