ตอนที่ 277 เธอรักเขาก็เพียงพอแล้ว
“ตรวจให้ละเอียดเลย เครื่องประดับที่ถูกขโมยนั้น จะมาอยู่ในบ้านตระกูลหลินได้ยังไง!” หลินเจิ้นโกรธอยู่นานแล้วที่งานแต่งของหลานสาวต้องถูกพังลง เขาจะอยู่เฉยได้อย่างไร!”
สิ่งที่กังวลที่สุดในตอนนี้ ก็คือผู้ร้ายจะยัดเยียดความผิดให้กับตระกูลหลิน!
ไม่ไกลกันนัก ฉีเซินกำลังยืนดูเหตุการณ์อย่างสนใจ ยกริมฝีปากบางๆของเขาขึ้น แสดงออกอย่างกับได้ดูการแสดงที่แสนสนุก
หลิงอี้ได้เดินมาอยู่ข้างๆเขา “นายทำเหรอ”
“โอ้ ทำไมคุณหลิงถึงได้สงสัยผมหละ”
“มันเป็นเรื่องที่น่าจะเป็นฝีมือของคุณ” หลิงอี้พูดอย่างเฉยเมย
ฉีเซินขมวดคิ้ว ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ตำรวจยังตรวจสอบอะไรไม่พบ ทันใดนั้นเขาก็หันมองไปยังหลิงอี้ “ดูเหมือนว่า คุณช่วยตระกูลหลินใช่ไหม”
“ฉันหวังจะให้งานแต่งของเธอออกมาสมบูรณ์แบบ” หลิงอี้มองไปยังเวินจิ้ง
“คิดไม่ถึงว่าคุณหลิงก็หลงใหลเธอ” ฉีเซินพูดด้วยเสียงเยือกเย็น
“ฉีเซิน ผมเคยบอกไปแล้ว อย่าทำร้ายเธอ แต่คุณก็มักจะลืมคำพูดผมอยู่บ่อยๆ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย และสิ่งที่ผมทำไปก็เพียงเพื่อช่วยคุณนะ”
“เอาความหวังดีของคุณกลับไปเถอะ ผมไม่ต้องการ”
หลังจากค้นหาจนทั่วทั้งตระกูลหลินแล้ว ตำรวจก็ไม่พบอะไรเลย พวกเขาจึงถอยกลับไป
เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาในงานแต่ง แขกที่มาร่วมงานทั้งหมดก็รู้สึกเสียอารมณ์ไปแล้ว คงยากที่จะจัดงานต่อ
ตอนนี้ในคฤหาสน์ ความสนุกสนานที่เคยมีได้กลายเป็นความเงียบสงัด ความรู้สึกในใจของเวินจิ้งรู้สึกกลัว กังวลใจ แต่ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว มีมู่วี่สิงอยู่กับเธอ เธอก็รู้สึกสบายใจ
ไหวพริบของเกาเชียนรวดเร็วมาก เขาได้ตรวจพบเบาะแสแล้ว
“คุณมู่ คนร้ายในคดีอัญมณี FY ที่หลบหนี ได้เข้ามาที่นี่เมื่อชั่วโมงก่อน แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว”
“ถ้าฉันเดาไม่ผิด เดิมทีแล้ว อัญมณีชิ้นนั้น ต้องอยู่ที่นี่”
มู่วี่สิงหยิบกล่องใส่แหวนที่ว่างเปล่าขึ้นมา
“ใครใส่ร้ายพวกเรา”
เรื่องทั้งหมดนี้น่าจะทำเพื่อ ยัดเยียดความผิด หรือเพื่อทำลายพิธีแต่งงานกันแน่
มู่วี่สิงเม้มปาก สายตาของเขาจ้องออกไปยังฉีเซินที่ยืนอยู่นอกประตู
“น้องเวิน ยินดีด้วย” ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากด้านข้าง
เมื่อเวินจิ้งได้เห็นว่าเป็นหลิงอี้ เธอก็ขมวดคิ้วแน่น
เธอจำไม่ได้ว่ามีชื่อของหลิงอี้ในรายชื่อแขกหรือเปล่า
เมื่อเห็นถึงความสงสัยของเธอ หลิงอี้จึงพูดขึ้น “คุณตาของเธอส่งการ์ดเชิญมาที่ตระกูลหลิง ดูเหมือนว่าน้องเวินจะยังไม่รู้เรื่อง”
จดหมายบางส่วนถูกส่งไปยังตระกูลใหญ่ๆ ซึ่งจะเป็นใครมาร่วมงานก็ไม่อาจกำหนดแน่นอนได้
“ขอบคุณสำหรับคำอวยพร” เวินจิ้งยิ้ม
“กล่องแหวนนี่ ทำไมถึงว่างเปล่าหละ” หลิงอี้สังเกตเห็นกล่องใส่แหวนเปล่าๆที่มู่วี่สิงถืออยู่
“ถูกขโมย” มู่วี่สิงตอบเบาๆ
“ต้องการให้ฉันช่วยหาไหม” หลิงอี้ยกคิ้ว
“คุณหลิง ไม่รบกวนคุณดีกว่า ได้เวลาแล้ว ขอเชิญคุณที่ห้องดินเนอร์คะ” เวินจิ้งพูดอย่างสุภาพ
“ถ้ามีอะไรให้ช่วย ก็บอกได้เลยนะ” หลิงอี้มองตรงไปยังเวินจิ้ง
เวินจิ้งยังไม่ได้พูดใดๆ มู่วี่สิงก็ได้ตอบไปแล้ว “เรื่องของคุณนายมู่ ผมช่วยได้อยู่แล้ว คุณหลิง ผมไม่ชอบให้ใครต้องมากังวลเรื่องคนของผม”
คำพูดเหล่านี้ เย็นชาอย่างน่ากลัว แม้แต่เวินจิ้งที่อยู่ข้างกายก็ยังรู้สึกสั่น
พูดจบ ก็พาเธอไปอยู่ข้างๆคุณปู่
หลิงอี้มองไปยังเบื้องหลังของทั้งสองคน แล้ววาดยิ้มอย่างลึกบนริมฝีปาก
ข้อมือของเวินจิ้งเจ็บเล็กน้อย เพราะมู่วี่สิงบีบเธอแรงมาก
เขากำลังโกรธ
เวินจิ้งสามารถรู้สึกได้
แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้จริงๆว่าหลิงอี้จะมา…….
เนื่องจากเพิ่งจะเกิดเรื่องขึ้น ในคฤหาสน์นี้เงียบไม่ใช่น้อย แขกวีไอพีที่เข้าร่วมก็น้อยลงกว่าครึ่ง
ค่ำคืนนี้ คนของตระกูลหลินและตระกูลมู่ได้มานั่งรับประทานอาหารร่วมกัน
หลินเจิ้นและมู่เฉิงล้วนแต่เป็น ผู้อาวุโส เลยพูดคุยกันได้อย่างกลมกลืน
ข้างกายของมู่เฟิงคือผู้หญิงที่แสนสวยคนหนึ่ง ทั้งสองกอดกันโดยไม่หลบหลีก คนข้างๆล้วนแต่คุ้นชินแล้ว
หลังจากเวินจิ้งและมู่วี่สิงชนแก้วจนครบ พวกเขาก็กลับไปยังห้องพักเพื่อพักผ่อน
มันควรจะเป็นงานแต่งงานที่มีความสุข แต่กลับกลายเป็นมีความผิดหวังอยู่เล็กน้อย
เวินจิ้งเดินออกไปที่ระเบียง จากมุมนี้สามารถมองเห็นคฤหาสน์ได้ทั้งหมด เดิมทีจะจัดให้มีการเต้นรำด้วยแต่ก็ต้องถูกยกเลิกไป เพราะจำนวนคนที่น้อยเกินไปและส่วนใหญ่ก็รู้สึกผิดหวังกับงานแต่งไปแล้ว
“คุณนายมู่ ไม่มีความสุขแหรอ” มู่วี่สิงกอดเธอจากด้านหลัง แนบชิดไปที่บนเส้นผมของเธอ
เวินจิ้งส่ายหัว จริงๆสำหรับเธอแล้ว งานแต่งในวันนี้เป็นเรื่องน่าประหลาดใจมากกว่า
มู่วี่สิงขอเธอแต่งงานแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยกล้าที่จะคิดมาก่อน
แต่อย่างไรก็ตาม วันนี้มันได้เกิดขึ้นจริงๆแล้ว
แม้ว่าจะเป็นเพราะมู่วี่สิงทำไปเพื่อแก้สถานการณ์ชั่วคราวหลังจากที่พบว่าแหวนแต่งงานหายไป
เวินจิ้งหันหลังกลับไปโอบคอมู่วี่สิง แล้วพูดกับเขาอย่างจริงจัง “วันนี้ฉันมีความสุขมาก มู่วี่สิง ขอบคุณนะ” ขอบคุณที่มอบพิธีงานแต่งงานนี้ให้ฉัน มอบพื้นที่สำหรับขอฉันแต่งงาน จากนั้นก็เขย่งแล้วจูบลงบนริมฝีปากของเขา
โหยหา ลึกซึ้ง และอาลัยอาวรณ์
ทันใดนั้นก็มีเสียงกระดิ่งขึ้นมาจากด้านหลังอย่างฉับพลัน “ปังปังปังปัง”
เวินจิ้งหันศีรษะกลับไป สิ่งที่ปรากฏขึ้นเป็นดอกไม้ไฟที่สดใสส่องสว่าง ไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน
ดอกไม้ไฟยังคงส่องสว่างเบ่งบานอยู่เต็มท้องฟ้ายามค่ำคืน รอยยิ้มของเธอค่อยๆกว้างขึ้นเรื่อยๆ
เธอรู้รายละเอียดการจัดการแต่งงานทั้งหมด แต่ไม่มีลิสต์รายการนี้ในนั้น
ดังนั้น…..
เธอมองไปยังมู่วี่สิง “คุณเป็นคนจัดการเหรอ”
“อื้ม พวกเรายังไม่เคยได้ดูดอกไม้ไฟด้วยกันเลย คุณนายมู่ ผมอยากจะมอบความทรงจำที่งดงามที่สุดให้กับคุณ” มู่วี่สิงกอดไหล่ของเธอ แล้ววางคางไว้บนศีรษะของเธอ ชื่นชมดอกไม้ไฟอันงดงามไปด้วยกัน
หวังเพียงแต่ว่า ช่วงเวลาที่งดงามนี้จะถูกเก็บไว้ตลอดไป
“สวยมากเลย ฉันชอบมาก”
เวินจิ้งหันหลังกลับมากอดมู่วี่สิงไว้แน่น
ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นความรู้สึกตื้นตันของเธอในตอนนี้
เธอคิดว่า คงไม่มีเรื่องใดที่จะสามารถทำให้เธอต้องเสียน้ำตาได้
แต่ในช่วงเวลานี้ เธอกลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ
ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่รักเธอ ขอเพียงแต่เธอรักเขาก็เพียงพอแล้ว
จริง พอแล้ว
……
มองไปยังแขกที่มาร่วมงานในคฤหาสน์ค่อยๆทยอยกันกลับ ทำให้ทั้งปราสาทแห่งนี้เหลือพวกเขาอยู่ตามลำพัง
เวินจิ้งยืนอยู่นานจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย ไม่ทันระมัดระวังขยับเพียงครั้งเดียวข้อเท้าของเธอก็พลิก
มู่วี่สิงอุ้มเธอกลับไปยังห้องนอน ค่อยๆวางเธอไว้บนเตียงอย่างระมัดระวัง
“เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านไปเอายาครีมมาให้นะ” นี่เป็นห้องที่ตกแต่งชั่วคราวไว้สำหรับเป็นเรือนหอ จึงไม่มีของใช้ประจำวันมากนัก
เวินจิ้งรั้งเขาไว้ กระพริบตาสีดำขาวนั้น คล้องแขนเขาไว้อย่างซุกซน เธอในตอนนี้ จ้องมองไปยังดวงตาของมู่วี่สิงผู้งดงาม จนทำให้เธอต้องหวั่นไหว
“อย่าไปเลย…..” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
มู่วี่สิงหรี่ตาลง ราวกับว่าเสียงนี้ทำให้เขารู้สึกสั่นสะเทือนในใจ
ดวงตาค่อยๆจมดิ่งลงไป
เวินจิ้งไม่สนใจความเจ็บปวดจากข้อเท้า เธอลุกขึ้นนั่งแล้วกอดคอของมู่วี่สิง เขาก็ค่อยๆลดตัวลงมา
เธอจูบลงบนใบหน้าของเขา
มู่วี่สิงจะควบคุมได้อย่างไร ภายใต้แสงไฟอ่อน ใบหน้าสีขาวของเวินจิ้งกระทบเข้าภายในดวงตาของเขา เขาพูดอย่างลุ่มลึก “คุณนายมู่ พูดสิว่าคุณต้องการผม”
เวินจิ้งโค้งตัวขึ้น ร่างกายของเธออ่อนราวกับน้ำไหล ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ฉันต้องการคุณ”
ฉันรักคุณ
มู่วี่สิงได้จูบเธออย่างเร่าร้อน…………..
